Sveitarstjórnarmál - 01.06.1978, Qupperneq 25

SÉRA INGIMAR INGIMARSSON, oddviti Vík í Mýrdal:
IÐNÞRÓUN
I FÁMENNARI
ÞÉTTBÝLISSTÖÐUM OG
I STRJÁLBÝLI
Framsöguerindi á ráðstefnunni um
sveitarstjórnir og iðnþróun
Þegar haft var samband við mig fyrir nokkru og
ég beðinn að flytja erindi á þessari ráðstefnu, færðist
ég í fyrstu eindregið undan og taldi mig ekki í stakk
búinn að skila slíku svo í lagi væri, gagn að eða
ávinningur fyrir ráðstefnugesti. Ég tjáði viðmæl-
anda mínum, að betur hæfði, að ég mætti á ráð-
stefnunni sem þiggjandi en veitandi, og þóttist ég
færa fyrir því nokkur rök. En állinn er háll. Ég var
látinn vita af því, að á meðal meiri háttar manna,
sem fjölluðu um undirbúning ráðstefnunnar, hefði
verið um það rætt, að nauðsynlegt væri, að einhver
„fulltrúi aumingjanna“!!! léti hér frá sér heyra.
Viðhorf mitt breyttist vitaskuld strax við þessa
skýringu. Ég taldi ofur eðlilegt, að þá væri einmitt
leitað til mín og lét þegar í stað til leiðast, með það að
vísu efst í huga, að aumingi hefði ekki úr svo háum
söðli að detta, hvort eð væri.
Verkefni byggðastefnu
Það mun mála sannast, að það fólk, sem hefur
þraukað þorrann og góuna úti á landsbyggðinni,
hafi svo sannarlega hlotið í arf þrautseigju feðra
okkar og mæðra i ríkum mæli. Geð þess hefur ekki
veriö tiltakanlegá áhlaupasamt, en samt þrungið
þvílíkri seiglu, að undrun sætir, úr því það unir því
áratug eftir áratug að sitja við lakara borð en ýmsir
aðrir þegnar þjóðfélagsins. Hér 'er átt við þá mis-
munun, sem virðist viðgangast á svo ótal sviðum,
ekki aðeins atvinnulega heldur einnig félags- og
menningarlega. Strjálbýlisfólkið fer ekki aðeins á
mis við þetta og margt fleira, heldur verður það að
greiða bæði vörur og ýmsa þjónustu miklu hærra
verði en íbúar höfuðborgarsvæðisins. E.t.v. er það
einber þrjózka, sem veldur því, að þetta fólk söðlar
ekki um. Allt um það ætla ég mér ekki þá dul að gefa
á þessu algilda lausn eða einhlíta skýringu, sem
fulltrúar þéttbýlis og strjálbýlis gætu sætt sig við.
Sannleikurinn er hins vegar sá, að hvorugt getur án
hins verið, og það er beggja hagur, að hvorutveggja
fái dafnað og lífi haldið.
Við því er t.d. ekkert nema gott eitt að segja, að
íbúar stærsta þéttbýliskjarna lands okkar eigi völ á
ýmsu því, er bregður lit á hversdagsleikann, s.s. leik-
húsum, söfnum, kvikmyndum, hljómleikum og úrvali
skemmtistaða, svo fátt eitt sé nefnt. En þessu ætti að
leitast við að miðla og dreifa út um landsbyggðina í
æ ríkari mæli, eftir því sem tök eru á. Strjálbýlið er
sannarlega vel að því komið, því enginn má vera þess
óminnugur, að hráefnasköpun og framleiðsla lífs-
nauðsynja okkar verður hér eftir sem hingað til
aðallega í höndum fólksins, sem þar býr. Trauðla
þarf um það að fjölyrða, að þeir, sem þá undirstöðu
leggja, geri eðlilegar og réttlátar kröfur um að sitja
ekki við lakara borð, hvað varðar menningu, heil-
brigðisþjónustu og önnur mannréttindi en hinir,
SVEITARSTJÓRNARMÁL