Morgunblaðið - 03.03.2012, Síða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. MARS 2012
✝ Ólafur ÁrniJóhann Pét-
ursson fæddist 12.
júní 1909 í Vík í
Mýrdal. Hann lést
22. febrúar 2012 á
103. aldursári.
Hann var sonur
hjónanna Ólafíu
Árnadóttir, f. 6.
október 1882 á
Melhól í Með-
allandi, hús-
móður, d. 23. mars 1950 og
Péturs Hanssonar, f. 10. nóv-
ember 1874 á Króki í Með-
allandi, d. 27. desember 1956.
Systkini hans voru Guð-
mundur Pétursson, f. 28.
ágúst 1911, d. 12. mars 2000
og Guðrún Guðlaug Péturs-
dóttir, f. 7. apríl 1922, d. 2.
desember 2002.
Ólafur giftist 14. maí 1938
Þórunni Björnsdóttur, f. 15.
ágúst 1911 í Svínadal í Skaft-
ártungu, d. 10. september
2010. Hún var dóttir hjónanna
Björns Eiríkssonar, f. 1861, d.
1922 og Vigdísar
Sæmundsdóttur, f.
1872, d. 1955.
Ólafur og Þórunn
náðu að fagna
saman 72 ára
brúðkaupsafmæli
sínu. Dóttir Ólafs
og Þórunnar er
Sigrún Bryndís
Ólafsdóttir, f. 5.
október 1941.
Maki: Gunnar Þor-
steinsson, f. 17.3. 1923, d.
13.1. 2006. Þeim fæddist einn-
ig önnur dóttir sem dó
skömmu eftir fæðingu. Barna-
börn Ólafs eru 1) Ólafur Þor-
steinn, f. 1965, maki: Birna
Kristín Pétursdóttir, f. 1962.
Börn þeirra María, f. 1988,
Gunnar, f. 1993, Kristín, f.
2002. 2) Þórir Auðunn, f.
1967. Maki: Auðbjörg Helga-
dóttir, f. 1964. Börn hans eru
Silja Embla, f. 1994, Margrét
Klara, f. 2003 og Hrafnhildur
Margrét, f. 2003. 3) Sigríður
Margrét, f. 1969. Maki: Helgi
Júníus Jóhannsson, f. 1968.
Börn þeirra: Þórunn Ásta, f.
1992, Jóhann Valgeir, f. 1995,
Oddur Heiðar, f. 2003. 4) Sól-
rún Erla, f. 1972. Maki: Gylfi
Viðar Guðmundsson, f. 1964.
Börn þeirra eru Sigrún Bryn-
dís, f. 1992, Sóldís Eva, f. 1999
og Ingi Gunnar, f. 2008.
Ólafur ólst upp í Vík í Mýr-
dal. Hann fór síðan í kaupa-
mennsku á Búland í Skaft-
ártungu en þar kynntist hann
Þórunni konu sinni árið 1937.
Árið 1943 fluttu hjónin að
Giljum í Mýrdal þar sem þau
hófu búskap og keyptu jörðina
tveimur árum síðar. Á Giljum
voru þau búsett alla tíð síðan
og stunduðu búskap til 1987
þegar dóttursonur þeirra tók
við.
Ólafur var félagslyndur og
sinnti félagsstörfum af áhuga.
Hann var formaður Bún-
aðarfélags Hvammshrepps í
tæp þrjátíu ár. Einnig var
hann formaður Fjárrækt-
arfélags Hvammshrepps um
langt skeið. Á haustin sinnti
Ólafur störfum hjá sláturhúsi
SS í Vík og var þar sláturhús-
stjóri til margra ára.
Útför Ólafs fer fram frá
Víkurkirkju í dag, 3. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 14.
Fallinn er frá í hárri elli
sómamaðurinn Ólafur Péturs-
son, bóndi á Giljum í Mýrdal.
Eiginkona hans og föðursystir
okkar var Þórunn Björnsdóttir
frá Svínadal. Hún lést 10. sept-
ember 2010 á 100. aldursári.
Þau hjónin hófu búskap sinn
á Búlandi í Skaftártungu, en
þar fæddist einkadóttir þeirra,
Sigrún Bryndís 1941. Lífsföru-
nautur hennar var Gunnar Þor-
steinsson og með honum eign-
aðist hún fjögur börn, hvert
öðru mannvænlegra. Þau Sig-
rún og Gunnar bjuggu með for-
eldrum hennar að Giljum í þó-
nokkur ár, eða þar til Sigrún
varð að fara á hjúkrunarheim-
ilið í Vík vegna slæmrar Park-
insons-veiki sem hefur hrjáð
hana í mörg ár.
Fyrstu kynni okkar af Þór-
unni og Ólafi voru á Búlandi
1940 og ’41 og héldu síðan
áfram eftir að þau fluttust að
Giljum og allt til þessa dags.
Þau hjón voru mjög gestrisin og
margir sem sóttu þau heim.
Meðal góðra gesta voru lækn-
ishjónin í Vík, Helga og Sig-
urgeir, sem heimsóttu þau viku-
lega ef þú gátu. Voru gömlu
hjónin þeim innilega þakklát
fyrir alla þeirra hjálpsemi.
Hinn 12. júní 2009 hélt Ólaf-
ur upp á 100 ára afmæli sitt
með miklum glæsibrag; 150
manna matarveisla á Hótel
Höfðabrekku. Ýmsir tóku til
máls í veislunni, á engan er
hallað þó sagt sé að flestir tóku
ræðu afmælisbarnsins fram yfir
allt annað. Ólafur stóð þarna
keikur fyrir framan fólkið og
rifjaði upp ævi sína án þess að
vera með nokkurt orð á blaði
sér til hjálpar, enda var sjónin
ekki betri en svo, að hann hefði
ekki getað lesið það. En hvergi
endurtók hann eða rak í vörð-
urnar í hálfrar klukkustundar
langri ræðu sinni. Svona var
hugsunin skýr og minnið í góðu
lagi fram á síðustu stund. Það
var mikil guðs gjöf sem honum
var gefin.
Við sendum hugheilar sam-
úðarkveðjur til fjölskyldunnar
sem eftir lifir og biðjum fyrir
þeim sem farnir eru.
Sigurbjörg Valmundsdóttir
og Jón Valmundsson.
Núna er elsku besti langafi
farinn frá okkur. Alltaf er jafn
sárt að hugsa til þess að lífið
tekur enda.
Afi var mjög góður maður og
gaman að spjalla við hann.
Hann hafði frá mörgu að segja
enda hafði hann upplifað margt
á sinni löngu ævi. Það sem ein-
kenndi afa var að hann hugsaði
alltaf fyrst og fremst um fólkið
í kringum sig áður en hann
hugsaði um sjálfan sig. Maður
fór t.d. aldrei svangur frá hon-
um því það var bara alls ekki í
boði, hann og amma Þórunn
pössuðu vel upp á það að maður
fengi nóg að borða og það voru
alltaf þvílíkar veislur á hverjum
degi þegar maður kom í heim-
sókn. Það var cocoa puffs í
morgunmat og líka á milli mála,
velsteikt læri með tilheyrandi í
hádeginu og kaffihlaðborð í
kaffitímanum.
Afi fylgdist alltaf vel með
sínu fólki og var annt um vel-
ferð þess. Afi var mjög traust-
ur, góður, fyndinn og skemmti-
legur karl enda tók maður eftir
því hvað hann átti marga góða
að á öllum aldri sem kíktu
reglulega í heimsókn til hans.
Við erum mjög þakklát að
hafa fengið að hafa afa allan
þennan tíma hjá okkur og að
hann hafi verið svona hraustur
og heill hugsunar alla tíð. Við
héldum reyndar að hann gæti
lifað endalaust en svona er lífið.
Okkur þykir rosalega vænt
um þig, afi, og takk fyrir allt.
Þín barnabarnabörn,
Sigrún Bryndís, Sóldís Eva
og Ingi Gunnar Gylfabörn.
Hann Ólafur á Giljum verður
jarðsunginn í dag. Það er dálítið
erfitt að átta sig á því að komið
sé að hinstu kveðjustund því
þrátt fyrir háan aldur var hann
jafn ótrúlega hress, glaður og
með jafn óskert andlegt atgervi
áður þegar við hittum hann fyr-
ir örfáum vikum síðan.
Árið 1962 hófst bygging sum-
arbústaðarins Brekkukots í
Deildarárgili í Mýrdal, en þar
höfðu alla forystu og forstöðu
foreldrar/tengdaforeldrar und-
irritaðra. Brekkukot er reist á
skika úr landi Gilna og átti
Ólafur oft leið þar um, bæði þá
og síðar. Þar kynntumst við
hjónin honum og fjölskyldu
hans og tókst með okkur órofa
vinátta.
Við komum oft að Giljum ým-
issa erinda eða bara að gamni
okkar. Þar voru móttökur alltaf
í sérflokki. Ógleymanleg var
gestrisni þeirra hjóna Þórunnar
og Ólafs og hélst svo áfram eft-
ir að Ólafur varð einn um hit-
una. Það sem vakti strax at-
hygli okkar var hvað Ólafur
fylgdist vel með öllu sem gerð-
ist í þjóðfélaginu og óbrigðult
minni hans geymdi allt sem
hann las og heyrði. Ólafi auðn-
aðist að lifa í rúmlega eina öld.
Ævi hans spannaði því mesta
breytingaskeið sögu okkar og
hann var alla tíð jafnvígur í
sögu fyrri tíma og nútímans.
Hann var því mikill og ómet-
anlegur sagnabrunnur.
Segja má að aldrei hittum við
Ólaf öðruvísi en glaðan í sinni
og frá honum streymdi einstök
hlýja og vinsemd. Aldarlöngu
lífi einstaks manns, sem var
heill og sannur í öllu viðmóti og
samskiptum er lokið. Við sem
eftir lifum og fengum að kynn-
ast honum stöndum fátækari
eftir við fráfall hans. Minningin
um merkan mann mun lifa með
okkur.
Við kveðjum hann með sökn-
uði.
Guðrún Jónsdóttir
og Ólafur Thorlacius.
Fallinn er frá í hárri elli góð-
ur vinur og nágranni fjölskyld-
unnar, Ólafur Pétursson, fyrr-
verandi bóndi á Giljum í
Mýrdal. Þegar sumarbústaður-
inn við Deildará var byggður
árið 1962 hófst áratuga vinátta
sem aldrei bar skugga á. Þá bjó
Ólafur á Giljum ásamt konu
sinni Þórunni Björnsdóttur,
sem lést í september 2010, og
Sigrúnu einkadóttur þeirra.
Betri nágranna var vart hægt
að hugsa sér og margar góðar
stundir áttu afi og amma Ragn-
heiðar, þau Jón Pálsson frá
Litlu-Heiði og Jónína Magnús-
dóttir frá Giljum, með þeim
heiðurshjónum, hvort heldur
var yfir kaffibolla á Giljum eða í
Brekkukoti. Á fyrstu búskapar-
árunum í Brekkukoti var dag-
legur samgangur því yngsta
kynslóðin skokkaði austur að
Giljum eftir mjólk og hitti þá
Ólaf í fjósinu. Hann var ein-
staklega barngóður maður og
gaf sér alltaf tíma til að tala við
og hlusta á það sem börn höfðu
til málanna að leggja. Ragn-
heiður á margar góðar minn-
ingar frá þessum árum tengdar
Ólafi, Þórunni og Sigrúnu dótt-
ur þeirra. Í minningunni er allt-
af sól og blíða og enn kemur
upp í hugann ilmur af nýslegnu
Framtúninu, hvinurinn í hey-
blásaranum og gleðin sem
fylgdi því að fá að taka þátt í
bústörfum undir mildri stjórn
Ólafs Péturssonar.
Nú eru nýir húsbændur á
Giljum. Óli Steini, dóttursonur
Ólafs, og Birna kona hans tóku
við búrekstri á Giljum árið
1987, Ólafi og Þórunni til mik-
illar gleði. Enn sem fyrr er
sambýlið gott og barnabarna-
börn Jóns og Jónínu hafa átt
margar ánægjustundir í fjár-
húsunum hjá Óla Steina og
Birnu á vorin. Ólafur fylgdist,
allt fram á dánarstund, áhuga-
samur með búskap nafna síns
og Birnu. Hann naut þeirra for-
réttinda að búa í gamla húsinu
sínu á Giljum þar til undir það
síðasta að hann þurfti að leggj-
ast inn á sjúkrahús. Með góðri
aðstoð fjölskyldunnar var hon-
um, þrátt fyrir háan aldur,
kleift að halda heimili á Giljum.
Það var honum afar mikils virði
að geta fylgst með búskapnum
og mannlífinu í Mýrdalnum.
Ólafur átti fjölda vina á öllum
aldri sem heimsóttu hann. Það
kom enginn að tómum kofunum
hjá Ólafi því hann fylgdist vel
með þjóðmálunum jafnt sem
innansveitarmálum allt til þess
síðasta. Til hans og Þórunnar
leituðu frétta- og þáttagerðar-
menn alls staðar að úr heim-
inum þegar gaus í Eyjafjalla-
jökli enda mundu þau bæði vel
eftir Kötlugosinu 1918 og þeim
áhrifum sem það hafði á búskap
í Skaftártungu og Mýrdal og
vakti frásögn þeirra af náttúru-
hamförunum áhuga og aðdáun
langt út fyrir landsteinana.
Fjölskyldan í Brekkukoti
þakkar af heilum hug áratuga
vináttu og einstaklega gott
sambýli og vottar Sigrúnu, Óla
Steina, Þóri, Sirrý, Sólrúnu og
fjölskyldum þeirra innilega
samúð. Minning hjónanna á
Giljum, Ólafs Péturssonar og
Þórunnar Björnsdóttur, lifir.
Ragnheiður, Runólfur,
Dagný, Jóhanna og Guðrún.
Sveitarhöfðinginn Ólafur Pét-
ursson á Giljum í Mýrdal er lát-
inn á 103. aldursári. Samtíð-
arfólkið í
Vestur-Skaftafellssýslu kveður
með söknuði bóndann og félags-
málamanninn sem um langt
árabil hefur sett sinn svip á sitt
heimahérað. Ég kynntist Ólafi á
Giljum þegar ég hóf störf sem
ráðunautur hjá Búnaðarsam-
bandi Suðurlands árið 1957.
Ólafur var forystumaður í bún-
aðarmálum í Hvammshreppi
fyrrverandi og hafði ég mikið
og gott samstarf við hann um
hagsmunamál bænda um langt
árabil. Ólafur var frábær sam-
starfsmaður og vil ég að leið-
arlokum þakka honum fyrir
samstarf og áratuga vináttu.
Ólafur hafði sérstakt yndi af
sauðfjárrækt og átti mjög gott
fjárbú á sínum búskaparárum.
Ólafur var bróðir Guðmundar
Péturssonar, bústjóra á Til-
raunabúinu á Hesti í Borgar-
firði. Þeir bræður voru í því lík-
ir að hafa áhuga og yndi af
sauðfjárrækt. Ólafur elskaði
sveitirnar og gladdist yfir allra
velgengni og framförum. Hann
tók sárt að sjá ljósin slokkna á
bæjum þar sem búskapur hafði
verið um langa samtíð.
Ólafur hélt heilsu og andlegu
þreki óvenju vel nánast til dán-
ardags. Á 100 ára afmælisdegi
sínum í hópi ættingja og vina
hélt Ólafur langa ræðu blaða-
laust og rakti þar störf sín og
æviferil. Hann gat greint frá ár-
tölum og dagsetningum án þess
að hika. Þessi afmælisræða
verður öllum ógleymanleg sem
á hlýddu. Ég hef ekki upplifað
slíkt andlegt afrek aldraðs
manns hvorki fyrr né síðar.
Það var gæfa Ólafs að eiga
frábæra eiginkonu, Þórunni
Björnsdóttur sem er nýlega lát-
in. Þau hjón á Giljum voru sér-
staklega gestrisin. Mér eru í
minni veislurnar eftir hrútasýn-
ingar á fjárhúsinu á Giljum, eft-
ir strangan dag fengu lúnir
ráðunautar eðalvín og veislu-
hald.
Ég kom til Ólafs skömmu áð-
ur en hann veiktist og sem
endranær var jafn ánægjulegt
að hitta hann. Það var ekki eins
og að hitta öldung heldur mann
á besta aldri. Hann var vel með
á nótunum, hverju fram vatt í
sveitinni og landsmálunum.
Ég færi Ólafi innilegar þakk-
ir fyrir samstarf og stuðning í
starfi og ekki síður kæra vin-
áttu. Við fjölskyldan vottum
Sigrúnu dóttur hans og fjöl-
skyldunni allri innilega samúð
og biðjum þeim blessunar á
sorgarstundu.
Einar Þorsteinsson og fjöl-
skylda, Sólheimahjáleigu.
Mig langar að minnast höfð-
ingjans og vinar míns, Ólafs á
Giljum.
Það var árið 1967 og ég þá á
12. ári sem ég var ráðinn sem
vinnumaður til Ólafs og konu
hans, Þórunnar, að Giljum, fyrir
tilstilli afa míns, Guðlaugs Jóns-
sonar. Ég hafði verið búinn að
biðja afa um að koma mér í
sveit, sennilega frá 8-9 ára
aldri, og loks kom að því. Ekki
gleymi ég þeirri stundu þegar
ég kom að brúsapallinum við af-
leggjarann að Giljum, þar stóð
höfðinginn Ólafur, svo bros-
mildur og góðlegur maður að
taka á móti mér ungum dreng
sem hann hafði sennilega aldrei
séð áður. Ég var fjögur sumur
vinnumaður hjá þeim heiðurs-
hjónum á Giljum. Þar bjuggu
líka Sigrún dóttir þeirra og
hennar maður, Gunnar Þor-
steinsson, ásamt sonum þeirra
og síðan fæddust dæturnar
tvær.
Í kringum 1970 byggðu Sig-
rún og Gunnar nýtt íbúðarhús
að Giljum og fluttu þá úr gamla
bænum. Þá var talað um að fara
austurí, það var nýja húsið og
að fara vesturí í gamla bæinn.
Mikið var borðað af lamba-
kjöti og saltfiski. Ég var af-
skaplega rýr og smár á þessum
árum og vildi Þórunn koma
fóðri í vinnumanninn sinn. Ég
var matargikkur á þessum ár-
um. Það var rjómi út á skyrið
og hafragrautinn og kjötið var
feitt, en ekkert af þessu þótti
mér gott. Þá var lag að skera
fituna frá og setja á diskbarm-
inn og bíða þess að Ólafur
bjargaði mér, það tókst. Ólafur
renndi fitunni niður þegar færi
gafst.
Ég minnist margra góðra og
yndislegra stunda á Giljum. Ég
er þakklátur fyrir öll þau dýr-
mætu ár sem ég hef átt með
Ólafi og fjöskyldu hans.
Guð geymi ykkur öll.
Óskar Jóhann Björnsson.
Ólafur Árni Jóhann
Pétursson
Hinna mamma á
Tóna kemur fyrst upp í huga
mér ef ég sest niður og ætla að
reyna að setja nokkur kveðjuorð
á blað um elsku Svövu mína sem
búin er að kveðja þennan heim
trúlega södd lífdaga, nýorðin ní-
ræð og heilsan að bila. Þá hugs-
ar maður og verður sáttur að
hennar löngu ævigöngu ljúki án
mikilla þrauta og baráttu við
það sem enginn ræður við. Við
krakkarnir í Sjólyst kölluðum
hana oft hina mömmu okkar því
við ólumst upp nánast í næsta
húsi. Pabbi minn og Valtýr mað-
ur hennar voru bræður, svo
Svava
Sigurðardóttir
✝ Svava Sigurð-ardóttir, Reyð-
arfirði, fæddist á
Vopnafirði 22. des-
ember 1921. Hún
lést 12. febrúar
2012.
Útför Svövu fór
fram frá Reyð-
arfjarðarkirkju 18.
febrúar 2012.
mikill var samgang-
urinn á milli og í
minningu minni
sem lítil stúlka var
ég oft í pössun hjá
Svövu og alltaf var
Sjónarhæð opin
fyrir okkur og hvað
sem vantaði var
Svava boðin og bú-
in til að hjálpa þótt
hún væri með stórt
heimili og nóg hjá
henni en aldrei var neitt víl né
væl.
Elsku Svava var frábær kona,
hjartahlý og góð og aldrei
gleymi ég hennar góðu tertum
sem alltaf voru á boðstólum.
Eitt sem ég á í minningu minni
er ég kom til Svövu og þó ég
væri orðin fullorðin var það allt-
af hjá henni: „Æjj, komdu nú
sæl heillin mín.“ Heillin var
henni tamt að segja allavega til
mín.
Ég ætla nú ekki að rekja
hennar ævidaga en langaði bara
að þakka þessari yndislegu góðu
konu fyrir allt sem hún gerði
fyrir mig, það var mikið og
hvergi hefði farið betur um mig
en hjá henni er ég þurfti á að
halda. Svava hélt reisn sinni
nánast til hinsta dags, falleg
kona og hjartahlý. Ég hugsaði
er ég sá hana síðast á níræð-
isafmælisdaginn hennar hve
slétt og fín hún var, umvafin
dætrum sínum sem voru að und-
irbúa veislu fyrir hana og henn-
ar börn og barnabörn. Sá ég þá
og fann að Svava var þrotin að
kröftum og er ég kvaddi hana
fann ég að kannski myndi ég
ekki sjá hana oftar á þessari
jarðvist.
Ég kveð þig, elsku Svava mín,
og hafðu þökk fyrir allt, ég vil
trúa því að vel hafi verið tekið á
móti þér handan við móðuna
miklu. Innilegar samúðarkveðj-
ur til afkomenda hennar. Bless-
uð sé minning Svövu Sigurð-
ardóttur frá Sjónarhæð og
langar mig til að þessar ljóðlínur
fylgi.
Gott er að koma að garði þeim,
sem góðir vinir byggja,
Þá er meira en hálfnað heim,
hvert sem leiðir liggja.
(Höf. ókunnur.)
Dagbjört Briem
Gísladóttir, Sléttu.
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum
við fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu og
fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð