Morgunblaðið - 07.04.2012, Blaðsíða 39

búin að hitta Boga sinn. Hann
þurfti ekki að bíða lengi eftir
henni, því aðeins er ár síðan
hann lést.
Við Ragnar vottum öllum að-
standendum hennar okkar inni-
legustu samúð.
Ólöf Gestsdóttir (Lóa).
Dúna frænka mín er lögð í
sína hinstu för. Rétt tæplega eitt
ár skilur á milli þeirra sæmd-
arhjóna Dúnu og Boga. Það eitt
og sér, að vera ekki lengi að-
skilin, er táknrænt fyrir þessi
samhentu, fallegu hjón eftir
rúmlega hálfrar aldar farsælt
hjónaband. Ég þykist vita að hún
frænka mín er hvíldinni feginn
úr því sem komið var og vel hef-
ur verið tekið á móti henni af
þeim ástvinum sem á undan eru
farnir. Hún hélt reisn sinni til
hinstu stundar. Það var notalegt
og gott samtal sem ég átti við
hana í síma fyrir stuttu, þar tal-
aði hún af miklu æðruleysi um
lífið og tilveruna.
Þrátt fyrir að eitt kynslóðabil
skilji á milli okkar höfum við
ætíð verið góðar vinkonur. Það
var svo gaman að spjalla við
hana um menn og málefni. Hún
þekkti marga og var vel að sér
um hagi fjölskyldunnar. Allir
skiptu hana máli og ekki fór ég
og mín fjölskylda varhluta af því.
Aldrei hitti ég hana eða talaði við
hana í síma án þess að hún
spyrði um hagi minna barna og
barnabarns.
Ég var svo lánsöm á ung-
dómsárum mínum í Vestmanna-
eyjum að eiga þessa góðu fjöl-
skyldu að. Aldrei var nokkurt
mál að leita á Heiðarveginn eftir
hjálp með sitthvað sem ég þurfti
aðstoð við og margt kenndi hún
mér. Dúna var mikil húsmóðir og
mér er minnisstætt búrið hennar
í kjallaranum sem var nánast í
mínum augum eins og meðal-
kjörbúð. Mikil og falleg handa-
vinna liggur eftir hana og þykir
mér vænt um að eiga enn fallegu
peysusettin sem hún sendi börn-
unum mínum og eru enn í notk-
un. Það er ekki hægt að láta hjá
líða að minnast gjafmildi hennar
og gestrisni. Hún vildi alltaf vera
að gefa og gleðja.
Ferðum mínum til Vest-
mannaeyja hefur fækkað seinni
ár en í hvert sinn sem ég hef átt
viðkomu þar hef ég litið til henn-
ar í Áshamarinn og nú síðustu
misseri upp á elló. Síðasta heim-
sóknin mín til hennar var í sept-
ember sl. og það var góð stund.
Hún sagði mér meðal annars frá
80 ára afmælinu sínu sem nýlega
var afstaðið þar sem allir hennar
nánustu ættingjar og vinir komu
saman og það var auðséð á henni
að hún naut þess dags mikið vel.
Börnum, tengdabörnum,
barnabörnum, og öðrum ástvin-
um sendi ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Hve sárt það er okkur að sjá eftir þér,
hér skuggarnir ríkja og dapurlegt er,
nú nótt er í huga og hjarta.
Þín minning mun lifa um ókomin ár,
að endingu hverfur vor tregi og tár,
við öll munum brosið þitt bjarta.
Þú óhrædd gengur á frelsarans fund,
fölskvalaus ætíð var sál þín og lund,
í faðmi hans hvíld þú munt finna.
Huga oss veitir það heilmikla fró,
á himnum þú dvelur í friði og ró,
í umhyggju ástvina þinna.
(Grímur Sigurðsson)
Elsku frænka mín, „hafðu
þökk fyrir allt og allt“.
Guðrún Óla.
Í dag kveð ég góða vinkonu
mína, Guðrúnu Þorsteinsdóttur,
sem ávallt var kölluð Dúna.
Á langri ævi er margs að
minnast, en við Dúna höfum ver-
ið vinkonur frá því við vorum litl-
ar stelpur í barnaskóla. Ég vandi
komur mínar að Arnarfelli,
æskuheimili Dúnu. Í fyrsta skipti
sem ég kom þangað var hún að
kveikja upp í kolaeldavél sem þá
var á hverju heimili. Það þótti
mér merkilegt því þessu hafði
mér aldrei verið trúað fyrir. Að
því loknu hellti hún upp á könn-
una og bauð mér kaffi og þá
fannst mér ég aldeilis vera mað-
ur með mönnum.
Dúna var ábyrgðarfull enda
elst systkina sinna og þurfti því
oft að passa þau yngri. Þær voru
miklar vinkonur Lilja mamma
hennar og hún, enda spjallaði
Lilja við okkur eins og jafningja
og sagði okkur margt sem hún
hafði upplifað á fyrri hluta síð-
ustu aldar.
Svo liðu æskuárin og Dúna fór
að vinna í apótekinu í Eyjum og
ég fór til London og við skrif-
uðumst alltaf á. Eitt sinn bar til
tíðinda þegar bréf kom frá henni
þar sem hún tjáði mér að hún
væri trúlofuð honum Boga á
Kirkjuhól. Þegar ég kom aftur
heim til Íslands var hún gift kona
og elsta barnið hennar komið í
heiminn. Ég flutti til Reykjavík-
ur og við tóku húsbyggingar og
barnauppeldi hjá okkur báðum.
Dúna eignaðist fallegt heimili
sem alltaf var gaman að heim-
sækja. Ég fór iðulega með mína
fjölskyldu í heimsókn og alltaf
tóku þau Dúna og Bogi höfðing-
lega á móti okkur. Mínum börn-
um fannst viss ævintýraljómi yf-
ir heimsóknum til Eyja. Þar
fengu þau að kynnast ýmsu
skemmtilegu, til dæmis að
sleppa lundapysjum með þeirra
börnum sem þau höfðu fangað
kvöldið áður í bænum og eitt
sumar vann dóttir mín 14 ára í
fiski í Eyjum og bjó þá hjá þeim
og við gott atlæti.
Mörgum árum seinna fluttum
við hjónin til Svíþjóðar. Ég á
dýrmætar minningar frá því
þegar Dúna heimsótti okkur. Þá
skruppum við vinkonurnar niður
til Kaupmannahafnar og spókuð-
um okkur á Strikinu og þá var
Dúna í essinu sínu.
Um sextugsaldurinn fór heilsu
Dúnu að hraka og eitt áfallið tók
við af öðru. Öllu því tók hún þó
með jafnaðargeði. Þá fluttu þau
hjónin að Hraunbúðum og
bjuggu þar við gott atlæti í sátt
við Guð og menn, en Bogi lést
fyrir einu ári.
Ég bið Guð að blessa minn-
ingu Dúnu vinkonu minnar og
um leið votta ég allri fjölskyldu
hennar mína dýpstu samúð.
Hjördís (Dísa) í Lambhaga.
Góð vinkona mín hefur kvatt
þetta líf. Margs er að minnast í
gegnum árin, allt góðar minning-
ar. Dúna og Bogi, Finnbogi
Ólafsson, voru samrýnd hjón.
Bogi féll frá fyrir ári og nú er
Dúna farin til hans. Með þeim
hjónum og fjölskyldu áttum við
Óli minn margar ógleymanlegar
ánægjustundir. Það var sannar-
lega gott að eiga þau að í Eyjum.
Góð heim að sækja og fagnaðar-
gestir í borginni.
Við Dúna sátum saman frá
fyrsta bekk í barnaskóla og út
Iðnskólann í Vestmannaeyjum.
Aldrei féll skuggi á okkar vin-
skap og minningarnar eru allar
jákvæðar.
Við gengum til liðs við
Skátafélagið Faxa á sama tíma.
Skátatíminn var skemmtilegur,
fundirnir, útilegurnar, sjóferð-
irnar og félagsskapurinn. Það
voru forréttindi að alast upp í
Eyjum.
Tíminn líður, við giftum okkur
á svipuðum tíma og við tók bú-
skapur og barneignir. Dúnu vin-
konu fór allt svo vel úr hendi.
Þegar við hittumst heima hjá
henni í júlí í fyrra leit hún svo vel
út og ég hugsaði með mér: Hún
Dúna á mörg ár eftir. Svona er
lífið ótrúlegt, en „hvað er að
deyja annað en að standa nakinn
í blænum og hverfa inn í sól-
skinið?“ (Kahlil Gibran)
Ég þakka allar góðu stundirn-
ar og bið Guð að blessa kæra vin-
konu og fjölskyldu hennar. Ég
votta börnum og ástvinum mína
innilegustu samúð.
Guðlaug K. Runólfsdóttir
(Lauga).
24 tíma vakt
Sími 551 3485
Davíð H. Ósvaldsson S: 896 8284 Óli Pétur Friðþjófsson S: 892 8947
ÞEKKING–REYNSLA–ALÚÐ
ÚTFA
RARÞJÓNUSTA
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. APRÍL 2012
✝ Helgi Árnasonvar fæddur að
Hvallátrum í
Rauðasandshreppi
19. mars 1949.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 29. mars 2012.
Foreldrar hans
eru Árni Helgason,
f. 15.2. 1922, d.
23.1. 2011, frá Tröð
í Kollsvík, og Anna
Hafliðadóttir, f.
29.6. 1927, frá Miðbæ á Hval-
látrum. Systkini Helga eru;
Hafliði, f. 1950, Erna, f. 1952,
Halldór, f. 1956, Ólafur, f. 1957,
Rúnar, f. 1959, Ásbjörn Helgi, f.
1965, Jón, f. 1970, og Dómhild-
ur, f. 1972.
Helgi kvæntist 26. desember
1976 Ingibjörgu G. Sigurð-
ardóttur, f. 25.11. 1954. Börn; 1)
Þór Þórðarson, f. 1.9. 1973,
sambýliskona Sonja Gísladóttir.
2) Sigrún Helgadóttir, f. 30.12.
1975, börn: Þórður Helgi, Guð-
mundur Ingi og Guðrún Ben-
ney. 3) Árni Helgason, f. 16.4.
1978. 4) Fjóla Helgadóttir, f.
3.6. 1981, maki Arngrímur Vil-
hjálmsson, börn; Ásthildur Erla,
Vilhjálmur Svanberg og Guðlín
María. 5) Ólöf Helgadóttir, f.
4.7. 1988, sambýlismaður Jón
Birgir Jóhannsson, dóttir: Aldís
nám við Íþróttaskóla Sigurðar
Greipssonar í Haukadal. Vet-
urna 1965-67 stundaði hann
nám við Bændaskólann á
Hvanneyri og útskrifaðist það-
an sem búfræðingur árið 1967.
Helgi lærði húsasmíðar hjá
ömmubróður sínum Gunnari
Össurarsyni á áttunda áratugn-
um og tók sveinspróf í húsa-
smíðum árið 1987. Helgi tók
meirapróf í Reykjavík árið
1973. Árið 1974 keypti hann
sinn fyrsta vörubíl. Upp frá því
var hans aðalstarf vörubílaakst-
ur og starfaði hann sem verk-
taki við snjómokstur og vega-
gerð. Síðustu áratugina hefur
hann sinnt snjómokstri á Klett-
shálsi ásamt fjölda annarra
verkefna. Hann vann ýmis störf
til sjós og lands og var alla tíð
stoð og stytta foreldra sinna og
systkina. Meðal annars stofnaði
hann og rak útgerð í samstarfi
við föður sinn, ásamt því að
smíða bátinn Fönix BA 33.
Hann vann með afa sínum Haf-
liða Halldórssyni við smíðar hjá
Páli Guðfinnssyni og var einn af
stofnendum Hafnar sf. bygging-
arfélags. Hann var í stjórn
vörubílstjórafélagsins Fáks á
Patreksfirði og var búfjáreft-
irlitsmaður í Vestur-Barða-
strandarsýslu, ásamt því að
sinna fjölda trúnaðarstarfa.
Útför Helga fer fram frá Pat-
reksfjarðarkirkju í dag, 7. apríl
2012, kl. 14.
Heba. 6) Steinunn
Anna Helgadóttir,
f. 17.6. 1990. 7)
Hildur Helgadótt-
ir, f. 25.3. 1992. 8)
Guðrún Helgadótt-
ir, f. 25.3. 1992,
sambýlismaður
Friðbjörn Steinar
Ottósson. Helgi og
Ingibjörg skildu
árið 1998.
Helgi kvæntist
eftirlifandi eig-
inkonu sinni Ásdísi Ásgeirs-
dóttur, f. 25.2. 1952, hinn 25.
febrúar 2007. Börn: 1) Anna
Heiða Ólafsdóttir, f. 29.6. 1974,
maki Richard Warren Davis. 2)
Dagný Ólafsdóttir, f. 1.9. 1976,
d. 29.9. 1997. 3) Guðný Ólafs-
dóttir, f. 4.9. 1977, maki Arve
M. Sverkmo, börn: Sverre Ant-
on og Elvira. 4) Egill Ólafsson,
f. 8.7. 1983, sambýliskona Stein-
unn G. Einarsdóttir, sonur:
Benedikt Einar.
Helgi ólst upp í Neðri-Tungu
í Örlygshöfn. Hann byggði hús-
ið Ás í Örlygshöfn og bjó þar
frá árinu 1976 til ársins 1998.
Frá árinu 1998 til dauðadags
bjó hann á Patreksfirði. Hann
gekk í farskóla í Rauðasands-
hreppi og einn vetur í ung-
lingaskóla á Patreksfirði. Vet-
urinn 1964-65 stundaði hann
Elsku pabbi. Það er eins og
tíminn líði ekki neitt. Hvenær
vöknum við öll upp af þessum
draumi? Það getur ekki verið satt
að þú sért farinn. Maður eins og
þú ætti að vera eilífur. Við erum
þakklát fyrir allt sem þú gafst
okkur, það er enginn sem getur
hafa átt eins ævintýraríka barn-
æsku og við. Að búa í sveitinni í
Örlygshöfn, fallegasta stað jarð-
ríkis. Ekkert er betra en það og
það gafst þú okkur. Það eru nú
varla margir sem áttu refi í stað
hunda eða gæsarunga í stað páfa-
gauka. Svo ótal margar minning-
ar sem koma upp í huga okkar,
eins ólíkar og við erum mörg. Við
gætum þeirra eins vel og hvert
annars. Í hjarta okkar munum við
geyma minninguna um þig sem
hina mestu gersemi. Við munum
brosandi augun, háan hláturinn
og viljann til að rétta ávallt hjálp-
arhönd, ef þörf var á, hvort sem
verkið var smátt eða stórt. Við bú-
um ávallt að því að vera börn
Helga úr Ási, bestu meðmæli sem
hægt er að hugsa sér, það vita þeir
sem þig þekktu.
Núna ertu farinn
frá okkur.
Flaugst á vængjum
upp til himna
og þú verður þar ævilangt
sem engillinn okkar allra.
(Höf. Hildur og Guðrún Helgadætur,
2002)
Elsku pabbi, við söknum þín
svo óendanlega mikið. Við elskum
þig. Biðjum að heilsa afa og von-
um að bátasmíðin gangi vel, það
vantar víða menn til vinnu.
Þór, Sigrún, Árni, Fjóla,
Ólöf, Steinunn Anna, Hildur
og Guðrún.
Helgi bróðir varð bráðkvaddur,
var fréttin sem Halli bróðir færði
mér á fimmtudagsmorgun, tíminn
stöðvast og eins og hann fari ekki
af stað aftur. Þú varst aldrei á
hraðferð, hvað lá á, þú fórst alltof
fljótt, hvers vegna er spurningin
sem við fáum ekki svör við nú, þú
sem fagnaðir alltaf nýjum degi.
Ég ætlaði ekki að fara í sveitina
þessa vikuna og skrifa minning-
arorð um bróður okkar. Ég hlakk-
aði til að njóta samvista við hann í
sveitinni okkar í Ási. Sólin skín
eins og alltaf í minningunum um
þig. Sorgin er yfirþyrmandi þegar
ég sit við litla gula eldhúsborðið
þitt á efri hæðinni og rita þessi
orð. Hér hefur oft verið margt um
manninn, hér er saga Helga bróð-
ur og barnahópsins hans og Ingu.
Seinni árin var þetta vin í daglegu
amstri og ákaflega ánægjulegt að
geta notið góðra stunda þegar
neðri hæðin varð okkar Ásbjarnar
bróður fyrir 10 árum. Þetta eld-
hús geymir margar minningar
sem allir geta yljað sér við sem
þekktu Helga. Snemma að
morgni yfir kaffibolla eða seint að
kvöldi og fram á rauða nótt, Hafn-
armúlinn rauðglóandi þegar sólin
kom upp að nýju. Hvert sem litið
er rifjast upp minningar um þig.
Sveitin verður aldrei eins og áður,
átthagarnir okkar.
Margs er að sakna, einatt vissir
þú af ferðum okkar vestur, aldrei
var farið af stað öðruvísi en í þig
væri hringt og þú fylgdist með
þangað til áfangastað var náð. Það
var eins og ég væri ein á ferð
þessa leið þar sem þetta símtal
átti sér ekki stað nú. Stundum
komu fyrir lítilvæg óhöpp á leið-
inni, sprungið dekk eitt eða tvö,
það var nóg að vera litla systir
Helga og þá var málunum bjarg-
að, eða keyrt á kind og fyrsti mað-
urinn til að hringja í var Helgi
bróðir og málin voru leyst með
uppbyggilegum orðum.
Þú varst hvers manns hugljúfi,
örlátur, traustur og klettur í lífi
þeirra sem þekktu þig. Ávallt
tilbúinn að rétta hjáparhönd hve-
nær sem var að nóttu sem degi.
Traustur þegar eitthvað bjátaði á
og rausnarlegur þegar það átti
við. Helgi fagnaði hverjum degi og
það oftar en einu sinni, hann hélt
upp á 60 ára afmælið sitt þrisvar
og það var ógleymanlegt hverju
sinni. Helgi á marga vini sem nutu
samvista við hann og hann vildi að
allir fengju að njóta, örlátari og
vinsælli mann meðal vina er vart
að finna.
Pabbi tekur þér fagnandi á
himnum en ekki átti hann von á
þér svona fljótt, þú varst auga-
steinninn hans og mömmu, þið
skuddist saman þangað til við
finnum ykkur á himnum.
Missir okkar og ástvina þinna
er mikill, en harmur barnanna
þinna, barnabarna, Ásdísar og
mömmu er mestur. Megi guð
styrkja okkur öll á þessum tímum.
Dómhildur Árnadóttir,
litla systir.
Í dag er lagður til hinstu hvílu
mágur minn Helgi Árnason. Betri
og hjálplegri mann var ekki hægt
að hugsa sér, í hans huga voru
vandamálin aðeins til að leysa
þau. Margar ánægjustundir höf-
um við fjölskyldan átt með þeim
Ásdísi í Ási í Örlygshöfn. Þegar
við í félagi við Dómhildi systur
Helga eignuðumst neðri hæðina á
Ási voru þau Helgi og Ásdís boðin
og búin til að hjálpa til við lagfær-
ingar, veita gistingu og sjá um að
öllum liði vel. Þegar laga þurfti
þakið á húsi móður minnar var
Helgi fyrstur til að hjálpa og síðar
þegar hún flutti mætti Helgi með
góða menn með sér til að flytja
dótið hennar. Helgi var góður og
traustur vinur sem allir gátu leit-
að til, stoð og stytta foreldra sinna
og eftir að faðir hans lést fyrir að-
eins rúmu ári sinnti hann móður
sinni af einstakri natni. Í veikind-
um mínum studdi hann við bakið á
Ásbirni bróður sínum og sýndi vel
hversu tryggur og traustur hann
var. Við hjónin urðum þeirrar
ánægju aðnjótandi að fara með
honum, Ásdísi eiginkonu hans og
fleira góðu fólki í frí erlendis í síð-
asta mánuði. Þessi ferð skilur eftir
ómetanlegar minningar um góðan
og kærleiksríkan mann sem
kvaddi allt of snemma. Mig og
fjölskyldu mína langar til að
senda Ásdísi og börnum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum)
Helga Snorradóttir.
Helga Árnasyni kynntumst við
þegar hann kom inn í líf Ásdísar
systur okkar skömmu fyrir síð-
ustu aldamót. Bæði áttu þá hálf-
uppkomin og uppkomin börn af
fyrra hjónabandi, voru lífsreynt
fólk á miðjum aldri eins og sagt er.
Þau voru nokkurn tíma að draga
sig saman áður en þau hófu bú-
skap á Patreksfirði 2001 og giftu
sig loks á afmælisdegi Ásdísar 25.
febrúar 2007.
Kynni okkar af Helga voru því
ekki löng en þau voru öll á einn
veg. Hann Helgi hennar Ásdísar,
eins og við nefndum hann alltaf í
okkar hópi, var vel gerður maður,
rólegur og traustur. Hann var
stöðugt að og sinnti öllu af natni,
hvort heldur starfi sínu, fjöl-
skyldu eða vinum. Í dag rifjum við
upp hversu auðvelt var að leita til
hans og hversu hjálpfús hann var.
Síminn hans hringdi jafnt að nóttu
sem degi og hann var alltaf tilbú-
inn, hvenær sem kallið kom. Frá
honum fór enginn bónleiður til
búðar.
Samband Helga og Ásdísar var
einstakt. Þau voru stolt hvort af
öðru og þakklát fyrir að fá að vera
saman. Þau vissu að hamingjan er
heimafengin og lögðu sig fram um
að njóta hvers dags. Það fór enda
ekki fram hjá neinum að þeim leið
vel saman. Hvort heldur hvunn-
dags eða á stærri tímamótum í líf-
inu lögðu þau áherslu á að safna í
sjóð góðum minningum, en eltust
lítt við efnisleg gæði. Síðast fyrir
fáeinum vikum brugðu þau sér í
helgarferð til Barcelona ásamt
nokkrum bræðra Helga og Ásdís-
ar og eiginkonum þeirra. Helgi
naut sín þar í vinahópi og með blik
í auga var skálað fyrir 5 ára brúð-
kaupsafmælinu. Lífið brosti við
þeim.
En skjótt skipast veður í lofti.
Aðeins fjórum vikum eftir heim-
komuna er Helgi allur.
Önnu, aldraðri móður Helga,
Ásdísi eiginkonu hans, börnum
Helga og systkinum hans, börn-
um Ásdísar, fjölskyldu hans allri
og venslafólki sendum við samúð-
arkveðjur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Blessuð sé minning góðs
drengs.
Anna Guðný Ásgeirsdóttir.
Þegar við fórum að venja kom-
ur okkar á Patreksfjörð, í þeim til-
gangi að gera þar upp gamalt hús,
tókust brátt góð kynni við ná-
granna okkar þau Helga og Ás-
dísi.
Ekki leið á löngu áður en ég fór
að leita í reynslusmiðju Helga eft-
ir góðum ráðum og aðstoð, kom
maður þar aldrei að tómum kof-
unum. Á hann stóran þátt í því að
ég sá mér kleift að flytjast til Pat-
reksfjarðar og fyrir aðkomu-
manninn var Helgi ótæmandi
uppspretta fræðslu og góðra ráða.
Eftir því sem ég kynntist Helga
betur áttaði ég mig á að þar fór
einstakur maður sem kunni þá list
að lifa í litlu samfélagi í sátt við
umhverfi sitt. Helga lá gott orð til
allra en ekkert skorti á húmor og
góðlátlegt grín. Við Helgi urðum
góðir vinir og gerði ég ekki ráð
fyrir öðru en að hans myndi njóta
við um ókomin ár. Er nú skarð
fyrir skildi í litlu samfélagi þar
sem hlutverk Helga var stórt og
eins og einn vinur okkar sagði:
„Stundum verða menn góðir við
að deyja en með Helga dó góður
maður.“
Ásdísi, fjölskyldu og stórum
frændgarði Helga votta ég inni-
lega samúð.
Gunnlaugur Björn Jónsson.
Helgi Árnason