Félagsbréf - 01.01.1958, Blaðsíða 39

• STEPHEN SPENDER
JtÐAS ISKAHIOT
^UGU tuttugu alda
elta mig eftir rangöluin þangaðsem
ég er málaður á veggina fyrir endum þeirra.
Síendurteknar framtíðir þekkja
þetta rauða hár og rauða skegg þarsem ég sit
inni í myrkum helli liátíðar ljóssins.
Utúr lijarta-laga skugga mínuin teygi ég liöndina
vfir livítt borðið ofaní skálina
en ekki til að væta brauðið. Það er einsog
dúkurinn á báðar hendur einni dúfu-bjartri ásjónu
breiði út blikandi vængi sem lyfta postulunum
og bera þá inní sýnina
þarsem augu þeirra sjá sig uppliafin.
Dumbrauð hönd mín vfir skálinni
snertir öfundarfull við einni fjöður
------en örfleygir vængir slá mig til jarðar!
Ég Iieilagur Sebastían illskunnar
stend hér: öll augu' lögmætar örvar sem nísta
myrkur illsku ininnar. Þau kannast við
geislabauginn siníðaðan úr þrjátíu silfurpeningum
og hampreipið um hálsinn á mér
mjúkt einsog máttvana armar þessa anda
þegar hann lagði svarið á kinn mér með kossi
sem sker mig látlaust -—- —
mínar kynlegu kross-stungur
ekkert nema ást og hatur,-ekkert nema eldur og ís!