Morgunblaðið - 23.08.2013, Qupperneq 37

á sendibílnum. Sýningin mín í list-
húsinu hans við Laugaveg í des-
ember. Hljóðlátar samverustund-
ir. Allt spjallið á netinu. Öll föstu
skotin – en þó ofar öllu vinarþelið.
Jónas Viðar var tilfinningarík-
ur og viðkvæmur eins og títt er
um listamenn. Honum lét best að
vera einn en virtist stundum þrá
sálufélaga. Hann brynjaði brot-
hætta sál sína með fálæti og
hæðni, klæddist svörtu og bar
gjarnan sólgleraugu gegn prjáli
og glysi veraldar.
Jónas Viðar var stoltur af síð-
ustu sýningu sinni á Mokka í vor
en kvíðinn gagnvart vaxandi
heilsuleysi. Hann virtist þó ekki
hafa geð í sér til að hlíta ráðum
lækna, heldur dvaldi áfram á
vinnustofunni löngum stundum
og málaði lagskipta málverkið í
þungri þraut. Listin skyldi hafa
sinn gang.
Ég sakna Jónasar Viðars og
finn hversu mikill sannleikur er í
því fólginn að enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur.
Vertu sæll og blessaður, caro
amico.
Ragnar Hólm Ragnarsson.
Þetta var nú gott lífspartí, sem
við áttum saman, vinur. Takk fyr-
ir samveruna.
Sviðsmyndirnar sem koma upp
í hugann eru svo margar. Fyrst
kynntumst við á glaðri stundu á
Kaffi Karólínu. Þú varst svart-
klæddur eins og alltaf, mikill á
velli. Það sópaði að þér, karisma
og læti. Ég sat á næsta borði.
Vissi að þú málaðir fallegar
myndir. Man ekki hvor vék fyrsta
orðinu að hinum en frá fyrstu
kynnum vissum við báðir, held ég,
að samvistir okkar ættu eftir að
verða margar, glaðar og fagrar.
Það gekk eftir. Listin varð okkur
endalaus uppspretta að samræð-
um.
Þú sast alltaf við sama borð á
Karólínu, borðið sem þú „áttir“.
The Artist átti þetta borð. Ég
sagði þér seinna við þetta sama
borð að ég hefði kynnst góðri
konu. Við höfðum verið nánast
samvaxnir í piparsveinalífi þá um
skeið en þú varst rausnarlegur,
samgladdist strax. Fylgdist
spenntur með og hvattir mig til að
lifa eins og maður. Svo tókstu
heimsborgaralega á móti þeirri
sem átti eftir að verða konan mín
þegar hún fluttist ásamt dætrum
hingað norður. Það var mikilvægt
að upplifa kraftinn og jákvæðnina
í þér þá. Þrjár myndir eru líka á
veggjunum í húsinu okkar eftir
þig. Þú varðst mér innblástur að
aukapersónu í einni bókinni
minni, „Svarti súrrealistinn“.
Alltaf lofaðirðu bækurnar mínar
og rifjaðir endalaust upp einn
kafla sem þér fannst svo fyndinn.
Harðfiskbrandarann okkar
skildi enginn nema við tveir. Þeg-
ar þú hélst upp á 50 ára afmælið
með glæsilegri yfirlitssýningu í
Hofi færðum við Arndís þér harð-
fisk að gjöf. Við hlógum, skríkt-
um, létum eins og börn sem við
sannarlega gátum leyft okkur að
vera í viðurvist hvor annars. Slík
er góð vinátta. Þú varst góður
maður, Jónas minn, og góður
listamaður. Þótt við hefðum
stundum gaman af að rífast um
stjórnmál og fleira í samfélaginu
risti það aldrei djúpt. Þú barst
virðingu fyrir mínu sjónarhorni.
Ég virti þitt.
Mörg hjörtu eru full af sorg
vegna fráfalls þíns. En gleðin yfir
að hafa fengið að ganga götur lífs-
ins með þér er mér líka ofarlega í
huga.
Takk fyrir allt, kæri vinur.
Björn Þorláksson.
Jónas Viðar Sveinsson verður
mér ávallt minnisstæður. Það var
reisn yfir honum. Hann var stór í
sniðum, bar sig vel, hávaxinn og
mikill á velli. Það vakti einatt at-
hygli viðstaddra þegar listamað-
urinn gekk í salinn, hægum skref-
um, beinn í baki, og horfði beint
fram fyrir sig. Þegar hann nam
staðar leit hann til beggja hliða og
brosti blíðlega. Hann var í senn
alvörugefinn og spaugsamur, en
umfram allt hlýr og einlægur í
samskiptum. Nærvera hans var
sterk enda átti hann marga vini
sem nutu þess að eiga með honum
stund á vinnustofunni eða kaffi-
húsi. Það spillti ekki fyrir að hann
var góður sögumaður og gat verið
einstaklega frjór og skemmtileg-
ur. Jónas var annálaður smekk-
maður og allt sem honum viðkom
bar persónulegum smekk hans
glöggt vitni.
Leiðir okkar Jónasar lágu fyrst
saman í Glerárskóla fyrir 40 árum
þegar ég kenndi honum teikn-
ingu. Ég varð þess fljótlega
áskynja að hann var óvenju næm-
ur og gæddur ótvíræðum listræn-
um hæfileikum. Í Glerárskóla var
vel hlúð að myndlistarkennslu og
auk hinna hefðbundnu tíma fengu
áhugasamir nemendur tækifæri
til að dýpka skilning sinn og bæta
við kunnáttu sína á sérstökum
myndlistarnámskeiðum utan
skólatíma. Jónas var mjög áhuga-
samur og duglegur að tileinka sér
þá leiðsögn sem í boði var og náði
góðum árangri. Það kom því ekki
á óvart þegar hann ákvað nokkr-
um árum seinna að hefja listnám í
Myndlistaskólanum á Akureyri.
Eftir að hann hafði lokið fornámi
innritaðist hann í myndlistardeild
og útskrifaðist vorið 1987. Seinna
fór hann í framhaldsnám við
Accademia Di Belle Arti Di Carr-
ara á Ítalíu 1990-1994.
Starfsferill Jónasar Viðars var
stuttur en einkar farsæll. Framan
af listamannsferlinum málaði
hann einkum hlutbundnar mynd-
ir þar sem mannslíkaminn var í
öndvegi en seinni hluta ævinnar
málaði hann landslag. Að eigin
sögn leitaðist hann við að fjalla
um kyrrðina og fegurðina í mynd-
röðinni Portrait of Iceland. Jónas
hélt 40 einkasýningar og tók þátt
fjölmörgum samsýningum víða
um heim. Til stóð að hann tæki
þátt í sýningu í Basel í Sviss í
haust. Jónas Viðar var maður
ekki einhamur. Hann stóð að fjöl-
breyttu sýningarhaldi, fyrst á Ak-
ureyri og síðar í Reykjavík í eigin
galleríi. Jónas Viðar gallery var
rekið af miklum myndarbrag í
mörg ár og eru margar sýningar á
þess vegum minnisstæðar. Þótt
Jónas hafi mestan part ævi sinnar
sinnt listsköpun sem aðalstarfi
kom fyrir að hann kenndi verð-
andi listamönnum í Myndlista-
skólanum á Akureyri og víðar.
Allt sem Jónas tók sér fyrir hend-
ur var vel af hendi leyst, smekk-
legt og fágað.
Það er sárt að missa vin. Margt
fólk er oft stærra og mikilvægara
en við gerum okkur grein fyrir í
daglegu lífi. Þess vegna ættum við
að hugsa betur hvert um annað og
umfram allt bera virðingu fyrir
lífinu og sjálfum okkur um leið.
Ég ber djúpa virðingu fyrir
framlagi Jónasar Viðars til sam-
félagsins.
Helgi Vilberg.
Það er ótrúlega erfitt að setjast
niður og ætla að minnast vinar
míns, Jónasar Viðars. Minning-
arnar hrannast upp og erfiðara en
orð fá lýst að sætta mig við fráfall
hans.
Vinátta okkar nær langt aftur
en við Jónas bundumst tryggðar-
böndum eftir að glæstum náms-
ferli hans lauk á Ítalíu með hæstu
einkunn í myndlist. Þá tók við að
koma sér fyrir í fæðingarbænum
Akureyri þar sem hann fékk að-
stöðu í gamla barnaskólanum. Sá
tími sem þar fór í hönd var frábær
enda var ýmsum meðulum beitt
við að selja málverkin sem vöktu
strax mikla athygli.
Ég er þakklátur fyrir ferð sem
við fórum ásamt öðrum vinum til
Liverpool, en sú ferð mun aldrei
falla í gleymskunnar dá. Jónas
var harður stuðningsmaður Liv-
erpool og þegar við fórum á An-
field og sungum hástöfum „you
never walk alone “ féll ég sjálfur
fyrir liðinu, sem styrkti enn okkar
vinasamband. Í svona ferð var
ekki hægt að hugsa sér betri
ferðafélaga en Jónas, hann hafði
einstakan húmor og hlátrasköllin
voru aldrei langt undan í viðurvist
hans.
Jónas var um margt sérstakur
maður. Hann var einstaklega
hreinskiptinn og lét oft orð falla
um lífið og tilveruna sem aðrir í
besta falli hugsuðu, en þorðu ekki
að segja. Hann sagði oft við mig:
„Svenni, ég nenni eiginlega ekki
að vinna, það slítur svo í sundur
daginn.“ Og það besta var að hann
meinti þetta frá dýpstu hjartarót-
um, þó að þetta sé hugarfar sem
margir hneyksluðust á, enda er
algengara að við Íslendingar
hreykjum okkur frekar af ógnar-
mörgum vinnustundum og fjar-
veru frá fjölskyldum.
Draumur Jónasar var því að
vinna eingöngu að listsköpun
enda var hann frábær myndlist-
armaður. Um tíma rak hann
glæsilegt gallerí í Gilinu á Akur-
eyri sem bar honum fagurt vitni.
Við félagarnir kölluðum hann oft
kónginn í Gilinu.
Þegar Jónas fékk á sínum tíma
úthlutun sem bæjarlistamaður
Akureyrar þá sýndi hann þakk-
læti í verki með því að setja upp
sýningu með 12 verkum og gaf
þau öll, en gestir höfðu skráð sig í
pott til að freista þess að eignast
verk eftir hann. Jónas kunni að
þakka fyrir sig og gerði það þarna
með glæsibrag.
Í fyrra hélt Jónas upp á fimm-
tugsafmæli sitt í Hofi á Akureyri.
Þar sýndi hann og sannaði með
glæsilegri myndlistarsýningu að
þar fór einn besti málari samtím-
ans á Íslandi. Í afmælinu lék hann
á als oddi og gríðarleg aðsókn var
að sýningunni.
Jónas var ávallt velkominn inn
á mitt heimili og hann fékk oftast
að ákveða hvað ætti að vera í mat-
inn ef von var á honum. Dætur
mínar hændust að honum og það
var ávallt tilhlökkunarefni að fá
hann í heimsókn. Hans verður
sárt saknað af fjölskyldu minni.
Ég kveð vin minn Jónas Viðar
með miklu þakklæti fyrir trausta
vináttu og margar ánægjustund-
ir. Ég sendi Karlottu dóttur hans,
bræðrunum Birni, Birgi og þeirra
fjölskyldum, foreldrum Jónasar,
ættingjum og vinum innilegar
samúðarkveðjur frá fjölskyldu
minni.
Sveinn Rafnsson,
Berghildur Þóroddsdóttir,
Aldís og Hulda.
Minningarnar þjóta um huga
mér og get ég vart trúað því að
Jónas Viðar hafi kvatt þetta jarð-
líf. Að eiga ekki eftir að sjá nafnið
hans birtast á símaskjánum,
spjalla við hann, fara með honum
á kaffihús eða elda handa honum
kótelettur er tómleg tilfinning.
Fyrstu minningar mínar um
Jónas eru frá því að ég var fimm
ára og hann sex. Við vorum að leik
í sandkassa í Áshlíðinni með
bræðrum hans Bjössa og Bigga,
en þar ólumst við upp fram á ung-
lingsárin, þeir í Áshlíð 12 og ég í
Áshlíð 10.
Leiðir okkar skildu í allmörg ár
en árið 2001 tókst með okkur vin-
átta á ný þegar ég flutti aftur
heim til Akureyrar en hann var þá
búsettur þar og hélst góð vinátta
með okkur alla tíð síðan.
Hjartahlýja, óeigingirni og
nægjusemi eru orð sem mér
finnst lýsa Jónasi vel. Hann var
einstakur persónuleiki, viðkvæm-
ur og harður í senn. Einnig gat
hann verið mjög gamansamur og
gerði þá ekki síður grín að sjálfum
sér en öðrum. Við vorum dugleg
við að leggja hvort öðru lífsregl-
urnar og vinsæl setning hjá okkur
báðum var „þú verður nú að fara
betur með sjálfa(n) þig.“
Það hafði skapast sú hefð að ég
eldaði annað slagið handa honum
kótelettur með sykurbrúnuðum
kartöflum, grænum baunum,
rauðkáli og rabarbarasultu og það
varð sko að vera rabarbarasulta. Í
fyrra haust hafði ég orð á því við
Jónas að nú yrði ég með eitthvað
hollt í matinn en þá var hann fljót-
ur að svara: „Æi, Fríða Sara, þá
kem ég bara ekkert í mat til þín!“
Og þar með fékk hann sínu fram-
gengt.
Ég minnist þess þegar Jónas
var í kótelettuboði hjá mér um
páskana í fyrra og við vorum bæði
að „springa“ eftir matinn. Ég
lagðist upp í sófa og hann í hæg-
indastólinn með barnabarn mitt.
Ég lognaðist út af og vaknaði
klukkustund síðar og furðaði mig
á því hvers vegna Jónas hefði ekki
vakið mig. „Þú ert svo þreytt og
þarft á hvíld að halda,“ svaraði
hann. Hann hafði þá haft ofan af
fyrir Friðriku litlu í klukkutíma
með því að leika fyrir hana lög í
símanum sínum og spila leiki, allt
til að amma gæti hvílt sig.
Þótt Jónas væri oft með vissan
„front“ og virtist ekki taka hlut-
unum of alvarlega þá var hann
einlægur og sannur vinur vina
sinna og kunni vel að meta allt
sem fyrir hann var gert og gjaf-
mildur var hann. Ég naut góðs af
þakklæti hans í málverkum sem
hann færði mér eða einhverju
öðru og síðast færði hann mér bók
sem ber heitið „besti vinur“ sem
átti svo sannarlega við um vin-
skap okkar.
Jónas var hæfileikaríkur mað-
ur og málaði fallegar myndir en
hann var ekki síður hagmæltur.
Oft fékk ég sendingu frá honum
með fallegum kveðskap og vel
völdum orðum. Ég er rík af minn-
ingum um góðan vin.
Fjölskylda Jónasar var honum
afar kær. Augasteinninn hans var
hún Karlotta sem hann var alltaf
svo stoltur af. Bræður hans,
Bjössi og Biggi og foreldrar hans
voru honum ætíð ofarlega í huga.
Ég votta þeim öllum og öðrum
ættingjum og vinum Jónasar
samúð mína og kveð kæran vin
með söknuði.
Þín vinkona,
Hólmfríður Sara.
Það er mér erfitt að kveðja þig,
Jónas. Þegar ég vaknaði á mánu-
dagsmorguninn leit ég strax á
símann og sá að Birgir bróðir þinn
hafði hringt tveim tímum fyrr, ég
vissi um leið hvað hafði skeð. Við
vorum hjá þér, við Indiana, kvöld-
ið áður.
Þetta fannst mér vont, erfitt og
ósanngjarnt, þú ert að fara frá
okkur alltof ungur, við sem áttum
eftir að gera svo margt saman.
Ég hef grátið mikið, því ég
sakna þín, Jónas, þú ert einn besti
vinur minn.
Þegar ég lít til baka hugsa ég
með hlýhug til þín og hve heppinn
ég er að hafa kynnst þér. Þú hefur
alltaf reynst mér vel. Ég mun
aldrei gleyma hve góður þú varst
við mig þegar ég missti litla
drenginn minn, fyrir það eitt er ég
þér ævinlega þakklátur.
Þú hafðir þann eiginleika að
geta samglaðst manni þegar eitt-
hvað gekk vel, hvort það voru
dætur mínar sem ég var að monta
mig af eða þegar ég ákvað að gifta
mig, eða bara hvað sem var, þú
varst alltaf glaður þegar vel gekk
hjá mér. Eins þegar Selma litla
mín fæddist, þá man ég faðmlagið
þitt þegar þú óskaðir mér og okk-
ur innilega til hamingju, þú virki-
lega gladdist fyrir mína hönd.
Við höfum átt margar ánæju-
stundir saman Jónas, mikið fíflast
og mikið hlegið, já við höfum alltaf
átt auðvelt með að hlæja saman.
Svo er tvennt sem sameinaði okk-
ur enn meira, annarsvegar Liver-
pool og hinsvegar myndlistin. Þú
sem fagmaður og ég sem unnandi.
Já, við höfum mikið talað um
myndlist og myndlistarmenn, þú
spurðir mig alltaf reglulega hvort
ég hefði keypt mynd eða hvort ég
hefði séð eitthvað spennandi ný-
lega, þú vissir um allar mínar
myndir og muni og vildir fá að sjá
þegar nýtt bættist við.
Liverpool var okkar lið og
marga leikina höfum við séð sam-
an, þú hafðir alla tíð sterkar skoð-
anir á liðinu og gast orðið heitur
út í leikmenn og þjálfara ef þeir
voru ekki að standa sig. Ef ég
komst ekki að sjá leik sendir þú
mér ansi oft stöðuna með SMS
þegar annað liðið hafði skorað.
Við ætluðum saman á Anfield í
haust og ætluðum að taka Tóta
Blöndal með.
Þegar þú komst heim úr heilsu-
ferð frá Póllandi fyrir nokkrum
árum hringdir þú strax í mig og
vildir hitta mig, þú vildir sýna þig
og hve vel þér hefði gengið, klukk-
an var um 20 og við ákváðum að
hittast á bílaplaninu við skrifstof-
una hjá mér, þú hafðir lagt BMW-
inum þínum á mitt planið og
stóðst þar við hlið bílsins settir
hendurnar út og snerir þér í hring
og ég sá strax hvað þú leist rosa-
lega vel út, og ég sá hvað þú geisl-
aðir og hvað þú varst glaður. Ég
mun aldrei gleyma þessu, Jónas,
að sjá þig svona glaðan gerði mig
glaðan.
Þú talaðir oft um Karlottu dótt-
ur þína og það fór aldrei fram hjá
mér að hún var augasteinninn
þinn og hve mikið þú elskaðir
hana og ég vissi alltaf að þú vildir
gera allt sem þú gætir fyrir hana,
þú varst stoltur af henni og sagðir
mér oft frá henni og hvað hún
væri að gera.
Elsku Jónas, það hefur gert
mig að betri manni að hafa kynnst
þér og ég þakka þér fyrir allt. Það
eru engin orð sem geta lýst því
hvernig mér líður núna, það er
bara svo sárt að þurfa að vera án
þín.
Elsku Karlotta, Birgir, Björn,
Herborg, Jakob, Sveinn, Aðal-
heiður, fjölskyldur og vinir, ég
sendi ykkur mínar dýpstu samúð-
arkveðjur og bið almættið að leiða
ykkur í gegnum sorgina.
Jónas, þín verður sárt saknað.
Jóhannes Sigurðsson.
Kaffihúsaheimurinn er nokkuð
stór og á Mokka kemur saman í
hádeginu hópur karla og skegg-
ræðir tíðaranda, menningu, mat,
drykk, kaffi, tilveru, listir, mynd-
ir, kvikmyndir, skáldskap, heim-
speki, miðilsfundi, konur … Já,
það ægir öllu saman og ekki er
það allt merkilegt sem sagt er
enda bara ætlað til skemmtunar.
Fyrir um þremur árum skipaði
sér í þennan hóp nokkuð þéttur
náungi, utanbæjarmaður, og ég,
sem skrifa þetta í nafni kaffifélag-
anna og hafði af ýmsum ástæðum
verið fjarri þessari samkomu í
nokkurn tíma, var eilítið tor-
trygginn í fyrstu en settist samt
hjá honum og tók hann tali. Ég sá
að hann hafði gaman af og með
okkur tókst vinátta. Þarna var
kominn Jónas Viðar, listmálari og
„fyrripartaskáld“.
Þessi venja að hittast í hádeg-
inu yfir kaffibolla til að gefa
skýrslu og kryfja mómentið, gefa
þjáningunni nafn og skilgreina
gleðina eða bara leyfa sér kjána-
lætin og ábyrgðarleysið, var til að
brjóta upp daginn og Jónas lét sig
sjaldnast vanta.
Hans er nú saknað en það er
svo undarlegt með Mokka að
ósjaldan eru menn á staðnum án
þess að vera þar og þannig verður
það með Jónas í einhvern tíma.
F.h. kaffifélaganna á Mokka,
Bárður R. Jónsson.
Minn dýrmæti.
Á lífsleiðinni verður maður
stundum þeirrar gæfu aðnjótandi
að einstaklingur kemur inn í lífið
og hittir í hjartastað, það er fá-
gætt og óendanlega dýrmætt. Ég
vissi ekki, Jónas minn, að ég ætti
til svona mörg tár, þau streyma
bara og streyma, það hafa opnast
flóðgáttir og eins og þú myndir
segja „ég er í algjörum búðing“.
Það var alltaf gott veður í kring-
um þig. Ég kom úr stormi og hitti
klettinn og þar var sól. Sumt hefði
ég ekki getað lifað af án þín, nú
verð ég að lifa án þín. En þú varst
svo miklu meira en vinur minn, þú
dreifðir í kringum þig gullsandi.
Frábær listamaður, frábær
mannþekkjari og svo djúpvitur,
húmoristi af guðs náð og pabbi
número uno. Ég held að ég hafi
aldrei hitt þig og þú hafir ekki
sagt mér eitthvað fallegt um Karl-
ottu og stundum hitti ég þig oft á
dag þegar við bjuggum fyrir norð-
an.
Elsku vinur, ég get ekki kvatt
þig, ég mun bara hitta þig þegar
að því kemur. Það segir enginn
bless við Jónas Viðar, það er bara
ekki hægt. Ég hef aldrei kvatt þig
nema með faðmlagi og ekki heils-
að þér heldur nema með faðmlagi.
Faðmlagið verður bara að bíða,
elsku besti. Ég sit og horfi á
myndina mína sem þú málaðir og
minnist þess þegar þú sagðir við
mig að myndirnar þínar myndu
lifa okkur öll og það er rétt, elsku
vinur.
Við eigum fjársjóð í myndun-
um þínum sem eiga eftir að
ferðast áfram í gegnum kynslóðir.
Við samferðarmenn þínir urðum
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
kynnast þér og njóta mannsins
sem sá listina í myndum, lífi og
fólki. Takk fyrir allt, elsku dýr-
mæti vinur minn, takk fyrir svo
óendanlega margt.
Ég votta þínum nánustu mína
dýpstu samúð, Karlottu og Eddu
Hrund, mömmu þinni og pabba,
Bigga bróður og Bjössa bróður og
öllum þeim sem þú snertir með
sannri vináttu og kærleika.
Þín
Laufey Brá.
MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. ÁGÚST 2013
✝
Þökkum af hlýhug öllum þeim sem sýnt hafa
fjölskyldunni samúð og stuðning við andlát
og útför móður okkar, tengdamóður, systur,
ömmu og langömmu,
JÚLÍU BALDURSDÓTTUR,
Viðjuskógum 15,
Akranesi,
Baldur Ragnar Ólafsson, Auður Líndal Sigmarsdóttir,
Guðrún Ellen Ólafsdóttir, Guðjón Theodórsson,
Ragnhildur Ísleifs Ólafsdóttir, Birgir Guðmundsson,
Jóhanna Baldursdóttir, Rafn Svan Svansson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
ANDRÉSAR GUNNARS JÓNASSONAR,
fyrrverandi verksmiðjustjóra,
Brekkugötu 22,
Þingeyri.
Þórdís Jónsdóttir,
Sigríður Jónasína Andrésdóttir, Bragi Þór Haraldsson,
Jóhanna Jóna Andrésdóttir,
Jónas Magnús Andrésson, Vilborg Helgadóttir,
Þuríður Andrésdóttir, Sigurður Freyr Hreinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.