Morgunblaðið - 03.03.2012, Qupperneq 31

hjúkrunarheimilinu Barmahlíð á
Reykhólum.
Eftir að bílvegur kom vestur
stoppuðu flestir á Skálanesi til
að taka bensín eða fá sér reykt-
an rauðmaga eða harðfisk. En
langt var í slíka afgreiðslu á
báða vegu. Þau hjónin sinntu
þessari þjónustu af mikill natni í
mörg ár. Margur bílstjórinn
varð feginn að stoppa þar eftir
ferðir yfir erfiða fjallvegi í
vondri færð á vetrum. Oft þurfti
Halli að brjótast langar leiðir á
traktor til að aðstoða bíla sem
ekki komust leiðar sinnar.
Við Halli fæddumst bæði í
gamla torfbænum á Skálanesi.
Þá bjuggu feður okkar þar sam-
an með fjölskyldur sínar ásamt
móður og systur sem var ógift.
Allt þetta fólk bjó þarna saman í
sátt og samlyndi. Mjög erfitt
var með ræktun á Skálanesi, lít-
ið undirlendi og mikið grjót.
Eftir því sem fjölskyldurnar
stækkuðu varð erfiðara um vik,
svo pabbi flutti á Akranes þegar
ég var níu ára. Systkinin á
Skálanesi urðu tíu. Af þeim eru
sjö á lífi en Halli var næst elst-
ur. Við Halli vorum eins og sam-
loka. Hann var tveim árum eldri
og hefur hann eflaust oft verið
hundleiður á að hafa mig í eft-
irdragi þó ég muni ekki eftir
því, en ég var veik úr leiðindum
í marga mánuði eftir að ég fór
suður.
Leiðir okkar Halla lágu því
miður mjög sjaldan saman í
gegnum árin þar sem við vorum
bæði föst við búskap og langt á
milli. En ég var svo lánsöm að
komast vestur síðastliðið sumar
og þá sátum við saman í marga
klukkutíma og rifjuðum upp
æskuminningar.
Elsku Kata, megi Guð vera
með þér og þínum.
Leiði þig í hæstu heima
höndin drottins kærleiks blíð.
Ég vil biðja Guð að geyma
góða sál um alla tíð.
Vigdís Jack.
Láttu smátt, en hyggðu hátt.
Heilsa kátt, ef áttu bágt.
Leik ei grátt við minni mátt,
Mæltu fátt og hlæðu lágt.
(Einar Ben.)
„Mínir vinir fara fjöld“ kvað
Hjálmar. Mér koma þau orði í
hug þegar Hallgrímur á Skála-
nesi er kvaddur. Kynslóðin sem
nú er óðum að kveðja á tals-
verða sérstöðu í sögunni.
Milli okkar Halla í aldri var
kynslóð uppvaxtarára, sem þó
er ekki meiri munur en það, að
ekki var nema ár milli mín og
konu hans.
Ég var krakki rétt að hefja
vegferðina í þátttöku í manna-
verkum. Hann var ungur mað-
ur, traustlegur víst en heldur
með feimnisyfirbragði, hafði
ekki hátt á mannþingum.
Við vorum báðir þeirrar kyn-
slóðar, sem að fullu þekkti
handverk flest til sjálfsbjargar í
búskap og heimilishaldi, sitt-
hvað þó horfið. Framundan
tækni, sem bæta skyldi hag.
Hlaut að þróast eftir því sem
efni leyfðu. Takmörkuð pen-
ingavelta, engar stórar stökk-
breytingar. Puðið á nýjum svið-
um. Lúnir menn að kvöldi af
öðrum og öðruvísi verkum en
fyrr.
Margir hurfu að öðrum, og
a.m.k. tilsýndar séð, betri kjör-
um. Grönnum fækkaði og þar
með í liðsheildinni við smölun og
slíkt. Fáir menn unnu á mörg-
um dögum verkin, sem áður
voru unnin á einum degi af
mörgum. Smátt og smátt bötn-
uðu vegir og buðu upp á að fólk
kæmi úr fjarlægum héruðum og
legði lið um helgar. Búin stækk-
uðu, kostnaður jókst, seint gekk
að yxi lausafé og skotsilfur. Fáir
menn og enn þeir sömu í eft-
irsmölunum og öðrum verkum.
Seiglan ein dugði best, þróað-
ist og ræktaðist.
Skálanes ber þess merkin að
þar hefur verið unnið í gegnum
tíðina af elju og seiglu.
Kynslóðir handverka má lesa
þar út úr hleðslum og ýmsum
öðrum leifum, verði þeim ekki
spillt. Eyðingarmáttur manns-
handar nútímans er takmarka-
laus, öflugur, ötull. Dæmin þess
má með ósköpum sjá þarna á
sama stað og væru margfalt
meiri hefði ekki til komið andóf
þess hógværa manns, sem við
erum hér og nú að minnast.
Samskipti og fyrirgreiðsla
Skálanessmanna við eyjamenn
eftir að ég fór að þekkja til voru
mest á haustin. Því hef ég vikið
að þeim verkþáttum öðrum
fremur.
En í öllum verkum Hallgríms
árið um kring og öllu því, sem
eftir hann liggur speglast þraut-
seigja hans og snyrtimennska.
Iðni, seigla, harðir sprettir eftir
þörfum.
„Jaja, Jói minn. Maður var
einhvern tímann brattari til að
eltast við rollurnar, en nú er.“
Þessi voru ein síðustu orð hans
við mig og ég tók undir þau
hvað mig varðaði, hímandi á
mínum viðgerðu kjúkum. Við
hlógum saman og stúlkurnar á
Landspítalanum, sem voru að
styðja hann milli rúma hlógu
með.
Fallinn maður fyrir ofurefli
meinvættarinnar, sem lagt hafði
seiglu hans að velli eftir margra
ára slag.
Myndin geymist. Þegar hann
gladdist var það hávaða- og yf-
irlætislaust. Þegar honum mis-
líkaði sagði hann fátt. Skrum og
þarfleysufjas voru ekki hans
stíll. Foreldrar hans og foreldr-
ar mínir voru kunningjafólk. Við
vorum báðir vaxnir upp úr inn-
byrðis skyldum jarðvegi þar,
sem kristin sanngirni var leið-
arljós.
Katrín mín! Börn ykkar öll,
afkomendur og vinir.
Guð blessi ykkur!
Jóhannes Geir Gíslason.
Þið sem hafið lifað tímana tvenna og
tekist á við lífið hljótt og sátt.
Ég man þegar ég var lítill skólakrakki
við komum til ykkar sitt úr hverri átt.
Oft var ærslast bæði úti og inni,
hlaupið, hoppað, klukkað, hlegið,
æpt.
Ykkar aldrei man ég ærðist sinni
ekki heldur á skammaryrði tæpt.
Við stukkum í snjóinn ofan af
bökkum háum,
í feluleik svo fórum upp í hraun.
Snæuglu, seli og æður þarna sáum,
þakkir okkar NÚNA fáið þið í laun.
(Erla)
Það eru margar minningar
sem koma upp í hugann þegar
þarnæsti nágranni frá fæðingu
til fullorðinsára er kvaddur, og
þær eru allar góðar. Við minn-
umst þess þegar við fórum með
þér í fjárhúsin að „hjálpa“ þó
„hjálpin“ fælist kannski ekki í
öðru en að telja dauðu mýsnar í
vatnsgildrunni og klappa
„Skeggja gamla“. Við minnumst
hlýjunnar í hönd þér er þú
leiddir okkur yfir svellin út í
fjárhús og kenndir okkur að
hneppa hey í fang svo ekki yrði
mikill slæðingur eftir á fóður-
gangi. Minningarnar eru ekki
allar tengdar bernskuárum okk-
ar því síðast í sumar gafst þú
þér góðan tíma til að leiðsegja
Þresti um gömlu heybandsleið-
ina upp á Krakárdal. Far þú í
friði, elsku Halli, við þökkum
þér samfylgdina, allar fróðleiks-
sögurnar og handleiðslu. Vertu
sæll.
Guð geymi ykkur, elsku Kata,
Óli, Svenni, Elli, Gunna, Inga
Jóna og fjölskyldur.
Þröstur, Svandís,
Erla, Hrafnhildur,
Bergsveinn, Sævar,
Herdís og fjölskyldur.
Það er sorg og söknuður í
hjörtum okkar, er við kveðjum
Hallgrím – eða Halla á Skála-
nesi – vin okkar til margra ára.
Við vitum að „sorgin er gríma
gleðinnar og góðar minningar
skilja eftir sig gleði.“ Við minn-
umst einnig orðanna:
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert
glaður, og þú munt sjá, að aðeins
það, sem valdið hefur hryggð þinni,
gerir þig glaðan. Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá aftur huga þinn
og þú munt sjá að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.“
(Kahil Gibran)
Að eignast góða vini er eitt
það dýrmætasta í lífinu. Þökk-
um Halla samfylgdina og góðar
stundir. Góður Guð vor geymi
hann og styrki ástvini hans.
Kata mín, þú hefur misst mikið,
fátækleg orð breyta í engu köld-
um veruleikanum. En megi
minning um góðan vin og
traustan mann, og vissan um
endurfundi verða þér og ástvin-
um þínum styrkur í sorginni.
Guðlaug og Rafn.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MARS 2012
sækja mig. Því þig vantaði
barnapíu og þá var ég 13 ára og
fyrsta skiptið sem ég fór að
heiman. Og hvað það var gam-
an að fara með þér til Sauð-
árkróks og fá að vera hjá þér
um sumarið. Mér fannst það
mikill heiður. Svo vildir þú allt-
af vera að gefa mér eitthvað
gott að borða. Þér fannst svo
gaman að bjóða upp á eitthvað
sætt og gott. Og alltaf áttir þú
nammi í skál til að bjóða þeim
sem komu til þín.
Í seinni tíð fórst þú að
föndra, sauma út og mála alls-
konar myndir og gefa. Aldrei
fór ég frá þér öðru vísi en að
þú værir búin að gauka að mér
einni mynd, púða eða dúk sem
þú varst búin að föndra við.
Elsku amma, þakka þér fyrir
allt. Það voru forréttindi að fá
að kynnast þér.
Ingibjörg Ólafsdóttir.
Við fjölskyldan erum á leið
til Skagafjarðar, nánar tiltekið
Sauðárkróks. Þegar þangað er
komið er stoppað við frekar lít-
ið hús sem er samt aðalhúsið í
bænum, Skagfirðingabraut 1.
Það er sem Skagafjörðurinn
eigi upphaf sitt í þessu húsi og
þar býr amma. Ég er fyrstur út
úr bílnum og opna dyrnar án
þess að banka, ilmurinn af mat
streymir á móti mér. Amma er
að leggja á borð því hún átti
von á okkur. Hún fagnar mér,
umvefur mig hlýju. Eldhúsið er
lítið, eldhúsborðið enn minna,
en þar þjappar fjölskyldan sér
saman og snæðir, amma stend-
ur og rekur fréttir af fólki.
Íbúð ömmu var lítil en þar voru
tvö aðalherbergi. Það fyrra var
bókaherbergið, fyrir framan
það var reyndar stofa en hún
var meira eins og forstofa að
musteri bókanna sem var innst
– þar var gaman að vera. Hitt
herbergið var svo svefnher-
bergi ömmu, beint inn af gang-
inum, þar gat að líta aragrúa
mynda af fólki sem ég vissi að
var mér skylt. Á náttborðinu
voru ljóðabækur. Hún kom að
mér með eina þeirra og sagði
að hún væri eftir Einar Ben og
spurði hvort ég hefði lesið Fáka
og án þess að bíða eftir svari
fór hún með allt ljóðið. Þetta
var ekki í fyrsta sinn sem hún
fór með ljóð og þetta var ekki
eina ljóðið sem hún kunni, þau
voru mörg og virtist brunnur-
inn aldrei tæmast. Núna er hún
hætt að fara með ljóð og hefur
sagt skilið við okkur hin en hún
náði góðum aldri og hafði góða
heilsu allt til loka, hún hefði
ekki viljað hafa þetta öðruvísi.
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og
hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best.
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist
og bætist,
ei böl sem ei þaggast, ei lund sem
ei kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku
tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þíns
hjarta rætist.
(Einar Benediktsson.)
Stefán Ólafsson.
Ein af hversdagshetjum lífs-
ins er fallin frá. Amma var einn
af föstu punktunum í tilver-
unni. Hún bjó á Skagfirðinga-
braut 1 og tók alltaf vel á móti
öllum sem komu við. Þar var
hægt að fá gistingu hvenær
sem var, sveitastrákar fengu
heitan mat í hádeginu, pönnu-
kökur og súkkulaðirúsínur
handa litlum munnum sem
komu við hjá ömmu og lang-
ömmu. Amma hafði einstaklega
gaman af því að vinna handa-
vinnu og minning hennar lifir
meðal annars í púðunum henn-
ar, myndunum, postulíninu,
dúkunum og öllu því sem hún
hefur unnið og gefið okkur í
gegnum tíðina. Hún var alltaf
að og féll aldrei verk úr hendi.
Engin jól í æskunni voru án
ömmu og þá var oft mikið spil-
að. Hún hafði mjög gaman af
því að spila, hvort sem það var
við litlu ömmu- og langömmu-
börnin eða í góðra félaga hópi.
Hún var félagsvera og hafði
gaman af að vera í kringum
fólkið sitt. Þegar ég hugsa um
Imbu ömmu kemur fyrst og
fremst hlýja og góðmennska
upp í hugann. Hún var hrein og
bein og tók öllum eins og þeir
voru. Aldrei kom ég við hjá
Imbu án þess að hún laumaði
einhverju fallegu að mér, oftar
en ekki einhverju listaverki
sem hún hafði gert sjálf. Ingi-
björg amma náði háum aldri og
var alveg tilbúin til brottfarar
héðan af þessu tilverustigi. Við
kveðjum þig, elsku amma, með
þeim orðum sem þú kvaddir
okkur alltaf með: Guð blessi
þig.
Gunnlaugur, Helga
og börn.
✝
Þökkum innilega hlýhug, samúð og vináttu
við andlát og útför föður okkar, tengdaföður
og afa,
HAUKS PÁLSSONAR,
Sléttuvegi 15,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Landakots á
líknardeild og L-2 fyrir hlýju og góða umönnun.
Guðrún Helga Hauksdóttir, Jóhann Örn Guðmundsson,
Gunnar Haraldur Hauksson, Kristín Jóna Guðjónsdóttir,
Sigurjón Páll Hauksson, Sigríður Valdís Karlsdóttir,
Kristín Hulda Hauksdóttir, Gylfi Jónasson,
Haukur Hauksson, Dögg Jónsdóttir,
Unnur Erna Hauksdóttir, Ólafur Örn Valdimarsson,
Jónas Guðgeir Hauksson, Sigrún Guðmundsdóttir,
Júlíana Hauksdóttir, Loftur Ólafur Leifsson,
Guðfinna Hauksdóttir, Hafliði Halldórsson
og fjölskyldur.
✝
Elskuleg eiginkona, móðir, tengdamóðir og
amma,
SIGRÍÐUR AÐALBJÖRG JÓNSDÓTTIR
fyrrum forstöðukona,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði fimmtudaginn
23. febrúar.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
miðvikudaginn 7. mars kl. 13.00.
Kolbeinn Helgason,
Guðrún Emilía Kolbeinsdóttir,
Kristín Kolbeinsdóttir,
Kolbeinn Vormsson,
Vormur Þórðarsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓNAS HELGFELL MAGNÚSSON
frá Uppsölum,
Hléskógum 10,
Egilsstöðum,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 28.
febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ásta Þ. Jónsdóttir,
Sigurlaug J. Jónasdóttir, Jón M. Einarsson,
Hafsteinn Jónasson, Ágústa Björnsdóttir,
Ríkharður Jónasson, Guðbjörg M. Sigmundsdóttir,
Kári Jónasson, Rut S. Hannesdóttir,
Jónas Þ. Jónasson, Hilma L. Guðmundsdóttir,
Magnús Á. Jónasson, Rósa G. Steinarsdóttir,
Ásthildur Jónasdóttir, Grétar U. Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær bróðir, mágur og frændi,
ÓMAR MÁR MAGNÚSSON
vélfræðingur,
Fífumóa 3c,
Reykjanesbæ,
varð bráðkvaddur fimmtudaginn 23. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Innri Njarðvíkurkirkju
5. mars kl. 11.00.
J. Rúnar Magnússon, Andrea K. Guðmundsdóttir,
Ólafur S. Magnússon, Sólbjörg Hilmarsdóttir,
Viðar Magnússon, Emilía Bára Jónsdóttir,
frændsystkini.
✝
Ástkær sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HAFSTEINN SIGURÐSSON,
Silfurgötu 11,
Stykkishólmi,
lést fimmtudaginn 1. mars.
Sigrún Ársælsdóttir,
Hafrún Brá Hafsteinsdóttir,
Jón Elvar Hafsteinsson, Jóhanna Ósk Eiríksdóttir,
Kristín, Heiða, Hafsteinn og Kristofer Dean.
✝
Okkar ástkæra,
INGIBJÖRG BRYNJÓLFSDÓTTIR
frá Hlöðutúni í Borgarfirði,
Hofteigi 14,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Skjóli,
miðvikudaginn 29. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Laugarneskirkju miðvikudaginn
7. mars kl. 13.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim sem vildu minnast hennar
er bent á minningarsjóð Skjóls Í síma 522 5600.
Fyrir hönd fjölskyldu og ættingja,
Dagný Hildur Leifsdóttir,
Margrét Jónsdóttir.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNÍNA KRISTÍN JÓHANNESDÓTTIR
frá Hraunhálsi,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 28. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Anna Birna Ragnarsdóttir,
Kristján G. Ragnarsson, Anna María Antonsdóttir,
Sveinbjörn Ó. Ragnarsson, M.Dögg Pledel Jónsdóttir,
Jóhannes Eyberg Ragnarss. Guðlaug Sigurðardóttir.
barnabörn og barnabarnabörn.