Árbók skálda - 01.12.1955, Page 99

97
Húsbóndi minn var ungur maður, enda kvæntur húsmóSur
minni.
Nú er það síður en svo einkennilegt, þó að ung hjón eigi
barn. Það er ekki heldur það, heldur hitt, að ég á að gæta
barnsins.
Það heyrist mikið í hrossagauknum og undarleg kennd
fer um mann við svo sérkennilegan ástaróð, þótt maður sé
barn að aldri. Og maður horfir á hann, þar sem hann sveiflar
vængjunum hátt í lofti, og það er augljóst hverjum, sem horfir
á þetta og heyrir hinar fjaðrandi trillur, að án þessa fugls er
ekkert vor.
En þetta var samt sem áður kalt vor, eíalaust ís fyrir norð-
urströnd landsins, nema litli drengurinn gat ekki verið úti.
Sem sé: Ég varð að gæta hans inni í bæ. Þetta var snemma
vors og ofurlítið rökkur seig yfir landið með kvöldinu. En ég
var inni í bæ og gætti litla drengsins, nema hvað ég stöku
sinnum fór út til þess að sækja í eldinn, eða því um líkt. En
hafi *ég ætlað í sveit til þess að gæta barns, þá hef ég mis-
skilið sjálfan mig. Hitt er annað mál, að þetta var fallegt barn.
Ég leik mér við hann í stóru herbergi, þar sem gluggamir
vita í suður og vestur. Ég leik mér við hann þannig, að ég
fæ honum allskyns dót í hendur og sýni honum hvemig hægt
sé að leika sér að því. Þá sezt ég á rúm, sem er í herberginu.
Síðan segi ég við hann: Vertu nú þægur.
En ef það er ekki rigning og slabb úti, ef golan þýtur um
girðingarstaurana á þurru hlaðinu og skýin sigla hratt um
himingeiminn, þá stend ég upp og geng að glugganum, sem
veit í suður, eða þeim, sem snýr í vestur, og horfi út. En fyrir
utan þann glugga sem snýr í vestur er pínulítill hóll og grá-
grýtissteinn á honum miðjum. Spói nokkur, sérfræðingur. í
skemmtilegheitum, hefur vanið komur sínar á þennan stein.
Ég er vinur hans. Og þess vegna er hann vinur minn. Að
minnsta kosti er það óskiljanlegt, nema guði einum, til hvers
hann venur komur sínar á þennan stein frekar öðrum og
blístrar sín skemmtilegu lög, sem öll hafa hinn sama frum-