Morgunblaðið - 14.11.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. NÓVEMBER 2012
Við kynntumst
Agnesi fyrir tíu árum þegar leiðir
pabba okkar og hennar lágu sam-
an. Það fyrsta sem við tókum eft-
ir, fyrir utan það að pabbi varð
brosmildari, var að pabbi varð
meiri töffari enda Agnes huggu-
leg kona með eindæmum. Hún
tók okkur öllum opnum örmum
og leit á okkur sem sín eigin.
Agnes var afskaplega montin af
þeim fjölda barnabarna sem þau
Rúnar áttu saman eða alls 21.
Hún dekraði mikið við barna-
börnin og þeim þótti afar vænt
um hana. Agnes var handlagin og
fengu barnabörnin að njóta góðs
af því. Það leið varla svo vika að
við heyrðum ekki í henni þrátt
fyrir að mörg okkar byggju er-
lendis. Henni var mikið í mun að
fylgjast með því sem gerðist í lífi
okkar og mundi hún alla afmæl-
isdaga sem var afskaplega hent-
ugt fyrir pabba. Hún var mikill
húmoristi og hafði afar smitandi
hlátur. Eitt barnabarna hennar
sagði eitt sinn þegar hann var níu
ára: „Nú skil ég af hverju hann
afi giftist þér“. „Nú, af hverju
heldur þú að hann afi hafi gifst
mér“? spurði Agnes þá. „Af því
að þú ert svo skemmtileg.“
Agnes var afar lífsglöð kona þó
svo að hún hafi átt sína erfiðu
tíma eins og allir aðrir en hún var
jákvæð og sá alltaf ljós í öllum.
Agnes hafði skemmtilegan frá-
sagnarstíl og áttum við margar
skemmtilegar stundir með henni.
Hún var mikill fagurkeri og átti
fallegt heimili með pabba. Agnes
var mikil baráttukona og stóð
föst á sínum skoðunum. Hún
gafst ekki auðveldlega upp enda
barðist hún eins og hetja allt til
dauðadags með jákvæðnina að
vopni. Við erum ótrúlega lánsöm
að hafa fengið að kynnast Agnesi
og hennar fjölskyldu, hennar
Agnes
Jónsdóttir
✝ Agnes Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 12. des-
ember 1945. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
29. október 2012.
Útför Agnesar
fór fram frá Dóm-
kirkjunni 6. nóv-
ember 2012.
verður sárt saknað.
Að sigra heiminn er eins
og að spila á spil
með spekingslegum svip
og taka í nefið,
(Og allt með glöðu geði
er gjarnan sett að veði.)
Og þó þú tapir, það gerir
ekkert til,
því það var nefnilega
vitlaust gefið.
(Steinn Steinarr)
Ingibjörg, Hildur, Guðný,
Jón Ari, makar og börn.
Ég var spenntur að sjá þessa
nýju konu sem var aðalumtals-
efni afa. Þegar ég hitti Agnesi
fyrst var mín fyrsta hugsun: „Vá,
hún er svo lítil“ en ég komst fljót-
lega að því að í þessum litla lík-
ama bjó gríðarstórt hjarta. Þegar
ég frétti að afi og Agnes hefðu
gifst hlakkaði ég til að hafa þessa
nýju ömmu í kringum mig. Sér-
staklega vegna þess hversu hæfi-
leikarík og einstök hún var. Hún
var meistarakokkur og ein af
mínum uppáhalds minningum er
þegar við elduðum alvöru ömm-
umat, bara við tvö, steiktur fiskur
með lauk, kartöflum og kokteil-
sósu. Eftir þessa lúxus máltíð
voru spilin dregin fram og spilað
fram á nótt. Hún var hógvær sig-
urvegari. Hún sagðist alltaf hafa
unnið fyrir heppni og bætti svo
við að ég myndi vinna næst. Þeg-
ar kom að því að ég vann, hrósaði
hún mér í hástert og óskaði þess
að hún væri nú jafn klár og ég.
Ég kunni virkilega að meta það,
þar sem mér leið eins og ég gæti
allt. En það var greinilega ætlun
hennar, hún fyllti mig sjálfs-
trausti. Mér fannst alltaf
skemmtilegast að eyða skólafrí-
um hjá afa og Agnesi. Í hvert
sinn sem ég kom til þeirra voru
öll húsverk og amstur daglegs
lífs lögð til hliðar og allt fór að
snúast um mig. Ég var ótt og títt
spurður hvort ég væri ekki
svangur, hvort mig vantaði ekki
eitthvað, hvort mér leiddist,
hvort ég þyrfti eitthvað úr búð-
inni eða hvort mig langaði að fara
eitthvað. Það var ótrúlega upp-
lífgandi fyrir mig að fá alla þessa
athygli þar sem heima fyrir varð
ég að berjast um athygli foreldra
minna við systkini mín fjögur.
Mér er það minnisstætt þegar
ég fékk fyrst fregnir af veikind-
um Agnesar. Ég vissi ekki hversu
alvarleg veikindi hennar voru eða
hvað væri að, mamma sagði mér
bara að hún væri veik. Þegar ég
kom í heimsókn fannst mér hún
alls ekki veik. Hún var svo orku-
mikil, enn tilbúin að gera allt milli
himins og jarðar fyrir mig. Þrátt
fyrir að ég þarfnaðist einskis
sannfærði hún mig um að við yrð-
um að fara út í búð og kaupa eitt-
hvað til að elda og að ég yrði að fá
smá sælgæti. Ég reyndi að kom-
ast létt frá þessu og velja sem
minnst úr búðinni en Agnes sagði
mér að við færum ekki fet fyrr en
ég hefði valið mér eitthvað al-
mennilegt. Þetta var hún í hnot-
skurn. Hún setti mig í fyrsta sæt-
ið þrátt fyrir að vera mikið veik
sjálf. Hún var svo ótrúlega sterk
og klár kona. Ég trúi því innilega
að hún hefði getað barist við
dreka með báðar hendur bundn-
ar. Þegar mér var sagt í símtali
að Agnes væri dáin varð allt
óraunverulegt, ég trúði því ekki.
Hvernig gat þessi sterka kona
beðið ósigur? Ég varð að hugsa
þetta á annan hátt, því þetta
passaði ekki. Ég ákvað að hugsa
þetta frekar eins og ég geri þegar
ég spila tölvuleiki. Í tölvuleik háir
þú harða baráttu til að komast á
næsta stig, í von um að forðast
orðin „Game Over“. Í stað þess
að hugsa um að Agnes hafi beðið
ósigur þá álít ég frekar að hún
hafi sigrað lífið og komist á annað
æðra stig, í eitthvað mun betra.
Elsku amma Agnes, ég mun
aldrei gleyma þér. Hvíldu í friði.
Arnór Rúnar Halldórsson.
Ég trúi því varla að ég sé að
skrifa minningarorð um Agnesi
móðursystur mína aðeins þremur
mánuðum eftir að móðir mín lést.
Orð fá ekki lýst þeim söknuði
sem ég upplifi nú þegar þú ert
dáin. Þú sem varst svo ung og
ætlaðir að verða gömul og grá.
Þú sem barðist svo hetjulega við
krabbameinið síðastliðin fjögur
ár, varst alltaf svo lífsglöð og full
af orku.
Það er svo margs að minnast.
Ég hef þekkt þig allt mitt líf og
við náðum svo vel saman enda
ekki nema 11 ár á milli okkar. Við
vorum svo góðar vinkonur og ég
gat alltaf leitað til þín með allt og
þú varst fyrirmynd mín í svo
mörgu.
Ég vildi læra hárgreiðslu eins
og þú og þú komst mér á samning
hjá honum Jóni heitnum á hár-
greiðslustofunni Bylgjunni. Síðar
unnum við saman á Hárgreiðslu-
og rakarastofunni á Klapparstíg
og seinna þegar þú og Ingunn
vinkona þín höfðuð opnað Hársel,
leysti ég ykkur stundum af þegar
þið voruð að fara á námskeið.
Í gegnum árin varst þú alltaf
full áhuga á því hvað börnin þín,
börnin hans Rúnars, systrabörn-
in þín og fjölskyldur okkar hefð-
um fyrir stafni. Þú hringdir svo
oft og naust þess að fá fréttir af
okkur öllum sem oftast. Þú varst
svo stolt af okkur öllum og við
vorum svo stolt af þér.
Ég man svo vel þegar þú
kynntist honum Rúnari þínum.
Þvílíkur happafengur, sagði
mamma. Hann er svo yndislegur
maður og þið voruð svo ham-
ingjusöm. Þið fenguð 12 ár sam-
an og ég veit að það voru bestu ár
ævi þinnar sem var oft svo erfið.
Þið voruð fimm systkinin, og
eruð nú öll farin langt fyrir aldur
fram. Þið misstuð foreldra ykkar
ung að árum og voruð einstak-
lega náin systkini. Móðir mín
Svava Vatnsdal var elst og þú
næstyngst. Hafsteinn Bergmann
og Fanney voru á milli ykkar og
Soffía Jóna var yngst. Ég trúi því
að þið eruð sameinuð á ný fjöl-
skyldan .
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Elsku Rúnar, Birgitta, Jón
Ómar, Hafsteinn Bergmann,
Hildur, Guðný, Ingibjörg, Jón
Ari, tengdabörn, barnabörn,aðrir
ættingjar og vinir, ykkur votta ég
mín dýpstu samúð,
Katrín Bjarnadóttir.
Kæri Rúnar, börn, barnabörn
og aðrir aðstandendur Agnesar
Jónsdóttur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Fáeinar línur til minningar um
Agnesi. Farin er góð kona eftir
erfið veikindi. Við ætlum ekki að
rekja æviferil hennar þar sem
aðrir kunna á því betri skil. Hins
vegar þökkum við samfylgdina í
gegnum árin og minnumst með
hlýhug greiðvikni hennar gagn-
vart aðstandendum sínum.
Stutt var milli fæðingar þeirra
Auðar og Agnesar, aðeins þrír
dagar og því voru þær skírðar
saman. Einnig var haldin sameig-
inleg veisla þegar þær fermdust.
Agnes greiddi og klippti ætt-
ingjana og var ekki hægt að
koma saman í fermingu eða gift-
ingu nema hún færi höndum um
hár þeirra, en hún rak hár-
greiðslustofuna Hársel um ára-
bil.
Börn Arínu Íbsen senda að-
standendum samúðarkveðjur.
Íbsen, Bára, Auður, Ólafur
og Guðrún Angantýsbörn.
✝ Sigríður Gísla-dóttir fæddist í
Garðsstöðum á
Stokkseyri 13. nóv-
ember 1917. Hún
lést á Ljósheimum
19. október 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Gísli Gísla-
son, f. 24.7. 1895, d.
9.2. 1967, verka-
maður á Stokkseyri
og Sigrún Jóns-
dóttir, f. 25.11. 1897, d. 5.2. 1939,
húsmóðir í Beinateig á Stokks-
eyri. Systir Sigríðar var Auður
Halla Gísladóttir, f. 3.9. 1920, d.
20.5. 2009.
Sigríður giftist Guðmundi
Valdimarssyni, verkamanni
19.11. 1938, f. 21.11. 1908 í Norð-
urgarði á Skeiðum, d. 18.04.
1984, hann var sonur hjónanna
Valdimars Jónssonar og Sigríðar
Guðmundsdóttur. Börn þeirra: 1)
Gísli Rúnar Guðmundsson, f. 9.7.
1938, verkamaður, eiginkona
Unnur Guðmundsdóttir, f. 12.2.
1943, d. 21.2. 2005, börn þeirra:
a) Anna Gísladóttir, f. 5.1. 1961
hún á fjögur börn og fjögur
barnabarnabörn, b) Sigríður
Gísladóttir, f. 29.4. 1962, hún á
þrjú börn, c) Gísli Gíslason, f. 4.8.
1969, hann á einn son, d) Guð-
mundur Alexander Gíslason, f.
11.11. 1972. 2) Sig-
rún Guðmunds-
dóttir, f. 9.5. 1941,
eiginmaður Pétur
Steingrímsson, f.
24.7. 1943, synir
þeirra a) Stein-
grímur Pétursson,
f. 30.10. 1972, hann
á fimm börn, b)
Guðmundur Valur
Pétursson, f. 19.12.
1977, hann á tvær
dætur. Fyrir átti Sigrún c) Gísla
Gíslason Friðriksson, f. 27.7.
1967 hann á þrjú börn og d)
Valdimar Sigurð Þórisson, 26.6.
1970, hann á tvo fóstursyni. 3)
Sigríður Guðmundsdóttir, f. 8.10.
1950, eiginmaður Guðmundur
Rúnar Óskarsson, f. 25.8. 1945,
þau skildu, börn þeirra a) Guð-
mundur Guðmundsson, f. 14.1.
1970, b) Hulda Ósk Guðmunds-
dóttir, f. 10.4. 1973, hún á eina
dóttur og fjögur fósturbörn.
Sigríður ólst upp á Stokkseyri,
hún og Guðmundur byrjuðu sinn
búskap á Beinateigi en byggðu
síðan Sætún þar sem þau áttu fal-
legt heimili. Sigríður vann við
ræstingar og sem húsmóðir, hún
bjó í Sætúni þangað til síðla árs
2010 er hún fluttist á Ljósheima.
Útför Sigríðar fór fram í kyrr-
þey.
Elsku amma mín, ég var svo
lánsöm að fá að alast upp í sama
húsi og þið afi. Við áttum heima á
efri hæðinni hjá ykkur og það var
alltaf gott að koma niður og fylgj-
ast með því sem þið voruð að gera.
Oft varst þú að fara með fyrir okk-
ur krakkana vísur eða segja sögur
sem þú kunnir og höfðum við gam-
an af. Þegar ég var níu ára fluttum
við í húsið beint á móti ykkur, sem
var gott því að þá var ekki langt að
fara til að heimsækja ykkur. Þú
varst mjög handlagin og öll
handavinna lék í höndunum á þér,
hvort sem það var að prjóna sokka
á okkur eða sauma í. Þú sýndir
mér meðal annars hvernig ætti að
sauma kontórsting og fleiri spor,
sem ég hef síðan kennt minni dótt-
ur. Þetta voru sannkallaðar gæða-
stundir líkt og þegar ég var að
fylgjast með þér í eldhúsinu, hvort
sem það var að baka eða elda.
Margar góðar minningar á ég
frá því að ég kom í mat til ykkar
afa og mér fannst allt svo gott sem
þú gerðir, en best fannst mér þeg-
ar þú eldaðir kjötgraut.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú
kenndir mér og gafst mér út í lífið,
elsku amma mín.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Guð blessi minningu þína.
Anna Gísladóttir.
Nú er þinn tími kominn, elsku
Sigga amma okkar, oft gerðum við
nú grín að þér af því að þegar
maður kvaddi þig eftir góða heim-
sókn og sagðist síðan sjá þig fljót-
lega aftur þá sagðir þú alltaf. „Ef
guð lofar“ eða „Ef ég lifi.“ Þetta
hefur þú sagt síðan við munum
eftir okkur og auðvitað varðst þú
manna elst.
Við systkinin vorum svo heppin
að fá að kynnast þér og eigum við
margar góðar minningar um þig.
Margar góðar stundir áttum við í
eldhúsinu í Sætúni, ég var ekki
gömul þegar ég fór að pína ofan í
mig kaffi til að þú gætir spáð í
bolla fyrir mig. Bræður mínir
skildu ekkert í þessari „vitleysu“
en ég trúði öllu sem þú sagðir.
Ansi oft var lítill fugl í bollanum og
þá hófust vangavelturnar um hvar
lítið kríli væri væntanlegt. Það leið
oftast ekki á löngu áður en að það
kom í ljós hvar fjölgun væri vænt-
anleg. Þegar maður kom í Sætún
voru ansi oft margir í kaffi hjá þér
enda áttu stóran og góðan hóp af-
komenda, því var oft glatt á hjalla.
Þegar við systkinin vorum lítil
komstu stundum í heimsókn til
okkar í Björnskot og varst hjá
okkur í nokkra daga. Þá kenndir
þú okkur bænirnar og gamlar vís-
ur. Oftar en ekki fórum við í bíl-
túra á gamla W sem pabbi og
mamma áttu. Það var frekar hátt
upp í bílinn og til að þú kæmist
upp í hann fann mamma gamlan
koll til að láta þig stíga upp á, okk-
ur fannst þetta náttúrlega voða-
lega fyndið.
Við erum þakklát fyrir að börn-
in okkar hafi verið svo heppin að
eiga góða langalangaömmu. Nú
eruð þið Guðmundur afi loksins
sameinuð á ný og fylgist með okk-
ur. Hvíldu í friði, elsku amma okk-
ar.
Þín langömmubörn,
María Ósk, Guðbjörn Már
og Rúnar Geir.
Sigríður
Gísladóttir
Elsku Stella frænka, okkur
langar að minnast þín með nokkr-
um orðum. Það er svo margt fal-
legt sem kemur upp í hugann þeg-
ar við hugsum um þig. Þú varst
yndisleg frænka og hafðir ein-
stakt lag á að ná til okkar krakk-
anna með hlýja faðmlaginu þínu
og einlæga brosinu þínu. Við mun-
um alltaf eftir þér brosandi, alltaf
svo áhugasöm um hvað við værum
nú að bralla og taka okkur fyrir
hendur. En umfram allt varstu
bara alltaf svo góð við okkur og
maður fann væntumþykjuna
streyma frá þér í hvert sinn sem
við hittumst. Þú varst ekki lengi
að eignast sérstakan sess í hjört-
um okkur systkinanna. Nú ertu
Matthildur Þ. (Stella)
Marteinsdóttir
✝ Matthildur Þ.Marteins-
dóttir fæddist í
Reykjavík 13.
apríl 1930. Hún
lést á Landspít-
alanum í Foss-
vogi 25. október
2012.
Útför Matt-
hildar fór fram
frá Dómkirkjunni
6. nóvember
2012.
fallegasta stjarnan á
himninum og það er
gott að hugsa til þess
að þú vakir yfir okkur
öllum. Guð geymi þig,
elsku frænka.
Verndi þig englar, elskan
mín,
þá augun fögru lykjast þín;
líði þeir kringum hvílu hljótt
á hvítum vængjum um
miðja nótt.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Sigríður Bára, Jóhann Bragi
og Halldór.
Það var ekki löng leiðin yfir
kirkjuholtið til að heilsa upp á
Árna, Stellu og strákana á Hraun-
brautinni. Við bræðurnir nýttum
okkur það óspart enda samgangur
jafnan mikill. Stella var skólasyst-
ir mömmu og gift bróður pabba
þannig að tengingin var náin.
Það var alltaf svolítið annað yf-
irbragð á heimilinu á Hraunbraut-
inni en á Skjólbrautinni hjá okkur.
Það réðist trúlega af langri
Bandaríkjabúsetu fjölskyldu
Stellu. Þar var því alls konar
framandi dótarí, sem undir menn
höfðu gaman af að fikta í. Einnig
voru á boðstólum amerísk sætindi
sem fátíð voru á Íslandi í þá daga.
Þar áttum við líka vísan nætur-
stað ef foreldrar okkar lögðust í
ferðalög.
Við bræður erum afar þakklátir
fyrir þessi kynni af frændfólki
okkar. Það sem stendur upp úr í
minningunni er hin ríka þjónustu-
lund Stellu og glaðvært viðmót.
Hún sinnti okkur bræðrum af
stakri alúð. Það var gott að geta
leitað til Stellu á hinum seinni ár-
um til þess að sækja í minninga-
smiðju hennar því hún var svo ein-
staklega minnug á menn og
málefni. Eftir að móðir okkar
veiktist alvarlega tók Stella þann-
ig við sumum móðurhlutverkun-
um.
Stella vann lengstum starfsævi
sinnar sem bókasafnsfræðingur á
Borgarspítalanum og veitti bóka-
safninu þar forstöðu. Þar kom
samviskusemi og þjónustulund
Stellu vel fram. Einnig hafði hún
einstaklega góð áhrif á undirmenn
sína þar. Hún sinnti þörfum
starfsmanna spítalans afar vel og
ekki síður þeim nemum sem komu
þangað í starfsnám. Fyrir þá var
svo einstaklega gott að sækja í
smiðju til Stellu. Vinnulag Stellu
gagnvart nemendum fékk þá til að
finnast þeir velkomnir og mikil-
vægir fyrir starfsemi spítalans.
Við vottum Óla og Matta, son-
um Stellu, og öllu þeirra fólki okk-
ar dýpstu samúð.
Björn, Ólafur Eiríkur og
Helgi Hjálmarssynir.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.