Árbók skálda - 01.12.1955, Qupperneq 109

107
síðan dvínaði móttur drykkjurútsins, höggin komu slitrótt og
stök. Draíandi rödd hans endaði í kjökri
Hleyptu mér heim. Elskan mín hleyptu mér heim. Heim ...
Þá varð þögn, nema regnið buldi á þakinu af auknum
krafti.
Þessi hlýtur að villast heldur betur, sagði pilturinn og hló
aumkunar hlátri. Enginn virðist vilja opna fyrir honum.
En hann á heima á neðri hæðinni, sagði stúlkan og strauk
fingrunum um hár piltsins, sneri höfði hans og horfði í augu
honum. Hann hefur góða stöðu á skrifstofu og á ágæta konu,
sem elskar hann. Stundum grípur hann óyndi, þá er hann
ekki heima vikum saman, drekkur sig dauðadrukkinn og
liggur fyrir hunda og manna fótum, er rokinn út á land án
þess nokkur viti og spyrst stundum af honum í fjarlægum
landsfjórðungum. Svona kemur hann alltaf heim.
Því er ekki opnað fyrir honum. Á hann að verða úti?
Konan helzt ekki'við ein í húsinu. Hún flýr á náðir vinkonu
sinnar, þegar hann hverfur. Hann er heldur ekkert geðslegur,
þegar hann snýr heim úr þessum ferðum sínum.
Enn varð þögn og hún lét vel að honum, kyssti á augna-
lokin og strauk honum bak við eyrað. Varir hennar voru
mjúkar, ilmur hennar sætur, hann fann svæfandi hlýju frá
öllum líkamanum. Röddin eins og þýður blær á gróinni þekju:
Vertu kyrr, vertu kyrr, hvað ert þú gegn öllum heiminum?
Fyrir heiminum ekkert. Fyrir mér allt.
Einmitt sú staðreynd er uppspretta óróans, lind einmana-
kenndarinnar, svaraði hann eins og leikari í sorgarleik.
Þú átt gott að kunna þá list að breiða yfir allt með orðum,
svaraði hún hrygg. En þér er óhætt að segja mér, hvað hefur
gerzt. Segja mér hvað amar að. Segja það hreint.
Hann var aftur farinn að hamra með fingrunum á þilið og
horfði á bláan tóbaksreykinn liðast í Ijósgeislanum. Hún reis
upp til hálfs og neyddi hann enn til að horfast í augu við sig.
Segðu það!
Þú veizt það.