Árbók skálda - 01.12.1955, Síða 138

136
liðu um gólfið nær hreyfingarlaust en liðu um það eins og
kannski væri honum sjálfum ekið um án þess hann merkti
það en fólkið hreyfðist ekki; eða eins og höggmyndir á stöpli
með liðamótum sem snúið verður hring eins og sú fræga
kvinna Venus frá Milo í safninu du Louvre, París.
Þetta var óskaplegt. Og taugar hans strengdust svo og tóku
að hvína af óþoli að hann sá þann grænstan að hraða sér
að bamum til að fá sér einn lítinn að deyfa sig. Hann settist
á háan koll við háan bardiskinn og bað um un coniacco per
favore. Og heyrði: si signore. Og hlaut þá loks athygli hinna
fyrstu sem gæfu honum gaum á þessum stað — eða yfir-
leitt — ef athygli skyldi kalla því að hún var ekki ókeypis.
Þetta var fólk sem verzlaði með athygli sína. Eða hugðist
verzla með hana. Og það var ekki handa honum. Heldur
væntanlegum fjármunum hans. Það var ekki handa honum
af því hann var manneskjan með holdi og blóði sem logaði
eins og lækur með írennsli úr hver sem sýður í svalri nótt-
inni. Og þráir það söngvna eyra sem heyri hvernig sálin
seytlar þrátt fyrir eiminn sem upp af honum stendur sem
segir þyrstum förumanninum að þarna fái hann aldrei svalað
þorsta sínum. En þó á þessi lækur sinn óð, býr yfir sínu.
Þessi maður líka. Kannski. En þessu stefndi athyglin ekki að
heldur mat hann til fjár. Sem von var.
Þegar hann leit f kringum sig og hafði drukkið ofan í taug-
arnar emjandi til að slökkva bál þeirra eða öllu heldur mata
bál þeirra svo það nærðist ekki bara á honum sjálfum þá
fór hann að líta í kringum sig. Hvað sá hann?
Hin mjölhvítu andlit vændiskvennanna með kolsvart bik-
gljáandi hár þeirra eins og dæmdar brautir næturinnar undir
Ijósi afbrotavagnsins sem sígur bikaðan feril sinn með mjúk-
um undanlátsfúsum hjólbörðum sem snúast á ótraustum öxul-
ási þar sem málmurinn er blendinn svo hrokkið getur sundur
fyrr en varir. Varir þeirra hlógu gleðilaust og tælandi girnd-
arlaust og seiddu án þrár. Rauðar og hatrammar og galdr-
aðar. Tennumar hvítar með postulínsskán þar sem undir