Morgunblaðið - 18.05.2013, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. MAÍ 2013
um í sögufrægri DDR-deild SÍA.
Land þetta var ekki til samkvæmt
bókum íslenskra stjórnvalda, en
þar var þó hamast við að smíða
fiskiskip handa Íslendingum og
tekið á móti herskara af kaupa-
héðnum úr norðri á Leipziger-
Messe. – Þegar kom að kosning-
um heima á Fróni þurftum við
róttækir námsmenn í þessu
hulduríki að ferðast landa á milli,
ýmist til Prag eða Kaupinhafnar.
Í þeim reisum var Þór sem endra-
nær hrókur fagnaðar og virðing
borin fyrir þessu glæsimenni úr
norðri jafnt af landamæravörðum
sem barþjónum. Þór var þá þegar
maður orðsins, framsögn hans lif-
andi og gáskafull, ýkjusögur fóru
á flug, en ef svo bar undir braust
fram djúp alvara og hnitmiðuð
greining á mönnum og málefnum.
Á bak við galsann bjó maður með
ríkar tilfinningar, næma réttlæt-
iskennd og reynslu af fátækt í
uppvexti. Eftir heimkomu frá
námi var framtíð hans óráðin um
skeið, en fljótlega fékk fræðarinn
yfirhöndina og lífsstarfið varð
kennsla og stjórnun við fram-
haldsskóla á Laugarvatni, í
Reykjavík og á Selfossi. Framúr-
skarandi kennari, skemmtinn,
sanngjarn og dáður er það orð-
spor sem ég heyrði fara af Þór.
Við hittumst aðeins stöku sinnum
síðustu áratugina, en alltaf var
það fagnaðarefni, gefandi og eft-
irminnilegt. Í ágúst 1994 bar
fundum okkar saman við Kollu-
múlavatn á Lónsöræfum, Þór og
Hildur ásamt Eggert bróður Þórs
og Huldu hans konu, þangað kom-
in úr Fljótsdal suður yfir Hraun.
Með mér í för voru tveir nemend-
ur Þórs frá í árdaga á Laugar-
vatni. Þarna áttum við gott sam-
neyti í skála um nótt. Þór var
ferðagarpur, hljóp af sér drauga
og forynjur, og eignaðist fagurt
heimili við Ölfusá. Hildur varð
hans lífsförunautur og gæfa. Við
Kristín þökkum þeim samfylgd-
ina.
Hjörleifur Guttormsson.
Það var alltaf gaman með Þór.
Alveg sama hvað það var. Hann
var afburðasögumaður. En það
var gaman að tala saman. Um allt:
Um pólitík því Þór hafði glöggt,
skýrt og hiklaust pólitískt auga.
En líka um skáldskap, smíðar,
villiketti. Um kaffi. Líka þegar
hann var formaður Alþýðubanda-
lagsins í Reykjavík. Eða þegar
hann var í framboði til Alþingis á
Suðurlandi 1974. Ég tala nú ekki
um þegar við báðum hann að taka
þriðja sætið á lista Alþýðubanda-
lagsins í Reykjavík í framboðinu
til borgarstjórnar vorið 1978.
Höfðum þá þrjá menn frá 1974.
Þegar hann samþykkti að taka
sætið þá var það sem sagt
skemmtilegt. Fyrst af því að hann
hét líka Guðmundur; þarna er
Guðmundur okkar Vigfússon
kominn aftur í borgarmálin sögð-
um við og hlógum. Svo varð hann
frambjóðandi. Góður frambjóð-
andi, feikivinsæll konrektor
menntaskóla. Vakti athygli and-
stæðinganna: „Alþýðubandalagið
teflir fram manni í baráttusætið
sem hefur að yfirlýstri stefnu að
verða geitahirðir í Reykjavík fái
hann einhverju ráðið um dýralífið
í borginni.“ Aldrei hafði hinn síal-
varlegi og oft heldur húmorslausi
Sjálfstæðisflokkur heyrt eða séð
annað eins. Geitur, þvuh! En mest
var samt gaman um morguninn
svo bjartan vorið 1978 þegar
íhaldið tapaði borginni í fyrsta
sinn í þúsund ár minnst. Þá var
dansað hjá okkur á Holtsgötunni
þegar síðustu tölurnar komu. Við
fengum ekki bara þrjá borgarfull-
trúa heldur fimm. Esjan enn á
sínum stað. Þór kvaddi hins vegar
vettvang borgarmálanna eftir að-
eins tvö ár og fluttist austur með
Hildi á bakka Ölfusár. Hann varð
seinna skólameistari Fjölbrauta-
skólans á Selfossi.Við söknuðum
hans alltaf úr pólitískum verkum
hver sem þau voru. Það var alltaf
sátt um Þór og leiðsögn hans var
opin og glöð.
Fyrir nokkrum misserum bað
ég hann að lesa með mér þýskan
texta. Það var jafngott að hitta
hann og alltaf áður og að koma til
þeirra Hildar að Straumum. Í
símtali fyrir fáum vikum bar hann
sig vel. Svo var hann allur.
Við Guðrún sendum Hildi og
nánum vinum og aðstandendum
samúðarkveðjur.
Þór Vigfússon var sjaldgæft
eintak af manni; drengur góður,
vitur, verkhygginn. Heill sér og
öðrum. Það var gefandi að vera
nálægt honum; hann hafði oft
aðra sýn en hinir, var aldrei
hversdagslegur. Þar fór vænn
maður sem lifa mun lengi lengi í
góðum minningum allra þeirra
sem urðu þeirrar gæfu aðnjótandi
að ná að kynnast honum. Það er
mannbætandi að hugsa um Þór.
Svavar Gestsson.
Þór Vigfússon var einstakur
maður. Hann fór sjaldnast troðn-
ar slóðir, hafði lag á að snúa
vandamálum í viðfangsefni og
töfra fólk til samstarfs og afreka.
Þegar Þór varð skólameistari
við barnungan Fjölbrautaskóla
Suðurlands 1983 var hann lands-
þekktur fyrir ýmis undarlegheit.
Hann hjólaði til dæmis eða hljóp
um víðan völl löngu áður en það
þótti eðlileg hegðun fullorðinna.
Háskólamenntun hans var líka í
meira lagi vafasöm fyrir forstöðu-
mann menntastofnunar, hag-
fræðipróf frá Norður-Kóreu þess
tíma, Austur-Þýskalandi, og varla
sjálfgefið að slíkur maður ætti
mikið erindi við sunnlenska æsku.
Svo hafði hann nýlega setið á
skólabekk í þessum sama skóla
með skegg niður á maga. Var
þetta ásættanleg stöðuveiting í
menntastofnun sem enn var á
brauðfótum?
Þór náði á einstakan hátt að
vera í senn heimsmaður og
heimamaður. Þegar hann gerðist
meistari á æskuslóðum sínum
naut hann þess að hann þekkti sitt
heimafólk, þó svo hann hefði
skroppið frá í nokkra áratugi.
Hann hafði fágætt lag á fólki og
beiðnum hans var ómögulegt að
neita. Þeir sem komu á fund hans
með einarðan ásetning um neitun
sögðu já áður en þeir vissu af og
skildu ekki hvað hafði gerst. Þór
þekkti líka alla og allir þekktu
hann. Ef nýnemar voru honum
ókunnir í fyrstu var hann snöggur
að fóta sig í ættum þeirra og skilja
hvernig í öllu lá.
„Hér sé guð“ var ávarp Þórs og
allir urðu snillingar sem umhverf-
is hann voru. „Er ekki gott að
vera hjá Þór?“ spurði fólk, og
svarið var alltaf „jú“. Úrtölum
sneri hann í væntingar og vilja til
framkvæmda. Flóamennskan
svokölluð, sem núið var um nasir
okkar lágsveitunga öldum saman,
varð við endurkomu Þórs til
marks um skemmtilegheit okkar,
sérstöðu og snilld. Með þessum
töfrum sínum tókst honum öðrum
betur að sameina Sunnlendinga
með bros á vör til að ganga með
áður óþekktu stolti til verka fyrir
skólann sinn. „Dásamlegt“ sagði
hann gjarnan svo orðvarir Flóa-
menn hrukku við, en allir fundu til
sín og hrifust með. Þegar hann
tók til máls mátti treysta því að
vert væri að hlusta. Af stjórnanda
að vera hafði hann þó afar litla
stjórnunarþörf og hvarf glaður í
bragði til annarra verka þegar
þeim störfunum lauk.
Þór var mikill gleðigjafi hvar
sem hann fór. Hann var frábær
sagnamaður og lagði mikla rækt
við það sem kalla má þjóðlegan
fróðleik, hvort sem það voru frá-
sagnir af persónum þessa heims
eða annars. Draugasögur voru í
sérstöku uppáhaldi og taldi hann
löngu sannað að Kampholts-Móri
hefði flutt með okkur í Odda á sín-
um tíma. Þar sem hann tók að sér
veislustjórn voru skemmtikraftar
óþarfi, án þess þó að því fylgdi
nokkur sjálfsupphafning, því
þrátt fyrir töluverða fyrirferð á
stundum var Flóamennskan hon-
um í blóð borin.
Þór Vigfússon er harmdauði
öllum sem til hans þekktu. Skarð
hans verður ekki fyllt. En þegar
kallið kemur og við hverfum yfir
móðuna berum við þá von í brjósti
að lenda á sömu kaffistofu og
meistari vor. Blessuð sé minning
hans.
F.h. Starfsmannafélags FSu,
Gísli Skúlason.
Þór Vigfússon sagði oft í góðan
hóp: Mikill gæfumaður er ég að
vera samtíðarmaður ykkar. Þess-
ir gullhamrar fóru að sjálfsögðu
vel í okkur sem við tókum og við
hefðum átt að svara samstundis,
eins og satt var: Hvaða hópur
verður ekki ágætur ef Þór er með
í för?
Þór var skólabróðir okkar á
Laugarvatni og þá þegar bjarg-
vættur í hverri ferð: það var hann
sem sá til þess að við sem fyrst út-
skrifuðumst úr menntaskólanum
þar eystra gætum dimitterað með
sóma og ærslum í hans plássi, Sel-
fossi, og talað um leið í einlægni
og við valda kennara. Síðar áttum
við sem betur fer eftir að hittast
oft, fyrst á okkar pólitíska náms-
flakki um lönd þar sem kannski er
ekkert skjól fyrir stormbeljanda
og síðar meir í merkilegum göng-
um og öðrum reisum um það land
sem okkur Íslendingum var feng-
ið til fylgdar. Þór þekkti land okk-
ar manna best og hafði hlaupið yf-
ir það allt sem ekkert væri með
þyngri byrðar en aðrir hefðu við
ráðið. Hann var sterkur og þol-
góður og um leið fullur af örlátu
andlegu fjöri – með slíkan kraft í
farkesti kunni hann manna best
að lífga land og samveru með
sagnasjóði sem hann sífellt bætti
við og tengdi þá saman sögu og
náttúrufyrirbæri, draugagang og
hlálegar samtíðarfregnir af góðu
hugviti og skopskyni. Allt þekkti
hann og mundi og gerði úr veislu-
kost sem mettaði hvers manns
forvitni og kætti hann niður í tær
um leið.
En nú verða mér efst í huga
lífsskoðunarferðir okkar og þá
einkum sú sem farin var fyrir 55
árum: þá átti ég nokkra daga með
Þór í Berlínarborg. Við heimsótt-
um ágæta landa okkar bæði í
Austur- og Vestur-Berlín – en
mest vorum við tveir einir og töl-
uðum saman þindarlaust. Við bár-
um saman bækur okkar um
furðuþjóðir sem við vorum komn-
ir í návígi við, Þjóðverja og Rússa,
og um þá tilraun með mannlegt
félag í álfunni austanverðri sem
hafði kveikt í okkur forvitið von-
arljós á menntaskólaárum. Ætli
við höfum ekki einkum velt fyrir
okkur tveim spurningum: Við
hverju má búast? Til hvers má
ætlast? Við vorum afar ungir og
kannski barnslega kátir en harm-
sögur okkar öfgafullu aldar seytl-
uðu inn í vitundina og vildu að við
horfðumst í augu við þær. Og
hvar áttum við heima? Við vorum
með einhverjum ósögðum hætti
að leggja drög að því að þangað
myndum við rata. Hóras skáld
stynur eins og margir hans líkar
yfir skelfilegri tímans rás: fuga-
ces labuntur anni. En það er víst
að þetta voru góðir dagar og þeir
hafa ekki fallið í gleymsku.
Árni J. Bergmann.
Kveðja frá stúdentum
við ML 1966
Þór Vigfússon var kennari okk-
ar í Menntaskólanum að Laugar-
vatni á árum áður. Hann var ein-
stakur maður, einstakur kennari
og okkur þótti vænt um hvernig
hann kom fram við okkur af virð-
ingu og vináttu eins og jafningi og
af sínu alkunna lítillæti. Þór var
eftirminnilegur kennari og sama
á hverju gekk, alltaf virti hann
skoðanir nemenda sinna. Ein úr
hópnum lét þau orð falla eftir and-
lát hans að engan kennara hefði
hún þekkt sem gat skapað ljúfara
andrúmsloft í kennslustund en
hann. Ég undirritaður, Páll, varð
svo seinna þeirrar gæfu aðnjót-
andi að starfa með honum í Skála-
félaginu við endurbyggingu
Tryggvaskála á Selfossi. Þar var
hann einn af eldhugunum ásamt
Bryndísi Brynjólfsdóttur og Árna
Erlingssyni (að öllum öðrum
ólöstuðum) sem fleyttu því verk-
efni áfram í þann farveg sem það
er í dag. Þannig var allt sem hann
tók sér fyrir hendur gert af heil-
indum og af þeim krafti sem hann
bjó yfir í svo ríkum mæli. Hann
var að sjálfsögðu með mælskari
mönnum og unun að hlusta á hann
halda tækifærisræður og segja
frá. Þar að auki var hann mikill
fagmaður í skólamálumi svo af
bar. Í fyrravor fór hann með okk-
ur Laugarvatnsstúdentum 1966
um Selfoss, Stokkseyri og Eyrar-
bakka og lék á als oddi að venju.
Sýndi okkur m.a. Draugasetrið
sem hann átti ríkan þátt í að koma
á fót og að loknum einstaklega
skemmtilegum degi snæddum við
kvöldverð með honum og Hildi
konu hans í Rauða húsinu á Eyr-
arbakka. Það var í síðasta sinn
sem við sáum Þór. Við minnumst
hans með gleði, þakklæti og virð-
ingu og samhryggjumst Hildi
konu hans og hans fólki.
Fyrir hönd stúdenta frá ML
1966,
Páll V. Bjarnason,
Drífa Pálsdóttir.
Haustið 1951 kom til Laugar-
vatns á þriðja tug ungmenna víðs-
vegar að af landinu til að hefja þar
menntaskólanám. Í þessum hópi
vorum við Þór Vigfússon frá Sel-
fossi og ég frá Akranesi.
Okkur Þór varð strax vel til
vina og má vera að ég hafi notið
þess að koma frá Akranesi, en Þór
sagði mér síðar að allir strákar á
Selfossi hefðu á þessum tíma ver-
ið miklir aðdáendur knattspyrnu-
liðs Akraness, Gullaldarliðsins
svokallaða. Voru jafnvel skipu-
lagðar rútuferðir í bæinn til að sjá
Skagamenn jafna um Reykvík-
ingana.
Þór var afburða námsmaður en
einnig frjór og frumlegur. Ólafur
Briem íslenskukennari fékk okk-
ur eitt sinn það verkefni að skrifa
um merkilega bók að eigin vali.
Við flest reyndum að skrifa gáfu-
lega um Íslendingasögu eða ein-
hvern höfund sem við þóttumst
góð af að þekkja. En Þór tók ann-
an pól í hæðina og valdi ákveðna
bók og greindi og mat út frá ýms-
um sjónarhornum af kaldri rök-
vísi. Þessi bók var símaskráin og
hlaut ritgerð hans langmest lof
hjá Ólafi.
Þórður Kristleifsson var annar
ágætur kennari á Laugarvatni.
Hann kenndi okkur söng og
þýsku af mikilli ástríðu. Hann
hafði þann hátt á að kenna bekki
við þann, sem bestur var í þýsku,
og hét okkar í hans munni að
sjálfsögðu Þórsbekkurinn. Seinna
heyrði ég þá sögu í Berlín, að eftir
inntökupróf í þýsku í háskólann
hafi prófdómarinn sagt: „Wie ist
es eigentlich, Herr Vigfusson, ist
Deutsch die Muttersprache der
Isländer?“
Að loknu menntaskólanámi
skildi leiðir með okkur, sem í fjög-
ur ár höfðum búið saman og
bundist vináttuböndum. Nokkrir
okkar fóru til Þýskalands, þar á
meðal Þór, sem fór í hagfræðinám
til Austur-Berlínar, og undirritað-
ur sem fór til Stuttgart.
En vináttuböndin héldu, við
skrifuðumst á og hittumst í
skólafríum heima og þá oft með
öðrum bekkjarfélögum.
Að loknu fyrrihlutaprófi bar
mér að safna starfsreynslu á arki-
tektastofu í eitt ár. Fékk ég vinnu
í Berlín og fór þangað að lokinni
vetrarönn og hitti þar fyrir Þór. Í
Berlín var á þessum tíma enginn
múr og munur á austur- og vest-
urhlutanum ekki eins áberandi og
síðar varð. Nutum við því óspart
þess sem stórborgin hafði upp á
að bjóða jafnt í austri sem vestri.
Leikhúslíf stóð í blóma í Austur-
Berlín á þessum tíma, í gömlu
Ríkisóperunni, nýrisinni úr rúst-
um, og leikhúsi Brechts. Sáum við
þar allar uppfærslur á leikritum
Brechts þetta vor. Í minningunni
eru þetta bjartir dýrðardagar,
sem gott er að hugsa til.
Komnir heim frá útlöndum
gátum við aftur ræktað vinskap
okkar með fundum og gagn-
kvæmum heimsóknum . Varð Þór
strax heimilisvinur okkar Kristín-
ar, sem hann hafði reyndar
kynnst fyrst sumarið góða í Berl-
ín.
Eftir að þau Hildur settu bú
sitt að Straumum í Ölfusi fækkaði
fundum nokkuð, en alltaf var
gaman að heimsækja þau þar,
dást að húsbyggingum Þórs og
bragða á tei úr jurtum Hildar.
Með Þór Vigfússyni er genginn
góður drengur, sem sárt er sakn-
að.
Hildi og öðrum ástvinum Þórs
vottum við Kristín innilega sam-
úð.
Ormar Þór Guðmundsson.
Ég held ég gleymi því aldrei
þegar ég kynntist Þór Vigfússyni
fyrst. Maðurinn var með kafþykkt
skegg, sterka rödd og sérlega
brosandi augnaráð. Við kenndum
saman um hríð í Menntaskólanum
við Sund sem var skemmtilegt og
lærdómsríkt. Ekki spillti það fé-
lagsskap okkar þegar hann komst
að því að föðurætt mín væri úr
Flóanum.
Síðar fór hann austur á Selfoss
og var skólameistari þar um hríð
uns hann ákvað einn góðan veð-
urdag að hann langaði að gera
eitthvað annað. Þá sagði hann
starfi sínu lausu.
Ég átti samskipti við Þór sem
samkennara, stjórnanda, leið-
sögumann og lífskúnstner. Eitt
sinn fóru skólastjórnendur til
Vancouver í Kanada. Þegar við
vorum þar, var meðal annars farið
til indíánabyggða. Þegar þangað
var komið tóku gestgjafarnir á
móti okkur með sínum hætti.
Voru kallaðir til góðir vættir en
vondir reknir á brott. Þór upplifði
þetta sterkar en nokkur annar og
hreinlega drakk tilfinninguna í
sig. Enda þyrptust heimamenn í
kringum hann og skynjuðu að þar
fór merkur maður.
Eftir að hann lét af störfum
sem skólameistari var hann vin-
sæll leiðsögumaður, tók á móti
hópum og fræddi þá um Suður-
land. Það skipti hann ekki miklu
hvert þjóðernið var. Þar flugu
draugasögur, prestasögur,
menntasögur, hver annarri fróð-
legri og skemmtilegri þó einstaka
þætti hann ýkja lítið eitt. Allt slíkt
sór hann af sér. En það var hluti
aðferðarinnar hjá Þór. Og aldrei
var komið að tómum kofunum hjá
honum.
Þór hafði einstakan eiginleika.
Það skipti engu við hvern hann
talaði. Allir áttu von á sömu hlýju
móttökunum. Ekki heyrði ég
hann hallmæla nokkrum manni.
Um leið og hann vissi tengsl mín
við Selfoss og Flóann, fékk ég að
heyra um náskylda og fjarskylda
ættingja mína sem voru allir snill-
ingar. Ekki eru allar ættfræði-
bækur sammála þessu en ég er
hrifnari af skýringum Þórs en
þeirra. Ég man ekki til þess að
hafa kvatt Þór nema brosandi og
glaður. Slíkt fólk er ómetanleg
auðlind.
Það eru til margar leiðir til að
lýsa manni eins og Þór Vigfús-
syni. Drengur góður, hollur vinur,
sterk dómgreind og svo framveg-
is. Mig langar að nota eitt orð sem
ég heyrði notað um mann og það á
við um Þór. Hann var ekta.
Blessuð sé minning hans.
Magnús Þorkelsson.
Þór Vigfússon er einn eftir-
minnilegasti maður sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni. Hann var
kennari minn á Laugarvatni,
hann innan við þrítugt, ég fjórtán
ára. Enn man ég morgunávarp
Þórs með hárri röddu „Hér sé
friður“, „og með yður“, svöruðum
við krakkarnir einum rómi, dag-
urinn var hafinn, allir með á nót-
unum. Þór hafði mikið vald á
kennslunni og var hann strax
dýrkaður af nemendum sínum.
Kennarinn var heillandi. Það var
manndómsskóli að vera nemandi
Þórs, á einum vetri hristi hann af
manni feimnina, minnimáttar-
kenndina og hógværð Flóa-
mannsins. Hann gerði okkur
krakkana að sjálfsöruggu og
stoltu fólki. Þór var ævintýramað-
ur hafði numið með Þjóðverjum í
Austur-Berlín, var róttækur
vinstrimaður í skoðunum. Hann
hafði á þessum árum gengið um
Ísland þvert og endilangt. Komið
niður í sjávarþorpin eins og úti-
legumaður talandi þýsku, farið
um sveitirnar, unnið í fiski eða
með bændum í heyskap fyrir mat
sínum og gistingu. Og fólkið hélt
hann útlending en þótti merkilegt
hvað hann kunni handtökin vel,
svo var hlegið að öllu saman.
Þór varð borgarfulltrúi í
Reykjavík 1978, sjálfstæðismenn
töpuðu borginni, hann talaði fyrir
göngu- og hjólareiðastígum og
reiðleiðum, fyrstur manna. Þór
lagði til að geitur yrðu hafðar í
Hljómskálagarðinum var einn um
þá skoðun nema Davíð Oddsson,
síðar borgarstjóri, studdi tillög-
una. Þar hefur hugmyndin að
Húsdýragarðinum þess vegna
orðið til, sem Davíð stofnaði síðar.
Hann varð skólameistari Fjöl-
brautaskóla Suðurlands í ellefu
ár, réttur maður á réttum stað,
ekki síst til að byggja skólann
upp. Hann kunni að tala fyrir
skólabyggingunni, ná mönnum í
héraðinu saman, reka erindi við
ráðamenn landsins, þar var hann
einstakur. Menn hrifust með hon-
um og allt gekk upp. Þór vissi að
þarna voru gömlu menntasetrin
að sameinast á ný, Oddi, Skálholt
og Haukadalur, beint úr sögunni,
Oddi, fræðasetrið forna, var
skólahúsið sjálft nefnt. Og svo
bæjarnöfn höfðingjanna á ýmsum
sölum og skólastofum. Hann tók
krakkana sömu tökum og á Laug-
arvatni forðum, var jafningi
þeirra og vinur. En fyrst og
fremst var Þór maður sem lét
hjartað ráða för, var allsstaðar
gjaldgengur „því guð metur aldr-
ei annað í heim, en auðmýkt og
hjartans trúnað.“
Á besta aldri hætti hann sem
skólameistari og gerðist kennari á
ný við skólann. Þegar ég sagði þú
mátt ekki hætta, Þór minn. Þá hló
hann og sagði. „Það kemur ein-
hver enn betri en ég, orkan er bú-
in,“ svona var Þór.
Þegar ég varð landbúnaðarráð-
herra komu hér stundum gestir
frá Norðurlöndunum, ég fór með
þá um héraðið fagra, fékk Þór
sem leiðsögumann, hann sagði
þeim svo kynngimagnaðar
draugasögur að þeir sváfu ekki
næstu nótt á eftir. En skemmti-
legast var að koma til Þórs og
Hildar að Straumum, sitja við
snarkið í arineldinum og ræða
málin, hlusta á kynngimagnaðar
sögur af atburðum og eftirminni-
legu fólki, Þór var engum manni
líkur. Árnesþing er rislægra við
brotthvarf hans og skuggarnir frá
Ingólfsfjalli verða sorgum búnir
fyrsta kastið. Tregatónar Ölfusár
berast sem harmskviða um hér-
aðið. En nýr dagur rís og allt fer
þetta eins og hann sagði forðum,
það koma nýir menn og kynslóðir
með sína kvisti og stórbrotna fólk,
lífið heldur alltaf áfram. Þórs
verður sárt saknað, sögumaður-
inn slyngi dáinn, horfinn, harma-
fregn.
Blessuð sé minning Þórs Vig-
fússonar. Við Margrét þökkum
allt og allt og vottum Hildi og fjöl-
skyldu hans djúpa samúð.
Guðni Ágústsson.
Meira: mbl.is/minningar
Þór Vigfússon var einhver
skemmtilegasti maður landsins
og átti það t.d. til að flytja und-
arlega fyndnar tækifærisræður.
Hann var hjartahlýr svo að af bar
og næstum alltaf glaðsinna.
Kynni hans og undirritaðs hófust
fyrst að marki eftir að hann var
orðinn skólameistari á Selfossi
1983. Við þurftum að sitja saman
ýmsa fundi, einkum á Reykjavík-
ursvæðinu, en stundum utan þess.
Í apríl 1986 stóð Skólameistara-
félagið fyrir hópferð til Þýska-