Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.12.1958, Síða 46

í beinum manna. En í þetta sinn eru átökin
milli manns og mýflugu. Mýflugan hefur fund-
ið lyktina af heitu laeri mínu. Ég hef fundið
lífsþ- rsta hennar. Skyndilega vcrð ég þrung-
inn lífsorku. Mýfluga og læri, líf og dauði,
samræði og blóð, ástríðan ólgar í hálsi mínum.
Ég reikna út fjarlægðina. Ég hugsa mér
bogann, sem höndin á að fara í loftinu, ég
miða. Augnabliks hik, sigurinn er vís, ég finn
til mcðaumkunar. Og hefði ég nú verið hald-
inn tilfinningasemi, eins og stundum kom fyr-
ir, cn |)á aumkaði ég allar lífverur jarðarinn-
ar, af því að ég vorkenndi sjálfum mér — þá
hefði ég getað rétt þessari litlu guðs veru sátt-
arhönd og látið hana drekka nægju sína af
blóði mínu. Ég hefði jafnvel viknað og orðið
hrærður yfir fórnfýsi minni. (Það er leynd
ósk margs fólks að fá að gefa blóð, því að þá
fyndi það tilgang í lífi sínu.) En ekki núna.
Nú er ég kominn vel á veg með að finna til-
gang í sjálfum mér. Nú lifi ég í ástríðuþrungn-
um heimi.
Ég virði fyrir mér óvininn án nokkurrar til-
finningasemi. Hjarta mitt berst ákaft. Ég reiði
til höggs með flötum lófa. I'að hreif. Mýflug-
an var danðadæmd. Á eftir mer ég hana og
það kcmur dökk rák á koddaverið. Ég ætla að
rifna af ánægju. Ég sting koddanum upp í mig
til að vekja ekki fólk í húsinu með hamslausum
lilátri mínum. Éftir alla þessa óþolandi bið
tókst mér að tæla óvininn fram úr fylgsni sínu.
Mér tókst að sjá hann. (Ég gaf mér nægan
tíma. Svo sló ég). Með hugsun minni og hugar-
ró bar ég hann ofurliði, ég marði hann, og eftir
varð duftrák á koddavcrinu. Ég cr að kafna af
kæti, ég hósta koddanum út úr mér, ég slekk
Ijósið og leggst fyrjr, ég hjúfra mig niður í
rúmið, ég vef sjálfan mig örmum, ég legg aftur
augun og vcit ekki mun góðs og ills, ég sofna í
sigurvímu. Ekkert í veröldinni jafnast á við að
sigra óvin að næturþeli.
Ég vakna næsta morgun. Ég depla augunum,
mér líður vel. Ég geispa út í sólskinið. Ég
gnvðja og klóra mér.
Ég klóra mér aftur. Ég lít á úlnliðinn á mér.
AIIs taldi ég sex mýstungur. Þrjár stórar á öðr-
um framhandleggnum, tvær minni á hinum.
Og eina gríðarstúra á enninu.
Jón Eiríksson þýddi.
AGNAR MYKLE er norðmaður, íœddur 1915. Fyrsta skáldsaga hans, Tyven, tyven skal
du hete, kom út 1950 og hlaut sœmilegar viðtökur. Stðan hefur Mykle getið sér allmikinn orðs-
tír fyrir skáldsagnabálk sinn um Ask Burlefot, og eru tveir hlutar þess verks komnir út, Lasso
rundt fru Lutta og Sangen om den röde rubin. Eins og kunnugt er varð síðari bókin tilefm sögu-
legra réltarhalda í Noregi er Mykle var ákcerður fyrir klám og þess krafizt að bókin yrði bönn-
uð. Urðu þessi réttarhöld honum hin mesta auglýsing heima fyrir og erlendis og vöktu bergmál
í blaðaskrifum og rildeilum víða um lönd, þar á meðal hér á landi. Málinu gegn Mykle lauk
með því að Itann var með öllu sýknaður fyrir hcestarétti Noregs. Þessar bœkur Mykles hafa verið
þýddar allvíða og hvarvelna hlotið góðar viðtökur; hin fyrri þeirra, Frú Lúna í snörunni, hefur
komið út á tslenzku í þýðingu Jóhannesar úr Kötlum. Auk þessa Itefur Agnar Mykle gefið út
þrjú smásagnasöfn, kom hið síðasta út nú í haust og nefnist Men jeg forst&r mig pá mirakler.
44
DAGSKRA