Morgunblaðið - 31.10.2013, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. OKTÓBER 2013
✝ Kristján Benja-mínsson fædd-
ist í Haukatungu í
Kolbeinsstaða-
hreppi á Snæfells-
nesi 5. október
1923. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 23.
október 2013.
Foreldrar hans
voru Margrét Jó-
hanna Sigríður Jó-
hannesdóttir, f. 30. júní 1905, d.
15. jan. 1995, og Benjamín
Kristjánsson, f. 2. des. 1895, d.
16. des. 1977. Hálfsystkini
Kristjáns, sammæðra, faðir
Sveinbjörn Jónsson, eru: Hauk-
ur, f. 6. feb. 1932, maki Ingi-
björg Jónsdóttir, Friðjón, f. 10.
mars 1933, d. 1. sept. 1990,
maki Björk Halldórsdóttir, Jó-
hannes, f. 29. júní 1935, d. 23.
Margrét móðir Kristjáns
giftist Sveinbirni Jónssyni
bónda á Snorrastöðum 1931 og
fluttust þau þangað ásamt
Kristínu móður Margrétar.
Kristján tók gagnfræðapróf frá
Héraðsskólanum í Reykholti.
Kristján vann í Sölufélagi garð-
yrkjumanna frá 1945 til 1993
eða í 48 ár, lengst af sem skrif-
stofustjóri. Kristján var virkur
í félagsstarfi innan badmin-
tonhreyfingarinnar um langt
árabil. Hann var meðlimur í
Fuglum, sem var hópur innan
TBR. Hann var kosinn í stjórn
TBR árið 1955 og varð síðar
formaður þess, árið 1956. Þá
var hann kosinn fyrsti formað-
ur Badmintonsambands Íslands
árið 1967. Hann var sæmdur
gullmerki TBR og ÍSÍ. Hann
sat lengi í ritnefnd blaðsins
Hesturinn okkar og var fé-
lagsmaður í hestamannafélag-
inu Fáki og var virkur í starfi
þess.
Útför Kristjáns verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag, 31.
október 2013, og hefst athöfnin
kl. 13.
okt. 2002, Kristín
Sólveig, f. 17. mars
1941, d. 8. mars
1992, maki Grétar
Haraldsson, látinn,
Helga Steinunn, f.
20. jan. 1943, maki
Indriði Albertsson,
Elísabet Jóna, f.
20. des. 1946, maki
Garðar Gíslason.
Kristján kvænt-
ist Huldu Guð-
mundsdóttur 15. mars 1952.
Börn þeirra eru a) Kristín
Berglind, f. 4. sept. 1958, maki
Páll Kristján Svansson. Börn
þeirra eru Kristján Hrannar, f.
31.3. 1987 og Kári, f. 3.3. 1989,
b) Broddi Kristjánsson, f. 8.
des. 1960. Maki Helga Þóra
Þórarinsdóttir. Börn þeirra eru
Eiður Ísak, f. 30. maí 1995 og
Andri, f. 6. feb. 2001.
Ljúfasta stundin
er löngu horfin
og liðið að hausti.
Skjálfa viðir,
en skipið fúnar
skorðað í nausti.
Og sorgin læðist
í svörtum slæðum
um sölnuð engi.
Blöðin hrynja
í bleikum skógum
á brostna strengi.
Löng er nóttin
og nístingsköld
við niðandi ósa.
Hjartað stinga
hélaðir þyrnar
heilagra rósa.
(Davíð Stefánsson)
Það var eins og náttúran héldi í
sér andanum þá sex sólarhringa
sem það tók tengdaföður minn að
berja nestið, slík var hauststillan
og kyrrðin. Hann hafði ávallt bor-
ið mikla virðingu fyrir náttúrunni
og öllu lífi svo þessi kveðja var
nokkuð táknræn fyrir hann.
Það eru hartnær þrjátíu ár frá
því ég kynntist Kristjáni, en þá
fórum við Kristín Berglind dóttir
hans að vera saman. Hann tók
mér hlýlega frá fyrstu tíð og mín
gæfa var sú að eignast þarna góð-
an vin og tengdaföður sem aldrei
bar skugga á. Ekki skemmdi nú
fyrir að hann var hestamaður og
þarna áttum við og öll fjölskyldan
sameiginlegt áhugamál sem ól af
sér margar gæðastundir.
Kristján var orðinn sextugur
þegar okkar kynni hófust en
snarpur og hraustur sem þrítug-
ur. Hann fór ekki um með hávaða
en var þess meiri fyrirmynd í
verkum sínum. Fljótlega eftir að
við Kristín hófum búskap stóð
okkur til boða að kaupa efri hæð-
ina í fjölskylduhúsinu á Holtsgöt-
unni. Ég var alveg óhræddur að
taka það skref að búa í sama húsi
og tengdaforeldrarnir og áttu
mannkostir Kristjáns ekki síst
þátt í því. Aldrei hefur borið
skugga á þessa sambúð sem var
gæfuspor enda hafa synir okkar
notið góðs af því að hafa alist upp í
nálægð afa og ömmu. Kristján var
ljóðelskur með afbrigðum og
mundi flest það sem hann las og
stóð í hljóðstöfum. Alltaf var stutt
í léttleikann og húmorinn sem
meiddi engan en var oftar en ekki
á eigin kostnað. Hann hafði góða
nærveru og það var aðdáunarvert
hve börn hændust að honum enda
gaf hann sér ómældan tíma fyrir
þau. Þó skrokkskjóðan hafi strítt
honum síðustu árin var andinn og
húmorinn sá sami allt til enda. Nú
er hann búinn að söðla hest í nýj-
um lendum, með þrjá til reiðar,
alla ljósa og fer hratt yfir.
Páll Kristján Svansson.
Þó dauðsföll séu eðlilegur hluti
af lífi manns á jörðinni þá eru þau
alltaf erfið, sérstaklega þegar
svona góður maður eins og afi
Kristján var, fellur frá.
Afi hefur alltaf verið stór hluti
af lífi okkar því við höfum alltaf átt
svo margar og góðar stundir sam-
an. Við höfum eytt stórum hluta
úr sumrunum uppí sumarbústað
ömmu og afa. Þar hefur alltaf ver-
ið gott að vera og þar hefur afi
verið á heimavelli. Þar kenndi afi
okkur að umgangast dýr af virð-
ingu og nærgætni. Það var gaman
að fylgjast með honum sniglast í
kringum hestana. Hann talaði
alltaf svo fallega til þeirra þannig
að þeir urðu alltaf vinir hans.
Hann sagði alltaf að ef maður tal-
aði hlýlega til þeirra þá yrðu þeir
vinir manns og það var greinilegt
að það hafði hann gert því allir
hestarnir voru greinilega vinir
hans. Hann kenndi okkur líka að í
hestaferðalögum ætti maður að
skipta oft um hest því þá kæmi
maður heim á óþreyttum hesti.
Það gerði afi alltaf. Þó afi hafi ekki
farið sjálfur á hestbak nú í nokkuð
mörg ár þá sá maður alltaf að þeir
voru líf hans og yndi. Það lifnaði
alltaf yfir andlitinu á honum þeg-
ar talað var um hestana eða þeir
komu í gerðið við bústaðinn.
Fyrstu árin okkar þá skutlaði afi
okkur niður í hestagirðingu til að
heilsa upp á þá en nú seinni árin
skutluðum við honum þangað og
horfðum saman á þá út um bíl-
gluggann. Hann sá að þeim leið
vel og þá leið afa vel. Afi var alltaf
duglegur að styðja okkur í því
sem við vorum að gera og fylgdist
vel með okkur. Hann er búinn að
keyra okkur óteljandi ferðir á
badmintonæfingar, fótboltaleiki
eða á golfvöllinn. Því munum við
aldrei gleyma.
Elsku afi, „stóri maðurinn“ og
„góði maðurinn“ kveðja þig með
miklum söknuði en við vitum að
þú ert örugglega í hestaferðalagi
með þrjá ljósa gæðinga til reiðar
og enginn þeirra er þreyttur.
Eiður Ísak og Andri.
Að alast upp við hlið afa síns
eins náið og ég gerði til fullorðins-
ára telst til forréttinda. Allt vildi
hann fyrir mann gera sem ég met
mikils og átti ég oft skemmtilegar
umræður við hann um lífið og til-
veruna. Þó eitthvað bjátaði á var
stutt í húmorinn hans og góða
skapið. Seint gleymast reiðtúr-
arnir okkar um Hrunamanna-
hreppinn er hann sagði mér frá
fellinu Álfkonunni og gerði maður
sér snemma grein fyrir að hér
væri afar jarðbundinn góður mað-
ur með mikla skáldgáfu. Það eru
ekki allir Íslendingar sem fæðast í
torfbæjum og upplifa fornöldina
eins og hún var nánast frá land-
námi þangað til hann flytur til
Reykjavíkur og kynnist tækniöld-
inni. Allar mínar minningar um
hann gleymast seint og þykir mér
afar vænt um þær. Elsku afi
minn, þín verður sárt saknað.
Kári.
Þá er hann elsku afi minn búinn
að kveðja. Maðurinn sem kenndi
mér að nota stuðla og höfuðstafi
og kynnti mér ótrúleg ljóð og
bækur sem fylgja manni gegnum
lífið. Allar hestaferðirnar með
honum voru svo skemmtilegar og
eru sveipaðar dýrðarljóma í dag.
Það var svo margt sem við áttum
sameiginlegt og ég er þakklátur
fyrir að hafa fengið öll þessi ár þar
sem maður gat notið þessarar
hlýju nærveru sem alltaf fylgdi
honum. Við hlógum að því sama,
og hneyksluðumst saman líka,
sem var ekki síður skemmtilegt á
sinn hátt. Afi var einn besti maður
sem ég hef kynnst og ég tók hann
mér til fyrirmyndar í öllu sem
hann gerði. Þó parkinsons-sjúk-
dómurinn hefði tekið sinn toll
sýndi hann ótrúlegt þrek, bæði
andlegt og líkamlegt. Hvíldu í
friði, elsku afi minn.
Kristján.
Fyrsta minning mín um Stjána
bróður er þegar þessi hávaxni
maður sveiflaði mér upp undir
hvelfinguna sem er á milli eldhúss
og forstofu á æskuheimilinu. Mér
fannst þetta mögnuð flugferð,
heyrði viðvörunarorð foreldra
minna en harðneitaði að ég væri
nokkuð hrædd, þó að ég muni enn
óttablandna spennuna.
Annað sem mér er minnisstætt
eru sumarkvöldin í hlaðvarpanum
á Snorrastöðum þegar bræðurnir,
sem allir voru eldri en við systur,
héldu uppi skemmtidagskrá með
gamansögum, skondnum kveð-
skap og eftirhermum. Ekkert var
rætið, aðeins góðlátlegt grín. Þá
var mikið hlegið og ekki auðvelt
að slíta sig frá og fara í háttinn.
Stundum fór tannburstunin fram
úti á hlaði til að missa nú ekki af
neinu.
Stjáni var vel lesinn ljóðaunn-
andi og kunni býsnin öll af ljóðum.
Sjálfur var hann fljúgandi hag-
mæltur. Hann var einstakur húm-
oristi, umburðarlyndur og góður
maður. Flinkur skrifstofumaður
og hestamaður en fyrst og fremst
var hann „Huldumaður“ eins og
einn vina hans orðaði það í afmæl-
isræðu. Hulda mín, var ávallt
ávarp hans til konu sinnar, hún
var honum allt og samband þeirra
var fallegt. Að gera gott úr öllu
var þeim svo eðlislægt. Einstakir
eðliskostir þeirra hjóna hafa erfst
ríkulega til barnanna og afkom-
enda þeirra. Varla hægt að finna
jafn samheldna og ástríka fjöl-
skyldu. Badminton var íþróttin
þeirra og ótal margir meistaratitl-
ar komu í hús hjá fjölskyldunni.
Þá var hestamennskan sameigin-
legt áhugamál.
Það voru ekki miklar svipting-
ar í lífi eða starfi Stjána. Þau
Hulda bjuggu allan sinn búskap á
æskuheimili hennar og hann vann
alla tíð hjá sama aðila. Síðustu ár-
in truflaði Parkinsonsjúkdómur-
inn lífið hjá Stjána. Hann tók hon-
um undra vel og hélt húmornum
og skemmtilegum tilsvörum alveg
fram í andlátið. Hulda og börnin
stóðu eins og alltaf þétt við bakið á
honum með alúð og hlýju.
Á 90 ára afmælinu hans 5. okt.
sl. héldu þau eftirminnilega af-
mælishátíð þar sem afkomendur
hans glöddu hann og okkur öll
með tónlist, upplestri og góðum
veitingum. Ég hafði orð á því við
Stjána hvað þau gerðu þetta fal-
lega og svarið var stutt og laggott:
„Ég valdi vel.“ Sannarlega rétt
því jákvæðari manneskju en
Huldu mágkonu er ekki hægt að
hugsa sér. Stjáni lifði og kvaddi
með reisn.
Garðar þakkar fyrir „bróður“
nafnbótina. Mikið þakklæti er
mér efst í huga þegar ég kveð
Stjána nú um stund. Allt frá því
hann lyfti mér lítilli stelpu í hæstu
hæðir til síðustu daga hans hér, er
uppistaða og ívaf minninganna
góðmennska og gleði, velvild og
væntumþykja. Gómsætu tómat-
arnir sem fylgdu heimsóknum
fjölskyldunnar vestur gleymast
mér seint.
Nú hefur meirihluti Snorra-
staðasystkinanna kvatt þessa
jarðvist og það er sem ég heyri
hlátur þeirra og glaðværð hljóma
frá huggulegum hlaðvarpa. Þegar
við hin bætumst í hópinn aukast
hlátrasköllin.
Ég bið góðan Guð og alla engl-
ana að styrkja og styðja elskulegu
fjölskylduna hans Stjána. Sökn-
uðurinn er sár en sælt að vita að
nú er hann laus við þreyttan lík-
amann. Guð blessi góðan bróður.
Elísabet J. Sveinbjörnsdóttir.
Fallinn er frá ljúfur og góður
maður, Kristján Benjamínsson.
Leiðir okkar hafa legið saman í
meir en hálfa öld. Það var gæfa
okkar beggja að eignast systur
tvær, sem eiginkonur, frá sérlega
góðu heimili í Vesturbænum í
Reykjavík enda sagði Kristján oft
við mig að við værum lukkunnar
pamfílar að hafa eignast sætustu
og bestu stelpurnar úr þeim bæj-
arhluta. Mér er ljúft að minnast
margra góðra og ánægjulegra
stunda í okkar fjölskyldu bæði á
heimili Kristjáns og Huldu og
einnig í sumarhúsi þeirra á Flúð-
um, stundir sem munu lifa í minn-
ingunni ævilangt.
Í starfi var Kristján gæfusam-
ur og samviskusamur svo af bar
og starfaði nær allan sinn starfs-
aldur í sama fyrirtækinu Sölu-
félagi Garðyrkjumanna og naut
trausts og virðingar stjórnenda
og félagsmanna Sölufélagsins alla
tíð uns hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir, enda að nógu að
hyggja varðandi frístundir og bar
þar hæst hestamennskan. Krist-
ján var í eðli sínu og uppruna
sveitamaður sem unni hestum
ekki minna en mannfólkinu og átti
sínar bestu stundir í allskonar
hestastússi, sem og öll fjölskylda
hans.
Snemma á ævinni urðu Hulda
og Kristján frumkvöðlar í þeirri
íþróttagrein, sem átti eftir að
móta líf fjölskyldunnar, nefnilega
badmintoníþróttinni. Öll fjöl-
skyldan Kristján, Hulda, Broddi
og Kristín stunduðu íþróttina af
miklu kappi og varð Broddi marg-
faldur meistari á sínum ferli.
Ekki verður Kristjáns minnst,
svo ekki sé hans heittelskuðu eig-
inkonu Huldu getið og hennar
heimilis á Holtsgötu 12. Þar sem
hún ólst upp. Það var þeirra gæfa
að eignast íbúð á neðri hæð húss-
ins og þegar Guðmundur Símon-
arson tengdafaðir okkar Krist-
jáns féll frá, keypti Kristín
Berglind dóttir þeirra og hennar
fjölskylda hans íbúð á efri hæð
hússins. Yndislegt var að fylgjast
með því fallega samlífi sem þar fór
fram, einstök umhyggja allra fyr-
ir þeim Huldu og Kristjáni, þegar
aldurinn færðist yfir og veikindi
Kristjáns herjuðu á og voru hon-
um erfið.
Eins og öllum þeim sem þekktu
Kristján var kunnugt um, unni
hann ljóðum, las mikið og var
sjálfur vel skáldmæltur. Eitt sinn
varð ég þess aðnjótandi að hann
sendi mér vísu að gefnu tilefni.
Að lokum langar mig til að snúa
dæminu við og senda honum frá
mér, seinni hluta vísunnar:
Ef kalt er úti og klökug jörð
er kannske skárra en ekki
að berist kveðja með brosi til
eins besta manns, sem ég þekki.
Megi góður Guð taka þér opn-
um örmum og blessa þig, kæri
vinur, og svili.
Huldu minni og allri fjölskyld-
unni sendum við Gyða okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Haraldur Baldursson.
Sem dropi tindrandi
tæki sig út úr regni
hætti við að falla
héldist í loftinu kyrr –
þannig fer unaðssönnum
augnablikum hins liðna.
Þau taka sig út úr
tímanum og ljóma
kyrrstæð, meðan hrynur
gegnum hjartað stund eftir stund.
(Hannes Pétursson)
Kristján, móðurbróðir minn,
var afar glæsilegur maður. Hann
var hávaxinn og tígulegur og með
skemmtilegt blik í brúnum aug-
um. Hann var skáldmæltur og orti
afar fallega. Skáldgyðjan var aug-
ljóslega hans góða vina þó að hann
hafi aldrei ráðist í það stórvirki að
gefa kveðskap sinn út á bók.
Það besta við Stjána var þó
hvað hann var ætíð mildur og
hlýr. Þess nutum við ættingjar
hans í ríkum mæli. Enginn heils-
aði eða kvaddi sem Stjáni. Hann
lukti mann örmum og frá honum
streymdi þessi ólýsanlegi varmi
sem bjó til með okkur skjól og
vernd gegn öllu illu.
En þrátt fyrir að Stjáni hafi átt
þessa fallegu stillu í lund sinni var
hann afskaplega fjörugur og
skemmtilegur. Lágstemmd til-
svör hans voru í senn sniðug og
óvænt og kitluðu hláturtaugarnar
meira en annað.
Milli Stjána og mömmu var fal-
legt og sterkt samband og hann
kom mikið í heimsóknir í uppvexti
mínum. Mér var hann alltaf ein-
staklega góður en þar fyrir utan
átti hann þann merkilega sess í lífi
mínu að vera faðir Kristínar
Berglindar og Brodda, uppá-
haldsfrændsystkina minna í heim-
inum. Við mynduðum lítið (en af-
skaplega frækið) þríeyki sem lék
sér áhyggjulaust saman í þeirri
nóttlausu voraldar veröld sem
ávallt ríkti í sveitinni okkar,
Snorrastöðum.
Einhverju sinni vorum við
mamma staddar tvær á Snorra-
stöðum og urðum samferða
Stjána í bæinn. Hann var á nýja
Taunusnum sínum og fór Drag-
ann eins og oft var gert á þeim
tíma til að stytta örlítið leiðina.
Ég var alveg óskaplega bílveikt
barn og enn man ég hvað mér var
brugðið þegar ég seldi upp þarna
miðja vegu og ataði út bílinn fína.
Þá varð þessum móðurbróður
mínum það fyrst fyrir að strjúka
litlu frænku sinni róandi um
vangann og segja henni að hætta
að gráta. Síðan gekk hann rólega
af stað til að sjá hvort hann sæi
ekki einhvers staðar sprænu svo
hægt væri að væta tusku.
Stjáni var mikill hestamaður
og eitt sinn kom hann ríðandi til
okkar í Álftamýrina. Hvílíkur æv-
intýrabragur sem var á þessum
frænda mínum þá. Enn sé ég það
fyrir mér hvar þau mamma stóðu
í tröppunum og töluðu og hlógu á
meðan hann hélt við hestinn. Sú
mynd hefur einhvern veginn
varðveist í huga mér. Stjáni, hár
og glæstur í reiðbuxum, og
mamma í stretsbuxum og bol með
rúllukraga. Yfir þeim einhver sér-
stakur ljómi og gleði og milli
þeirra þessi órofa elska sem ekk-
ert fékk grandað.
Þegar Stjáni varð níræður um
daginn faðmaði hann mig að sér
og hvíslaði: „Gott að þú komst.“
Já, það var sannarlega gott. Ég,
sem var nýbúin að missa pabba
minn, hvarf inn í hans huggunar-
ríka faðm og fann samhljóminn
sem hann átti við allt sem lífsand-
ann dregur. Auðvitað hlaut það að
verða hann sem huggaði mig.
Guð geymi elsku móðurbróður
minn.
Margrét Grétarsdóttir.
Það eru fáir einstaklingar sem
tengjast Tennis- og badminton-
félagi Reykjavíkur jafn mikið og
Kristján Benjamínsson. Hann
gekk í félagið fyrir um 60 árum og
lagði stund á badmintoníþróttina
í marga ártugi, einkum í „Fugl-
unum“, sem var iðkendahópur á
vegum TBR. Kristján varð fljót-
lega mjög virkur í félagsstarfinu
eftir að hann gekk í TBR. Hann
var kosinn í stjórn árið 1955 og
varð formaður árin 1956-1957. Þá
varð hann fyrsti formaður Bad-
mintonsambands Íslands á stofn-
þingi þess árið 1967.
Frá því ég man eftir mér í TBR
voru þau hjónin Kristján og
Hulda mjög áberandi í íþróttinni
og jafnframt í öllu félagsstarfinu.
Þau voru glæsileg bæði tvö og
sópaði að þeim hvar sem þau
komu. Kristján, hár og grannur
með sitt virðulega yfirbragð og
Hulda, þessi flotta og fallega
kona. Hulda var margfaldur Ís-
landsmeistri í badminton, og má
jafnframt segja að Kristján hafi
verið afreksmaður á félagsmála-
sviðinu. En þótt Kristján væri
virðulegur í fasinu var stutt í
kímnina, gamanið og hláturinn.
Og hann kunni frá mörgu fróð-
legu og skemmtilegu að segja.
Fór hann létt með að fara með
gamanyrði og ljóðabálka á sam-
komum svo og að halda hvatning-
arþrungnar ræður blaðalaust á
fundum. Hann stjórnaði fjöl-
mörgum badmintonmótum og
var dómari ótal sinnum. Við ung-
lingarnir á þeim tíma hlustuðum
með andakt á þennan mann og
hlýddum honum í öllu, bæði utan
vallar sem innan. Orð hans voru
lög og engum datt í hug að bregða
út af því sem hann fyrirskipaði.
Hann sagði manni til syndanna ef
honum þótti ástæða til, en hrósaði
líka og lagði hlýtt til manns þegar
honum vel líkaði. Og fjölskyldan
þeirra Kristjáns og Huldu stækk-
aði. Börnin þeirra þau Kristín og
Broddi uxu úr grasi og gerðu
heldur betur garðinn frægan í
badmintoníþróttinni.
En nú er komið að leiðarlok-
um. Ég minnist Kristjáns Benja-
mínssonar með þökk og virðingu.
Minningin um góðan félaga lifir.
Ég færi fjölskyldunni mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Sigfús Ægir Árnason.
Kristján
Benjamínsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur senda
inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka
og börn, svo og æviferil. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent má senda myndina á netfangið minning@mbl.is og gera umsjón-
arfólki minningargreina viðvart.
Minningargreinar