Morgunblaðið - 07.04.2012, Side 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. APRÍL 2012
✝ GuðfinnurÞorgeirsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 27.
október 1926.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Vestmannaeyja 22.
mars 2012.
Foreldrar hans
voru Þorgeir Ei-
ríksson, f. 8.8.
1886, d. 1.3. 1942
og Ingveldur Þórarinsdóttir, f.
3.1. 1884, d. 15.9. 1936. Heimili
þeirra var í Skel sem stóð við
Sjómannasund 4 en síðar að
Hamri við Skólaveg 33 í Vest-
mannaeyjum. Hálfsystkini
Guðfinns samfeðra voru Jónína
Ólafía Þorgeirsdóttir, f. 1906,
d. 1930, maki Magnús Jónsson,
f. 1901, d. 1986, Ástríður Þor-
geirsdóttir, f. 1908, d. 1929,
maki Stefán Halldórsson, f.
1903, d. 1997, Sigurbjörg Þor-
geirsdóttir, f. 1912, d. 1928.
Móðir þeirra var Una Jóns-
dóttir, f. 1878, d. 1960. Hálf-
bróðir Guðfinns sammæðra var
Hjálmtýr Brandsson, f. 1908, d.
1932. Kona hans var Þórey
Helga Einarsdóttir, f. 1906, d.
1992. Alsystkin Guðfinns voru
Hafsteinn Þorgeirsson, f. 18.5.
1914, d. 4.7. 1931 og Margrét
Þorgeirsdóttir, f. 18.1. 1921, d.
1926, d. 2005). 4) Guðfinna
Guðfinnsdóttir, f. 1956, maki
Óðinn Haraldsson, f. 1960.
Barn: Margrét, f. 1976. Guð-
finna var alin upp hjá Margréti
systur Guðfinns og Skarphéðni
manni hennar (sjá ofar). Sig-
urleif og Guðfinnur tóku að
sér Ágúst Hreggviðsson syst-
urson hennar árið 1948 þegar
hann 11 ára gamall missti for-
eldra sína með stuttu millibili.
Seinni eiginkona Guðfinns
er Valgerður Helga Eyjólfs-
dóttir, f. 4. júlí 1934. Val-
gerður kom inn á heimilið með
dætur sínar ungar um ári eftir
andlát Sigurleifar til að halda
heimili fyrir Guðfinn og börn
hans. Þau Guðfinnur hófu síð-
ar sambúð. Barn þeirra er: 5)
Þorgeir Guðfinnsson, f. 1968,
maki Guðrún Þórey Ingólfs-
dóttir, f. 1964. Börn: Guð-
finnur, f. 1994 og Ingólfur
Arnar, f. 1996. Dætur Val-
gerðar eru: 6) Helga Guð-
mundsdóttir, f. 1953. Börn:
Valgerður Una, f. 1971 og Hel-
ena Rut, f. 1980. 7) Lilja Guðný
Guðmundsdóttir, f. 1955, maki
Páll Emil Beck, f. 1954. Börn:
Finnur Geir, f. 1975, Eiríkur
Emil, f. 1978 og Helga Mar-
grét, f. 1990. Gekk Guðfinnur
þeim Helgu og Lilju í föð-
urstað.
Guðfinnur helgaði starfsævi
sína sjómennsku og útgerð.
Útför Guðfinns Þorgeirs-
sonar fer fram frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum í
dag, 7. apríl 2012, og hefst at-
höfnin klukkan 14.
19.6. 1990, maki
Skarphéðinn Vil-
mundarson, f. 25.1.
1912, d. 28.7. 1971.
Fyrri eiginkona
Guðfinns var Sig-
urleif Ólafía
Björnsdóttir, f. 5.
september 1923, d.
26. nóvember 1956.
Hún lést átta dög-
um eftir fæðingu
tvíburastúlkna. Þau
Sigurleif reistu sér hús við
Brimhólabraut 8 og fluttu þar
inn árið 1948. Bjó Guðfinnur
þar alla tíð síðan. Börn Sig-
urleifar og Guðfinns eru: 1)
Jakobína Guðfinnsdóttir, f.
1947, maki Kristmann Krist-
mannsson, f. 1943. Börn: Guð-
finnur Arnar, f. 1971, Sigríður
Inga, f. 1978, Sigurleif, f. 1985
og Björn, f. 1988. 2) Hafsteinn
Grétar Guðfinnsson, f. 1950,
maki Hildur Kristjana Odd-
geirsdóttir, f. 1951. Börn: Leif-
ur Geir, f. 1970 og Birgir Hrafn,
f. 1976. 3) Sigurleif Guðfinns-
dóttir, f. 1956, maki Höskuldur
Rafn Kárason, f. 1950, d. 2008.
Börn: Kári, f. 1973, Ármann, f.
1977 og Jónas, f. 1988. Sigurleif
ólst upp hjá vinafólki Guðfinns
og Sigurleifar, þeim Jónu
Bjarnadóttur, f. 1925, d. 1999
og Ármanni Böðvarssyni, f.
Þá ertu farinn frá okkur
Finnur minn og róinn á önnur
og ókunn mið. Þegar ég hugsa
til þín koma ótal minningar upp
í hugann eftir rúmlega 20 ára
kynni. Þú varst nú kannski ekk-
ert alltof ánægður með mig að
ég skyldi lokka drenginn þinn
upp á land og fara að búa með
honum þar. Þú lést mig nú samt
aldrei gjalda þess og á milli
okkar ríkti alltaf gagnkvæm
virðing og vinátta. Þú áttir erf-
itt með að skilja hvað fólk hefði
að sækja upp á land og hefðir
helst viljað að hópurinn þinn
væri allur á Eyjunni fögru. Við
fjölskyldan reyndum að koma
sem oftast til Eyja svo tengslin
við Eyjarnar og ykkur héldust
sem best og strákarnir fengju
að njóta samvista við ykkur.
Það kunnir þú að meta en þér
fannst mesti óþarfi að þið væruð
að þvælast upp á land. Þú sagð-
ir stundum að þú hefðir ekkert
þangað að sækja enda taldir þú
þig hafa nóg annað að gera en
að hanga í aðgerðarleysinu í
Reykjavík og stoppaðir aldrei
lengur en þú þurftir. Þér fannst
líka alveg óþarfi að vera að taka
sumarfrí en þó léstu nú tilleið-
ast og eyddir kannski viku í það
af og til, bara svona fyrir hana
Valgerði. Þá vorum við stundum
með ykkur og ég man að það
var ekkert verið að slappa af og
hafa það notalegt eins og flestir
vilja gera þegar þeir eru í fríi,
heldur var verið á ferðinni frá
morgni til kvölds. Við höfum
alltaf komið til ykkar á þjóðhá-
tíð en þar varst þú aldeilis á
heimavelli enda mikill þjóðhátíð-
armaður. Var þá oft mikill
hamagangur þegar verið var að
koma þjóðhátíðardótinu inn í
dal og ekki síður þegar tekið
var saman, helst klukkan sjö á
mánudagsmorgni. Annars var
það sjórinn og trillan þín sem
áttu hug þinn allan og þínar
bestu stundir voru þegar þú
varst einn á sjónum. Þú hafðir
líka gaman af að bjóða okkur í
siglingu. Ég segi nú ekki að þér
hafi verið skemmt ef einhver
fann fyrir sjóveiki, en viðkom-
andi fékk alveg að heyra skotin
frá þér því þú varst óttalega
stríðinn. Annað sem einkenndi
þig var hvað þú hafðir óskap-
lega gaman af að þrasa og not-
aðir hvert tækifæri til að fá fólk
í rökræður við þig. Þú áttir erf-
itt með að sætta þig við það
þegar starfsþrekið fór að
minnka undanfarin ár og
þrjóskaðist við mun lengur en
heilsan leyfði. Þú fórst t.d. í
þína síðustu sjóferð í júlí sl.
sumar.
Það var gaman á Brimó í
haust þegar öll börnin þín komu
til ykkur og við fögnuðum 85
ára afmælinu þínu. Þá var
heilsu þinni mikið farið að hraka
en þú naust þess samt alveg í
botn og hélst út langt fram á
nótt. Það var líka dýrmætt að fá
að hitta þig nú í mars og fá að
kveðja þig. Mikið verður skrítið
að koma til Eyja núna og sjá
þig ekki í stólnum þínum eða
heyra þig kalla á hana Valgerði
þína úr stofunni. Við Þorgeir og
drengirnir okkar viljum að lok-
um þakka þér fyrir allt í gegn-
um tíðina. Blessuð sé minning
þín.
Guðrún Þórey.
Mig langar að kveðja afa
minn með nokkrum orðum.
Hann var ekki bara afi minn
heldur líka góður vinur og fyr-
irmynd. Hann var með stórt
hjarta og sterklegar hendur,
fannst gaman að segja sögur,
skemmtilega hjátrúarfullur og
elskaði sjóinn. Líf hans var ekki
alltaf auðvelt en hann kvartaði
aldrei.
„Jæja vinur, ert þú kominn.“
Þannig var tekið á móti manni
þegar maður kíkti í heimsókn á
Brimhólabrautina. Hann sitj-
andi við eldhúsborðið með kaffi-
bolla og spilastokk, leggjandi
kapal. Spilastokkurinn var eins
og eldspýtustokkur í hans
sterklegu höndum. Maður var
varla sestur á móti honum þeg-
ar hann kallaði til Valgerðar og
bað hana að gefa drengnum
kaffi. Það var ekki eins og það
stæði eitthvað annað til hjá
henni. Áður en samræður hóf-
ust var eins og maður væri
staddur í miðri fermingarveislu,
slíkar voru veitingarnar. Afi var
mjög stríðinn og var hann vanur
að segja hátt og skýrt svo Val-
gerður heyrði til: „Það var
ágætt að það kom gestur, þá
koma terturnar fram“. Það var
ekki eins og hann liði einhvern
skort hjá henni Valgerði, hún
hugsaði svo vel um hann.
Sjómennska var hans atvinna
og áhugamál, hugurinn var allt-
af á sjónum hvar sem hann var.
Hann var varla kominn uppá
fastalandið þegar hann talaði
um að fara heim og drífa sig á
sjóinn. Ég var svo heppinn að fá
að kynnast honum þar sem
hann undi sér best. Við fórum
ófáa róðrana á Hrappnum og
síðar á Ingu. Þar rifjaðist margt
upp fyrir honum og margar sög-
ur voru sagðar, m.a. þegar hann
5 eða 6 ára fann þorsk liggjandi
á Strandveginum sem dottið
hafði af vagni. Hann brölti hon-
um í fiskverkun þar hjá, í hurð-
inni stóð maður sem fylgdist
með en veitti honum enga hjálp
við að koma fiskinum í hús.
Hann vildi að afi ynni fyrir afl-
anum en hann borgaði vel fyrir
fiskinn. Maðurinn var Árni í
Görðum, seinna átti afi eftir að
vera skipstjóri á bát með því
nafni og farnaðist það vel. Þeim
bát sá hann mikið eftir og talaði
oft um hann. Þegar atgangurinn
var sem mestur á okkur á sjón-
um, hét ég oft mörgum nöfnum
og var eins og ég væri orðinn
einn af áhöfninni á Árna. Ég
varð að líta í kringum mig og
kanna hvort við værum ekki
örugglega bara tveir á Hrappn-
um.
Afa þótti ákaflega gaman að
takast á við okkur krakkana í
fjölskyldunni. Átökin voru alltaf
í góðu og enduðu líka þannig.
Hann gafst upp á að „slást“ við
mig þegar ég var um 18 ára. Þá
vorum við að vinna saman í net-
um hjá Vinnslustöðinni. Í þeim
átökum hrösuðum við ofan á
netin, og ég lenti ofan á gamla
manninum. Þá heyrði ég hann
segja glottandi „Jæja, ætli mað-
ur hætti ekki að takast á við
þig“.
Ég kveð afa með ást, virðingu
og söknuði. Ég mun geyma góð-
ar minningar um hann í hjarta
mínu og held áfram að segja
sögur af honum.
Þinn vinur og barnabarn,
Guðfinnur Arnar.
Það er skrítið að hugsa til
þess að þegar ég kem til Vest-
mannaeyja sé hann afi ekki þar
með henni ömmu. Minningarnar
um hann afa eru svo ótalmarg-
ar. Ég man þegar ég var stelpa
hvað mér þótti gaman að fá
gjafir sem afi hafði keypt handa
mér í siglingum, sjálfvirka kaffi-
könnu sem hægt var að sulla
með og hana Guðfinnu dúkku
sem stendur í stofunni hjá mér
og vekur góðar minningar um
afa. Já, hann vissi hvað krökk-
um þótti skemmtilegt og ekki
fannst honum nú leiðinlegt að
stríða manni, aðeins að spýta á
mann vatni yfir eldhúsborðið,
bjóða manni í vörina og leggja
stóru hendurnar sínar á axlirnar
á manni til að sjá hvað maður
væri orðinn sterkur. Mér fannst
enn notalegt eftir að ég varð
fullorðin að fá gott faðmlag frá
honum afa og okkur kom mjög
vel saman og ég gat talað við
hann um margt sem mér lá á
hjarta þegar við vorum ein í
stofunni. Ég er svo ánægð með
að ég sagði honum fyrir stuttu
hvað mér þætti ótrúlega vænt
um hann og ég er þakklát fyrir
að maðurinn minn og börnin
mín fengu líka að eiga margar
góðar og skemmtilegar stundir
með afa.
Elsku amma mín mér þykir
svo vænt um þig og hugur minn
er hjá þér. Við vitum báðar að
afi er á góðum stað og hann
verður alltaf í hjörtum okkar
með skemmtilega glottið sitt.
Lúinn anda ég legg nú af,
lífinu ráði sá, sem gaf,
í sárum Jesú mig sætt innvef,
sálu mína ég Guði gef.
Láttu mig, Drottinn, lofa þig,
með lofi þínu hvíla mig,
ljósið í þínu ljósi sjá,
lofa þig strax sem vakna má.
(Hallgrímur Pétursson)
Valgerður Una.
Elsku afi, það er sárt að
hugsa til þess að þú sért ekki
lengur hjá okkur. Þrátt fyrir að
þú hafir alltaf búið í Eyjum og
ég í bænum á ég endalaust af
minningum um þig. Þið amma
tókuð alltaf vel á móti okkur
þegar við komum og þú varst
alltaf svo glaður að sjá okkur
þegar við komum á þjóðhátíð,
þrettándann eða bara í heim-
sókn. Ég man þegar þú fórst
með okkur í siglingu og við fór-
um hringinn í kringum Bjarna-
rey og inn í Klettshelli. Þú
kenndir mér á veiðigræjurnar
þínar og mér tókst að veiða einn
karfa sem ég matreiddi svo um
kvöldið. Stundum þegar við vor-
um að borða hádegismat, oftar
en ekki Ab-mjólk með púður-
sykri og All-Bran, gerðist það
að þegar maður ætlaði setja
skeiðina upp í sig fékk maður
högg undir olnbogann og Ab-
mjólk út um allt andlit. Svo
hlóstu bara að manni með sak-
leysissvip því þú varst alltaf svo
stríðinn. Þegar við komum til
ykkar á þrettándanum áttir þú
alltaf nóg af sprengjum sem þú
hafðir geymt handa okkur frá
áramótunum. Við höfðum mjög
gaman af því og ég held að þú
hafir ekki verið minna spenntur
yfir þessu.
Þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman
og ég mun alltaf geyma minn-
inguna um þig í hjarta mér. Guð
geymi þig.
Þinn
Ingólfur Arnar.
Þegar ég hugsa til baka á ég
bara góðar minningar frá þeim
heimsóknum og þeim tíma sem
ég fékk tækifæri til þess að
eyða með þér.
Þegar maður kom til þín og
ömmu á Brimhólabrautina, þá
varstu oftast inni í eldhúsi með
kaffibollann þinn og tóbaks-
hornið hjá þér að leggja kapal.
Svo kom maður inn, heilsaði og
settist hjá þér, fylgdist með þér
leggja kapalinn og talaði við þig
um daginn og veginn. Ef maður
var svo ekki viðbúinn mátti
maður alveg eiga von á því að
þú myndir skvetta seinustu
kaffidropunum úr bollanum
framan í mann og svo skelltirðu
uppúr. Þú varst rosalega stríð-
inn og þér fannst svo gaman að
hrekkja mann af og til, en samt
alltaf í mesta sakleysi. Við nafn-
arnir fórum oft saman og tókum
okkur bíltúr um eyjuna. Þá fór-
um við alltaf sama hringinn, út
á Eiði, svo niður á bryggju að
lensa úr trillunni, út á hraun og
svo hringinn í kringum Eldfell
og aftur heim. Þá sagðir þú mér
oft sögur af því hvernig þetta
hefði verið í gamla daga. Þegar
maður kom niður á morgnana
varst þú oft farinn á sjóinn fyrir
mörgum tímum og hringdir svo
þegar þú varst að koma að
landi. Þá fórum við pabbi og
Ingólfur Arnar niður á bryggju
að hjálpa þér að landa því sem
þú veiddir. Þegar þú komst upp
á land varstu alltaf að hugsa um
hvort það væri sjóveður og gast
ekki beðið eftir því að komast
aftur á sjóinn.
Eitt sinn þegar við fjölskyld-
an komum til ykkar ömmu á
þjóðhátíð og ég fékk að taka vin
minn með mér, komum við heim
úr dalnum til þess að ná okkur í
hlý föt fyrir kvöldið. Vinkona
okkar var með okkur og þú
hrósaðir mér fyrir það að vera
búinn að næla mér í færeyska
stelpu. Ég hló bara að þér því
þessi stelpa var alíslensk. Samt
fullyrtir þú að hún væri færeysk
og talaðir um það í mörg ár á
eftir og varst alltaf að spyrja
mig hvar sú færeyska væri.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
fengið að kveðja þig og halda í
þessar stóru og kröftuglegu
hendur áður en þú fórst frá
okkur. Núna siglirðu bátnum
þínum inn í nýja höfn á nýjum
stað þar sem þú færð að hvíla í
friði. Það er erfitt að kveðja þig
og það verður erfitt að venjast
því í sumar að það sé enginn afi
í stólnum sínum inni í stofu eða
við eldhúsgluggann. En þetta
var líklegast bara best fyrir þig
úr því sem komið var og það
hefði ekkert verið skemmtilegt
að horfa uppá þig svona veikan
lengi. Þú gengur á land á þess-
um nýja stað og ég ætla að
biðja þig um að passa þig að
detta ekki í sjóinn í þetta sinn.
Ég mun alltaf minnast þín með
bros á vör og þakka þér fyrir
þann tíma sem ég fékk með þér.
Hvíldu í friði, elsku afi minn, og
Guð geymi þig.
Þinn
Guðfinnur Þorgeirsson
(yngri).
Hin erfiða stund er því miður
komin, sú stund sem ég hef
kviðið fyrir og sú stund sem ég
vildi óska að hefði aldrei komið,
að þurfa kveðja þig. Afi minn,
nú máttu sofa. Ég verð hér,
gæti þess sem við eigum saman.
Lífsins sem ég skapaði. Með að-
stoð þinni, afi minn. Það er satt.
Mér finnst þú hafa farið of fljótt
frá okkur. Enginn kemur í þinn
stað. Þú átt hann einn. Þann
hjartastað.
Þú varst mér allt í senn: faðir
minn, afi minn og uppalandinn
sem kenndi mér allt sem enginn
annar kunni. Þú ert hetjan mín,
hörkutól og ljúfmenni í senn.
Ég sé þig brosa.
Stóru hendurnar þínar. Þú í
hægindastólnum. Þú að horfa á
sjónvarpið. Grínast í ömmu og
hlæja. Vegna þín er ég sterk.
Vegna þín er ég sú sem ég er.
Þú átt tár mín sem renna. Ég
mun sakna þín, afi. Manstu mál-
tíðarnar sem við borðuðum sam-
an. Við borðið hennar ömmu. Þú
hlóst dátt, glottir og stríddir
okkur við matarborðið. Þú og
inniskórnir. Vasaklúturinn. Þú
að snýta þér. Þú í bílskúrnum,
þar var sko röð og regla. Sérðu
hvernig ég er? Það ert þú í mér.
Ég gleymi því aldrei, lífinu mínu
hjá þér. Þú að leggja bílnum
niðri við höfn, að vinna í bátn-
um. Þú varst nákvæmur maður.
Þú og væntumþykjan. Þú vildir
alltaf vel. Þú varst og ert höfð-
ingi, afi minn. Einstakur í þinni
röð. Sögurnar segi ég börnun-
um mínum. Við pössum ömmu
fyrir þig núna. Við eigum hana
saman þessa konu. Svo margt
sem við eigum saman. Taktu
það með þér í minningu, afi
minn, mundu að ég elska þig.
Eins og við elskum ömmu.
Ég vil þakka þér, afi, ég veit
þú heyrir til mín. Þú heyrir það
sem þú vilt heyra, eins og alltaf.
Ég þakka þér allt. Ef ég loka
augunum man ég faðminn þinn
stóra. Sé brosið þitt blíða. Finn
þú ert hjá mér. Ég er svo fegin
að börnin mín fengu að kynnast
þér, sem litu mikið upp til þín
og elskuðu langafa sinn, þú
varst okkur öllum mikil fyrir-
mynd.
Þú varst og ert besti afi í öll-
um heiminum. Hvíldu þig, afi
minn, ég man allt sem þú sagð-
ir. Vertu viss um það. Ég er
undir þínum áhrifum í dag og
verð áfram, enginn vafi er um
það, eins og sagt er í kvæðinu,
sem mikið til er í.
Bless, afi minn, ég elska þig
og við elskum þig. Tileinkað
elsku afa mínum og langafa
barna minna, sem hefur kvatt
þennan heim og hans verður
sárt saknað. Ég elska þig, afi,
og þú átt alltaf minningar í
hjarta okkar.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Við kveðjum þig, afi minn.
Helena Rut Sigurvinsdóttir
og fjölskylda.
„Það er löngu ljóst að sjórinn
vill mig ekki,“ sagði hann og
glotti. Þetta var svarið þegar ég
varlega lýsti áhyggjum mínum
yfir því að hann réri enn einn á
trillunni sinni umhverfis Vest-
mannaeyjar. Þarna stóð hann á
áttræðu en svaraði án þess að
hugsa. Minnugur allra þeirra
hilda sem hann hafði háð við
brotin, stormana og hætturnar
á hafinu var hann viss í sinni
sök. Trúr þessu svari hélt hann
óhikað áfram að gera út og sinn
síðasta róður fór hann sumarið
sem leið. Á sjónum leið honum
alltaf vel, jafnvel best.
Afi gekk móður minni í föð-
urstað þegar amma Valgerður
flutti með dætur sínar tvær á
Brimhólabraut. Í bernsku bar
ég óttablandna virðingu fyrir
þessari hetju hafsins. En þegar
ég fullorðnaðist skildi ég betur
að hinar mestu áskoranir í lífi
hans voru aðrar en hafið. Mjög
ungur missti hann foreldra sína
og ekki var áfallið minna þegar
Sigurleif eiginkona hans féll frá.
Eftir stóð hann einstæður fjög-
urra barna faðir, það elsta 9
ára. Hann bar gæfu til að finna
sér annan sterkan lífsförunaut
þegar leiðir hans og ömmu Val-
gerðar lágu saman. Þau voru
samstiga allt fram á síðasta
dag.
Ég er Guðfinni afa þakklátur
fyrir þær góðu stundir sem við
áttum saman. Þær hefðu mátt
vera miklu fleiri. Hans verður
minnst fyrir dugnaðinn, glettn-
ina og kjarnyrt tilsvörin.
Það var ekki hafið sem tók
afa að lokum heldur lét sterkur
skrokkurinn smám saman und-
an eftir ævistarfið og árunum
sem voru orðin 85. Saddur líf-
daga kvaddi hann þennan heim
á Sjúkrahúsinu í Vestmannaeyj-
um. Hans verður sárt saknað.
Finnur Geir Beck.
Guðfinnur
Þorgeirsson