Árbók skálda - 01.12.1955, Qupperneq 103

101
Honum er svo kalt, hann vildi fara inn.
En við vorum ekki lengi inni, því að mér var ekki fyrr
orðið sæmilega hlýtt en drengurinn vildi fara út aftur, enda
hafði honum aldrei verið neitt kalt.
Húsmóðir mín benti á nakta fótleggi mína og sagði: Skelf-
ing er að sjá þig svona beran, Nonni minn.
Uss, sagði ég, mér er ekkert kalt.
Svo stóðum við fyrir utan dymar, tveir einir, og fómm að
ganga kringum húsið sem fyrr.
En næstu daga notaði ég sama bragðið til að komast inn,
þegar mig langaði til, og þá sagði ég við fólkið: Honum er
svo kalt, hann vildi fara inn.
En ég hef gleymt að segja frá því, að það em fleiri bæir
í sveitinni en þessi eini bær, og ég er oft sendur til næstu
bæja, snöggar ferðir, en það er gott að vera sendur, því að
þá er ekki smábam við hlið manns, en ef til vill hundur, sem
hleypur ýmist fyrir aftan mann eða framan og snuðrar um
þúfumar, en lóurnar kvaka hér og þar í mýrinni og allir hinir
fuglamir. Það er mjög stutt til næsta bæjar, en þangað er ég
oft sendur. Þar er lítil telpa á mínu reki. Hún segir: Eigum
við að koma út í móa og leita að hreiðrum? En ég anza
henni ekki. Hún er úr höfuðstaðnum og getur sungið. Hún
syngur: Good night sweetheart o. s. frv. En ég er ekki ást-
fanginn. Hún má syngja eins mikið og hún vill. Ég er ekki
nema tíu ára.
Hef ég gleymt barninu?
Bíðum við.
Það er kaldur dagur, og ég er að óska mér þess, að ég
verði sendur til næsta bæjar, en það er ekki til neins að óska
sér. Aftur á móti hef ég neyðzt til að fara í jakka, því að kuld-
inn keyrir úr hófi fram, hvað sem spóinn segir. En enginn
mannlegur máttur og ekki heldur sjálf höfuðskepnan skal fá
mig til að fara í nærbuxur, hvað þá heldur setja húfu á höf-
uðið.
Heyrðu, sagði ég við litla drenginn, þegar ég gat ekki