Árbók skálda - 01.12.1955, Síða 137

T H O R
VILHJÁLMSSO N
Andartah
Hcmn stóð einn í rauðu ljósi staðarins sem svifti hann hug-
boði um sannleiksgildi nokkurs hlutar. Hann var einn og þó
vissi hann sig ekki einan á þann hátt að í því væri öryggi
heldur þvert á móti. Þannig stóð hann um stund og svipaðist
um salinn og horfði á fólkið sem ýmist sat við borð og sló
saman staupum sínum og saup á samtímis eftir nótum og
hann sá það bærði varimar ákaft en hann heyrði engan
segja neitt. Þó sýndist honum enginn myndi þegja þar inni.
En hann heyrði ekkert og hann fór að ganga um salinn
óstyrkur og öryggi sviftur, samt horfði enginn á hann. Enginn
sá hann svo honum hefði verið óhætt að manna sig upp og
rétta úr sér. En hann þorði varla að líta í kringum sig en
laumaðist til að horfa, bæði á fólkið við borðin og líka fólkið
á dansgólfinu sem leið áfram svipbrigðalaust eins og með
grímu úr hvítu gipsi: Þar bærðist ekkert, enginn dráttur hreyfð-
ist, heldur allt sem væri varanlega teiknað og myndi ekki
verða breytt héðan af. Það fólk sagði ekkert, jafnvel augun
sögðu ekkert heldur þögðu stjörf eins og þama væri fram-
kvæmd örlögboðin skylda er varðaði mannkynið ofar ein-
staklingum, eins og þetta væri dulhelgi eða rítúaldrama eins
og nautaat á Spáni: þar rís manneskjan upp af sviði hins
mannlega og verður leiksoppur guðlegrar dægrastyttingar.
Þannig dansaði þetta fólk undir hvarflandi snerilsdepplum
ljóss er lék í loftinu án þess uppsprettan sæist líkt og afleið-
ing án orsakar. Og hmndi ofan á þessa kalkgrafarsvipi sem