Morgunblaðið - 12.05.2012, Blaðsíða 39

þennan trausta mann lýsa
tengslum okkar þannig: „Hún
Karen, nú hún er næstelsta
barnabarnið mitt.“ Og það þurfti
ekki að hafa fleiri orð um það.
Ég naut þeirra forréttinda að
eyða sumrum mínum í sveit á
Dalatanga, þangað sem hann
pabbi minn flutti þegar ég var 7
ára, þar eignaðist ég heila fjöl-
skyldu með Billu konu pabba og
foreldra hennar þau Erlend og
Elfríð í broddi fylkingar og ekki
leið á löngu þar til ég var farin að
kalla þau afa minn og ömmu. Og
æskusumrin liðu þar við leik og
störf og alltaf var afi nálægur, oft
raulandi Katarína, Katarína, en
það kallaði hann mig oft, og þeg-
ar ég stálpaðist bættust heim-
sóknir yfir jól við.
Þá kynntist ég nú alveg nýrri
hlið á afa, þegar kom að því að
spila vist. Hann og amma áttu sitt
eigið tungumál þ.e. ef þau voru að
spila saman og oft fannst afa
maður vera of ragur við að segja,
enda hikaði hann ekki við að
segja hálfa eða heila ef svo bar
undir, já hann afi minn var hug-
aður. Og ef amma spilaði eitthvað
af sér þá gall í honum: Nú hvað
varstu að hugsa kona? En að
sjálfsögðu allt í góðu.
Það er erfitt, já nánast ekki
hægt að tala um afa en ekki
ömmu, þau voru jú svo samrýmd
í gegnum öll þessi ár. Ein jólin
sem ég dvaldi á Tanganum kom
afi til mín rétt fyrir jól og spurði
hvort ég gæti aðstoðað hann að-
eins, sjálfsagt svaraði ég. Já það
er þetta með að pakka inn jóla-
gjöfunum til hennar ömmu þinn-
ar frá mér, sagði afi og ég hugs-
aði með mér, hversu mikið mál
getur það verið? Og svo kom afi
með pokana, já pokana, þessi jól
fékk amma alls kyns gjafir frá afa
allt frá nýtísku ilmvatni til gler-
listaverka, já svei mér þá ef hann
afi var ekki bara rómantískur of-
an á allt saman.
Seinni árin hafa samskiptin
ekki verið eins mikil enda ég
löngu hætt að fara í sveit á Tang-
ann og þau afi og amma flutt það-
an á Egilsstaði en það er samt
alltaf órjúfanlegur hluti þess að
ferðast austur á land að koma við
hjá afa og ömmu. Nú síðast kom
ég við hjá þeim um þar síðustu
helgi í skottúr austur og fékk ég
gott faðmlag frá afa, það yljar
mér nú þegar ég er fjarri fjöl-
skyldunni á þessum erfiðu tím-
um.
Afi minn, þín minning lifir.
Karen Jenný.
Mig langar til að minnast afa
míns í stuttu máli en fyrir mér
var hann einn besti og traustasti
maður sem ég hef þekkt. Ég var
yfirleitt hluta úr sumri hjá afa og
ömmu á Dalatanga á mínum
æskuárum. Þegar ég lít til baka
voru það margar ómetanlegar
stundir sem við afi áttum saman.
Við spiluðum til dæmis mjög mik-
ið á spil og afi hafði gaman af að
stríða mér, sérstaklega á því, „að
það væri nú bara heppni ef ég
ynni spil“. Það féll reyndar ekki í
kramið hjá mér en þetta var bara
góðlátleg ertni, enda fannst mér
alltaf afi minn skemmtilega stríð-
inn.
Einnig minnist ég þess þegar
ég bjó hjá afa og ömmu á Egils-
stöðum, og var í menntaskóla
þar, en þann vetur var ég með
hestana mína í sameiginlegu
hesthúsi. Við fórum alltaf saman í
hesthúsið og afi gaf hestunum og
mokaði undan þeim með mér. Afi
fékk þarna aðeins nasaþef af að
hugsa um skepnur sem ég veit að
gladdi hann mikið eftir að hann
og amma fluttu í Egilsstaði. Það
er of langt að telja upp allar sam-
verustundirnar með þér, elsku afi
minn, en mig langar til að þakka
fyrir þann tíma sem við höfum átt
saman, hann er mér afar dýr-
mætur og ég mun sakna þín mik-
ið. Afi og amma voru svo náin að
maður talaði varla um þau sitt í
hvoru lagi, enda gerðu þau flest
saman og voru alltaf með eitt-
hvert skipulagt. Þau voru búin að
plana svo margt saman sem þau
ætluðu að gera.
Afi minn var nýkominn af spít-
alanum eftir vel heppnaða að-
gerð, þegar hann var skyndilega
kallaður burtu úr þessum heimi.
Það var því mikið áfall að fá til-
kynningu um „að afi væri dáinn“,
maður sem var alltaf til staðar
fyrir fjölskylduna ef á reyndi. Ég
þakka samt mikið fyrir að ég fékk
að kveðja hann stuttu áður en
hann lést, þó að ég hafi svo sann-
arlega ekki litið á það sem okkar
síðustu kveðjustund, en það
skiptir mig miklu máli núna.
Elsku amma, megir þú öðlast
styrk sem kemur þér í gegnum
þessa miklu sorg að missa mann-
inn sem var þér allt í lífinu, en afi
minn mun örugglega fylgjast
með þér og gæta þín, hann mun
lifa áfram meðal okkar og ég mun
varðveita minningu hans eins vel
og ég get.
Þín dótturdóttir,
Elfríð Ída.
Elsku afi minn. Ég vildi að þú
værir ekki farinn frá mér. Það
var svo margt sem mig langaði að
gera með þér. Núna get ég aldrei
aftur komið til þín ef ég þarfnast
þín. Komið í kaffi til þín og
ömmu. Verið með þér í garðinum
eða heyrt í þér tauta t.d. uss og
svei. Vona bara að þér líði vel
núna og hafir það gott.
Ástarkveðjur,
Mikael – barnabarn.
Ég er búinn að vera mikið á
æskuslóðum afa á Siglunesi. Hef
verið þar með Hödda frænda á
ferðum hans í bústaðinn sem þau
Helga eiga þar. Þau byggðu hann
á grunni hússins sem afi og
amma bjuggu í þegar þau áttu
heima á Nesi. Þess vegna finnst
mér erfitt að hafa ekki getað ver-
ið meira með honum og spjallað
við hann um hvernig lífið hafi
gengið fyrir sig á Siglunesi.
Sakna þess að geta ekki fengið
meiri upplýsingar frá honum um
gamla daga og búskapinn á Siglu-
nesi. Það var alltaf svo gaman að
tala við afa því hann var svo alltaf
svo hress og kátur. Mér fannst
gaman að vita það að honum lík-
aði ágætlega þegar ég kallaði
hann „drenginn“. Ég mun reyna
að hugsa til allra þeirra góðu
stunda sem ég átti með afa og
geyma þær í huga mínum. Afi var
góður „drengur“.
Hannibal Páll.
Elsku afi. Það er svo gaman að
hugsa til þess þegar við fórum
með ykkur ömmu að Þríhyrn-
ingsvatni, við stelpurnar komum
með mikinn fisk heim úr ferðinni,
þið hjálpuðuð okkur við það að
draga inn fiskana og kennduð
okkur á veiðimennskuna. Í kof-
anum sem við gistum í vorum við
Hulda svo undrandi á því að það
væri ekkert sjónvarp og enginn
barnatími, og við þurftum að
sætta okkur við það að vera sjón-
varpslausar. Þrátt fyrir það var
ferðin skemmtileg og eftirminni-
leg. Við erum svo glaðar að geta
átt svona góðar minningar um
þig.
Jódís og Hulda.
Elsku afi minn er dáinn og all-
ar minningar um svo góðan mann
verða alltaf geymdar í hjörtum
okkar sem eftir standa. Elsku
amma það er svo erfitt að skilja
að afi sé dáinn og komi aldrei aft-
ur, þið voruð svo samrýnd í öllu
sem þið gerðuð, hans verður sárt
saknað af okkur öllum.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Ástarkveðja,
Baldur Reginn (Balli),
Sigrún Arna, Fríða Carmen
og Breki Hrafn.
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MAÍ 2012
✝ Ástríður Guð-björnsdóttir
fæddist á Rauðs-
gili í Hálsasveit
26. september
1920.
Hún lést á
Skjóli hinn 3. maí
2012.
Ástríður var
önnur af sjö systk-
inum. Foreldrar
hennar voru Guð-
björn Oddsson frá Gull-
berastaðaseli og Steinunn Þor-
steinsdóttir frá Húsafelli.
Systkini hennar voru Þor-
steinn, f. 1919, d. 1999, Stein-
unn, f. 1921, Oddur, f. 1922, d.
1990, Tryggvi, f. 1925, Kristín,
f. 1929, og Ingibjörg, f. 1931.
Ástríður fór snemma að
heiman, var veturinn 1934-5
hjá ömmubróður sínum, Krist-
leifi Þorsteinssyni á Stóra-
Kroppi. Hún fór í vist norður í
land hjá frænkum sínum í
heima á Rauðsgili 11. janúar
1951. Faðir hans var Tómas
Tómasson (1909-1981) bygg-
ingameistari frá Hrútafelli.
Haustið 1951 réð Ástríður
sig sem ráðskonu hjá sr. Pétri
Ingjaldssyni að Höskulds-
stöðum.
Þar var hún fram á vor
1955, er hún tók upp sambúð
með Árna Ingimundarsyni
mjólkurfræðingi á Snorrabraut
42. Hann lést í desember 1957.
Ástríður byggði sér íbúð í
Ljósheimum 6 og flutti þangað
1960. Vorið 1965 hóf hún sam-
búð með Kristjáni Finnbjörns-
syni málara (1921-2002) á
Reykjavíkurvegi 30 í Hafn-
arfirði.
Hún fluttist á Brekkulæk 1
árið 1981 og bjó þar uns hún
fluttist á Skjól í nóvember
2008.
Ástríður verður jarðsungin í
Reykholtskirkju í dag, laug-
ardaginn 12. maí 2012, kl. 14.
framhaldi af vist-
inni á Stóra
Kroppi, fyrst hjá
Kristínu Lofts-
dóttur og Árna
lækni á Grenivík,
en síðan Ástríði
Jósepsdóttur á Ak-
ureyri. Sumarið
1940 var hún á
Grænavatni í Mý-
vatnssveit og um
veturinn á Víði-
völlum í Skagafirði. Síðan tóku
við fleiri góðir staðir svo sem
tilraunabúin í Laugardælum
og á Sámsstöðum, hjá Klem-
ensi Kristjánssyni bústjóra,
sem var frumkvöðull í korn-
rækt á Íslandi. Þá var hún á
Húsmæðraskólanum í Hvera-
gerði í einn vetur, 1945-6. Það-
an réði hún sig í vist til Jakobs
Gíslasonar raforkumálastjóra
og var þar fram á haustið
1950.
Hún eignaðist soninn Snorra
Ásta bjó með pabba á árun-
um 1966 til 1979. Hún kom inn á
heimilið ásamt Snorra syni sín-
um. Börnin voru sex talsins og
öll á misjöfnum aldri. Seinna
sagði hún að þetta hefði verið
eitt það erfiðasta verkefni sem
hún hefði tekið sér fyrir hendur
um dagana. Ásta fæddist á
Rauðsgili í Borgarfirði og hélt
ávallt sterkum tengslum við
bæinn sinn. Dvöldum við strák-
arnir þar á sumrin sem bæði
mótaði okkur og þroskaði.
Ásta hafði sinn sérstaka stíl.
Hún var með sítt og mikið hár
sem hún fléttaði fallega og
sjaldan sást hún án höfuðfats.
Hún var ein af fáum konum sem
reyktu pípu, hafði gaman af að
eiga fallega bíla og reyndi
meira að segja að gera við þá
sjálf. Ásta átti um tíma rauða
Volvo-kryppu sem var sportút-
gáfa og var oft reynt að slá
tímamet þegar farið var í Borg-
arfjörðinn. Seinna eignaðist hún
grænan BMW sem hún átti þar
til hún hætti að keyra. Ásta gaf
þá Karólínu, dóttur okkar, bíl-
inn sem hefur vart slegið feilp-
úst.
Við fjölskyldan minnumst
skemmtilegra ferðalaga um
landið með Ástu og Snorra.
Ófáar sumarbústaðaferðir á
Snæfellsnesið þar sem hún
kenndi krökkunum að tína æta
sveppi og ná í ölkelduvatn. Þá
hafði Ásta sérstakt lag á að
tyggja þurrkuð epli. Kenndi
Ásta okkur sérstaka tugguað-
ferð til að koma í veg fyrir að
eplin festust í gómnum.
Ástu var alla tíð umhugað um
heilsuna og mataræðið og hafði
sterka trú á óhefðbundnum
lækningum. Ásta gerði jurta-
seyði, ræktaði Mansjúríu-svepp
um tíma og neytti sér til heilsu-
bótar. Heita lækinn í Nauthóls-
vík stundaði hún iðulega sem og
sundlaugarnar.
Ásta hafði ákveðnar skoðanir
á mönnum og fylgdist vel með
málefnum líðandi stundar. Hún
hafði sérstakan húmor og ein-
stakt lag á að skjóta inn vel
völdum orðum á hárréttu
augnabliki. Ásta bjó síðustu ár-
in á hjúkrunarheimili og naut
einstakrar umönnunar Snorra,
sonar síns. Sá hann ætíð til þess
að hún væri vel tilhöfð og hefði
allt til alls. Saman fóru þau
reglulega í bíltúra og heimsókn-
ir, sem Ásta naut allt fram til
síðasta dags.
Þegar dags er þrotið stjá
þróttur burtu flúinn.
Fátt er sælla en sofna þá
syfjaður og lúinn.
(Rögnvaldur Björnsson)
Við minnumst Ástu með hlýhug og
sendum Snorra og öðrum ættingjum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Finnbjörn, Oddný
og Karólína.
Ástríður Guðbjörnsdóttir
✝ IngibjörgSteinþórs-
dóttir fæddist 5.
maí 1926. Hún lést
á Héraðssjúkra-
húsinu á Blöndu-
ósi 1. maí 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Steinþór
Björnsson, bóndi
Breiðabólstað, f.
28. mars 1900, d.
4. janúar 1986, og
kona hans Ingibjörg Jón-
asdóttir húsfreyja, f. 31. októ-
ber 1899, d. 4. apríl 1978.
Steinþór var alinn upp á
Breiðabólstað frá unga aldri
og að fóstru sinni látinni 1924
tók hann við búi á Breiðaból-
stað og bjuggu þau hjón þar
til ársins 1976 að þau fluttu til
Blönduóss. Ingibjörg var elst
fjögurra systkina en þau eru
bólstað hjá foreldrum Ingi-
bjargar, en í ársbyrjun 1953
fluttu þau í Skólahúsið við
Sveinsstaði í Austur-
Húnavatnssýslu. Þar bjuggu
þau meðan Jóhann lifði en
Ingibjörg flutti til Blönduóss
árið 1990 og átti heima þar til
æviloka. Jóhann vann utan
heimilis meðan heilsa hans
leyfði en haustið 1963 veiktist
hann af berklum og var að
mestu óvinnufær eftir það.
Meðan þau hjón áttu heima í
Skólahúsinu var Ingibjörg
ætíð með nokkrar kindur og
fáein hross. Hún var natin við
dýrin og ferhyrndu kindurnar
hennar, flekkóttu, og snyrti-
legu taðhlaðarnir vöktu at-
hygli ferðamanna og oft stöns-
uðu langferðabílar á hlaðinu
við Skólahúsið erlendum
ferðamönnum til ánægju.
Saumastofa var sett á fót á
efri hæðinni í Skólahúsinu árið
1979 og vann Ingibjörg þar.
Útför Ingibjargar verður
gerð frá Þingeyrakirkju í dag,
12. maí 2012, og hefst athöfnin
kl. 15.
Jóhanna, Jónas og
Sigurlaug sem öll
lifa systur sína.
Ingibjörg giftist
29. des. 1949 Jó-
hanni Helga Guð-
mundssyni, sem
fæddur var á
Litlu-Borg í Vest-
ur-Húnavatnssýslu
5. nóv. 1922, d. 28.
des. 1988. Dóttir
þeirra hjóna er
Ólöf Guðmunda sjúkraliði, f. 5.
júní 1962. Hún giftist 29. des-
ember 1985 Halldóri Jóhanni
Grímssyni verkstjóra, f. 26.
maí 1959, og búa þau í Reykja-
nesbæ. Sonur þeirra er Þor-
grímur Jóhann, f. 28. júní
1989, vélvirki að mennt, sem
býr í foreldrahúsum.
Ingibjörg og Jóhann áttu
heimili fyrstu árin á Breiða-
Þeir hverfa einn af öðrum sam-
ferðamennirnir í sveitinni heima.
Nú er látin sómakonan Ingibjörg
Steinþórsdóttir, sem í tæp 40 ár
átti heima í Skólahúsinu í túnfæt-
inum heima á Sveinsstöðum. Ég
var aðeins sjö ára þegar þau Inga
og Daddi komu í Skólahúsið og
var ávallt mikill samgangur milli
heimilanna. Þó að Daddi væri dul-
ur að eðlisfari var glettnin oftast
skammt undan og hann sá
skemmtilegar hliðar á samferða-
mönnunum þegar þannig lá á hon-
um.
Inga var mjög natin við skepn-
ur og fylgdist ætíð vel með hvort
einhvers staðar bjátaði eitthvað á.
Hún var með sitt fé í landinu hjá
pabba. Á hennar fyrstu árum í
Skólahúsinu tíðkaðist það að
sleppa ánum fyrir sauðburð.
Pabbi samdi við Ingu að líta eftir
lambánum og margar ferðirnar
fór ég með henni. Þá fórum við ríð-
andi og lærði ég margt. Hún var
glögg að sjá ef lamb komst ekki á
spena eða ef eitthvað var að heilsu
þeirra eða ánna. Hún var einkar
lagin við að aðstoða ær við burð og
fór víða á bæi til þess. Þar komu
hennar nettu hendur sér vel.
Dæmi um hennar miklu athygli
get ég nefnt að eitt sinn á seinni
árum hennar í Skólahúsinu lét
hún mig vita að Blesu mína vant-
aði í hrossahópinn. Ég vissi að
Blesa var komin að köstun og fór
strax og fann hryssuna þá kastaða
en folaldið hafði farið afvelta þar
sem dys Friðriks og Agnesar var
við Þrístapa. Þarna hefði folaldið
dáið ef árvekni Ingu hefði ekki
komið til. Hesturinn Friðrik er
einn af okkar traustustu hestum.
Hann á sér marga aðdáendur
bæði austan og vestan Atlasála og
nú síðast hafði kona samband frá
Þýskalandi, langaði að komast á
hestbak í sumar og spurði hvort
Friðrik væri enn tiltækur. Hann
hefði verið svo dásamlegur þegar
hún kom síðast, en það var nú fyr-
ir aldamót. Mörg fleiri dæmi
mætti nefna þar sem Inga bjarg-
aði skepnum og kom til hjálpar.
Daddi átti bíla sem hann fór vel
með. Fyrstu árin þeirra í Skóla-
húsinu átti pabbi engan bíl. Þá
fengum við stundum far með
Dadda á gamla willysjeppanum.
Sérstaklega er mér minnisstæð
ferð þegar þau buðu mér og eldri
systur minni að Stafnsrétt í Svart-
árdal. Við vorum ekki há í loftinu
þá en það var mikil upplifun að sjá
féð koma niður af heiðinni en ekki
síður að sjá allan gleðskapinn sem
dunaði á grundunum við réttina
fram á nótt. Þar var maður með
harmoniku og spilaði, sumir döns-
uðu og svo kom að því að slettist
upp á vinskapinn hjá tveimur og
þá var slegist svo blóð draup.
Eftir að Daddi veiktist og gat
ekki unnið jafnmikið og áður hlýt-
ur oft að hafa verið þröngt í búi.
Almannatryggingar voru ekki
miklar í þá daga en hirðusemin,
nýtnin og fyrirhyggjan var í fyr-
irrúmi. Aldrei varð maður var við
að þau liðu skort og eitt er víst að
það voru ekki mikil vandamál hjá
Ingu að kaupa íbúð á Blönduósi þá
hún ákvað að flytja þangað. Fólk
sem talar um erfiðleika dagsins í
dag gæti margt lært af slíku fólki
sem þau hjón voru og hvernig
spara mætti og komast af með lít-
ið.
Eftir að Björg kom í Sveins-
staði urðu þær Inga miklar vin-
konur. Eftirlifandi dóttur þeirra
hjóna og fjölskyldu vottum við
Björg okkar samúð.
Magnús frá Sveinsstöðum.
Ingibjörg
Steinþórsdóttir
Sími 892 4650
Gísli Gunnar
Guðmundsson
Guðmundur
Þór Gíslason
Elfar Freyr
Sigurjónsson
Netfang: foldehf@simnet.is - Vefsíða: foldehf.is
Vistvænar íslenskar kistur
Þjónusta allan sólarhringinn.
Komum heim til aðstandenda ef óskað er. MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum
við fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu og
fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð