Árbók skálda - 01.12.1955, Síða 139

137
visnar það sem manneskjunni var áskapað, og þessar tennur
hóta að rífa þig á hol.
Hóta því langþjálfað og lokkandi án þess að hafa minnstu
löngun til þess að gera það né gera það ekki. En hvað sem
þú vilt ef þú borgar er boðið. En þú færð ekkert. Ekkert. Og
þær sneru sér allar að honum og kölluðu til hans allar í einu
svo ofsalega að þær afskræmdust í framan af áreynslu eða
heift og töldu upp óþvegnum orðum hvað þær gætu gert fyrir
hann og hvernig. Hvernig? Hann sá það að þetta gjörðu þær
en hann heyrði það ekki. Og hann varð svo yfirkominn af
skelfingu að hann spratt upp af stóli sínum og flýði út úr
þessu fagnaðarbæli og heyrði þá fyrst hláturinn sem sam-
einaði alla móti honum til að gera hann líka brjálaðan.
Og svo heyrði hann hvernig veggirnir hrundu ofan á tæmd
og hálftæmd glösin og áteknar flöskurnar og líka þær sem
enn héldu innsigli þegar þetta varð og fólkið og muldi þetta
allt saman með sama gegnumalltgangandi glerhljóðinu og
ekkert heyrðist þá nema glerbrotshljóðið sem endaði snögg-
lega og hann stóð aftur undir hinu snöggfrosna öskri sem
var kyrrt og auðn umhverfis hann og kalt eins og hann væri
einn í geimnum og ekkert nema hann og svo nístandi kalt að
hann hlaut að vera dauður því þennan kulda myndi ekkert
hold þola og allt var kyrrt og frosið fast og grænn ís.
Unz það fór aftur af stað. Og hann var á götunni aftur að
ganga og hafði gleymt sér andartak.
Eða munað augnablik eilífðina:
Dauðann.