Morgunblaðið - 06.06.2012, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. JÚNÍ 2012
Sendum
frítt
hvert á land sem
er
Helluhrauni 12 • Hafnarfjörður • 544 5100 • www.granithusid.is
Upp var runninn einn af há-
tíðisdögum kirkjunnar, hvíta-
sunnudagur. Það var heiðríkur
helgur dagur. Ég ákvað að
ganga til kirkju að morgni
dags, en þar líður mér ávallt
vel. Eftir hádegi sama dag
hringir Kristján sonur Ólafar
og segir mér að um hádegisbil
hafi móðir hans kvatt þennan
heim. Á meðan guðsþjónustan
stóð yfir hafði ég hugsað mikið
til hennar og heyrt bænir um
blessun guðs og gert þær að
mínum með Lóu í huga.
Lóa hafði undanfarið átt við
vanheilsu að stríða.
Þegar ég kom í heiminn
bjuggum við undir sama þaki í
Stekkjarhúsinu, en ekki var fá-
títt að í því húsi byggju allt að
fimmtán manns. Lóa var aðeins
átta ára gömul þegar hún missti
móður sína Ólafíu. Á þeim tíma
rak afi okkar umfangsmikinn
atvinnurekstur bæði í Hnífsdal
og á Langeyri í Álftafirði, en
meðeigendur hans voru Karvel
tengdasonur hans og Þorvarður
sonur hans. Karvel var skip-
stjóri og iðulega fjarri heimili
sínu. Því fór svo að Lóa, ásamt
systkinum sínum Sigríði og
Ólafi, ólst upp hjá foreldrum
mínum, þeim Helgu móðursyst-
ur þeirra og eiginmanni hennar
Alfons Gíslasyni, ásamt fjórum
börnum þeirra. Lóa var elst í
systkinahópnum. Hún minntist
fósturforeldra sinna með mikilli
hlýju og endurgalt þeim það
með margvíslegum hætti síðar-
Ólöf Karvelsdóttir
✝ Ólöf Karvel-sdóttir fæddist
í Hnífsdal við Ísa-
fjarðardjúp 15.
nóvember 1916.
Hún lést á Hrafn-
istu, Hafnarfirði,
27. maí 2012.
Útför Ólafar fór
fram frá Lang-
holtskirkju 5. júní
2012.
meir. Á heimilinu
bjó einnig móður-
amma okkar Lóu,
Halldóra.
Þegar Lóa var
fullorðin minntist
hún oft ömmu sinn-
ar. Hún var að
hennar sögn glað-
lynd kona og góður
gestgjafi. Þegar
gesti bar að garði
var ávallt boðið
upp á súkkulaði með þeyttum
rjóma og pönnukökur og einnig
eitthvert góðgæti frá tengda-
syni hennar, Alfons, sem var
bakari. Þessa nutum við oft í
fjölskyldunni seinna meir, því
varla var haldinn hátíðisdagur
hjá Lóu án þess að boðið væri
upp á súkkulaði með þeyttum
rjóma og pönnukökur. Amma
okkar kunni alla Passíusálma
Hallgríms. Að sögn Lóu leið
varla sá dagur að hún færi ekki
með vers úr þeim.
Frá æskuárum voru henni
minnisstæðir dagar sem hún
fékk að vera með afa sínum á
Langeyri á sumrin. Þar var
dvalið frá vori til hausts við
verkun á fiski.
Lóa lauk prófi frá Verslunar-
skóla Íslands 1936 og vann við
skrifstofustörf. Lóa var frá
fyrstu tíð „flaggskip“ í syskina-
hópnum. Hún var fríð kona,
enda giftist hún einum mesta
sjarmör í Hnífsdal, honum Páli
Pálssyni togaraskipstjóra. Þau
komu sér upp fallegu og menn-
ingarríku heimili í Reykjavík.
Þar var öllum tekið opnum
örmum. Þar ríkti oft glaðværð
og söngur, enda lék húsbóndinn
á harmoniku.
Lóa systir var á margan hátt
leiðarljós í lífi mínu. Ég dvaldi
um tíma á heimili þeirra, þegar
skólaganga mín hófst hér í
Reykjavík. Hún átti ríkan þátt í
að vekja áhuga minn á mennt-
un. Hún var vel að sér í fag-
urfræðilegum efnum.
Að leiðarlokum senda systur
mínar, þær Ólafía og Helga,
innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu Lóu og þakka henni
samfylgdina.
Sérstakar þakklætiskveðjur
eru frá börnum mínum og fjöl-
skyldum þeirra sem kveðja
hjartkæra frænku, sem var
þeim ávallt hlý og góð.
Vertu sæl systir mín. Guð
geymi þig.
Þorvarður.
Lóa frænka var einstök kona
og ég er ekki í nokkrum vafa
um að hún hafi á sinni löngu og
farsælu ævi náð að móta viðhorf
margra til lífsins. Slíkir voru
mannkostir Lóu að ungir sem
aldnir sóttu mjög í hennar fé-
lagsskap og tel ég mig afar
heppinn að vera í þeim hópi.
Þegar hugsað er til baka til
veiðiferða, sumarbústaðaferða,
berjatínsluferða, utanlands-
ferða og ekki síst allra skötu-
boðanna þar sem þau Lóa og
Palli stóðu í öndvegi hlýnar
manni um hjartarætur. Alltaf
var glatt á hjalla og félags-
skapur þeirra hjóna og gest-
risni ógleymanleg. Veiðiferðirn-
ar í Djúpið skipuðu alltaf
sérstakan sess, skemmtiferðir
þar sem sagðar voru sögur,
spilað og sungið í bland við
metnaðarfull áform varðandi
þann stóra. Þar var Lóa á
heimavelli og þó svo að full-
orðnir hafi verið fyrirferðar-
miklir í veiðihúsunum var það
Lóa sem aldrei gleymdi þeim
yngsta og kom iðulega vel und-
irbúin í ferðirnar með leiki og
aðra afþreyingu. Hennar mottó
var að gleðja aðra og kalla fram
það besta í hverjum og einum.
Í seinni tíð þegar mínir
drengir komu með í heimsókn
til Lóu voru konfektkassinn og
bingóspjöldin ekki langt undan
og við varla komin út þegar var
farið að ræða næstu heimsókn.
Jákvæðari kona var vandfundin
og í senn einstaklega um-
hyggjusöm og umburðarlynd í
afstöðu sinni til lífsins. Hún
hafði stóran faðm og skipti
engu máli hver átti í hlut, hvort
heldur það voru hennar afkom-
endur eða utanaðkomandi, allir
fengu hlýja viðmótið og breiða
brosið. Að leiðarlokum vil ég
fyrir hönd okkar allra þakka
Lóu frænku fyrir allar þær fjöl-
mörgu stundir sem við höfum
átt með henni undanfarna ára-
tugi, þær stundir eru ógleym-
anlegar, gefandi og einfaldlega
mannbætandi.
Björn, Inga og synir.
Á þessari kveðjustund er
mér efst í huga þakklæti til
elskulegrar ömmusystur minn-
ar Lóu. Hún var mér alltaf svo
einstaklega góð og ég naut þess
að vera í návist hennar. Ég var
alls ekki ein um það. Útgeislun
hennar, hjartahlýja og brosið
hlýjaði öðrum, smitaði út frá
sér og fólk laðaðist að henni.
Það var aldrei svo haldin
veisla að Lóu frænku væri ekki
boðið. Við fjölskyldan minn-
umst þess sérstaklega þegar
hún kom í brúðkaup Sigríðar
Völu systur og Gauta síðastliðið
sumar og fagnaði með okkur.
Þar skemmti hún sér vel fram
yfir miðnætti og gaf unga fólk-
inu ekkert eftir, ekki einu sinni
á dansgólfinu.
Sem barn minnist ég þess að
Lóa gaf sér tíma á mannamót-
um til að leika við og sinna okk-
ur börnunum. Þannig fólk
kunna börn að meta og sækja
til þeirra. Það hefur sennilega
verið vegna þessara eiginleika
Lóu sem það myndaðist með
okkur sterkt samband.
Ég fékk svo stundum að
heimsækja hana og Palla í
Espigerðið og það þótti mér
skemmtilegt. Lóa var þar dug-
leg að kenna mér nýja hluti og
sýndi mér þolinmæði þó að ég
næði ekki tökum á þeim strax.
Ein var þó undantekningin sem
mér er minnisstæð. Hún ætlaði
að kenna mér að gera pönnu-
kökur, sem gekk heldur brös-
uglega. Á endanum sagði Lóa
við mig: Hulda mín, bökum
frekar lummur núna.
Í seinni tíð þegar ég heim-
sótti Lóu á Hrafnistu spjölluð-
um við stundum um fortíð og
nútíð, ýmist hversu mikið eða
lítið hefur breyst. Svoleiðis
samræður þroska yngra fólk og
kenna því mikið. Lóa hafði líka
þá einstöku kosti að hafa ein-
lægan áhuga á fólkinu sínu,
kom fram við alla sem jafn-
ingja, hafði mikið til málanna að
leggja og gaf af sér. Ég fór ekki
varhluta af því.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Lóa frænka. Mér hef-
ur alla tíð þótt afskaplega vænt
um þig og þú hefur átt stóran
stað í mínu hjarta. Það muntu
alltaf gera.
Þín
Hulda Björk
Halldórsdóttir.
Í dag kveð ég frænku mína
og vinkonu með söknuði en ylja
mér við fallegar minningar um
yndislega móðursystur. Lóa var
einstök og ein fallegasta kona
sem ég hef kynnst. Ég var lán-
söm að eiga hana að allt frá
barnæsku minni. Þegar Lóa og
Palli fluttu með fjölskyldu sína
búferlum til Reykjavíkur jukust
samskipti fjölskyldnanna til
muna og voru þær systur mjög
samrýndar. Þær áttu það sam-
eiginlegt að leggja kapp á að
styrkja fjölskylduböndin og
efndu því báðar oft til mann-
fagnaða. Lóa hélt alltaf þeim
sið að kalla í okkur systkinin í
heitt súkkulaði og heimabakað-
ar smákökur um jólin. Tók hún
ávallt á móti gestum sínum með
einstakri hlýju og kærleiksríku
faðmlagi. Fólk fann að það var
velkomið á hennar heimili. Við
andlát móður minnar fyrir tíu
árum styrktist samband okkar
Lóu enn frekar. Hún bjó yfir
miklum styrk og æðruleysi til
að takast á við mótlæti lífsins.
Hún var skarpgreind með próf
úr Verzlunarskóla Íslands, ljóð-
elsk, las mikið og fylgdist vel
með öllu. Hún var félagslynd og
mannblendin enda sogaðist fólk
að henni hvert sem hún fór,
bæði ungir sem aldnir. Frænka
mín var ánægð þegar hún
komst inn á Hrafnistu því þar
vildi hún eyða ævikvöldinu.
Einn daginn sagði hún mér að
nú væri hún byrjuð að æfa í
World Class. Þá stóð heimilis-
fólki til boða að koma í skipu-
lagðar æfingar og tilheyrandi
mælingar hjá fagfólki. Lóa vildi
auðvitað taka þátt í því og var
jafnvel á því að það gerði sér
ekkert illt; kannski bara gott!
Svo var það einn vordag að ég
fór í heimsókn til hennar á
Hrafnistu en greip í tómt. Þá
vék sér að mér kona á gang-
inum og sagði: „Ólöf er úti á
golfvelli að spila golf.“ Í því
birtist glaðleg kona, létt á fæti,
með göngugrindina sína og
golfkylfu. Hún hafði farið út sér
til hressingar að æfa púttið á
æfingavellinum við húsið! Já,
hún lifði lífinu lifandi því iðju-
leysi átti ekki við hana. Lóa
kom mér stöðugt á óvart og
alltaf var jafngaman að heim-
sækja hana og spjalla. Minni
hennar var ótrúlegt og hélt hún
vel utan um fæðingardaga
nýrra fjölskyldumeðlima og
nöfn þeirra. Fjölskyldan var
henni mikils virði enda var hún
elskuð og dáð af öllum. Síðasti
afmælisdagur Lóu mun seint
líða úr minni. Hún var falleg og
blíðleg, orðin níutíu og fimm
ára, þegar hún tók á móti fjöl-
skyldunni og vinum á heimili
Óla og Dísu í tilefni dagsins.
Ég vil fyrir mína hönd og
fjölskyldu minnar færa Krist-
jáni, Óla, Guðrúnu og Ollý og
fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Ólafar Karvel-
sdóttur.
Lovísa Jóhannsdóttir.
Það er undarleg
tilfinning að kveðja
hann afa minn, mann sem hefur
haldið í höndina á mér frá fæð-
ingu, horft yfir öxlina á mér og
gætt mín eins og sjáaldurs
augna sinna. Hann var sérstak-
ur karl. Var það sem sumir kalla
„orginal“, alltaf hress og kátur,
nokkuð hæðinn en þrátt fyrir
hæðnina mátti hann ekkert
aumt sjá og var vinur í raun.
Hann var hörkuduglegur,
vann mikið og ekki til í hans
orðaforða að gefast upp. „Sýna
kraft eins og þessi fræga!“ sagði
hann oft og vitnaði þá til vin-
konu sinnar og ömmu sem kall-
aði nú ekki allt ömmu sína. Ég
var ekki stór þegar ég ætlaði að
verða sterkur eins og afi og
hamraði í mig lýsi honum til
samlætis. Eflaust hefur æskan
mótað hann en hann ólst upp í
stórum systkinahóp í fátækt.
Faðir hans var vélstjóri á Jóni
forseta en hann fórst þegar
skipið strandaði á rifi við Staf-
nes hinn 27. febrúar 1928 en afi
var þá bara barn að aldri. Á
þeim tíma voru engin björgunar-
net fyrir fjölskyldur sem misstu
fyrirvinnu og því varð fólk að
bjarga sér sjálft. Nýtnari mann
en afa hef ég ekki hitt á ævinni.
Eflaust mætti mín kynslóð læra
Skúli Skúlason
✝ Skúli Skúlasonfæddist í
Reykjavík 23. júlí
1924. Hann lést í
Seljahlíð 22. maí
2012.
Útför Skúla fór
fram frá Seltjarn-
arneskirkju 4. júní
2012.
ýmislegt af mönn-
um eins og honum
en stundum þótti
manni nú nóg um
sparsemina. Afi var
með eindæmum
forvitinn maður.
Hann bókstaflega
varð að fylgjast
með og var með
eindæmum spurull.
Það er ekki laust
við að maður hefði
stundum kosið að vera með
hauspoka og sólgleraugu, þegar
spurningaflóðið fór af stað.
Ég á margar góðar minningar
um stundir okkar afa. Þegar ég
var lítill fórum við oft á sunnu-
dögum að gefa öndunum brauð
og brunuðum síðan í hádegismat
til ömmu. Ég hélt þeim sið nán-
ast alla tíð að kíkja til ömmu og
afa í mat í hádeginu á sunnudög-
um og skipti þá engu hvort ég
var í prófum eða ekki, alltaf var
mætt á Miðbrautina. Þá fór ég
oft með ömmu og afa í kirkju-
garðinn á aðfangadagsmorgun
og fékk þá að gista á Þorláks-
messu. Hin seinni ár snerist
dæmið við og ég fór með ömmu
og afa í kirkjugarðinn svo þau
gætu haldið sig við hefðina. Afi
hafði mikinn áhuga á íþróttum.
Knattspyrna var í sérstöku
uppáhaldi enda spilaði hann
knattspyrnu með KR á sínum
yngri árum. Ég á góðar minn-
ingar frá ferðum okkar á Laug-
ardalsvöllinn þar sem við kíkt-
um á landsleiki í knattspyrnu.
Þá hvatti hann mig til dáða í
handboltanum og lét sig ekki
vanta á áhorfendabekkina þegar
mikið lá við. Ég gæti haldið
endalaust áfram en einhvers
staðar verður að setja punktinn.
Ég sakna afa míns afar mikið og
hefði viljað að börnin mín fengju
að kynnast honum en ekki verð-
ur á allt kosið. Eftir lifir minn-
ingin um góðan mann og góðan
vin. Blessuð sé minning hans.
Skúli Þór.
Ég hitti Skúla gamla fyrst
fyrir rúmum 10 árum þegar
Skúli Þór vildi endilega kynna
mig fyrir afa sínum og ömmu á
Miðbrautinni. Skúla Þór þótti af-
ar vænt um ömmu sína og afa og
fljótlega komst ég að því að sú
væntumþykja var svo sannar-
lega endurgoldin. Blíðan í rödd-
inni á Skúla gamla leyndi sér
ekki þegar hann rifjaði upp
gamla tíma og sagði sögur af
Skúla Þór frá því að hann var
barn. Hann tók strax hlýlega á
móti mér. Var oftast í góðu
skapi, hló mikið og gerði að
gamni sínu. Ég hef reyndar
sjaldan heyrt gamlan mann
hlæja jafn mikið enda einlægt
skopskyn hans einstaklega gott.
Honum tókst að sjá spaugilegar
hliðar á ótrúlegustu málum og
kryddaði allar þær samkomur
sem hann var þátttakandi í.
Hann talaði oft um lífið sem leik-
rit sem honum þótti gaman að
taka þátt í. Hann var stríðinn og
átti það til að fjasa yfir því hvað
Hansína væri að vesenast við að
búa til kokteilsósu sem ekki
nokkur maður æti á sama tíma
og hann skóflaði upp úr hálfri
sósuskálinni yfir frönsku kartöfl-
urnar sínar, annar eins sósukarl
og hann var. Hann hafði mikinn
áhuga á fólki og þótti gaman að
spjalla við það. Hann var ekki
einn af þeim sem spurðu spurn-
inga í kurteisisskyni og hættu
svo að hlusta í miðju svari. Nei,
Skúli hafði raunverulegan áhuga
á því að heyra svarið og beið
spenntur eftir því. Eiginleiki
sem gerði það að verkum að það
var alltaf svo gaman að spjalla
við hann. Hann mundi líka vel
allt sem honum var sagt, jafnvel
undir það síðasta þó hann væri
kominn undir nírætt. Alltaf
spurði hann frétta af foreldrum
mínum og bróður og bað að
heilsa öllum sem hann þekkti.
Hlýleiki sem gerði það að verk-
um að mér fannst ég nánast hafa
fengið þriðja afann. Skúli var
góður maður og ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
honum og hans fallega hjarta-
lagi. Blessuð sé minning hans.
Eyþóra.
Ég var bara smápolli þegar
Gunnsteinn bróðir minn, sem
sjálfur var ekki mjög gamall,
tengdist Skúla fjölskyldubönd-
um, en hann hefur verið kvænt-
ur Áslaugu dóttur hans svo lengi
sem elstu menn muna.
Á árum áður hitti ég Skúla
oft; hjá Áslaugu og Gunnsteini, á
förnum vegi, í sundlauginni á
Nesinu og á bílaverkstæðinu við
Hringbrautina, sem hann starf-
rækti í áratugi. Við hittumst þó
sjaldnar síðustu árin, hann var
ekki eins vel ferðafær og áður,
við báðir hættir að fara í Nes-
laugina og þar að auki var hann
fluttur í Seljahlíð, þar sem hon-
um leið vel með Hansínu sinni.
Þar bjó hann þar til yfir lauk.
Í veislum á Nesbalanum, þar
sem við hittumst oft, voru alltaf
góðar og miklar trakteringar,
enda er hún Áslaug mágkona
mín mikill fyrirmyndarkokkur
og -bakari. Þó var það oft þann-
ig, þegar Skúli var búinn að raða
í sig sortunum, að hann sagði við
Hansínu konu sína: „Jæja Hans-
ína, nú væri gott að fá svo sem
einn sviðakjamma, þegar við
komum heim.“ Sumir hefðu
móðgast við slíkt, en ekki hún
Áslaug, enda var þetta góðlát-
legt grín í anda Skúla og stað-
festing á því að „maturinn er
mannsins megin, og kvenfólkið
sem útbýr hann hinum megin“.
Ég held að hann hafi reyndar
aldrei fengið sviðakjamma eftir
að heim var komið úr veislunum,
en veit það þó ekki alveg fyrir
víst.
Það var aldrei nein lognmolla
í kringum Skúla, hann hafði
skoðanir á flestu, ekki síst
stjórnmálum og öðru dægur-
þrasi. Hann lét skoðanir sínar í
ljós alveg óheftar, og lét engan
segja sér hvað honum ætti að
finnast um hlutina. Það var allt-
af létt yfir Skúla, hann var skap-
góður og ánægður með lífið og
tilveruna, enda varla ástæða til
annars. Hann átti góða konu
sem stóð þétt við hlið hans alla
tíð, börnin hans áttu gott líf, sem
og barnabörnin sem öll eru upp-
komin og öll að gera góða hluti.
Er hægt að biðja um eitthvað
meira?
Við Margrét vottum Hansínu,
Áslaugu, Hafsteini og fjölskyld-
um þeirra samúð okkar. Minn-
ingin um góðan mann lifir.
Gunnar Guðmundsson.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Minningargreinar