Morgunblaðið - 12.05.2012, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MAÍ 2012
✝ ErlendurMagnússon
fæddist á Siglunesi.
21. október 1930.
Hann lést í Reykja-
vík 6. maí 2012.
Foreldrar hans
voru Antonía Vil-
helmína Guðbrand-
ína Erlendsdóttir,
f. 1901 á Ámá í
Héðinsfirði, d.
1987, og Magnús
Baldvinsson, f. 1895 á Siglunesi,
d. 1956.
Systkini hans: Baldvina, f.
1925, hún er látin. Erla Guð-
laug, f. 1926, hún er látin. Har-
aldur, f. 1927. Guðmundur, f.
1929. Hreinn, f. 1932.
Hinn 29. júní 1951 giftist Er-
lendur Elfríði Ídu Emmu Páls-
dóttur, f. 26. maí 1930 í Lübeck
í Þýskalandi. Foreldrar hennar
voru Paul Fredrik Hemann, f.
1908, og Magdalena Anne Krist-
ine, f. 1910. Börn þeirra eru: 1)
Antonía félagsliði, f. 8. apríl,
1951. Maki Guðmundur Bald-
ursson verkamaður, f. 1945.
Þau eiga einn son. Guðmund
Óskar. Antonía á þrjú börn frá
fyrra hjónabandi, Ólöfu Björgu,
ingur, f. 1969, hún á einn son
Aron Smára. Erna býr á Egils-
stöðum. 7) Herdís, veðurathug-
unarmaður og bóndi, f. 23. maí
1967. Maki Jón Trausti Trausta-
son bóndi, f. 1965. Þau eiga 3
börn, Hannibal Pál, Jódísi Ósk
og Huldu Ellý. Erlendur og El-
fríð eiga 10 barnabarnabörn.
Erlendur, ólst upp á Siglu-
nesi við Siglufjörð og hóf skóla-
göngu sína í farskóla en síðan
dvaldi hann hjá vinafólki for-
eldra sinna á Siglufirði og gekk
í Barnaskóla Siglufjarðar,
seinna fór hann einn vetur á
Héraðskólann í Reykholti. Er-
lendur og kona hans hófu bú-
skap á Siglunesi 1952. Frá árinu
1958-1968 sá Erlendur um vita-
vörslu og veðurgæslu á Siglu-
nesi. Fjölskyldan flutti á Dala-
tanga 1968 og þar var Erlendur
vitavörður, veðurathug-
unarmaður og bóndi frá 1968-
1994 og oddviti Mjóafjarð-
arhrepps frá 1978-1994. Erlend-
ur og kona hans fluttu í
Egilsstaði 1994 og bjuggu í
Skógarseli 17a. Erlendur var
mjög virkur í Félagi eldri borg-
ara á Egilsstöðum og hann var
m.a. gjaldkeri félagsins í 10 ár.
Hugur Erlendar hneigðist
snemma að búskap og hann var
mikill áhugamaður um allan
veiðiskap.
Útför Erlendar fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 12. maí
2012, kl. 14.
Erlínu Emmu og
Baldur Regin, fyrr-
verandi maki er Jó-
hann Egilsson. 2)
Regína Magdalena
húsmóðir, f. 3.
september 1952.
Maki Jóhann Eg-
ilsson sjómaður, f.
1950. Þau eiga tvo
syni, Erlend Magn-
ús og Egil Stefán.
3) Helga Erla
skólastjóri, f. 22. október 1953.
Maki Björn Einar Gíslason
verkamaður, f. 1957. Þau eiga
eina dóttur, Elfríði Idu. 4) Hörð-
ur vélstjóri, f. 6. júní 1956. Maki
Guðrún Ásgeirsdóttir kennari,
f. 1964. Þau eiga 3 börn. Ásgeir
Rúnar, Vilhelm Þór og Salóme
Rut. 5) Marsibil veðurathug-
unarmaður, f. 20. febrúar 1960.
Maki Heiðar Woodrow Jones
loftskeytamaður, f. 1947. Þau
eiga tvö börn, Einar Hafþór og
Aðalheiði Elfríði. Fyrir átti
Heiðar tvö börn, Karen Jennýju
og Vigfús Þór. 6) Erna Jóhanna
þjónustustjóri, f. 17. júní 1962.
Hún á einn son Mikael Helga.
Sambýliskona Ernu er Bára
Stefánsdóttir upplýsingafræð-
Elsku pabbi, það verður
sárara en orð fá lýst að kveðja
þig, það er svo margs að minnast.
Allar skemmtilegu veiðiferðirnar
upp að Þríhyrningsvatni með
ykkur mömmu og á veturna
fórstu með okkur að Urriðavatni
og við veiddum í gegnum ís – þú
áttir þennan fína bor til að bora
göt. Þarna sátum við í marga
klukkutíma og annaðhvort
hringdir þú í okkur eða við í þig
til að tilkynna aflann.
Á hverju hausti fóruð þið
mamma á Dalatanga í berjat-
ínslu, mikið er gott að eiga þá
minningu um þig þegar við fórum
saman í fyrrahaust að tína kræki-
ber, því engin sáust nú bláberin,
sem þér þótti svo góð. Pabba varð
á orði: „Það hljóta að verða blá-
ber næsta haust.“ Ég skal sjá til
þess að mamma fái bláber í haust
og komist í veiðiferðir. Svo ætla
ég að sjá um að reyta arfa í kart-
öflugarðinum.
Kveð þig með orðum Joan Ba-
ez:
Maður fær ekki að velja
hvernig maður muni deyja
eða hvenær.
Maður getur bara ákveðið
hvernig maður ætli að lifa
núna.
Þín dóttir,
Antonía.
Ástkær faðir og traustur vinur
hefur kvatt þennan heim.
Ég sakna þín sárt pabbi minn,
en minningarnar um þig munu
lifa um ókomin ár. Ástarþakkir
fyrir ógleymanlega samveru, þú
gafst mér svo mikið.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er, það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Þín dóttir,
Helga Erla.
Elsku pabbi. Það er varla að ég
geti trúað því að þú sért farinn
frá okkur. Það er svo stutt síðan
við vorum að ræða um túrinn sem
ég var að fara í. Enda varstu van-
ur að fylgjast með skipinu á AIS
og yfirheyrðir mig svo vanalega
þegar í land var komið um afla-
brögð og veður. Þú vildir fylgjast
með og það var gott að vita af því.
Þú varst svo hress í símanum
um kvöldið en snemma um morg-
uninn fékk ég fréttirnar. Það
þyrmdi yfir mig, þú vildir gera
svo margt en hjartað var veikt.
Það rifjast upp hvað þú varst
mikil driffjöður í öllu hvar sem
var í fjölskyldunni. Þú varst með
okkur í uppbyggingunni á Siglu-
nesi og bar gamla tímann oft á
góma og gaman var að rifja upp
þegar við bjuggum á nesinu. Þá
passaðir þú vel að við Bjössi slór-
uðum ekki um of við smíðarnar
og oft heyrðist þegar kaffitíminn
var farinn að lengjast um of: „Það
er drollið á ykkur strákar.“ Þú
sást líka til þess að við hefðum
nóg að borða, en það var þitt líf
og yndi að ná í fisk í matinn.
Þú varst svo hress eftir að-
gerðina sem tókst að sögn lækna
vel. Við göntuðumst með að nú
værirðu meira að segja eldklár í
Tangahlaupið en elsku pabbi það
fór á annan veg. Ég hugsa til þín í
hlaupinu og það verður hlaupið
þér til heiðurs í ár og þú gefur
mér ofurkraft. Guð geymi þig
elsku pabbi minn.
Þinn sonur,
Hörður.
Elsku besti pabbi minn. Ég er
ekki ennþá búin að átta mig á því
að þú er dáinn og ég fæ ekki að
sjá þig oftar sem er hræðilega
sorglegt. Ég var farin að hlakka
svo mikið til að taka á móti þér og
mömmu á flugvellinum og sýna
þér hvað kartöflugarðurinn var
orðin flottur. Ég byrjaði strax um
kvöldið 1. maí að setja niður og þá
sá ég hvað þú hafðir lagt mikið á
þig. Þú varst ekki bara búinn að
stinga upp garðinn heldur líka
tína úr honum stóra steina. Ég
reyndi að hafa hryggina alveg
beina og gerði þá með höndunum
svo þú sæir að ég lagði mig líka
fram.
En pabbi minn, ég bað þig um
að bíða eftir mér. Við ætluðum að
gera þetta saman en ég veit hvers
vegna þú vildir klára garðinn. Við
töluðum um 1. maí og þú sagðir
við mig að það væri enga stund
verið að gera þetta, það tæki að-
eins um klukkustund. Þú varst
svo drífandi í öllu sem þú tókst
þér fyrir hendur, kannski um of.
Þegar ég kom heim 1. maí og sá
sjúkrabílinn fyrir utan íbúðina
mína þá brá mér svo mikið að ég
veit ekki alveg hvar ég stoppaði
bíllinn. Ég stökk út úr honum og
hljóp í gegnum íbúðina og út á
pallinn hjá mér. Þar sá ég þig
sitjandi í stól og þegar þú sást
mig fórstu að gráta. Elsku pabbi
minn, ég græt í hjarta mínu. Það
var erfitt að horfa á þig en ég
sagði við þig: „Þetta verður allt í
lagi, pabbi minn“. Svo tók ég utan
um þig og kyssti þig á kinnina áð-
ur en þú varst settur á sjúkrabör-
ur og fluttur á spítalann í Nes-
kaupstað.
Þaðan varst þú svo sendur
daginn eftir með sjúkraflugi suð-
ur til Reykjavíkur í meiri rann-
sókn sem leiddi til þess að þú
fórst í blástur og fóðringu á æð-
um við hjartað. Þú hringdir í mig
eftir aðgerðina og sagðir að þú
værir alveg eldhress og yrðir
örugglega útskrifaður daginn
eftir. Mamma og Bára náðu svo í
þig á spítalann og við vorum svo
glöð með hvað þetta heppnaðist
vel með þig. Þegar Bára hringdi í
mig á sunnudagsmorguninn og
sagði við mig að þú værir dáinn
þá gat ég ekki trúað því, þú gast
ekki verið dáinn.
Pabbi minn, það eru erfiðir
tímar fram undan hjá okkur í fjöl-
skyldunni. Mamma er búin að
gráta þig mikið enda voruð þið
eins og eitt og gerðuð svo margt
saman. Þið nutuð þess að fara í
veiðiferðir og berjaferðir og það
var svo yndislegt að sjá ykkur
saman. Þó að þið væruð ekki allt-
af sammála um hlutina rifust þið
aldrei og fóruð alltaf sátt að sofa.
Þið voruð ekki bara hjón heldur
líka góðir vinir.
Pabbi minn, ég sakna þín svo
sárt að það er ekki hægt að lýsa
því með orðum. Hver á núna að
laga kaffið sem ég drakk alltaf
hjá þér klukkan 9 á morgnana?
Ég kveð þið núna og hvíldu í friði.
Við hugsum til þín, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Erna Jóhanna.
Elsku pabbi, rosalega er erfitt
að kveðja þig en ég reyni að
hugsa um allar góðu stundirnar
sem við áttum saman þegar þið
mamma bjugguð líka hérna á
Tanganum. Einnig var alltaf
voðalega gaman þegar þið komuð
í heimsókn og fóruð í berjamó.
Það var sko tínt þá og mallað úr
berjunum, ekkert hálfkák. En
alltaf komstu með mér út í fjós að
skoða kúna. Þú varst alltaf bóndi
og hafðir gaman af að fylgjast
með skepnum og koma með
skemmtilegar athugasemdir. Það
er bara svo margs að minnast.
Það var líka gaman að spjalla við
þig í síma. Þá var alltaf spurt um
kúna og nytina í henni og veðrið á
Tanganum. Já elsku pabbi ég
hugsa til þín, þú varst góður mað-
ur.
Þín dóttir,
Marsibil (Billa).
Mér finnst bæði svo dapurlegt
og óraunverulegt að ég sé nú að
skrifa minningargrein um hann
pabba minn. Í minningunni mun
pabbi ávallt verða mér svo kær
og einstakur. Hann var sérstak-
lega góður maður í alla staði og
var mér kærari en ég get lýst hér
í fátæklegum orðum. Pabbi var
mér ekki bara einstaklega ljúfur
og áreiðanlegur faðir, heldur líka
góður félagi og sannur vinur. Eft-
ir að ég eignaðist mann og börn
fann ég að sambandið við pabba
var áfram sterkur þáttur lífs
míns. Hann og mamma pössuðu
upp á að halda nánum tengslum
við okkur krakkana bæði með
símhringingum og heimsóknum
er við vorum farin að lifa okkar
eigin lífi. Pabbi var alltaf mikið
náttúrubarn í sér og naut þess að
lifa með náttúrunni. Hann var
alltaf duglegur og áhugasamur
um að aðstoða mömmu við að
rækta ýmis blóm og jurtir. Hans
þáttur í því laut reyndar meira að
því að útbúa aðstöðu fyrir rækt-
unina þar sem hann var handlag-
inn maður að eðlisfari. Dýrin
voru honum líka ávallt kær og
hann lagði metnað sinn í að búa
þeim gott atlæti. Við nutum
krafta hans í tengslum við litla
búið okkar til margra ára. Pabbi
var sjálfur ekki fordómafullur á
þær nýjungar sem hafa komið
fram í búskap nú upp á síðkastið
en sagði þó stundum: „ja ekki
hefði mönnum nú þótt þetta
nauðsynlegt á Nesi hér áður“.
Pabbi var drífandi og vildi ekki
„slugsa“ við hluti að óþörfu eins
og hann orðaði það. Hann var ein-
staklega ósérhlífinn til allra
verka. Þegar honum fannst við
stundum taka það helst til rólega
við einhver verk, sagði hann oft:
„Jæja, krakkar, nú förum við að
drífa þetta af.“ Ef þá var reynt að
tala um að bíða mætti kannski að-
eins lengur sagði pabbi: „Nei, nei,
nei, nú er ekkert undanfæri.“
Þetta orðatiltæki heyrði ég hann
nota oft þegar sambærileg atvik
komu upp. Pabbi hafði sérstak-
lega gaman af því þegar góður
vinur okkar, Hafsteinn heitinn
Hólm, kom í heimsókn til okkar.
Hafsteinn dó haustið 2010 þegar
sláturtíð stóð sem hæst. Það má
því segja að þeir félagar hafi báð-
ir dáið þegar mest er um að vera í
sambandi við kindurnar. Dýrin
sem þeir dáðu hvað mest. Pabbi
var einmitt staddur hér hjá okk-
ur þegar Hafsteinn dó. Eftir and-
lát Hafsteins hafði pabbi á orði að
best væri að fá að fara eins og
Hafsteinn, í svefni, og hafa engan
grun um aðdragandann. Þar varð
honum að ósk sinni. Þó að við sem
eftir sitjum í þessum heimi ber-
um djúp ör eftir að missa ástvini
svona skyndilega og án fyrirvara,
getum við ekki verið annað en
sammála þessu, úr því að kallið er
komið á annað borð. Að endingu
vil ég þakka pabba fyrir allt það
sem hann hefur gert fyrir mig
sem barn og gert fyrir mig og
fjölskyldu mína allt fram á síð-
asta dag. Við erum öll hálfdofin
og hreinlega ekki búin að með-
taka það að svona sé í rauninni
farið. Vorum búin að hlakka til og
gera væntingar um að fá að sjá
pabba nú um sauðburðinn eins og
undanfarin mörg vor. Aldrei hef-
ur mér fundist erfiðara að sætta
mig við orðatiltækið hans pabba
sem nú á víst því miður við: „Nú
er ekkert undanfæri.“
Herdís og Jón, Sauðanesi.
Elsku afi. Það er sárt að þurfa
að kveðja þig afi minn, svo hlýr,
góður og traustur sem þú varst.
Þú sem varst búinn að skipu-
leggja svo margt með ömmu þeg-
ar þú kæmir af spítalanum.
Þær eru margar minningarnar
sem streyma um hugann þegar
kemur að kveðjustundinni.
Flestar eru frá Dalatanga þeg-
ar ég dvaldi hjá ykkur ömmu í
lengri eða skemmri tíma. Mér
þótti svo notalegt þegar við sát-
um saman í eldhúsinu á Tangan-
um og gæddum okkur á rúg-
brauði með kæfu eftir
morgunverkin í fjósinu. Þá vor-
um við krakkarnir búnir að sækja
kýrnar og þú að mjólka og senda
veðrið kl. sex. Þú varst alltaf ár-
risull og ég held að ég hafi fengið
þann góða eiginleika frá þér, því
„drjúg eru morgunverkin“ eins
og þú sagðir oft.
Mér er einnig minnisstætt
þegar ég öðlaðist kosningarétt.
Þá fórst þú með mér á kjörstað
því þér var mikið í mun að ég kysi
rétt. Helst vildir þú fara með mér
í kjörklefann. Auðvitað fór X-ið á
réttan stað, þú veist hvað ég
meina. Það var þér kappsmál að
ala barnabörnin þín upp í að
„kjósa rétt“ og ég held að það hafi
tekist.
Þín verður sárt saknað í
Tangahlaupinu, þú sem varst
verndari hlaupsins. Hver á nú að
vera fylgdarmaður og passa að
enginn verði eftir ef við meiðum
okkur eða gefumst upp? En ég
veit þú munt fylgjast með okkur
og hvetja okkur áfram og hrista
hausinn yfir þessu öllu saman, ja
uss, uss, uss.
Hvíl í friði elsku afi minn ég
sakna þín svo mikið. Við gætum
ömmu fyrir þig.
Þín dótturdóttir,
Erlín.
Hann afi var einstakur maður;
heiðarlegur, vinavænn, hjálp-
samur, og mikill dugnaðarforkur
sem þurfti alltaf að hafa eitthvað
fyrir stafni. Helst þá sem erfiðast
og mest, því að ef maður svitnaði
ekki duglega nú þá var maður
ekki að vinna nógu mikið.
Maður getur einna helst
minnst þess þegar maður kíkti í
heimsókn á Egilsstöðum og gat
ávallt fengið heimabakaðar vöffl-
ur innan 10 mínútna frá því að
maður steig inn úr dyrum. Og svo
vantaði ekki súkkulaðið með, sem
þurfti auðvitað að vera bullsjóð-
andi heitt; Annars var það víst
ekki drekkandi að sögn hans afa.
Svo var alltaf hægt að detta
inn í umræður um sveitina eða
veðrið á meðan verið var að
brenna á sér tunguna á blessuðu
súkkulaðinu, en það vantaði ekki
að reglulega heyrðist „Nú þetta
er bara kalt!“
Það voru margir garðarnir
stungnir upp saman, og margar
ferðirnar farnar eftir skít í fötu.
Nú, eða í poka. Það var alltaf
endalaust hægt að dunda sér eitt-
hvað með honum afa, þó það væri
nú ekki nema að sofa yfir frétt-
unum saman.
Já, það eru margar góðar
minningar um hann afa og það
líður varla sá dagur sem maður
notar ekki einhvern af hans eft-
irminnilegustu frösum eins og til
dæmis; „Nú hvað er þetta kona?“
Elsku afi, við söknum þín af
öllu hjarta en munum samt alltaf
geta minnst þín með bros á vör.
Helst hefðum við viljað fá fleiri
stundir saman; Getað gert meira
og sagt svo miklu meira, en tím-
inn stoppar ekki eða bíður eftir
neinum. Það verður skrítið að
geta ekki lengur truflað þig við að
hlusta alltof hátt á fréttirnar til
þess að geta kysst þig hæ eða bæ
á hrjúfa kinnina og finna þessa
vissu hugarró sem sá vani færði
manni.
Hvíldu í friði, elsku besti afi.
Einar Hafþór Heiðarsson
og Aðalheiður Elfríð
Heiðarsdóttir.
Það er auðvelt að láta hugann
reika þar sem ég sit í flugvél á
leið vestur um haf og rifja upp
minningar um hann afa minn,
erfiðara reynist að koma öllum
minningunum í orð á blaði. Afi
var gull af manni, það skipti hann
engu að ég væri ekki „alvöru“
afabarn hans, það yljaði sannan-
lega lítilli stelpuskottu að heyra
Erlendur
Magnússon
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
JÓHANNA SIGRÚN INGÓLFSDÓTTIR,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli
föstudaginn 4. maí, verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju mánudaginn 14. maí
kl. 13.00.
Þórunn Friðriksdóttir,
Zophónías Hróar Björgvinsson, Madi Björgvinsson,
Svali H. Björgvinsson, Inga Sigrún Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Bróðir minn,
ÖRN SNORRASON
stýrimaður
frá Siglufirði,
lést í Varna í Búlgaríu fimmtudaginn 19. apríl.
Útför hefur farið fram.
Fyrir hönd aðstandenda,
Edda Snorradóttir.
✝
Elskuleg systir okkar, uppeldissystir og
mágkona,
ELSA STEINA ÞORSTEINSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Seljahlíð fimmtu-
daginn 10. maí.
Margrét J. Þorsteinsdóttir,
Guðbjartur B. Þorsteinsson, Ásrún Heiðarsdóttir,
Guðný Hrönn Þorsteinsdóttir, Sævar Júníusson,
Erla Gísladóttir, Ársæll Kr. Ársælsson,
Unnur Inga Karlsdóttir, Davíð Bjarnason
og fjölskyldur.