Morgunblaðið - 15.11.2012, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2012
✝ RagnheiðurÁsbjörg Guð-
jónsdóttir fæddist
í Ólafsvík 28. nóv-
ember 1923. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
4. nóvember 2012.
Ragnheiður var
dóttir hjónanna
Guðjóns Ásbjörns-
sonar vélstjóra, f.
6. október 1898, d.
9. nóvember 1940 og Theódóru
Sigrúnar Guðmundsdóttur
húsfreyju, f. 4. júlí 1899, d. 10.
janúar 1936.
Systkini Ragnheiðar voru
Vilborg Eggerta Guðjóns-
1936, synir þeirra Kristján
Björn Ríkharðsson, f. 28. júní
1955, kona hans Þórunn Björg
Einarsdóttir f. 7. maí 1956, og
Guðjón Ásbjörn Ríkharðsson,
f. 30. mars 1958.
Ragnheiður ólst upp í Ólafs-
vík fram að því er hún missti
foreldra sína á unglingsárun-
um. Þegar hún var á sextánda
ári fluttist hún alfarin frá
Ólafvík til Reykjavíkur. Á ævi
sinni vann Ragnheiður marg-
vísleg verkakvennastörf eins
og við ræstingar hjá all-
mörgum aðilum og einnig við
þjónustustörf í veislum. Ragn-
heiður var ein af upphaflegum
íbúum í Sólheimum 23 sem var
á þeim tíma með hæstu bygg-
ingum á Íslandi. Þar hélt hún
heimili allt til dánardags.
Útför Ragnheiðar verður
gerð frá Langholtskirku í dag,
15. nóvember 2012 og hefst at-
höfnin kl. 15.
dóttir, f. 9. ágúst
1920, d. 22. mars
1941, Sigurberg
Eggert Guð-
jónsson, f. 28. júní
1925, d. 19. maí
1987, synir hans
Lárus Berg Sig-
urbergsson, f. 9.
mars 1945 og
Helgi Páll Sig-
urbergsson f. 13.
september 1947,
Pétur Reynar Guðjónsson, f.
29. október 1932, d. 17. apríl
1932, Ríkharður Guðjónsson, f.
2. apríl 1934, d. 5. nóvember
1993, kona hans Vilborg Inga
Kristjánsdóttir, f. 13. maí
Hún var amma mín. Þegar ég
hafði vit til komst ég að því að
hún var ekki amma mín heldur
frænka mín. En það skipti bara
engu máli. Hún var samt amma
mín og ég var svo lánsöm í lífinu
að eiga þrjár ömmur. Amma
Ranka var fædd í Ólafsvík. Hún
fæddist á tímum þegar lífsbar-
áttan gat verið hörð og óvægin.
Sem lítil stelpa missti hún báða
foreldra sína og tvö systkini.
Hún ólst upp hjá afa sínum og
ömmu í Ásbjörnshúsi og eftir að
gömlu hjónin fluttu suður bjó
hún hjá þeim. Hjá þeim var
pabbi minn líka alinn upp og er
saga þeirra tveggja samtvinnuð.
Hún var ekki bara uppeldissyst-
ir pabba míns heldur líka fóstra
hans. Þegar afa þeirra og ömmu
naut ekki lengur við átti pabbi
minn húsaskjól hjá henni, síðast
á tólftu hæðinni í Sólheimum 23
þar sem ævintýri gátu gerst.
Hún var dugnaðarforkur, verka-
kona sem skúraði gólf á skrif-
stofum og bar fram veitingar í
fínustu veislum borgarinnar oft-
ar en ekki klædd upphlutnum
sínum fína. Amma með hvíta
hárið sitt og mjúka faðminn.
Amma Ranka hefði orðið 89
ára nú í lok mánaðarins. Hún
var af þeirri kynslóð sem nú er
ört að hverfa. Kynslóð sem
þurfti að hafa fyrir lífinu. Í þá
daga var ekki gefið að matur
væri á diskum eða að börn
kæmust til manns. Að heyra
sögur úr Ásbjörnshúsi og Ólafs-
vík var spennandi. Sögur um
gleði, sorgir og samheldni.
Seinna gerðust sögurnar á
Skólavörðustígnum og sögðu frá
hjartahlýju fólki með útbreiddan
faðm handa hverjum þeim sem á
þurfti að halda. Lítilli stúlku
fannst þetta fallegar sögur.
Minningarnar eru óteljandi.
Minningar um væntumþykju og
góða nærveru, öryggi og hlýju,
góðvild og gleði og virðingu fyr-
ir hinu liðna. Gömul albúm til að
grúska í, fínir skór til að máta,
stórar svalir og heimurinn agn-
arlítill langt fyrir neðan. Minn-
ingar um spennandi jólapakka,
litlu vatnsglösin í eldhússkápn-
um og bláu flísarnar á baðinu.
Allt var svo hreint og fínt og
lyktaði svo vel. Ótal ferðir í lyft-
unni upp og niður og einstaka
sinnum skoppað niður stigana.
Minningar um frásagnir af
henni og pabba nýfluttum inn á
tólftu hæð og engin lyfta komin í
húsið. Spennandi sögur af því
þegar örninn tók ömmuna
Ragnheiði Eyjólfsdóttur og
reyndi að koma henni í hreiðrið
sitt en tókst ekki og lítil stúlka
fékk gæsahúð af spennu og
ánægju yfir að heita sama nafni
og þessi heppna langamma.
Minningar um bíltúra þar sem
amma er farþegi og minningar
um hana í afmælisveislum
barnanna minna. Minningar um
óteljandi sundferðir og röndótta
pottinn. Minningar um ömmu
Rönku og ömmu Boggu. Vinkon-
ur í gegnum súrt og sætt ára-
tugum saman. Minningar um
jólaboð, afmælisveislur og stúd-
entsveislu í Sólheimum. Minn-
ingar um brúðkaupið mitt á af-
mælisdeginum hennar fyrir
bráðum tuttugu árum. Minning-
ar um góðar stundir.
Ég kveð með sorg í hjarta en
jafnframt með gleði og stolti yfir
að hafa þekkt hana og átt.
Megi amma Ranka hvíla í
friði.
Ragnheiður María
Adólfsdóttir.
Ragnheiður Guðjónsdóttir eða
Ranka frænka eins og hún var
kölluð á heimili okkar skipaði
þar stóran sess en þangað kom
hún nær daglega í rúma fjóra
áratugi. Það voru forréttindi að
hafa hana í kringum sig því hún
var ekki aðeins litrík persóna
heldur hjartahlý og ávallt hvetj-
andi. Hún lét sér annt um það
sem við börnin tókum okkur fyr-
ir hendur hvort sem var í leik
eða starfi.
Á hverjum virkum morgni fór
hún í sund með móður okkar
Rósu en á milli þeirra ríkti mikil
vinátta. Að loknu sundi var farið
í kaffi og þá fyllti hláturinn eld-
húsið á Laugarásveginum.
Ómissandi þáttur í jólaundir-
búningnum var þegar þær
frænkur gerðu jóladeserinn
saman á Þorláksmessu en
Ranka borðaði yfirleitt með fjöl-
skyldunni á gamlaárskvöld.
Ranka hafði mikinn húmor og
dillandi hlátur hennar var smit-
andi. Hún kunnu ógrynni af sög-
um, meðal annars úr fæðing-
arstað sínum Ólafsvík og af
mannlífinu þar; litríkum per-
sónum sem settu svip á bæinn.
Hún bar hlýjar tilfinningar til
æskustöðvanna. Í stofunni hjá
henni var málverk af heima-
byggðinni.
Eitt sem einkenndi Rönku
voru skemmtilegar lýsingar og
orðatiltæki sem duttu upp úr
henni á borð við: „Jesús Pétur, í
hæstu hæðum“, „Hún var eins
og rolla í garði“. Ranka hafði
ímugust á slúðri og sagði gjarn-
an: „Það er betra að borða yfir
sig en að tala yfir sig“. Rönku
varð aldrei svaravant. Eins hafði
hún þá sérgáfu að geta hnýtt
saman blótsyrðum án þess að
þau yrðu á nokkurn hátt meið-
andi.
Ranka fylgdist vel með því
sem var að gerast í kringum
hana, hafði skoðanir á hlutum og
fór ekki í grafgötur með þær.
Snyrtimennska var henni í blóð
borin. Hún var fallega klædd
með vel lagt hárið og ók um á
gljáfægðum fólksvagen.
Ranka frænka var boðin og
búin að hjálpa og leggja öðrum
lið. Ósérhlífin var hún svo eftir
var tekið en vildi aldrei láta aðra
hafa fyrir sér.
Líf hennar var oft á tíðum
erfitt. Ung að árum missti hún
báða foreldra og systur. Hún
mætti einstökum mótbyr en með
dugnaði og elju tókst hún á við
þau verkefni sem að höndum
bar.
Hún var trúuð kona og talaði
gjarnan um lífið handan við
þessa tilveru.
Við munum sakna þessarar
yndislegu frænku. Minning
hennar lifir í hjörtum okkar.
Guðmundur, Oddný, Gunn-
ar Steinn og Einar Örn.
Föðursystir mín Ragnheiður
Guðjónsdóttir andaðist að
morgni 4. nóvember sl. Hún
hefði orðið 89 ára núna í nóv-
ember. Ranka eins og hún var
ávallt kölluð hafði verið fastur
hluti af lífi mínu frá því ég
fæddist. Því er tilfinningin að
hún sé ekki lengur hjá okkur
sár og óskiljanleg.
Síðustu árin höfðu verið
Rönku erfið. Heilsuleysi hafði
hrjáð hana síðustu árin. Undir
það síðasta naut hún aðhlynn-
ingar á Hjúkrunarheimilinu Eir
og eru því góða fólki sem þar
starfar færðar kærleiksríkar
þakkir.
Ranka frænka var ung er hún
missti móður sína Theódóru
Guðmundsdóttur úr veikindum
og var það henni mikið áfall.
Nokkrum árum seinna drukkn-
aði faðir hennar Guðjón Ás-
björnsson í sjóslysi. Voru því
Ranka, Vilborg, Sigurberg og
Ríkharður, faðir minn, móður-
og föðurlaus. Vilborg lést stuttu
seinna. Eftir þetta flutti Ranka
til föðurforeldra sinna en Sig-
urberg fór til sjós og Ríkharður
var settur í fóstur til hjónanna
Steingríms Árnasonar og Grétu
Maríu Þorsteinsdóttur.
Sjálfstæði var ætíð Rönku
mikilvægt, lagði hún mikið á sig
til að eignast íbúð í Sólheimum
23 og þar bjó hún sér gott og
fallegt heimili. Íbúðin var á
tólftu hæð og talað um að fara
inn á tólftu ef ferðinni var heitið
í heimsókn til Rönku. Í gegnum
árin hafði hún þann góða sið að
bjóða fólkinu sínu til sín á jóla-
dag. Þessir jóladagar eru okkur
sem teljumst eldri í dag í minn-
ingunni fallegir dagar um gest-
risni og hlýju. Ekkert var til
sparað svo öllum liði vel. Hún
lagði alla tíð mikla rækt við fólk-
ið sitt og vildi því á allan hátt
vel. Ef eitthvað bjátaði á hjá
einhverjum í fjölskyldunni þá
var hún fyrst til að koma í heim-
sókn og aðstoða.
Ég minnist þess þegar ég var
í sumarvinnu nálægt heimili
hennar, þá hafði hún samband
og bauð mér að borða hjá sér í
hádeginu. Voru þetta góðar
stundir sem við áttum saman.
Mikið var rætt um fjölskylduna,
hvort allir væru frískir og svo
landsmálin. Vorum við aldrei
sammála í landsmálunum enda
var hún alþýðuflokksmanneskja
og mátti ekki heyra neitt óvið-
urkvæmilegt um þann flokk.
Ranka var verkakona hún
vann fyrir sér með ræstingum
og við þjónustu í veislum. Hún
vann lengi á Hótel Sögu og í
Þjóðleikshúskjallaranum. Ásamt
því að vera kölluð oft til þegar
þjóðhöfðingjar komu til landsins
að þjóna í þeim samsætum og
oftast treyst fyrir að þjóna við-
komandi þjóðhöfðingja til borðs.
Vakti það ávallt hrifningu mína.
Ranka var trúuð kona.
Barnatrúin sem ég fékk í æsku
var styrkt af henni. Trú hennar
var einlæg og fullvissa um að
eftir stríðið hérna megin tæki
faðmur Guðs við.
Eftir rúmlega hálfrar aldar
samfylgd þá kveð ég fænku
mína með söknuði og þakka all-
ar góðu minningarnar sem ég
geymi hjá mér og bið góðan Guð
að taka á móti henni.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þinn frændi,
Guðjón Ásbjörn
Ríkharðsson.
Ragnheiður Ás-
björg Guðjónsdóttir
✝ Harpa Sif Sig-urjónsdóttir
fæddist á Landspít-
alanum í Reykjavík
4. apríl 1983. Hún
lést á heimili sínu
að Björtusölum 23
í Kópavogi 20.
október 2012.
Foreldrar henn-
ar eru Steinunn
Bjarney Hilm-
arsdóttir, f. 3.1.
1959 og Sigurjón Hörður
Geirsson, f. 9.3. 1954. Stjúpfað-
ir Hörpu er Sigurður Guð-
mundsson, f. 13.3. 1948. Syst-
kini Hörpu eru Birgir Rafn
Kristinsson, f. 9.3. 1975, Bryn-
dís Rut Jónsdóttir, f. 26.10.
1976, maki Bryndísar er Jón
Brynjar Birgisson, f. 26.3.
1974. Börn Bryndísar og Jóns
eru Árni Jökull og Heiðrún
Lóa, Þórey Sigurjónsdóttir, f.
16.12. 1987, maki Þóreyjar er
Sigurður Guð-
brandsson, f. 21.5.
1983, sonur Þór-
eyjar er Ívar Örn
Þrastarson og
dóttir Þóreyjar og
Sigurðar, Heiðdís
Erla.
Harpa vann
lengst af við versl-
unar- og þjón-
ustustörf. Hún út-
skrifaðist sem
matartæknir frá Mennta-
skólanum í Kópavogi og vann
lengst af í mötuneyti hjá
Reykjavíkurborg og síðustu
fjögur til fimm árin í mötu-
neyti ISAL. Harpa Sif var ógift
og barnlaus en fyrrverandi
sambýlismaður hennar til fimm
ára var Hlynur Örn Sigurð-
arson.
Útför Hörpu fór fram í kyrr-
þey í Reynivallakirkju í Kjós 3.
nóvember 2012.
Lífið er eilífðar skólaganga.
Stundum gengur okkur vel og
við upplifum dásamlegar ham-
ingjustundir en stundum er
námið erfitt og við ráðum illa við
námsefnið og finnst jafnvel lífið
miskunnarlaust og erfitt. Þessa
dagana er námið sérstaklega erf-
itt. Fallin er frá dásamleg ung
kona sem í senn var dóttir, vinur
og sálufélagi. Harpa Sif var
glæsilegur fulltrúi sinnar kyn-
slóðar með öllum sínum góðu
kostum. Óvanalegt er að finna
svo marga góða kosti saman
komna í einni og sömu mann-
eskjunni. Sannarlega bar hún af
okkur öllum, um það er fjöl-
skyldan sammála. Við dáðumst
að því hversu vel Harpa hélt ut-
an um öll sín mál og umhverfi.
Bíllinn hennar var sá hreinasti,
heimili hennar alltaf snyrtileg-
ast, allir reikningar greiddir á og
fyrir gjalddaga, nýtin fram í
fingurgóma og ekkert keypt
nema það gamla væri orðið úr
sér gengið. Engin flík í fata-
skápnum sem ekki var notuð og
á heimilinu var enginn hlutur
sem ekki átti þar heima. Þá eru
ótaldir aðrir ómetanlegir eigin-
leikar Hörpu sem voru einlægni,
trúmennska, heiðarleiki og um-
hyggjusemi fyrir fjölskyldu og
vinum, hún mátti ekkert aumt
sjá. Harpa hafði á yngri skóla-
árum sínum orðið fyrir því að
óvandaðri einstaklingum tókst
að telja þessari fallegu, við-
kvæmu og góðu stúlku trú um að
hún væri ekki nógu frambærileg,
af þeim sökum sá hún oft á tíð-
um ekki hversu vel hún var af
Guði gerð. Aldrei heyrðum við í
fjölskyldunni Hörpu segja meið-
andi orð við nokkurn mann. Þeg-
ar lífið var Hörpu erfitt átti hún
það til að draga sig í hlé og
reyndi af öllum mætti að láta
vanlíðan sína ekki íþyngja öðr-
um. Harpa var skemmtilegur fé-
lagi og hafði einstaklega góðan
húmor til að bera. Áhugamál
hennar voru sum ólík annarra í
fjölskyldunni, draumurinn var
fallhlífarstökk, sjósport og allt
sem gat komið henni hátt upp í
loft og helst á miklum hraða.
Harpa var útskrifuð sem mat-
artæknir frá MK og var hún
góður kokkur, bakkelsið hennar
og matur var afskaplega vinsælt
hjá fjölskyldunni.
Elsku Harpa mín, allt þetta
sem hér er ritað höfum við svo
oft sagt þér en góðar vísur eru
aldrei of oft kveðnar. Við erum
enn að reyna að átta okkur á því
að þú ert horfin lifandi úr lífi
okkar og við sem elskuðum þig
svo óendanlega mikið stöndum
berskjölduð eftir. Allt minnir á
þig, allt sem áætlað var að gera í
framtíðinni var með nærveru
þína í huga og nú er allt breytt
og erfitt að sjá tilganginn með
framtíðarplönum. Minningarnar
um dásamlega dóttur og félaga
munu þó ætíð lifa og er ég óend-
anlega þakklát fyrir að hafa átt
þig að.
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Drjúpa hjóðlát tregatárin
og tómið fyllir allt.
Ekkert sefar hjartasárin
í sálu andar kalt.
Þögul sorg í sál mér næðir,
sár og vonar myrk
en Drottinn ætíð af gæsku græðir
og gefur trúarstyrk.
(Jóna Rúna Kvaran)
Hvíl í friði, hjartkæra dóttir,
ég vil trúa því að þú sért komin í
draumafríið með fallhlífarstökki
og ferðalögum á dagskrá.
Þín mamma,
Steinunn.
Harpa Sif
Sigurjónsdóttir
✝
KARL MARÍUS JENSEN,
Carlo,
áður til heimilis í íbúðum aldraðra,
Hlaðhömrum í Mosfellsbæ,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir föstudaginn
9. nóvember.
Útför hans fer fram frá Lágafellskirkju
föstudaginn 16. nóvember kl. 15.00.
Vinir og vandamenn.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
SIGURÐUR EYJÓLFSSON
verkfræðingur,
Lundi 88,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
föstudaginn 9. nóvember.
Jarðsungið verður frá Grafarvogskirkju
föstudaginn 16. nóvember kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Ljósið eða önnur líknarfélög.
Margrét Petersen,
Eyjólfur Sigurðsson, Kristín Þorgeirsdóttir,
Inga Lára Sigurðardóttir, Arnfinnur Jónasson,
Ævar Páll Sigurðsson, Jenny Hansen
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn,
ÁRMANN J. LÁRUSSON,
andaðist að morgni 14. nóvember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Björg R. Árnadóttir.
✝
Ástkær bróðir minn,
SIGURGEIR RAGNARSSON,
Grund,
Hornafirði,
lést miðvikudaginn 7. nóvember.
Útför fer fram frá Bjarnaneskirkju í Nesjum
laugardaginn 17. nóvember kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ásta Ragnarsdóttir.