Árbók skálda - 01.12.1955, Qupperneq 104

102
lengur unað hinu tilbreytingarlausa rölti íram og aftur, viltu
ekki fara inn?
Nei, sagði litli drengurinn. Þá leiddi ég hann dálítið um.
Síðan stanzaði ég og sagði við hann: Þér er svo kalt, þú vilt
fara inn.
Nei, sagði litli drengurinn.
Guð komi til, ég var hættur að geta narrað barnið.
Þú vilt fara inn, sagði ég aftur.
Nei, sagði litli drengurinn.
Gefst ég þá upp?
Nei.
Ég leiði hann bak við hús, þar sem ég er viss um að engr
inn sér okkur gegnum glugga, ég sezt á hækjur mínar fyrir
framan hann, tek um herðar hans og svo sem mér hverfi allur
kærleikur til mannfólksins, eins og ég hefði aldrei svæft dreng
þennan, eins og ég hefði aldrei sagt honum hvemig fugl-
amir háttuðu sig, eins og ég sé ekki lengur tíu ára drengur
úr holdi og blóði, fæddur út af konu, þannig tek ég nú um
handleggi litla drengsins og kreisti fremur en ég klípi, því að
handleggimir eru mjóir. En þegar ég sé á andliti drengsins,
að hann ætlar að fara að gráta, kreisti ég ennþá meira og
hristi hann til, og einhver dýrðleg kennd fer um mig við þetta,
og ég hristi hann til eins og það sé brýn nauðsyn að láta
hann fara að gráta. Þá fara tárin að streyma niður kinnar
drengsins, en í augum hans, bláum augum hans, er ekki
lengur neitt nema skelfingin. En þegar ég sé þetta, tek ég
hann í fang mér og legg vanga minn að vanga drengsins
og þrýsti honum að mér ofsalega eins og þetta sé ekki veru-
leiki, og samt er það veruleiki. En þá heyri ég f hrossagauki
einhversstaðar yfir höfði mér, og þótt það sé að vísu angur-
vært hljóð, verður það engu að síður til þess að ég skynja,
að þetta er ekki draumur og hér er ekki um annað að ræða
en halda áfram.
Ég tek upp vasaklút og þurrka tárin af kinnum drengsins,
vandlega, svo að enginn sjái að neitt hafi gerzt. Síðan klappa