Morgunblaðið - 23.08.2013, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. ÁGÚST 2013
✝ Jónas ViðarSveinsson
fæddist á Akureyri
2. febrúar 1962.
Hann lést á Land-
spítalanum í
Reykjavík 12.
ágúst 2013.
Foreldrar hans
voru Sveinn Reyn-
ir Pálmason, f. 26.
apríl 1939, og Her-
borg Aðalbjörg
Herbjörnsdóttir, f. 17. júní
1942.
Bræður Jónasar eru: Björn
Halldór Sveinsson, f. 10. janúar
1963, eiginkona hans er Kristín
Hrönn Hafþórsdóttir, f. 31. jan-
úar 1969; Birgir Örn Sveins-
1994 þar sem hann útskrifaðist
með hæstu einkunn. Eftir nám
fluttist hann aftur til Íslands,
bjó fyrst á Akureyri um tíma,
síðan í Reykjavík og aftur í
heimabænum í nokkur ár. Frá
aldamótum starfaði hann nær
eingöngu við myndlist, en
kenndi reyndar lítillega og
starfaði við leikhús. Á Ak-
ureyri stofnaði hann og rak
Jónas Viðar Gallerý í Lista-
gilinu en bjó síðustu misserin í
Reykjavík á ný, þar sem hann
rak galleríið áfram, við Lauga-
veg. Jónas hélt yfir fjörutíu
einkasýningar hér heima og er-
lendis og tók þátt í fjölda sam-
sýninga. Undanfarin ár fékkst
Jónas einkum við að túlka ís-
lenskt landslag í myndröð sem
hann nefndi Portrait of Ice-
land.
Útför Jónasar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 23.
ágúst 2013, og hefst athöfnin
kl. 13.30.
son, f. 11. maí
1964, eiginkona
hans er Svala Jó-
hannsdóttir, f. 30.
janúar 1968.
Eiginkona Jón-
asar var Sólveig
Baldursdóttir
myndhöggvari.
Þau skildu. Dóttir
þeirra er Karlotta
Dögg Jónasdóttir,
21 árs. Sólveig átti
fyrir dótturina Eddu Hrund
Guðmundsdóttur Skagfield.
Jónas Viðar stundaði nám
við Myndlistaskólann á Ak-
ureyri 1983-1987 og framhalds-
nám við Accademia Di Belle
Arti Di Carrara á Ítalíu 1990-
Elsku frændi. Nú nokkrum
dögum eftir andlát þitt finnst mér
jafnóraunverulegt að þú sért far-
inn og þegar pabbi hringdi í mig
til að færa mér þessar sáru fréttir.
Síðan þá hefur hugur minn verið
hjá þinni nánustu fjölskyldu sem
misst hefur mikið. Við hittumst
síðast í lok júlí á ættarmóti fjöl-
skyldunnar í Snæhvammi þar
sem virðing, gleði og glens var við
völd. Mér hefur aldrei leiðst að
hitta ykkur bræðurna þar sem þið
voruð svo skemmtilega „ruglaðir“
samankomnir. Það klikkaði ekki
frekar en fyrri daginn og nú í dag
eru samverustundir stórfjöl-
skyldunnar á þessu ættarmóti
ómetanlegar og verða geymdar
með hlýju í hjarta.
Þú skilur eftir þig hæfileika-
ríka og yndislega dóttur sem þú
varst svo stoltur af og fjölskyldu
sem á eftir að sakna þín sárt.
Glensið verður ekki eins án þín.
Elsku Karlotta Dögg, Ebba
frænka og aðrir aðstandendur.
Ykkur votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Kæri frændi, nú málar þú inn í
eilífðina.
Þín frænka,
Katrín Heiða.
Elsku Jónas. Ekki átti ég von á
því þegar þú komst austur í
Breiðdalinn í sumar að það yrði í
síðasta sinn sem ég hitti þig, en
þér er greinilega ætlað eitthvað
stórt annars staðar. Ég trúi því að
Elísabet amma, Herbjörn afi og
Kjartan hafi tekið vel á móti þér
og þú sért málandi inn í nóttina á
nýja staðnum. Jónas, þú varst
gull af manni og ég er heppin að
hafa þekkt þig.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég ykkur, Karlotta, Ebba,
Bjössi, Biggi og fjölskyldur.
Elva Bára.
Nú er Jónas frændi minn og
jafnaldri horfinn á braut. Það
kvarnast hratt úr hópi okkar
systkinabarnanna, ekki nema
tæpt ár frá því að Sveinn Pálmar
bróðir minn lést, aðeins 38 ára að
aldri. Í útförinni hans var Jónas
galvaskur að vanda og að hann
ætti ekki eftir að lifa árinu lengur
er hreint ótrúlegt.
Ég er svo heppin að eiga góða
minningu, umfram aðrar góðar
minningar um Jónas, á stofu-
veggnum heima hjá mér. Þ.e. sér-
pöntuð „blá mynd“, málverk sem
heitir „Portrait of Iceland
no:0000079 Lake Hraunsvatn“.
Auðvitað sótti Jónas myndefnið í
Hraun í Öxnadal, en þar bjuggu
langafi okkar og -amma þegar við
vorum börn. Hraun var honum
alla tíð mjög kært og myndefni
margra af hans málverkum, á
sama hátt og það var yrkisefni
margra ljóða forvera hans, Jón-
asar Hallgrímssonar.
Málverkið mitt sýnir hringlaga
gárur á vatninu, óendanlegar út
frá miðjunni, kyrrð og ró eilífð-
arinnar.
Með söknuði kveð ég Jónas
sem er nú horfinn inn í eilífðina,
inn í miðju málverksins.
Hvíldu í friði frændi.
Sóley Jónsdóttir.
Á svartri drossíu niður Lauga-
veginn, svalur eins og ís, í svartri
skyrtu, nýpressuðum buxum,
angandi af Roma. Listamaðurinn
sem málaði hálfnakin módel
ímyndunar inn í nóttina. Dular-
fullur maður, hávaxinn með brot-
ið nef.
Laugardagsferðirnar í sund-
laugina þar sem sólin skein og
áhyggjurnar voru engar. Kvöldin
sem við eyddum í sófanum með
bönnuðum myndum og listamað-
urinn málaði inn í nóttina. Þegar
við hlupum um leikhúsið og dul-
arfulli listamaðurinn þjónaði til-
gangi Búkollu í þykkum víruðum
flísbúning. Heimurinn lá að fótum
okkar þegar við sátum eins og
fullorðnar skvísur í gallajökkum
inni á dumbrauðum kaffihúsum
og spjölluðum við listamenn og
aðra sérvitringa. Hetjan okkar
stóra sem kom fram við okkur
eins og fullorðnar konur en ekki
smáskotturnar sem við vorum,
virti skoðanir okkar og studdi
okkur í heimskupörum okkar. Al-
veg sama þótt við værum vakandi
langt fram eftir öllu og leyfði okk-
ur að stússast í kringum lista-
verkin sín. Færði okkur inn í heim
sem við munum aldrei gleyma.
Var okkur sem innblástur, partur
af gullfallegum og sólríkum æsku-
minningum sem verma hjartað í
dag.
Ótrúlega fannst mér ég vera
orðin fullorðin þegar ég sat með
þráðbeint bakið, íklædd skyrtu og
síðpilsi, hælaskóm með uppsett
hár og spjallaði við listamenn um
verk dularfulla frænda míns á
galleríinu hans. Ég var stór stelpa
sem vissi allt um list frændans.
Fór á listaverkaopnanir og stóð
með annan handlegginn sperrtan
undir hinn, mundaði vínglas með
eplasíder og virti fyrir mér listina
að fullorðinna sið. Að vera tekið
inn í þennan heim svo áreynslu-
laust, hvort sem það var á lista-
verkasýningum eða heima á
kvöldin í stóra svarta leðursófan-
um með hryllingsmynd í tækinu,
listamaðurinn hlæjandi að skríkj-
um smástelpnanna, ástin sem ég
fann fyrir frá honum þegar hann
spurði mig um líðan mína eftir
erfiða tíma. Listamaðurinn sem
gerði lífið að listinni sinni og vildi
öllum vel.
Dularfulli listamaðurinn sem
ekkert átti nema svört föt og
svínslegan húmor, karakter sem
enginn hefði getað skáldað. Alltaf
var talað um þá þrjá bræðurna
eins og hið ódauðlega þríeyki, á
mannamótum þar sem þeir komu
saman var aldrei neitt annað en
hlátur, gleðitár og hamingja.
Listamaðurinn dularfulli sem ég
dáðist svo að og elskaði sem minn
eigin föður situr nú í fjarlægum
heimi með pensilinn í annarri, pa-
lettuna í hinni og gullfallegt, suð-
rænt módel á rauðum legubekk
fyrir framan sig.
Þótt einhverjir hafi séð lista-
manninn aðeins sem dularfullan,
svartklæddan, rauðvínsdrekk-
andi sérvitring þekkti ég góða sál,
mann með stórt hjarta, þó hann,
eins og margir aðrir þjáðir lista-
menn, kynni ekki að nota það.
Stórbrotinn persónuleika, hlátur-
mildi og góðlæti þekkti ég í þess-
um svartklædda, stórgerða manni
sem vildi allt fyrir alla gera.
Takk fyrir allt sem þú kenndir
mér og okkur, óviljandi eða beint,
í gegnum slæma hluti og góða.
Það verður erfitt að kveðja þig
svo stuttu eftir að allt leit út fyrir
að vera batnandi, svo löngu fyrir
þinn tíma, elsku frændi.
Málaðu inn í nóttina, kæri vin.
Silja Björk Björnsdóttir.
Elsku hjartans mágur minn og
vinur Jónas Viðar, nú er komið að
mér að tárast.
Það er þyngra en tárum taki að
kveðja þig svona skyndilega langt
fyrir aldur fram. Það sem ég á eft-
ir að sakna þín elsku vinur. Í fal-
legri minningunni lifa ófá samtöl-
in þar sem málin voru krufin.
Lögin sem þú settir á Facebook-
vegginn minn, sum hallærisleg en
önnur hugljúf og falleg. Góðlátleg
óþrjótandi stríðnin. Húmorinn.
Einlægt samband og samstaða
ykkar bæðra. Ást þín og stolt til
elsku sólargeislans Karlottu dótt-
ur þinnar. Hlýja þín og kærleikur.
Vinátta okkar telur rúm 27 ár
og á þá vináttu brá ekki skugga.
Aldrei rifumst við þó að við vær-
um ekki alltaf sammála. Við náð-
um vel saman og þú sagðir gjarn-
an: „Við vatnsberarnir skiljum
hvor annan.“ Alla tíð áttum við
einlæga og fallega vináttu sem
var mér ómetanleg. Virðing ykk-
ar bræðranna,væntumþykja og
ást hvers í annars garðs var ein-
stök. Það var yndislegt að upplifa
svona einlægt og fallegt bræðra-
lag í gegnum súrt og sætt. Björn
bróðir og Birgir bróðir eiga eftir
að sakna þín sárt.
Ég er svo þakklát fyrir þær
stundir sem við áttum öll saman
nú í sumar. Grill hjá Bigga og
Svölu þar sem bræðurnir þrír,
mágkonurnar tvær og börnin öll
nutu kvöldsins saman. Eftir þessa
skemmtilegu kvöldstund skrifaðir
þú fallega stöðufærslu á Facebo-
ok: „Var í frábæru matarboði/
grilli með bræðrum mínum, mág-
konum og öllum krakkaskaran-
um. Hreint frábært kvöld með
fólki sem maður elskar. Takk fyr-
ir mig.“ Ég veit svo vel hvað þér,
bræðrum þínum og okkur öllum
þóttu slíkar samverustundir dýr-
mætar. Við hittumst svo í síðasta
sinn í lok júlí á niðjamóti í sveit-
inni þinni, Snæhvammi. Þar átt-
um við ógleymanlega helgi með
móðurfólki ykkar og fjölskyld-
unni. Aldrei hvarflaði að mér,
elsku vinur, að það væri í síðasta
skipti sem við hittumst í jarð-
nesku lífi.
Það dylst engum að þú varst
hæfileikaríkur listamaður. Á
heimili okkar Bjössa eru falleg
listaverk þín uppi um alla veggi.
Þegar ég varð fertug, eða eins og
þú sagðir „gömul kelling“, komst
þú með stóra mynd handa mér;
„Portrait of Iceland Hraun og
mosi“. Ég varð svo hrærð að ég
mátti vart mæla en þú tókst þétt
utan um mig með stóra faðminum
þínum og hvíslaðir að mér: „Það
er ekkert of gott fyrir góðu mág-
konu mína.“
Minningin um fallega einlæga
sál og góðan hugljúfan mann mun
verða ljós í lífi okkar allra.
Ég set allar mínar hugsanir og
ást til þín í þennan fallega texta
sem minnir á málverk eftir þig og
kveð þig með einlægum söknuði,
elsku vinur.
Heim á leið held ég nú, hugurinn
þar er.
Ljós um nótt lætur þú loga handa mér,
loga handa.
Það er þyngsta raun
þetta úfna hraun.
Glitrar dögg, gárast lón, gnæfa fjöllin
blá, gnæfa fjöllin.
Einn ég geng, einni bón aldrei gleyma
má, aldrei gleyma.
Löng er för, lýist ég
lít samt fram á veg
Heim á leið held ég nú, hugurinn þar er,
hugurinn þar.
Ljós um nótt lætur þú loga handa mér,
loga handa.
Það er þyngsta raun
þetta úfna hraun.
(Einar Georg Einarsson)
Hvíldu í ást og friði, elsku mág-
ur minn og vinur.
Þín mágkona,
Kristín Hrönn Hafþórsdóttir.
Aldrei hefði mig órað fyrir því
að síðla sumars 2013 sæti ég með
angur í hjarta að skrifa minning-
arorð um vin minn Jónas Viðar
Sveinsson. Brotthvarf hans er
óraunverulegt, kannski á ein-
hvern hátt fáránlegt, í það
minnsta hörmulegt.
Jónas Viðar var hæglátur mað-
ur sem reyndist vinum sínum vel
en hafði ekki á stefnuskrá sinni að
eignast þá of marga. Hann hélt
sjaldnast langar einræður en tal-
aði í meitluðum setningum, gjarn-
an hlöðnum hárfínu skensi. Ef
maður svaraði í sömu mynt þá
glotti hann með augunum.
Þótt við værum báðir Akureyr-
ingar og jafnaldra þá kynntist ég
Jónasi Viðari ekki fyrr en ég flutti
aftur heim vorið 2002. Hann sat
við „Ásinn“ á Café Karólínu,
mældi mann út sposkur, lét ein-
hver meinhæðin gullkorn falla og
dreypti íbygginn á espressóinu
sínu. Öðrum stundum gjóaði hann
til manns auga úr sama sæti, laut
höfði og sagði harla fátt en hélt
síðan hægum skrefum sinn veg.
Jónas Viðar var hugsjónamað-
ur í myndlist sinni. Hann lét eng-
an afvegaleiða sig heldur sat fast-
ur við sinn keip og málaði
linnulítið stór lagskipt málverk af
landslagi, stundum ljósblá og
björt, stundum svo dimm að vart
mátti greina formin.
Einu sinni sem oftar þegar
hann var blankur lagði ég til að
hann fengi sér vatnsliti. Hann
skyldi mála litlar sætar akvarell-
ur og selja ódýrt. Þó ekki væri
nema til að eiga fyrir salti í graut-
inn þegar enginn virtist hafa ráð á
stóru myndunum. Hann jánkaði
því, glotti og sagðist vera farinn
að vatnslita. Fékkst síðan áfram
við stóru flekana sína, lagskiptu
verkin. Mér er til efs að í fórum
hans hafi fundist vatnslitir.
Minningarnar hrannast upp
þegar ég hugsa um Jónas Viðar:
Síðdegin og kvöldin á Karólínu.
Kaffibollar í Eymundsson. Ham-
borgarar á Bautanum. Þegar
hann sótti mig vegvilltan á BMW-
inum í Öxnadalinn. Þegar við svif-
um yfir Moldhaugnahálsinn og ég
hélt mér fast en hann hló lág-
stemmt. Þegar við fluttum inn-
réttingarnar hans úr Gilinu suður
Jónas Viðar
Sveinsson
Loks beygði þreytan
þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku afi.
Er svo glöð að hafa eytt síðustu
verslunarmannahelgi með þér og
fjölskyldunni uppi í sumarbústað
á Blönduósi. Þar áttum við góðar
og skemmtilegar stundir.
Leó Örn er mikið búinn að
hugsa um hvernig hann geti nú
heimsótt þig.
Takk fyrir allar yndislegu
stundirnar sem við höfum átt í
gegnum lífið.
Marý og Leó Örn.
Ég man þegar ég var lítil og
kom til þín þegar ég fékk lummur
hjá ömmu og bað þig um að setja
Kolbeinn Ólafsson
✝ Kolbeinn Ólafs-son fæddist í
Syðri-Götu í Fær-
eyjum 21. október
1938. Hann lést 11.
ágúst 2013.
Útför Kolbeins
fór fram frá Landa-
kirkju í Vest-
mannaeyjum 17.
ágúst 2013.
sírópið á þær, ég
vissi að ég fengi sko
góðan skammt hjá
þér. Við áttum það
sameiginlegt að finn-
ast gott að fá okkur
eitthvað sætt og
gott. Það var alltaf
gott að koma til ykk-
ar á yngri árum.
Ég vissi að ég
væri velkomin og
þér þætti vænt um
mig og það var allaf gott að kyssa
þig bless, það var líka svo góð lykt
af þér, elsku afi.
Mér fannst rosa gaman að
koma í heimsókn til þín með
Tuma, Tumi fann sko alveg að þér
þætti vænt um hann, enda varst
þú sko í uppáhaldi og gaman var
að fylgjast með hvað ykkur þótti
vænt hvorum um annan.
Elsku afi minn, vonandi líður
þér vel þar sem þú ert núna. Ég er
svo þakklát fyrir að hafa þekkt þig
og þakklát fyrir hvað þú varst allt-
af góður við mig .
Við Tumi munum sakna þín
mikið, elsku afi .
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Signý Njálsdóttir.
Kveðja frá knattspyrnu-
deild Breiðabliks
Við fráfall Konráðs sér knatt-
spyrnudeild Breiðabliks á bak
traustum félaga. Konni, eins og
flestir Blikar þekktu hann
hversdags, var félagsmaður af
lífi og sál og það er gæfa hvers
félags að á fjörur þess reki fólk
af hans tagi.
Leiðir Konna og Breiðabliks
lágu fyrst saman á árunum fyrir
1970 þegar nafni hans og yngsti
sonur, hóf að sparka leðurtuðru
á Vallargerðisvelli. Á þessum ár-
um var knattspyrnudeild
Breiðabliks að slíta barnsskón-
um, en framundan ár mikillar
uppbyggingar og breytinga.
Konni lét strax til sín taka og
var æ síðan virkur félagi í knatt-
spyrnudeildinni. Til að byrja
með starfaði Konni mest með
styrktarmannafélagi knatt-
spyrnudeildarinnar sem hann og
nokkrir valinkunnir Blikar
stofnuðu og hann varð burðar-
ásinn í getraunastarfinu sem óx
mjög á þessum árum og var
mikilvæg fjáröflun. Árið 1981
fór Konni svo að hafa hönd í
bagga með búningamálum og
fleiru varðandi meistaraflokk
karla uns hann tók alfarið að sér
liðsstjórn þess flokks. Því starfi
sinnti hann svo næstu 23 árin,
ásamt setu í meistaraflokksráði,
til loka árs 2003 er hann lét af
störfum.
Konni lét til sín taka á flest-
um sviðum. Hann sá um bún-
ingana, undirbjó liðsfundi, skrif-
aði leikskýrslur, ristaði brauðið
(sem hann borgaði oft úr eigin
vasa), hellti upp á könnuna, sá
um vatnið, og svona má lengi
telja. Hann safnaði úrklippum
um Breiðablik úr blöðum og hélt
Konráð Ó.
Kristinsson
✝ Konráð Ólafs-son Krist-
insson fæddist í
Reykjavík 1. júlí
1920. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 11. ágúst
2013.
Útför Konráðs
fór fram frá
Digraneskirkju 15.
ágúst 2013.
til haga ýmiss kon-
ar tölfræði sem hef-
ur komið sér vel við
skráningu á sögu
deildarinnar. Hann
var í essinu sínu
þegar Blikar voru í
sjálfboðavinnu við
gerð gras- og gervi-
grasvalla í Smáran-
um. Konni var allt-
af mættur og alltaf
pollrólegur. En
undir rólegu yfirbragðinu leið
honum svo nokkurn veginn í
samræmi við gengi liðsins eins
og hann greindi frá í viðtali við
Guðmund Hilmarsson, íþrótta-
fréttaritara Morgunblaðsins, í
tilefni áttræðisafmælis Konna.
Konni lagði sitt af mörkum til
Breiðabliks og samfélagsins af
hógværð og lítillæti og honum
fannst varla orð á gerandi þó að
hann legði til líf sitt og sál.
Fannst það sjálfsagt og það gaf
honum mikið. Það var hinsvegar
vel metið af samferða- og sam-
starfsmönnum og Konni hlaut í
fyllingu tímans verðskuldaða
viðurkenningu fyrir störf sín.
Hann var m.a. útnefndur Heið-
ursbliki árið 1995, á 45 ára af-
mæli Breiðabliks og hann hlaut
sérstaka Heiðursviðurkenningu
UEFA, vegna starfa sinna í
þágu knattspyrnunnar, við há-
tíðlega og eftirminnilega athöfn
á undan landsleik Íslands og
Ítalíu sem fram fór á Laug-
ardalsvelli 18. ágúst 2004, að
viðstöddum metfjölda áhorf-
enda.
Þó að Konni legði skóna á
hilluna sem liðsstjóri hélt hann
áfram að koma í Smárann og
fylgjast með gengi sinna manna
á meðan heilsan leyfði og það
var honum sérstakt ánægjuefni
þegar meistaraflokkur karla
náði að landa Íslands- og bik-
armeistaratitlunum og koma
verðlaunagripunum í Smárann.
Þá var okkar maður ánægður.
Knattspyrnudeild Breiðabliks
þakkar Konna langa og ánægju-
lega samfylgd og sendir fjöl-
skyldu hans og vinum samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Konráðs
Ó. Kristinssonar.
Ólafur Björnsson.