Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.12.1958, Blaðsíða 11

liann varð að leggja frá sér vindilinn og cftir
það lét hann sér nægja að taka þá öðru hvoru
í lófann, bera |>á uppað vitum sér og finna
þennan þunga, framandi ilm sem gerði hon-
um órótt í geði.
Ari síðar cn höfðingjarnir komu rakst hann
á auglýsinguna í hlöðunum. Eitt af stærstu
gistihúsum höfuðborgarinnar auglýsti cftir
starfsmanni. Þessi auglýsing kom óbrcvtt í
blöðunum nokkrum sinnum og bóndinn las
hana í hvcrt sinn, las hana vandlcga frá orði
til orðs, vclti hcnni fyrir sér á alla vegu,
rannsakaði nieira að segja feitprentaðan ramrn-
ann í kringum lesmálið. Hann lá stundum
afturábak uppí rúmi cftir matinn og hélt blað-
inu á lofti, starði á þessa auglýsingu og bærði
varirnar meðan hann las. Hann geymdi hlað-
ið, stakk þvf ofaní skúffu undir annað dót og
tók það fram á kvöldin þcgar dagsverkinu var
lokið og ró komin á. Hann hafði ekki orð á
þessari auglýsingu við nokkurn mann, ekki
einu sinni húsfreyjuna og hafði hann þó alltaf
haft gaman af að rökræða það scm í blöðun-
unt stóð. Og þó var honum ekki fyllilega Ijóst
hverski.nar embætti var um að ræða. Hann
braut ekki heldur heilann um það ncitt sér-
staklega. Hann lá bara kyrr og rýndi á þessa
auglýsingu einsog helga bók.
Það var mikið spurt og spjallað í svcitinni
|>egar hann tók sig upp með konu sinni og
fluttist alfarinn suður. Sjálfur hafði hann gef-
ið loðin svör og fáa kvatt áður en hann fór.
Það fréttist lítið um hann í fyrstu. Fólk hristi
höfuðið og vissi ckki hvaðan á sig stóð veðr-
ið, flestir höfðu vcrið líklegri til að fara aðrir
en hann. Það var skeggrætt um málið fram og
aftur á alla vegu, hellt í bollana hvað eftir
annað og mikið tekið í nefið nicðan reynt var
að finna lausnina á gátunni, fólk gcrði sér
meira að segja sitthvað til erindis bæja á
milli til að heyra hvað nágranninn hafði til
málanna að Ieggja. En allt kom fyrir ekki —
fólk var cngu nær. Og smámsaman féll talið
niður.
Það höfðu flestir gleymt þessu þcgar það
fréttist tæpu ári seinna að konan hans væri
dáin og nú væri hann einn. Og engum fannst
taka því að rifia þetta upp, gömlu konurnar
héldu að pilta nir væru að grínast þegar þcir
sögðu að hann væri fjósamaður á hóteli fyrir
sunnan.
Hann lagðist til svefns þegar liann hafði
gengið frá bréfinti, þessu brúna umslagi sem
hafði að gcyma allt sem hann átti eftir í líf-
inu: pöntun á svolitlum bletti í dauðanum.
Undir n< rðausttirhorni kirkjunnar, skammt
þaðan sem mamma hans var jörðuð. Og fá-
einir seðlar með. fimmkallar, tíkallar, fimmtíu-
kallar, til að árétta þessa síðustu bón.
Hann hafði hugboð um að ekki væri seinna
vænna að senda þessa pöntun norður. Síðustu
árin hafði hann verið lasinn fyrir hjartanu og
fengið nokkur slæm köst uppá síðkastið. AU-
ur er varinn góður.
Hann svaf lítið þcssa nótt, mókti lengstaf
milli svefns og vöku og heyrði dvnjandi hófa-
skelli l>egar þeyst var á Ijósunt gæðingi eftir
hörðum leirunum uppmeð ánni, það söng fyrir
eyrunum á honum ótt og titt og faxið lagðist
í fangið og þyrlaðist um andlitið svo hann
átti erfitt um andardrátt. Hann fann ilminn
úr töðunni á sólhcitum sumardegi og sá hvar
áin bugðaðist cinsog silfurlitur strcngur cftir
dalnunt miðjum og sumstaðar sandeyrar útí
ánni.
Næsta morgun var hann snemma á fótum
og gekk frá uinslaginu brúna í innanávasa á
hvíta sltppnum sínum, í fyrramálið var ferð
norður og hann ætlaði að biðja bílstjórann
sérstaklega fyrir það, utaná hafði hann skrifað
stóru letri nafn og heimilisfang sóknarprcsts-
ins. Hann ætlaði að bera það á sér í dag og
vildi ckki eiga ncitt á hættu.
Dagurinn leið svipað og aðrir dagar á þessu
hóteli. Um morguninn komu dvalargestir og
suinir þeirra fengtt að raka sig og hann fékk
þeim rakspíra og talkúm eftir þörfum. Þeir
voru kurteisir og morgunglaðir, töluðu margt
um góða veðr.ð og viku að honum vænum
skildingi.
Það var rólcgra uppúr hádeginu og klósett-
9
DAGSKRA