Morgunblaðið - 03.03.2012, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MARS 2012
✝ FriðgerðurLaufey Odd-
mundsdóttir fædd-
ist á Ísafirði 29.
mars 1927 og lést á
Hornbrekku, heim-
ili aldraðra í Ólafs-
firði, 26. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún
Finnbogadóttir frá
Höfðaströnd í Jök-
ulfjörðum, f. 28. september 1897,
d. 30. maí 1992 og Oddmundur
Guðmundsson frá Horni, f. 13.
júní 1901, d. 2. september 1931.
Hálfbróðir hennar var Grímur
Oddmundsson, f. 11. maí 1930, d.
11. febrúar 2002. Friðgerður ólst
upp á Höfðaströnd hjá móður
sinni. Hinn 27. desember 1957
giftist Friðgerður Sverri Svein-
björnsyni frá Dalvík, f. 7. októ-
ber 1929, d. 18. september 1983,
og bjuggu þau í Bárugötu 9 á
Dalvík. Börn þeirra eru þrjú: 1)
Sigurlaug Guðrún , f. 14. sept-
ember 1958, maki Gunnþór
Árnason f. 4. júlí 1958 , dóttir
þeirra er Laufey f.
13. júlí 1987. 2)
Sveinbjörn f. 10.
mars 1960, maki
Sigrún Sum-
arliðadóttir f. 6. júlí
1959 og á hún 3
börn, Gunnar Adam
f. 17. nóvember
1976, Jóhönnu f. 13.
mars 1981og Evu
Björk f. 11. sept-
ember 1990. 3)
Guðný Rut f. 30. september 1962,
maki Ólafur Viðar Hauksson f.
22. apríl 1962, börn þeirra eru
Sverrir Már f. 11. janúar 1987 í
sambúð með Ninju Rut Þorgeirs-
dóttur, f. 21. febrúar 1991, dóttir
þeirra er Íris Ósk f. 14. nóv-
ember 2010, Katla Valdís f. 11.
maí 1989 og Guðmundur Hagalín
f. 12. júlí 2001. Friðgerður vann
við fiskvinnslu, fyrst hjá Kaup-
félaginu og síðan hjá Samherja.
Hætti hún að vinna um áttrætt.
Útför Friðgerðar verður gerð
frá Dalvíkurkirkju í dag, 3. mars
2012, og hefst athöfnin klukkan
13:30.
Friðgerður ólst upp í Grunna-
víkurhreppi í Norður-Ísafjarðar-
sýslu. Óblíð náttúra, stutt sumur
og langur vetur voru einkenni
veðurfars í Jökulfjörðum. Lítið
undirlendi til ræktunar og jöklar
í nánd gerðu fólki lífsbaráttuna
erfiða. Þar lifði fólkið á landsins
gæðum og lærði að nýta hvern
hlut því ekki varð hlaupið út í
búð ef eitthvað vanhagaði til
búsins. Á þessu þáttum byggð-
ust helstu einkenni Friðgerðar
enda var hún náttúrubarn fram í
fingurgóma og það kom fram í
veiðiáráttu og ræktunarstarf-
semi. Hún undi sér best við
ábakkann við veiðar, við að tína
ber uppi í fjalli eða að vinna í
garðinum sínum.
Þegar berjatíminn fór í hönd
hvarf Friðgerður upp í fjall og
naut þess að tína ber. Þá var
ekkert gefið eftir og legið þar
við. Þegar dagur leið að kveldi
var farið að svipast um eftir
henni til að keyra fenginn til
byggða. Þótt hún notaði ekki
tínu til að tína ber var fengurinn
oft mikill. Þeir sem ekki komust
til berja fengu að njóta þess og
ber send um allt land til vina og
kunningja. Já, hún hugsaði vel
um aðra.
Eftir að Friðgerður flutti til
Dalvíkur vann hún við fisk, við
eigin útgerð og í frystihúsinu.
Hún var nálgast áttrætt þegar
hún hætti að vinna í frystihús-
inu. Þegar verkstjórinn hringdi í
hana eftir sumarleyfi til að fá að
vita hvenær hún ætlaði að koma
til vinnu sagðist hún „ætla að
hætta á toppnum, það væri kom-
ið nóg.“ Já, hún vildi hætta þrátt
fyrir að hafa starfsorku, svo hún
yrði engum byrði.
Sveitin kær. Sólin skær
sveipar þig dýrðarljóma.
Engi og völl faðma fjöll,
fegursta safnið blóma.
Blómið sem óx þar innst í mér
á sér þar sterkar rætur.
Allt sem er, ilm þess ber.
Andi þess hlær og grætur.
Grunnavík, gróðurvík.
Gnæfir þar fjallaprýði.
Maríuhorn, helg og forn
hefjast þar listasmíði.
Brimið sem tíðum sandinn svarf
er söngur í vitund okkar.
Yndisarf eiga þarf.
Eitthvað sem hugann lokkar.
Höfðaströnd. Hagleikshönd
hugljúfar ristir myndir.
Jökulbrún, bæir, tún.
Í brekkunum niða lindir.
Kyrjar stormur við klettaskörð,
kaldur á Tröllafelli.
Lækkar jörð við Leirufjörð.
Lýsir þar máni á svelli.
(Sigfús Kristjánsson 1980.)
Hvíl í friði, elsku Friðgerður.
Guðný Rut og Ólafur Viðar.
Nú ertu komin himna til,
elsku amma mín. Auðvitað fékk
ég veiðibakteríuna frá þér og
ófáar ferðirnar farnar í Ólafs-
fjarðarána. Ég man fyrst eftir
mér sem smá polli skoppandi
eftir bakkanum, að fá leiðsögn
frá þér.
Stundirnar sem við áttum
saman voru margar og góðar.
Alltaf hafðir þú svo miklar
áhyggjur af okkur strákunum,
þú leyfðir okkur að hafa bílskúr-
inn þinn undir snjósleðana svo
við værum í engu rugli. Svo
beiðst þú í glugganum þegar við
fórum og varst í glugganum
þegar við snérum til baka. Samt
leið þér best þegar þeir voru bil-
aðir. En nú skilur leiðir hjá okk-
ur. Þó er ég þess fullviss að þær
liggja saman á ný þegar minn
tími kemur. Þangað til get ég
hugsað um allar góðu minning-
arnar sem ég geymi í hjarta
mínu. Hvíl í friði.
Þinn,
Sverrir Már.
Elsku amma Gerða, þegar ég
fer að rifja upp okkar góðu tíma
saman er sérstaklega eitt atriði
minnisstætt í huga mér, þú varst
á leiðinni til okkar í Steintúnið
og það var vont veður úti. Ég
beið eftir þér úti og þú kallaðir á
mig: Katla, hvar ertu? Þá heyrð-
ist: Amma, ég er hér. Við rifj-
uðum þetta oft upp saman. Ég
man líka alltaf eftir því þegar ég
var á leiðinni heim úr skólanum
þegar ég var á mínum fyrstu ár-
um í skólanum, þá stóð amma
alltaf í eldhúsglugganum og
fylgdist með hvort ég væri nú
ekki örugglega að skila mér
heim. Allar þessar minningar
met ég mikils, elsku amma mín.
Ég man alltaf eftir því þegar þú
varst að vinna í frystihúsinu
hvað mér fannst erfitt að bíða
eftir að þú værir búin að vinna,
því ég þurfti oft að spjalla við
þig um svo margt. Alltaf var
hægt að leita til þín, elsku
amma, og þú tókst alltaf á móti
mér með opnum örmum.
Ég held að ég gleymi aldrei
veiðiferðinni okkar í Nípá ásamt
Sveinbirni og Sigrúnu, við veidd-
um sjö silunga en þau níu sil-
unga og þú sást alltaf um að
draga þá á land en sagðir mér
að taka á móti. Ég þakka fyrir
þessar frábæru stundir sem við
áttum saman í veiði, enda báðar
veiðiklær af bestu gerð og guðs
náð. Ég vil einnig þakka þér
elsku amma fyrir að vera svona
yndisleg við okkur Óla Frið-
björn, tókst alltaf vel á móti okk-
ur og þið Óli voruð strax frá
fyrsta degi góðir vinir. Rædduð
saman um sveitina, veiði og alls
konar hluti, þú kenndir okkur
svo margt í okkar búskap sem
við erum mjög þakklát fyrir.
Amma mín, þér var margt til
lista lagt og handverkið þitt er
mjög fallegt. Ég mun alltaf
halda upp á servíettuhringina
sem þú heklaðir í þínum búskap
og gafst mér svo í haust. Ég
mun alltaf nota þá á jólunum og
halda í hefðina þína með jólaboð
á jóladag þar sem borið verður
fram bæði heitt og kalt hangi-
kjöt skreytt með ávöxtum og
soðið brauð með. Elsku amma,
þú gerðir allt svo vel, ég mun
sakna þess að fá ekki illskusúpu
(kjötsúpu) hjá þér og þitt lands-
fræga rúgbrauð, en ég mun
halda í hefðina og baka rúg-
brauð eftir þinni uppskrift.
Svo þegar þú veiktist í haust
styrktist samband okkar enn
frekar, ég fór margar ferðir upp
á sjúkrahús til þín og reyndi að
hugsa um þig eins vel og ég gat.
Það var alltaf stutt í spunann
hjá þér elsku amma, sérstaklega
þegar ég var að kenna þér á far-
símann minn, þú varst ekki lengi
að læra á hann og varst býsna
flink á snertiskjáinn.
En elsku amma, nú ertu kom-
in til afa og nú munuð þið sigla
saman um heimsins höf og fáið
nú tækifæri til að fylgjast með
börnunum ykkar, barnabörnum
og barnabarnabörnum vaxa úr
grasi. Ef til vill farið þið einnig
saman á dansleiki og stígið dans
við Síldarvalsinn. Ég mun alltaf
varðveita minninguna um þig og
ég lofa því að börnin mín fái að
heyra allar sögurnar um þig,
elsku amma. Elsku hjartans
amma mín, minning þín lifi.
Ljúfasta ljúfan,
Katla Valdís Ólafsdóttir.
Elsku besta amma mín.
Þegar ég lít til baka þá man
ég mest hversu gaman mér
fannst alltaf að fara norður til
þín á sumrin sem barn. Það er
mér mjög minnisstætt þegar við
glöddumst yfir rigningarkvöld-
um, því þá gátum við skellt okk-
ur í regngallann með vasaljós og
farið út í myrkrið í leit að maðki
fyrir næstu veiði. Ef ekki var
veður fyrir veiðina þá sátum við
bara inni og spiluðum kana, ol-
sen olsen eða veiðimann. Ég
man eftir að hafa gert tilraunir
til að kenna þér ný spil en það
gekk misvel. Aldrei gat ég þó
kvartað yfir matarleysi í Báru-
götunni því inn í ísskáp biðu
manns alltaf heimabakaðar
brauðbollur, snúðar og uppá-
haldið mitt sem var soðið brauð
með smjöri. Svo ef við frænd-
systkinin vorum þæg þá máttum
við sækja okkur vanilluísstöng
niðrí frysti. Í Bárugötunni var
einnig stór garður sem var afar
vinsæll hjá okkur krökkunum,
þar gátum við leikið okkur í fót-
bolta milli þvottasnúru-
stanganna ásamt fleiri leikjum,
svo skemmdi rabarbaragarður-
inn heldur ekki fyrir en ég laum-
aði mér oft í hann.
Á stofuborðinu í Bárugötunni
lágu alltaf gömul albúm og ætt-
arbækur sem ég fletti oft í gegn-
um. Ég man eftir gamalli þjóð-
vísu sem lá á milli einhverra
blaðsíðna í einu albúminu, hefur
þessi vísa setið í mér síðan:
Tíu ára tel eg barn,
tvítugur ungdómsgjarn,
þrítugur þroskahraður,
fertugur fullþroskaður,
fimmtugur í stað stendur,
sextugur elli kenndur,
sjötugur hærist hraður,
áttræður gamall maður,
níræður niðja háð,
tíræður grafarsáð.
Í hvert sinn sem ég fletti
gömlu albúmunum og ættarbók-
unum þá baðstu mig ávallt að
verða Grunnavík til sóma. Ég
lofa þér því, amma mín, að ég
mun gera mitt allra besta.
Ég mun hugsa oft til þín í
framtíðinni og gera mér ferðir
til Dalvíkur til að minnast þín.
Ég sakna þín ógurlega og hvíldu
í friði.
Þín nafna og ömmustelpa,
Laufey Gunnþórsdóttir.
Árið er 1950. Það var lítil sér-
lunduð 9 ára stúlka sem fékk að
fara í sveit norður í Jökulfjörð.
Á Höfðaströnd átti hún Gerða
heima, ásamt móður sinni og
frænda. Þetta var alvöru sveit
þar sem gömlu gildin voru höfð
að leiðarljósi. Gerða var þá ung
stúlka, aðalhjálparhella heimilis-
ins. Hún gekk í öll störf, meðal
annars slátt með orfi og ljá, tók
upp mó, veiddi silung með hönd-
unum úr lækjunum og handtíndi
ber. Af þessum verkum hafði
hún mikla ánægju og aðdáun
litlu frænku sinnar.
Það voru mikil forréttindi að
fá að upplifa þessa tíma hjá
þeim Gerðu, móður hennar
Gunnu og móðurbróður Grími
og mikil gæfa fyrir mig. Hún
Gerða kenndi mér margt, til
dæmis að telja upp að 10 þegar
skapið var að angra mig. Þarna
vildi ég helst alltaf vera, hjá
þeim og þó ég gæti ekki verið
yfir vetrartímann var talið niður
á vorin af tilhlökkun. Það var
svo gott, yndislegt, ævintýri lík-
ast.
Á veturna fór Gerða til Kefla-
víkur og vann þar í frystihúsi og
þar kynntist hún manninum sín-
um honum Sverri. Hann var frá
Dalvík. Þau settust þar að og
eignuðust 3 börn. Þegar sveitin
fór í eyði árið 1962 tóku þau
hjónin mömmu hennar til sín.
Ég gleymi aldrei þegar Sverrir
og áhöfn hans komu á Vininum,
bát hans, að sækja okkur á
Höfðaströnd og vonda veðrinu
sem við lentum í á leiðinni til
Dalvíkur, til Gerðu. Síðan
keyrðu þau okkur suður í Borg-
arfjörð. Þetta var síðasta árið
hans og dýrmætar minningar.
Á Dalvík hélt Gerða áfram að
lifa með landinu, fara til berja,
veiða silung, rækta kartöflur og
ýmislegt annað. Hún var mikið
náttúrubarn, allt svo myndarlegt
hjá henni. Hún vann líka í frysti-
húsinu langt fram eftir aldri.
Það var alltaf gaman að hitta
Gerðu, bæði á Dalvík, hjá Sillu
eða Sveinbirni en þá var iðulega
farið í heimsókn í sumarbústað-
inn á Reykjanesinu.
Minnisstætt er mér þegar við
sátum heima hjá mér og vorum
að tala saman þegar 17. júní
skjálftinn gekk yfir árið 2000.
Við sátum bara og störðum hvor
á aðra.
Gerða var dugleg að rækta
frændskapinn og mikið var
spjallað um gamla tíma en þar
kom enginn að tómum kofunum
hjá henni. Mér finnst ótrúlegt að
hún sé nú farin, síðasta teng-
ingin við Höfðaströnd. Ég mun
sakna hennar mikið. Þakka þér
fyrir allt, elsku Gerða, það sem
þú gerðir fyrir mig og mín börn.
Elsku Silla, Sveinbjörn, Guðný
og fjölskyldur. Yljið ykkur við
allar góðu minningarnar. Minn-
ing Gerðu mun lifa með mér og
mínum börnum.
Ásthildur Gunnarsdóttir.
Í dag kveð ég Gerðu, mína
kæru vinkonu til margra ára.
Okkar fyrstu kynni urðu á Ísa-
firði þegar við vorum í vist hvor
hjá sinni fjölskyldunni í sama
húsi, þá rétt um tvítugt. Leiðir
okkar lágu aftur saman um 30
árum síðar fyrir norðan. Við fjöl-
skyldan fórum ófáa bíltúrana út
á Dalvík um helgar. Móttökurn-
ar hjá Gerðu og fjölskyldu henn-
ar voru alltaf höfðinglegar; mat-
ur, kaffi og heimabakað bakkelsi
framreitt með bros á vör.
Við fórum saman í bíltúra útí
sveit, skruppum í fiskhúsið
þeirra Sverris og fengum fisk í
soðið til að taka með heim. Einn-
ig fórum við í berjamó, heimsótt-
um Guðrúnu móður hennar á
Dalbæ og síðar Sveinbjörn og
Guðnýju. Gerða ólst upp við
mikla vinnusemi og dugnað sem
fylgdi henni alla tíð. Hún var
mikið náttúrubarn; veiddi silung,
tíndi ber og ræktaði blóm, græn-
meti og ávexti. Hún var óhrædd
að prófa sig áfram í ræktuninni
og uppskar vel enda voru vinnu-
brögðin hennar vönduð og til
fyrirmyndar.
Gerða var mjög fróð um sínar
æskuslóðir á Höfðaströnd og
ljómaði þegar hún sagði sögur
þaðan og rifjaði upp gamlar
minningar. Hún ræddi oft lífs-
hætti fyrri tíma og benti á
hversu gott við í raun og veru
höfum það nú á tímum. Á síð-
ustu árum hefur heimsóknum
okkar farið fækkandi en þess í
stað töluðum við nær daglega
saman símleiðis.
Elsku Gerða mín, margs er að
minnast og margs er að sakna.
Þakka þér fyrir allar samveru-
stundirnar, áralanga vináttu og
einstaka tryggð.
Þín vinkona,
Guðbjörg Guðlaugsdóttir.
Elsku Gerða er nú komin í
draumalandið eilífa. Það er hálf-
skrýtið að vera kominn norður
og prinsessan er hvergi nærri.
Mikið er ég þakklátur fyrir að
hafa kynnst henni Gerðu minni
þegar ég kom hingað á Dalvík til
Guðnýjar og Óla ungur að aldri.
Mér þótti nú ekki alltaf gaman
að hanga hjá þeim, hvað þá þeg-
ar verið var að elda eitthvað sem
kónginum á Krók líkaði ekki. Þá
var gott að laumast yfir til
Gerðu í Bárugötuna, fá ristað
brauð og kakó og fara yfir stöð-
una.
Gerða var alveg einstök kona
í alla staði. Hún var svo jákvæð,
hlý og lífsglöð. Sagan af því þeg-
ar komið var að því að Gerða
færi á eftirlaun er mér sérstak-
lega minnisstæð. Þegar dagur-
inn rann upp eitt sumarið var
hún leyst út með gjöfum fyrir
vel unnin störf. Starfslokin lögð-
ust ekkert sérstaklega vel í hana
enda fullfrísk á þeim tíma og vel
vinnufær. Það var því ekki að
undra þegar ég frétti það að
hringt hefði verið í hana og hún
spurð hvort hún ætlaði ekki að
mæta til vinnu eftir sumarfrí.
Það gerði hún og vann hjá Sam-
herja í nokkur ár til viðbótar.
Hvíldu í friði, elsku Gerða.
Sendi mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til allra aðstandenda.
Júlíus Jóhannsson
og fjölskylda.
Friðgerður Laufey
Oddmundsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma.
Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum
saman. Takk fyrir að hafa
pönnukökur þegar ég kom
heim með vini mína eftir
skóla. Ég geymi góðar
minningar í hjarta mínu.
Hvíl í friði, elsku amma
mín.
Guðmundur Hagalín.
✝ Hjalti Finnssonvar fæddur 5.
apríl 1919 í Torfu-
felli í Eyjafjarð-
arsveit. Hann lést á
dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri
þann 25. febrúar sl.
Hann var sonur
hjónanna Indíönu
Sigurðardóttur frá
Torfufelli f 23. maí
1892, d. 1. febr.
1972 og Finns Marinós Krist-
jánssonar frá Úlfá í sömu sveit f.
8. jan. 1891, d. 2. maí 1977. Þau
Finnur og Indíana voru til heim-
ilis að Torfufelli en fluttu árið
eftir fæðingu Hjalta að Skáld-
stöðum litlu neðar í sveitinni. Á
Skáldstöðum bjuggu þau til árs-
ins 1938 en fluttu
þá með fjölskyldu
sína að nýbýlinu
Ártúni sem þau
byggðu upp í landi
Skáldstaða. Hjalti
átti tvær systur,
þær Sigrúnu Finns-
dóttur fædda 3. júní
1920, d. 11. des
1997 og Kristjönu
Finnsdóttur f. 15.
jan. 1929, d. 19. júlí
1991. Hjalti var ókvæntur og
barnlaus. Hann var bóndi í Ár-
túni öll sín búskaparár eða til
ársins 1986.
Útför Hjalta fer fram frá
Hólakirkju í Eyjafjarðarsveit í
dag, 3. mars 2012, og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
Hjalti var af kynslóð foreldra
okkar og góður nágranni sem við
systkinin höfum þekkt alla ævi.
Milli fólksins í Ártúni og Villinga-
dal ríkti traust og vinátta. Komið
var saman til að spila og tefla og í
ýmsum félögum eins og Bindind-
isfélaginu Dalbúanum, Sauðfjár-
ræktarfélagi Hólasóknar og Bún-
aðarfélagi Saurbæjarhrepps lágu
leiðir saman. Starfsemi þessara
félaga bætti hag og umhverfi
fólksins í sveitinni, bauð nú-
tímann velkominn. Þar lagði
Hjalti á sinn hægláta en ákveðna
hátt hönd á plóginn.
Hjalti gekk í farskóla, fáeinar
vikur á vetri í fjögur ár, eins og
þá tíðkaðist víða til sveita og einn
vetur var hann á Bændaskólan-
um á Hvanneyri. Hann var vel
greindur og félagslyndur og hefði
örugglega þegið lengri skóla-
göngu en hafði fá tækifæri til
þess.
Ævistarf Hjalta var búskapur
á föðurleifð sinni og átti búfjár-
rækt, sérstaklega sauðfjárræktin
hug hans allan. En áhugamálin
voru fleiri. Hann las mikið, hafði
gott minni og var fróður um sögu
lands og þjóðar. Hæst ber þó
tengsl hans við skáldskapargyðj-
una og mun sá arfur lengst halda
nafni hans á lofti. Hann orti vísur
og kvæði um atburði líðandi
stundar, oft í gamansömum tón
og oft var til hans leitað með
kveðskap til að flytja á árshátíð-
um, þorrablótum og fleiri sam-
komum. Hann átti líka annan tón
og dýpri þar sem lífið og tilveran
er krufin af djúphygli og innsæi.
Hjalti hlaut tvisvar verðlaun í
ljóðasamkeppni MENOR, árin
1991 og 2001.
Undir húmdökkum himni
um hélaða slóð
hvarfstu að heiman um haust.
Hljóðnaðir sumarsins söngvar
ekki saknaðarlaust.
Fimbulróm fossins þér bar
sem fjarlægan óm
vindur úr veglausri firð.
Fylgdi þér eyðisand ein
öræfakyrrð.
Þitt líf var sem logandi und
aðeins ljóðið var fró
og hin görótta viðsjála veig.
Einstæðing andvökunótt
vakti óræðan geig.
Horfir Herðubreið enn
yfir hraun, yfir sand.
Liðin öld, liðin ár.
Drúpir grávíðisgrein
glitrar silfurskært tár.
(H.F.)
Hjalta þökkum við samveruna
í leik og starfi og sendum að-
standendum hans samúðarkveðj-
ur.
Ingibjörg, Gunnar og
Guðrún og fjölskyldur.
Hjalti Finnsson