Morgunblaðið - 31.10.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. OKTÓBER 2013
✝ Dagný Gríms-dóttir fæddist
á fæðingardeild
LSH 17. apríl 1987.
Hún lést af slysför-
um í Kaupmanna-
höfn 20. október
2013.
Foreldrar Dag-
nýjar eru Grímur
Halldórsson, raf-
virki, f. 25.8. 1954,
og Hildur María
Blumenstein, hárgreiðslumeist-
ari, f. 21.2. 1956. Systur Dag-
nýjar eru Edda Blumenstein, f.
1.11. 1976, og Kristín María
Grímsdóttir, f. 19.8. 1983. Sam-
býlismaður Eddu er Árni Ingi
Pjetursson, börn þeirra eru
Grímur Andri Magnússon, Ósk-
ar Atli Magnússon og Emma
Ingibjörg Árnadóttir. Sambýlis-
maður Kristínar er Axel Axels-
son.
Unnusti Dagnýjar er Lars
Matthiesen, f. 8.4. 1981.
Dagný ólst upp í Garðabæ til
ársins 2005 og flutti síðan með
fjölskyldu sinni í Hafnarfjörð.
Dagný lauk burt-
fararprófi í píanó-
leik frá Tónlistar-
skóla Garðabæjar
haustið 2007 og
stúdentsprófi frá
Fjölbrautaskól-
anum í Garðabæ
vorið 2008. Haustið
2008 hélt Dagný í
nám til Danmerk-
ur. Hún lauk námi
við Lýðháskólann í
Randers og hóf svo framhalds-
nám í fatahönnun við Design-
skolen Kolding. Dagný lauk BA
gráðu í fatahönnun vorið 2012
og hóf í kjölfarið mastersnám í
fatahönnun. Haustið 2012 var
Dagný í skiptinámi í París og
var síðan lærlingur í fatahönn-
un hjá vörumerkinu Foreign
affairs, frá apríl til ágúst 2013.
Dagný var að vinna að loka-
verkefni í mastersnáminu þeg-
ar hún lést.
Dagný verður jarðsungin frá
Vídalínskirkju í dag, 31. októ-
ber 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
Í helgri bók stendur, Drottinn
gaf, drottinn tók. Erfitt að skilja
á sorgarstundu.
Dagný, dótturdóttirin ljúfa,
kvaddi snögglega. Minningarnar
kærar, tærar sem daggardropar,
lifa.
Man æskuárin, fjörkálfinn
með hrokkna lokka, sísyngjandi.
Man unglinginn, spilandi á pí-
anó, umvafin vinum, átti allan
heiminn.
Man stúdentinn, fróðleiksfús
og falleg, farin að huga að fram-
tíðinni, síðast en ekki síst.
Man ungu stúlkuna, sem fór á
vit ævintýra í fatahönnun til Kö-
ben. Þar fann hún sína köllun og
ástvininn kæra, Lars, sem sárt
saknar þín.
Þú varst svo kát og lífsglöð í
sumar, á leið okkar vestur í Djúp,
kæra Dagný, sagðir mér frá
framtíðaráformum þínum, svo
áköf og geislandi glöð, sú vika var
næstsíðasta samverustund okk-
ar.
Ég elska þig, Dagný mín og
minningarnar geymi, þar sem
ryð fær eigi grandað, í hjarta
mínu. Þú gafst mér dýrmætar
stundir, gleði og ánægju. Svo sárt
saknað, ljúfust, takk fyrir að vera
þú.
Listræna ljúfa unga hlín,
leiðarlok jarðlífs eru komin.
Ótal minningar koma til mín,
mætar eins og nærvera þín,
við sjáumst, er bjartasta vonin.
Elsku Hildur mín, Grímur
minn, kærar systur, fjölskyldur
og Lars, Guð veri með okkur öll-
um.
Edda amma.
Það var í senn bæði þungbært
og óvænt, þegar Grímur sonur
okkar, færði okkur þau tíðindi að
Dagný, dóttir þeirra Hildar, hefði
dáið í slysi þá um nóttina. Fyrstu
viðbrögðin voru þannig, að mað-
ur neitaði að trúa að þetta hefði
gerst. En svo verður maður að
sætta sig við orðinn hlut, hversu
þungbær sem hann er.
Þegar ungt fólk í blóma lífsins,
sem á allt lífið framundan, kveður
okkur, erum við alltaf skilin eftir
með ótal spurningar. Engin orð
ná að lýsa sorg okkar. Ekki tími
til að kveðja, ekki tími fyrir síð-
ustu orðin. Slysin gera ekki boð á
undan sér og auðvitað fyllist
maður fyrst reiði yfir því rang-
læti, að missa svona glæsilegt
hæfileikafólk. Dagný var miklum
hæfileikum gædd, hafði stundað
nám í dansi og píanóleik, og nú
síðustu árin var hún komin langt í
hönnunarnámi í Danmörku. Hún
glansaði í öllu því sem hún tók sér
fyrir hendur. Ung kona með lífið
framundan og unnusta sér við
hlið.
Kannski lýsir það hennar per-
sónuleika, hversu vinamörg hún
var og blómstraði jafnan í hópi
vina, samstarfsfélaga og fjöl-
skyldu.
Ein af síðustu stundunum sem
við áttum með Dagnýju var í
ágúst sl. í Ármúla í Kaldalóni við
Ísafjarðardjúp. Hún bauðst til að
búa um rúmið fyrir afa sinn og
þetta lýsir henni vel, hjálpsemin
og hlýleikinn. Hún bjó um rúmið
með þeim hlýleik sem alltaf
fylgdi henni, alltaf brosmild og
bauð alltaf af sér góðan þokka.
Við vorum saman þessa daga í
Kaldalóni en þá óraði okkur ekki
fyrir að þetta yrði í eitt af síðustu
skiptunum sem við sæjum hana.
Nokkrum dögum eftir heimkomu
að vestan hringdi hún í ömmu
sína og pantaði kjötsúpu að hætti
ömmu og við þessar og allar hin-
ar minningarnar verðum við að
dvelja.
Þó að sorg okkar sé djúp og
sæki á okkur á hverju einasta
augnabliki, þá er hugur okkar hjá
Hildi og Grími og við biðjum al-
mættið að styrkja þau og fjöl-
skylduna alla, til að takast á við
sorgina.
Afi Halldór og amma
Kristín María.
Til elsku bestu litlu systur í
heimi. Það eru ekki til orð sem
lýsa því hvað við söknum þín mik-
ið, það líður ekki sá dagur sem við
hugsum ekki til þín.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér.
skrítið stundum hvernig lífið er
eftir sitja margar minningar.
Þakklæti og trú.
Þó ég fái ekki að snerta þig
veit ég samt að þú ert hér,
og ég veit að þú munt elska mig
og geyma og gæta hjá þér.
Og þegar tími minn á jörðu hér,
liðinn er þá er ég burtu fer,
þá ég veit að þú munt vísa veg
og taka á móti mér.
(Höf. texta Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Við elskum þig alla leið til
stjarnanna og heim aftur.
Þínar stóru systur,
Edda og Kristín María.
Upp í hugann skjótast minn-
ingabrot um glaðværa, bros-
milda, tónelska, listræna, stund-
um feimna en ávallt hlýja og
einlæga frænku okkar sem horfði
glaðbeitt til framtíðar með fangið
fullt af fyrirheitum.
Dagný mín, nú er glaðværð þín
og tónlist hljóðnuð hjá okkur en
við vitum að þú munt brosa,
hanna og spila eins og þér einni
var lagið og hrífa aðra með þér.
Minningu þína munum við
geyma með okkur. Við kveðjum
og biðjum Guðs engla að vaka yf-
ir þér og öllum ástvinum þínum.
Vorsins barn, þú verður kvatt með
tárum
og vinahendur hlúa að þínum beð.
Ég veit að margir sitja nú í sárum
og sakna þess að geta ei fylgst
þér með.
Við biðjum Guð að blessa minning þína
og breyta sorgarmyrkri í ljósan dag
og láta kærleiksröðul skæran skína
og skreyta jörð við lífs þíns sólarlag.
(Guðmundur Guðmundsson)
Elsku stóra systir, mágur,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Missir ykkar og okkar allra er
mikill og sár. Guð veri með ykk-
ur.
Ellen Blumenstein, Brynja
Blumenstein og fjölskyldur.
Hver hefði trúað því að við
myndum sitja saman systurnar,
föðursystur Dagnýjar, og skrifa
um hana minningargrein? Eng-
inn hefði trúað því, en svo skellur
ískaldur raunveruleikinn á okk-
ur. Það er óréttlátt að þurfa að
minnast manneskju, dóttur elsta
bróður okkar og Hildar, sem við
höfum aðeins þekkt í 26 ár. Minn-
ingarnar um hana eru bara góð-
ar, enda var Dagný einstaklega
hjartahlý og geislandi stúlka. Við
höfum skipt á henni, gefið henni
að borða, svæft hana, keyrt hana
í leikskólann og skólann, séð
hana dansa og syngja, og spila á
píanó. Hvernig má þetta vera? Af
hverju er hún ekki lengur með
okkur? Við þessari spurningu
fæst líklega aldrei svar. Við get-
um bara minnst hennar fallega,
eins og hennar tilvist var á þess-
ari jörð. Dagný var hæfileikarík
með ólíkindum. Sama hvað hún
tók sér fyrir hendur, leysti hún af
þvílíkri færni sem og verkin
hennar úr fatahönnunarnáminu
sýna svo sannarlega. Árið 2007
tók Dagný burtfararpróf á píanó
frá Tónlistarskólanum í Garða-
bæ. Þar lék hún af stakri snilld,
verk helstu snillinga tónlistar-
sögunnar og við fjölskyldan og
vinirnir vorum að rifna úr stolti.
Þrátt fyrir ómælda hæfileika var
það hógværðin sem var hennar
leiðarljós. Þegar hún hélt til Dan-
merkur í nám í fatahönnun urðu
samverustundirnar færri, en
dýpri og sterkari. Við fylgdumst
með henni hvort sem hún var í
Kolding, París eða Kaupmanna-
höfn og nú að síðustu við að inn-
rétta nýju íbúðina sem hún og
Lars voru svo hamingjusöm með.
Við eigum síðustu minningu
um frænku okkar í Ármúla við
Ísafjarðardjúp í lok ágúst nú í
sumar. Við vorum þar saman
stórfjölskyldan með mömmu og
pabba sem syrgja nú barnabarn
sitt. Við tíndum saman ber,
veiddum og fórum í göngutúra,
og böðuðum okkur í heitri laug.
Svo sungum við á kvöldin og spil-
uðum á gítar. Þetta elskaði
Dagný, að vera saman með fjöl-
skyldunni sinni og njóta lífsins.
Það var yndislegt að fylgjast með
henni hvað hún náði góðu sam-
bandi við litla frændfólkið sitt.
Þannig ætlum við að minnast
hennar. Og við ætlum að heiðra
minningu frænku okkar og vin-
konu með því að reyna að vera
enn betri manneskjur í dag en við
vorum í gær og styrkja fjöl-
skyldutengslin sem aldrei fyrr.
Við kveðjum litlu frænku okk-
ar og þökkum enn og aftur fyrir
að hafa fengið að vera samferða
henni, þessa stuttu ævi. Dagný
mun eiga stóran stað í hjörtum
okkar allra.
Hvíl í friði.
Guðrún Ellen og Hrafn-
hildur Halldórsdætur og
fjölskyldur.
Ástkæra Dagný.
Ég er svo þakklátur allra góðu
stundanna sem við áttum saman
og minning þín mun ávallt ein-
skorðast við hversu hjartahlý,
nærgætin og einstök þú varst.
Hve örlát þú varst á að veita hrós
og þakklát fyrir allt.
Tenging okkar var mikil og ná-
in og segja má að leiðir okkar hafi
alla tíð legið hlið við hlið. Auk
þess að vera systkinabörn, vorum
við á sama aldursskeiði og ólumst
upp saman í Garðabænum. Í
gegnum tíðina hef ég ávallt fund-
ið það hlutverk hjá sjálfum mér
að hafa auga með þér.
Vinskapur okkar styrktist enn
frekar þegar samband okkar
Línu hófst, bestu vinkonu þinnar.
Fyrst varst þú hissa, en síðan
varst þú svo hlý og hamingjusöm
að fá Línu vinkonu í fjölskyldu
þína, ég kunni vel að meta það.
Leiðir okkar lágu einnig sam-
an til Danmerkur, þar sem ég hef
verið svo lánsamur að búa í ná-
lægð þinnar sl. fjögur ár. Ég fann
ávallt fyrir hlýju og öryggi að
bæði vorum við búsett í Dan-
mörku. Sá tími styrkti okkar
samband enn betur og verð ég
ávallt þakklátur fyrir þann tíma.
Lítil skipti eins og fyrir jól þegar
þú gistir hjá okkur Línu áður en
við flugum öll saman heim í fjöl-
skylduboðin, þegar þú hrósaðir
mér manna mest fyrir dönsku-
kunnáttu mína, sérílagi á þeim
tíma er þú kynntir okkur Línu
fyrir Lars og yndislegar sam-
verustundir okkar í Hornbæk
eru nú ómetanlegar minningar
sem munu ylja mér um hjarta-
rætur þegar ég minnist þín.
Elsku Dagný, ég er svo stoltur
af hve dugleg þú varst og fannst
ávallt svo ánægjulegt að fá að
kynna þig fyrir vinum mínum,
sem eru nú svo þakklát að hafa
fengið að kynnast þér. Ég vil
enda þessar fátæklegu línur á því
að minnast á hlýja kveðju sem
mér barst frá góðum vinum okk-
ar. En þeim þótti frændrækni
okkar skína í gegn þegar þau sáu
okkur saman og töldu greinilegt
að við værum miklu meira en
bara frændsystkini, meira sem
góðir vinir.
Orð fá ekki lýst hve sorglega
leiðin þín tók enda. Þú munt
ávallt vera í bænum mínum,
elsku Dagný, og ég mun hugsa til
þín um ókomna tíð. Þetta er
kveðjan mín.
Þinn frændi,
Jóhann Guðmundsson.
„Svo líða tregar sem tíðir.“
Til eru dagar svo blíðir,
að liðnir þeir laufgast á vorin,
létt verða minningasporin.
Fegurðin gleymst aldrei getur,
hún grær – eins og björk eftir vetur.
(Hulda)
Minningarnar um Dagnýju
frænku okkar hrannast nú upp
hver af annarri þegar við höfum
verið minnt á hversu fallvalt lífið
er. Hún var hrifin brott í blóma
lífsins og harmi slegnir ástvinir
standa nú ráðþrota og spyrja sig
hver sé tilgangurinn. En það er
fátt um svör.
Ævi Dagnýjar var undurljúf,
eins og fallegur sumardagur.
Hún ólst upp í Garðabæ við ást-
ríki foreldra sinna og systra,
ávallt glöð og kát. Við nutum
frændseminnar og vináttunnar í
ríkum mæli. Þau voru samhent
fjölskylda og samrýmd og eiga
því digran sjóð minninga til að
leita í, þegar fram líða stundir.
Dagný var einstaklega listræn
og skapandi, var afburða dansari,
músíkant og mikill námsmaður.
Hún lauk píanónámi með glæsi-
brag samhliða stúdentsprófi og
var nú síðast meistaranemi í fata-
hönnun í Danmörku þar sem hún
naut sín afar vel. Hún hafði held-
ur betur fundið sína syllu og allt
lék í höndum hennar. Dagný
ljómaði svo ljúf, fögur og ham-
ingjusöm enda búin að kynnast
ástinni sinni, Lars Matthiesen,
yndislegum ungum Dana sem
hefur nú misst svo mikið. Hún
kunni að njóta menningar, lista
og náttúrunnar, sérstaklega voru
henni kærar stundir fegurðin við
Ísafjarðardjúp þar sem fjöl-
skylda hennar á sælureit og nýt-
ur samverunnar í alíslenskri,
ægifagurri náttúrunni.
Sár er harmur fjölskyldu og
ástvina en við munum reyna að
hugga þau og styrkja. Við trúum
því að hlutverk Dagnýjar hafi
verið að varpa sólargeislum í líf
okkar hinna sem nú eftir stönd-
um sorgmædd og hnípin, en
þakklát. Sólargeislum sem verða
ætíð ljúfar minningar og munu
lýsa okkur leiðina þegar við snú-
um hjólinu til gleðinnar í framtíð-
inni.
Við kveðjum okkar yndislegu
Dagnýju með ljóðinu Sumardag-
ur, deilum sorginni með Hildi,
Grími, Lars, Eddu, Kristínu, fjöl-
skyldum þeirra, ástvinum og
syrgjendum öllum. Við biðjum al-
mættið að blessa þau öll og
styrkja.
Ég er lækurinn sem hoppar í hlíðinni
og þetta er mín eina þrá –
að slást í fylgd með fljótinu
sem fellur í hinn djúpa sjá.
Ég er döggin sem blikar á blómunum.
Himinninn grét í gær –
og ljósgeislinn kemur og lyftir mér
upp í loftin heið og tær.
Himin, haf og jörð
hef ég eignast fyrir enga borgun. –
Ég er blóðið sem braust fram í
kinnarnar
á stúlkunni sem þú mættir í morgun.
(Þ.V.)
Hjartans kveðjur,
Ketill, Jóhanna, Guðrún
Eydís og Svandís María.
Það eru engar ýkjur þegar ég
segi að ég hafi þekkt Dagnýju
alla mína ævi. Það eru sléttir þrír
mánuðir á milli okkar, foreldrar
okkar eru ekki bara frændsystk-
ini heldur miklir vinir líka. Ömm-
ur okkar eru systur og bestu vin-
konur og gera nánast allt saman.
Þegar þetta er skrifað er vika síð-
an fallega frænka mín og vinkona
lést. Dagný var ekki bara falleg
að utan heldur einnig að innan.
Hún var hæfileikarík á svo mörg-
um sviðum, ljúf og yndisleg.
Hafði góða nærveru, alltaf bros-
andi og hlæjandi.
Elsku frænka, þú varst tekin
alltof snemma frá okkur, ung
kona í blóma lífsins. Við sem eftir
sitjum eigum erfitt með að skilja
tilgang lífsins þegar svona skelfi-
legir atburðir gerast. Í huganum
rifjar maður upp góðu minning-
arnar sem við frænkurnar áttum
svo sannarlega mikið af. Þessir
tímar eru dýrmætari en allt. Síð-
astliðin 26 ár höfum safnað mörg-
um góðum minningum. Það sem
kemur fyrst upp í hugann eru
ferðirnar í Ármúla og þá helst
ferðin þegar gönguklúbburinn
var með í för og við stofnuðum
Snúðastelpurnar með hjálp
mömmu þinnar og sömdum auð-
vitað lag sem við fluttum um
kvöldið. Gott ef við sungum það
ekki nokkrum sinnum bara svona
svo allir myndu alveg örugglega
ná því. Ekkert athyglissjúkar
neitt. Svo er það Spánarferðin
þar sem við, 10 ára pæjurnar vor-
um í Tweety bolum og Spice Girls
bolum til skiptis, að stríða eldri
systrum okkar. Þar sem við vor-
um þrem og fjórum árum yngri
vorum við ekki alltaf í uppáhaldi
á þessum árum þó auðvitað með
tímanum urðum við allar góðar
vinkonur. Svo eru það öll afmæl-
in, prakkarastrikin sem við ætl-
um bara að eiga fyrir okkur, úti-
legurnar með Spora og Díor í
fellihýsunum, sleep-overin og
endalaust fleira.
Ég er svo ánægð að ég náði að
hitta þig í Köben apríl síðastlið-
inn þar sem ég var með vinkon-
um mínum í helgarferð. Þar fékk
ég einnig að kynnast Lars. Ég
hugsa að allir sem hittu ykkur
sáu hvað þið voruð ástfangin og
hamingjusöm, það var bara svo
augljóst. Þetta kvöld þræddum
við pöbba í Kaupmannahöfn og
þú vildir ólm sýna okkur allt
þrátt fyrir stuttan tíma. Þú hafðir
mikinn áhuga á öllu sem var að
gerast hjá mér, sagðir mér frá
þínu lífi í Danmörku, skólanum,
Parísarævintýrinu og framtíðar-
plönum ykkar Lars. Við rifjuðum
upp gamla tíma, og þú raulaðir
Snúðastelpulagið fyrir mig þar
sem ég hafði gleymt því, ótrúlegt
en satt. Svo sagðir þú mér fréttir
af systrum þínum og fjölskyldu
og fréttir af vinkonum þínum. Ég
hef farið í gegnum þessa kvöld-
Dagný Grímsdóttir
✝
Faðir okkar,
HALLDÓR SIGURBJÖRN
HALLDÓRSSON,
Hrófbergi,
Steingrímsfirði,
andaðist á Heilbrigðisstofnuninni á Hólmavík
þriðjudaginn 29. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börn og fjölskyldur.
✝
Elskulegur bróðir okkar og frændi,
ERLENDUR RAGNAR GÍSLASON,
bóndi á Melhól,
lést á Klausturhólum laugardaginn 26. október.
Útförin fer fram frá Langholtskirkju í Meðallandi laugardaginn
2. nóvember kl. 12.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðni Már Sveinsson. ✝
Bróðir minn,
GUNNAR SIGURÐSSON
bifreiðarstjóri,
Tjarnabrú 16,
Höfn í Hornafirði,
lést á hjúkrunarheimilinu HSSA
sunnudaginn 27. október.
Útförin fer fram frá Hafnarkirkju
laugardaginn 2. nóvember kl. 13.00.
Jarðsett verður í Stafafellskirkjugarði í Lóni.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir. Þeim sem vilja
minnast hans er bent á hjúkrunarheimilið HSSA.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Sigurþór Sigurðsson.