Morgunblaðið - 18.05.2013, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. MAÍ 2013
lands, og þar var Þór fararstjóri
og túlkur þegar á þurfti að halda.
Fyrst var haldið til í bænum Soest
í Westfalen í viku og haldið til ým-
issa borga m.a. í Rínardal og skól-
ar skoðaðir. Svo var farið til Berl-
ínar og einkum dvalið í
vesturhluta borgarinnar, en á
þessum tíma stóð Berlínarmúr-
inn. Einn dag fórum við austur
fyrir og fengum hinar bærileg-
ustu móttökur í austurþýska
menntamálaráðuneytinu. Þar í
nánd skyldi svo hópurinn fá sér
hádegismat, og þá urðum við Þór
eilítið viðskila við aðra og hann,
sem áður hafði verið við nám
þarna eystra, leiddi mig inn í gler-
fínt mötuneyti á vegum sovéska
hersins, en það virtist vera öllum
opið. Uppi á vegg stóðu með ký-
rillísku letri orðin „bon appétit“.
Viðurgerningur reyndist þannig
að þegar við mættum félögum
okkar aftur kom í ljós að við höfð-
um fengið besta og líklega líka
ódýrasta matinn.
Minnisstætt er einnig að haust-
ið 1991 þegar undirritaður átti
stórafmæli og hélt því dálítinn
fagnað á Ísafirði kom Þór gagn-
gert þangað að sunnan ásamt
þremur öðrum skólameisturum.
Einn þeirra var Kristján Bersi
Ólafsson sem andaðist nú nýlega
sama dag og Þór. Eftir afmælið
litu þeir til Guðmundar Inga
skálds á Kirkjubóli áður en þeir
héldu aftur suður.
Hinn 13. september 2008 var
haldið í Akureyrarakademíu sér-
stakt jarðeplaþing. Þar flutti
Hildur Hákonardóttir, kona Þórs,
mjög fróðlegt erindi og þau hjón
litu svo inn til okkar hjóna. Sama
haust, 2. nóvember, vorum við
hjónin fyrir sunnan og fórum í
heimboð til Þórs og Hildar að
Straumum í Ölfusi. Þau veittu
okkur afar þjóðlegan kvöldverð,
grasaysting, slátur o.fl. góðgæti.
Þá var lýst fyrir okkur verulegum
afleiðingum Suðurlandsskjálfta á
hús þeirra og búslóð.
Með Þór Vigfússyni er fallinn í
valinn maður einstakra mann-
kosta. Við Anna sendum Hildi og
öðrum vandamönnum hans inni-
legar samúðarkveðjur.
Björn Teitsson.
Með Þór Vigfússyni er genginn
sá maður sem ég á mest að þakka
hvað varðar minn starfsferil. Við
komum báðir til starfa við Fjöl-
brautaskóla Suðurlands 1983,
hann sem skólameistari og ég
sem kennari. Innan örfárra ára
hafði hann ráðið mig til starfa sem
áfangastjóra, samhliða kennslu.
Þór var ákaflega vinsæll stjórn-
andi, bæði af nemendum og
starfsfólki og það var því sem
reiðarslag þegar Þór tilkynnti
haustið 1994 að hann ætlaði að
láta af störfum. Nemendur stóðu
fyrir undirskriftasöfnun til að
skora á hann að endurskoða
ákvörðun sína en honum varð
ekki haggað. Atvik höguðu því
þannig að ég stóð frammi fyrir
þeirri ákvörðun að sækja um
skólameistarastarfið – eða ekki.
Það var þá sem Þór sannfærði
mig um að ég ætti að gera það,
hann vissi af eigin reynslu að ég
mundi ekki sjá eftir því. Ég tók
auðvitað mark á honum með
þetta, eins og annað, og sá ekki
eftir því. Það var einkum tvennt
sem óx mér í augum varðandi það
að taka við af Þór, annars vegar
hvað það varðar að flytja tölu eða
ræður, en Þór var sannkallaður
snillingur á því sviði. Hitt var það
að varðveita það góða andrúms-
loft sem Þór átti stóran þátt í að
skapa innan skólans. Ég tókst á
við það fyrra með því hugarfari að
enginn gæti farið í sporin hans
hvað varðaði ræðumennsku,
hvorki ég né nokkur annar, en það
seinna varð mér að viðvarandi
viðfangsefni, að reyna að halda
því fjöreggi á lofti sem væri góður
starfsandi í skólanum. Margvís-
legar kenningar eru um það
hvernig eigi að stjórna en ef ekki
næst að skapa jákvætt viðhorf til
verka er hætt við að ýmis áform
um önnur og háleitari markmið
verði fyrir bí.
Þór braut blað í sögu skóla-
meistara framhaldsskóla með því
að segja starfi sínu lausu þegar
honum fannst komið nóg, þá í
fullu fjöri og á besta aldri. Koll-
egar hans áttu sumir erfitt með að
skilja þetta, fannst hann taka nið-
ur fyrir sig með því að fara að
kenna. Hann sagði við þá að það
væri nú öðru nær, nú væri hann
farinn að skemmta sér! Hann var
enda afbragðs kennari, bæði já-
kvæður og hvetjandi í garð nem-
enda sinna. Sem fyrr segir var
hann sagnamaður af guðs náð og
var frumkvöðull í menningar-
tengdri ferðaþjónustu með
draugaferðunum sem hann mót-
aði með fyrirtækinu Guðmundi
Tyrfingssyni. Hann var langt á
undan sinni samtíð varðandi
kenninguna um ævimenntun, þ.e.
að maðurinn ætti alltaf að vera að
læra. Hann skellti sér í nám í
húsasmíði á miðjum aldri, lagði
fyrir sig svæðisleiðsögn svo fátt
eitt sé nefnt.
Ég vona að aðdáun mín á Þór,
og þakklæti til hans, skíni í gegn-
um þessar línur. Ég á honum mik-
ið að þakka. Skrifa þessar fátæk-
legu línur suður við Miðjarðarhaf
á fundi um fullorðinsfræðslu.
Mikið hefði nú verið gaman ef við
Örlygur hefðum verið hér með
þér í Bari þar sem hérlendir
minnast þessa dagana heilags
Nikulásar sem ku bera beinin hér.
Hver veit nema við eigum það eft-
ir í eilífðinni. Hafðu heila þökk
fyrir samvistirnar Þór – og hvíl í
friði. Við Kristín vottum þér Hild-
ur og fjölskyldu ykkar innilega
samúð.
Sigurður Sigursveinsson.
Kveðja frá Hollvarða-
samtökum FSu
Náms- og starfsferill Þórs var
fjölbreyttur og glæsilegur allt frá
landsprófinu við Miðskóla Selfoss
vorið 1951 til starfsloka hans við
Fjölbrautaskóla Suðurlands.
Hagfræðingurinn frá Berlín-
arháskólanum lauk sveinsprófi í
húsasmíði frá skólanum, áður en
hann tók við skólameistarastarf-
inu, en síðustu verkefni hans á
akri mennta- og uppeldismála
tengdust Hollvarðasamtökum
fjölbrautaskólans.
Hlutverk hans við FSu var
tvenns konar, að taka við húsnæð-
islausri skólastofnun og byggja
upp og móta áfram allt innra starf
skólans.
Það var ómetanlegur styrkur
af nærveru hans, hagsýni og
stjórnvisku á erfiðu byggingar-
skeiði skólans. Hina hröðu upp-
byggingu skólans eftir að Þór
kom til starfa, er hægt að rekja til
hæfileika hans að laða fram já-
kvæð viðbrögð allra sem hann átti
viðskipti við.
„Musteri æsku og manndóms reisti, sá
meistari snjalli er þekkti fagið.
Með þolinmæði hann þrautir leysti, sem
Þór var flestum betur lagið.“
Persónutöfrar hans voru ólýs-
anlegir innan skólans. Framkoma
hans mótaði hinn jákvæða skóla-
brag og hafði varanleg áhrif á allt
umhverfi skólans.
„Öllum veitti hann eftir megni
aðhald næmt og sérstök kynni,
því betri hlið á breyskum þegni
blasti við í nálægðinni.“
Allir verða að lúta kalli lífs-
klukkunnar þegar hún glymur.
Það ríkir djúpur söknuður meðal
okkar, er nutum samferðar hans.
Innilegar samúðarkveðjur til
hans nánustu aðstandenda.
Blessuð sé minning hans.
Hjörtur Þórarinsson.
Í örfáum orðum vil ég minnast
vinar og velgjörðamanns, Þórs
Vigfússonar. Kynni okkar hófust í
Menntaskólanum að Laugarvatni
um miðjan sjöunda áratug síðustu
aldar. Kunningsskapur okkar
spannar því hartnær hálfa öld
þótt samverustundir hafi verið
færri en skyldi. Ég var fullur eft-
irvæntingar þegar ég settist á
skólabekk og hóf nám í þýskri
tungu hjá Þór. Afreksmanninum
Þór í íþróttum mundi ég allvel eft-
ir og jákvætt umtal fjölskyldu
minnar um hann og allt hans fólk
fylgdi mér að heiman. Og mað-
urinn stóð svo sannarlega undir
væntingum. Hvílík kennsla. Af
öllum mínum ágætu kennurum
var hann sá albesti. Kennslan var
eins og listaverk, blanda af
áreynslulausum og ómþýðum
verkum Rafaels og Mozarts og
spennuþrungnum verkum
Michelangelos og Beethovens.
Eftir eins vetrar nám hjá Þór
kunni maður þýsku. Hann hafði
frábært lag á leiðsögn um víddir
þýskrar málfræði og honum var
eðlislægt að vekja áhuga nem-
enda. Seinna urðum við sam-
verkamenn í Menntaskólanum við
Sund – og vinir. Ekki spillti fyrir
að við vorum sveitungar. Báðir
slitu barnsskónum á bökkum Ölf-
usár. Þór hefur alla tíð verið mér
til eftirbreytni þótt aldrei hafi ég
komist í hálfkvisti við hann. Fyrir
fáeinum vikum fékk ég einu sinni
enn að ferðast niður að Napólíf-
lóa. Á þeim slóðum minnist ég
ætíð gamallar vinkonu og góðs
kennara. Þau voru ótrúleg áhrifin
sem sagan ĹArrabiata eftir Nób-
elsskáldið Paul Heyse hafði á mig
fyrsta árið í þýskunámi undir
handleiðslu Þórs. Aðalpersóna
sögunnar, hin blóðheita hrafn-
tinna Laurella, hélt fyrir mér
vöku á nóttunni. Það gilti einu
þótt ég þyrfti að fletta upp tutt-
ugu orðum á hverri blaðsíðu; við
það varð sagan enn meiri áskor-
un. Sautján ára gamall þýddi ég
söguna yfir á íslensku. Sem betur
fer fyrir bókmenntaheiminn ligg-
ur sú þýðing ennþá ofan í skúffu.
Ég kveð Þór með söknuði og virð-
ingu. Hafi hann þökk fyrir allt.
Hann var einstakur maður. Ekki
bara alskemmtilegasti samferða-
maðurinn, gáfumenni og afreks-
maður í leik og starfi heldur einn-
ig fágætur mannvinur. Fólkinu
hans votta ég samúð mína.
Guðmundur V. Karlsson.
Þór Vigfússon var fáum mönn-
um líkur. Hvar sem hann kom
birti yfir og glaðnaði til. Hann átti
í fari sínu kyrrláta gleði sem
menn skynjuðu án þess að skilja.
Þar lá að baki sjálfur lífsfögnuð-
urinn. Þór tranaði sér aldrei fram
en fólk af margbreytilegum gerð-
um laðaðist að honum. Því olli
hlýjan í viðmótinu. Hann var
Flóamaður að uppruna, fæddur
við Ölfusá þar sem seinna reis
kaupstaðurinn á Selfossi. Ungur
fór hann til mennta á Laugarvatn
og tók þar stúdentspróf vorið
1955.
Margir þeirra sem luku
menntaskólanámi á Laugarvatni
á árunum 1954 og 1955 urðu á
skólaárum fyrir sterkum áhrifum
af hugmyndafræði marxismans
og fimm úr þeim fámenna hópi
fóru til háskólanáms í ríkjum
Austur-Evrópu. Einn þeirra var
Þór. Hann hóf nám í hagfræði við
Karl Marx háskólann í Leipzig
1956 og lauk því námi frá háskóla í
Austur-Berlín fimm árum síðar.
Margt í skilgreiningum Karls
Marx á innsta eðli kapitalismans
og á djöfuldómi heimsauðvaldsins
hefur staðist tímans tönn. Öðru
máli gegnir um vegprestana sem
hann reisti til að vísa alþýðu
heimsins leið til hins stéttlausa
sæluríkis er hann taldi sig sjá í
hillingum fjarlægrar framtíðar.
Þeir prestar leiddu marga á villi-
götur og harðstjórar á valdastóli,
sem þóttust skilja leiðarvísa Marx
betur en aðrir, að honum löngu
látnum, kölluðu skelfingu og
dauða yfir milljónir manna en
auðvaldið ríkir sem fyrr.
Ekki veit ég hversu alvarlega
Þór tileinkaði sér helstu trúar-
setningar marxismans í æsku en
svo mikið er víst að skömmu eftir
heimkomu hans frá Berlín ruku
þær af honum og skólalærdómur-
inn í hagfræði gufaði þá líka upp.
Árið 1962 var hann reyndar í
nokkra mánuði blók hjá austur-
þýska verslunarfulltrúanum í
Reykjavík en undi þar ekki og
kom sér á togara þegar leið að jól-
um. Sjómennskan hreinsaði hug-
ann.
Frá 1963 var Þór þýskukenn-
ari, fyrst á Laugarvatni og svo í
Reykjavík, allt til ársins 1983 er
hann var kvaddur til að gerast
skólameistari við ungan fjöl-
brautaskóla í heimabyggð sinni á
Selfossi. Í störfum sínum sem
kennari og skólameistari naut Þór
farsældar og ávann sér almenna
hylli. Hann kom eins fram við alla.
Á árum sínum í Reykjavík milli
1970 og 1980 tók hann allmikinn
þátt í stjórnmálum innan Alþýðu-
bandalagsins. Hann var þar góður
liðsmaður og fór í borgarstjórnina
1978. En stjórnmálastörf í
fremstu víglínu henta fáum til
lengdar verði þeir sjaldan varir
við þytinn frá úlfi og ref í sínu eig-
in brjósti.
Á þessum Reykjavíkurárum
bjó Þór lengi einn í lágreistu bak-
húsi við Brekkustíg í vesturbæn-
um. Þangað seiddi hann til sín
heilladís, sem bjó með börnum
sínum í næsta húsi, því sem stend-
ur alveg við götuna. Sú er Hildur
Hákonardóttir.
Við sem vorum börn í heims-
kreppunni miklu á fjórða áratug
20. aldar og enn lifum, stöndum
nú flest ferðbúin og leggjum senn
upp í síðasta áfangann. Minningar
um fallna félaga munu styrkja
okkur í þeirri raun sem þar er að
mæta. Ég kveð góðan dreng og
votta öllum vandamönnum Þórs
einlæga samúð mína vegna and-
láts hans.
Kjartan Ólafsson.
Orð eru ósköp lítilmótleg þegar
kemur að því að minnast stór-
mennisins Þórs Vigfússonar. Ein-
stakur og ógleymanlegur maður
öllum sem honum kynntust og
vakti hvar sem hann birtist verð-
skuldaða athygli. Menn og konur
hópuðust að honum til að hlusta á
hvað hann skyldi nú segja en ekki
síður, hvernig hann myndi segja
það.
Frásagnarmeistarinn Þór var á
heimsmælikvarða og fróðleikur
hans með þeim hætti að menn
setti hljóða yfir þeirri vitneskju
sem hann bjó yfir. Geymsluminni
hans virtist óendanlegt, ekki síst
þegar kom að því að muna manna-
nöfn, staðarnöfn og ýmis smáat-
riði. Smáatriði sem hann gat með
listrænum töfrum breitt í aðalat-
riði og gert að mögnuðum mið-
depli í bráðskemmtilegri sögu
sem enginn vildi missa af. Ferðir
okkar saman sem byggðust ein-
göngu upp á þessum mögnuðu
hæfileikum hans hlupu á mörgum
tugum. Draugaferðirnar góðu
slógu í gegn og margar fleiri
fylgdu í kjölfarið. Söfnin sem við
lékum okkur að því að byggja
saman í framhaldi voru gerð ein-
göngu ánægjunnar vegna sem
framhaldsþróun út frá hans
mögnuðu frásagnarlist og ekki
síst áhuga hans og þekkingu á
þessu spennandi viðfangsefni.
Viðfangsefni sem vissulega skipar
ríkan þátt í sögu og menningu
okkar Íslendinga.
Framkvæmdamaðurinn Þór
var ekki síðri en sögumaðurinn. Í
smíðum var hann hagleiksmaður
mikill og skipti engu hvort um
væri að ræða brúarsmíði eða
hundraða metra stigabraut niður
þverhnípta kletta við Þingvalla-
vatn. Allt þetta og miklu meira til
gerði meistari Þór sjálfur, ein-
göngu ánægjunnar vegna. Á
bekknum hans góða í smíða-
geymslunni heima hjá honum átt-
um við margar góðar stundir. Þar
drukkum við íslenskan mjöð, sát-
um lengi og ræddum um menn og
málefni, pólitík, viðskipti og lífið
almennt. Þessar stundir voru mér
mikils virði og munu aldrei
gleymast.
Vinurinn Þór Vigfússon var
mér afskaplega kær og mikilvæg-
ur. Okkur tókst að sameina vin-
áttu, áhugamál, framkvæmda-
gleði og viðskipti með einstökum
og skemmtilegum hætti. Arður-
inn af þeim afrakstri er mér ómet-
anlegur, góðu ráðin, trausta og
djúpa vináttan sem með okkur
myndaðist og aldrei féll skuggi á.
Afmælisveislur héldum við í tví-
gang saman því örlögin höguðu
því þannig að afmælisdagar okkar
runnu saman líkt og leiðir okkar.
Því miður þróuðust mál þannig að
stundir okkar síðastliðið ár voru
ekki með þeim hætti sem til stóð.
Bekkurinn beið mín vissulega,
góðu ráðin, einstaka viðmótið og
bara hugsunin um að mæta þang-
að til að skiptast á sögum um okk-
ar ævintýri yljaði mér oft og
hjálpaði til á erfiðum stundum.
Nú treysti ég því hins vegar og
trúi að þú bíðir mín við annan
bekk minn kæri vinur og þakklæti
er mér efst í huga fyrir þær góðu
stundir sem við áttum saman.
Elsku Hildur, fjölskylda, ætt-
ingjar og vinir, mínar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar allra.
Minning um einstakan mann mun
lifa í hjarta okkar og huga alla tíð.
Benedikt Gísli Guðmundsson.
Margs er að minnast, væri að
minnast … þokan þykk yfir hafi
minninganna og margt sokkið í
djúpin. Freistað skal að hreyfa
far úr hrófi, gá hvort flýtur.
Langt að sækja til sex áratuga,
þá voru fyrstu fundir. Haust að
lokinni landsprófsþraut. Verður
vetur bærilegur? Ég kveið ekki
kennurum, en félagarnir – fær
heimóttin ég inngöngu í hópinn?
Prófdúxinn frá Selfossi átti að
birtast í bekknum, að sagt var.
Líklega ógaman að fá annan við-
líka kúrista og þessi hér var.
Undrun þegar að mér vatt sér
ógnarsláni, kankvís með björtu
brosi, gaman yrði að takast á við
mig. En sportið strákar, hvað
með körfubolta? Fullur af kappi
15 vetra þroska. Óðfús að finna
ungum kröftum viðnám. Þannig
var Þór.
Við urðum mátar á Laugar-
vatni. Heppinn var ég þar.
Heppnin raunar okkar allra. Því
að hann var bonae voluntatis um-
fram allt, maður góðs vilja. Sígef-
andi af sér í aðkrepptu umhverfi.
Mér fannst ég njóta verndar, ekk-
ert illt gæti hent mig ef hann var
nær. Ég hélt þeim hætti að vera
drjúgan hluta vetrar heima í
Klængseli, las þar. Það sparaði fé
við uppihald efra. Taldi mér trú
um að eitthvað létti ég undir með
lúnum. En þá fyrst munaði um
þegar Þór kom í gegningarnar.
Klængselshjón tóku gestinum vel,
hann dvaldist nokkrar vikur í
senn. Einar pabbi var ánægður
með liðsaukann, mamma Margrét
tók honum sem glötuðum syni. Og
hann var hændur að henni, sjálfur
móðurlaus. Við beygðum og
hneigðum latínuorð milli mála,
gleymdum ekki heldur þýskunni,
blessaður Þórður gat því fagnað
„ráðhústurnum“ sínum endur-
heimtum. Vorum jafningjar að
kalla í því bóklega en hann var
kempan, stóð uppúr hópnum jafn-
vígur á allt.
Aftur út á haf minninganna.
Vík varð milli vina, ég við nám í
Búdapest, hann í Berlín. Ég vitj-
aði kynna. Saman gengum við
Stalinallee og hæddumst að öm-
urð sósíalismans, skruppum vest-
uryfir og komum á Kúdamm, auð-
urinn yfirþyrmandi. Reikuðum
um Treptower Park, heyrðum
marmarann kveina yfir fjölda-
gröfum framandi hermanna. Fór-
um í leikhús Brechts á Schiffs-
bauerdamm og sáum Helene
Weigel draga stríðsvagn Mutter
Courage. Héldum á skytning,
burt frá ofboðssögu þýskrar þjóð-
ar.
Áfram róið, aðrar myndir birt-
ast. Við í næturhúmi arkandi um
fjöllin við Laugardal. Þór orðinn
kennari á Laugarvatni að hressa
sig eftir prófatörn. Enduðum sæt-
þreyttir í morgunkaffi á bæ inni í
dal, aufúsugestir.
Enn dreg ég úr minningahafi.
Aukinn áræðni af fjallaglímunni
fyrrgreindu lagði ég í landskoðun
með Þór. Fótgangandi dægra-
villtir úr Fljótshlíð upp í Land-
mannalaugar, niður í Skaftár-
tungu, austur á Núpstað, þaðan í
Skaftafell. Lítil fyrirhyggja, létt-
ur malur, fósturjörðin ekki fótum
hlífisöm, allt nýtt fyrir augum.
Hælsæri hefti mig í Eldgjá, föru-
nautur tók mig á bakið og hljóp
með byrðina hálfan dag. Í klungr-
um Skeiðarárjökuls með ofsaveð-
ur í aðsigi dugðu skór lítt til fót-
festu en ráð fannst, að draga
sokkana utanyfir. Hurð skall á
hæla.
Nú verður ekki lengur afli beitt
til bjargar né leitað þrautaráða á
vegferð okkar Þórs. Að leiðarlok-
um á við: Góð var lífsins ganga.
Hjalti Kristgeirsson
Þór Vigfússon, fyrrum skóla-
meistari Fjölbrautaskóla Suður-
lands, hefur skilið eftir sig marg-
ar eftirminnilegar myndir í
hugskoti þeirra sem þekktu til
hans. Til að ganga milli þeirra
mynda væri við hæfi að hafa und-
irspil Modest Petrowitsch Mus-
sorgski, væri þess kostur. Hver
annar en Þór hefur sett Flóaveit-
una í sigurstranglegri stöðu en
Kínamúrinn er gagnvart eftirtekt
alheimsins frá hæstu sjónarhól-
um. Ég sé í huga mér mynd af
borðhaldi Þórs á heimili sínu og
Hildar; þar er skorið brauð sem
gæti fyrir ókunnugan verið steinn
úr Ingólfsfjalli að útliti en í reynd
hollustufæði hið dýrðlegasta.
Honum bregður fyrir í einu rita
Matthíasar ritstjóra hjólandi á
Vestfjörðum, á annarri mynd er
hann á kajak úti fyrir ströndum
Íslands. Skrifborð hans í skólan-
um á Selfossi krefur notandann til
að standa við skriftirnar, enga
málamiðlun þegar sjálfsaginn er í
fyrirrúmi að hætti Halldórs Lax-
ness. Í Húsi hinnar pólitísku
menntunar í Vestur-Berlín und-
irbýr hann hóp skólafólks frá Ís-
landi til farar austur fyrir múrinn
gráa og blóðuga en Þór var vitni
að uppbyggingu hans. Í Austur-
Berlín leysir hann handtekinn fé-
laga sinn úr klóm tortrygginna
landamæravarða með slíkum
snöfurleik að skjótar mætti ekki
kylfa ráða kasti. Hann stendur
andspænis hermönnum í lest á
ferð í Austur-Þýskalandi sem
miða vopnum sínum að samferða-
manni hans, vegabréfslausum
skólameistara frá Íslandi, og talar
til þeirra af slíkum myndugleik að
Þór Vigfússon