SunnudagsMogginn - 13.05.2012, Blaðsíða 37

13. maí 2012 37
Spot að leiða tónlistarmenn frá ýmsum
þjóðum saman og fá þá til að skapa
eitthvað nýtt. Meðal verkefnanna að
þessu sinni var samstarf Sóleyjar og
þýsku tónlistarkonunnar Masha Qrella
en það var heldur klént, þær náðu ekki
svo vel saman að úr yrði eitthvað for-
vitnilegt, því miður.
Löngunin eftir því að komast út af
heimamarkaði er ekki síður sterk í
Danmörku en hér á landi eins og sjá
mátti á mörgum dönsku sveitanna sem
gerðu hvað þær gátu til að vera sem al-
þjóðlegastar, syngja enska texta við lög
sem hvaða rokksveit ensk eða amerísk
hefði getað samið. Fyrir vikið er ekki
mikið sem situr eftir þó tónleikarnir séu
kannski vel heppnaðir í sjálfu sér.
Þannig fannst mér Sky Architects ekki
nema miðlungi forvitnilegir og Of the
Wand and Moon, sem svartmálm-
smeistarinn Kim Larsen stýrir, náði
aldrei flugi. Þær stöllur í My Bubba &
Mi voru aftur á móti stórskemmtilegar,
heillandi og húmorískar. Ekki missa af
þeim á tónlistarhátíðinni Reykjavík Mu-
sic Mess sem hefst 25. maí.
Af öðru forvitnilegu dönsku á þessari
hátíð má nefna Mike Sheridan, sem
flutti langan tilraunakenndan ópus með
lifandi spilamennsku í bland við elektr-
óníkina sem hann er þekktastur fyrir,
unglingana í Ulige numre, sem stóðu sig
afskaplega vel, og eins Stoffer og Mask-
inen, þó sumt hafi verið fullsykrað fyrir
minn smekk. Forvitnileg var líka sú
uppákoma að láta stórsveit, bigband,
leika lög eftir eðalsveitina Slayer, enda
ógleymanlegt að heyra magnað bary-
tónsaxófónsóló í Bloodline - og svei mér
ef það hentar laginu ekki bara betur en
grenjandi gítarar. Þýska söngkonan
Klaudia Hebbelmann fór líka vel með
texana og dró fram í þeim laglínurnar
sem maður heyrir ekki alla jafna, eða
tekur ekki eftir í það minnsta.
Takið eftir: Nelson Can
Það skemmtilegasta við tónlistarhátíðir
sem Spot er að hnjóta um frábærar
hljómsveitir sem maður veit hvorki
haus né sporð á. Þannig er frammistaða
Nisennenmondai frá síðasta ári eft-
irminnileg í meira lagi, og að þessu
sinni var það rokktríóið magnaða Nel-
son Can, sem skipað er söngkonunni
Seline, bassaleikaranum Signe og
trommuleikaranum Tami. Þær spila hátt
og skemmtilegt rokk með geggjuðum
textum og ég mun lengi minnast
frammistöðu þeirra á Spot, en þess má
geta að þær voru ekki inni á sjálfri há-
tíðinni, heldur í sérstakri sveitarfé-
lagadagskrá í hliðarsal.
Menn voru mjög uppteknir af því á
hátíðinni hvort og þá hvernig hún
kemur tónlistarfólki til góða. Meðal
þeirra sveita sem komu fram núna var
Raveonettes, en hún spilaði einmitt á
Spot fyrir áratug og heillaði þá blaða-
manninn kunna David Fricke, sem varð
til þess að hún komst á útgáfusamning í
Ameríku. Vissulega hafa ýmsar sveitir
nýtt sér Spot og álíka hátíðir, til að
mynda Airwaves, til að ná feitum út-
gáfusamningum, en ekki má gleyma því
að mun fleiri sveitir hafa náð þeim ár-
angri að geta lifað af tónlistinni, sem er
það sem flestir eru að leita að; ég held
ekki að menn fari almennt út í tónlist í
leit að gjálífi. Önnur sveit sem ég sá
einmitt á sömu Spot-hátíð og Raveo-
nettes lék á, Under byen, varð þannig
ekki heimsfræg, en frammistaða hennar
þá og síðar varð til þess að plötur sveit-
arinnar hafa selst vel víða í Evrópu og
hún farið í vel heppnaðar tónlist-
arferðir. Álíka sjáum við gerast hér á
landi; fyrir hverja eina sveit sem fær
stóran samning í útlöndum, eru tíu sem
ná samböndum til að geta lifað (spar-
lega) af músík í einhver ár – og þá er
björninn unninn.
Jazz Orchestra Árósa og Contemporary Jazz Orchestra frá Köln slógu saman í Slayer Big Band Project.
Ljósmynd/Stine Rasmussen
Ljósmynd/Mathias Warnich
Ljósmynd/Stine Rasmussen