Morgunblaðið - 04.12.2013, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. DESEMBER 2013
✝ Bergþóra Jen-sen fæddist á
Raufarhöfn í Norð-
ur-Þingeyjarsýslu
3. febrúar 1927.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Droplaugarstöðum
í Reykjavík 22.
nóvember 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Vilhelm
Pétur Jensen,
kaupmaður og útgerðarmaður
á Eskifirði, f. 1874 á Eskifirði,
d. 1961, og Sigríður Guð-
mundsdóttir, kaupmaður, f.
1908 á Grund í Grundarfirði, d.
1990. Fósturfaðir Bergþóru var
Ólafur Árni Ágústsson, verk-
stjóri á Raufarhöfn, f. 1903, d.
1982. Systkini Bergþóru eru:
Helgi Ólafsson, f. 1929, Stein-
unn Ágústa Ólafsdóttir, f. 1932,
d. 2000, Elmar Þorkell Ólafs-
son, f. 1943, d. 1995. Árið 1949
giftist Bergþóra eiginmanni
sínum, Gunnlaugi Jónssyni,
kerfisfræðingi, f. 1928 í
Skeiðháholti, Skeiðum, Árnes-
sýslu, d. 2013.
Sonur Bergþóru og fóst-
ursonur Gunnlaugs er Ólafur
Árni Sigurðsson, nemi, f. 1947,
bandi eru Einar og Óðinn. 3.
Steinunn, geðhjúkrunarfræð-
ingur, f. 1959, gift Brjáni Árna
Bjarnasyni, geðlækni. Dætur
þeirra eru: a. Unnur Hólm-
fríður, laganemi, í sambúð með
Hafsteini Viðari Hafsteinssyni,
héraðsdómslögmanni og b.
Elva Bergþóra, sálfræðinemi.
Bergþóra ólst upp hjá móður
sinni, fósturföður og systkinum
á Raufarhöfn og öðlaðist þar
skólagöngu sína. Hún fór ung
að heiman til þess að stunda
vinnu. Hún sinnti hlutastörfum
samhliða húsmóðurstörfum og
vann meðal annars við mat-
vælaiðnað. Lengst af, frá 1983
til 1995, starfaði hún á leik-
skólanum Garðaborg í Reykja-
víkÍ tengslum við starfið á
Garðaborg sótti hún ýmis nám-
skeið, meðal annars um barna-
uppeldi, skyndihjálp og mat-
aræði.
Þau Gunnlaugur bjuggu
lengst af í Kópavogi og þar
starfaði Bergþóra með Kven-
félagi Kópavogs um langa hríð.
Helstu áhugamál Bergþóru
voru barnauppeldi, heilsufars-
mál, hannyrðir, húsmóðurstörf
og ræktun.
Útför Bergþóru fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, miðviku-
daginn 4. desember 2013, og
hefst athöfnin kl. 13. Jarðsett
verður í Kópavogskirkjugarði.
d. 1968. Dætur
Gunnlaugs og
Bergþóru eru: 1.
Jóhanna, prófess-
or, f. 1949, gift
Árna Árnasyni,
framkvæmda-
stjóra. Börn þeirra
eru: a. Gunn-
laugur, fram-
kvæmdastjóri,
kvæntur Svövu
Kristjánsdóttur,
viðskiptafræðingi og eiga þau
soninn Kristján Árna og b.
Halla, viðskiptafræðingur, gift
Sveini Kristni Ögmundssyni,
viðskiptafræðingi og eiga þau
synina Ögmund Árna og Gunn-
laug Árna. 2. Sigríður Anný,
löggiltur fasteignasali, f. 1951,
sonur hennar og Sveins Magn-
úsar Sveinssonar, læknis er: .a.
Ólafur Árni Sveinsson, tauga-
læknir, kvæntur Ingibjörgu
Helgu Helgadóttur, hjúkr-
unarfræðingi og eiga þau börn-
in Helga Frey, Önnu Sigríði og
Svein Egil. Sigríður Anný er
gift Ægi Breiðfjörð. Dætur
þeirra eru: b. Bergþóra Linda,
heimspekingur og söngnemi og
c. Hildur Margrét, læknanemi.
Synir Ægis frá fyrra hjóna-
Ástarkveðja frá dætrum.
Þú kvaddir okkur snöggt en
lífsblóm þitt var farið að fölna.
Þú fórst unglingsstúlka að
heiman að vinna fyrir þér, varst
vel liðin í vist hjá góðu fólki. En
hafðir sterkar taugar til æsku-
stöðvanna og fólksins þíns. Sam-
bandið við það hélst alla tíð. Þið
pabbi voruð ung þegar þið giftuð
ykkur. Þú fannst fyrir þakklæti til
tengdafjölskyldunnar sem tók þér
ungri opnum örmum og vinskap-
ur hélst æ síðan. Virðing pabba,
ást hans og umhyggja var ótak-
mörkuð. Sömuleiðis ást þín,
tryggð og hjálpsemi. Þið bættuð
hvort annað upp. Í huga okkar
voruð þið eitt, þótt ólík væruð.
Það er erfitt að hugsa sér annað
án hins. Fjölskyldan þín átti stór-
an sess í hjarta þínu. Hann Óla
þinn misstir þú ungan, þann harm
barstu í hljóði og þú saknaðir
margra yngri systkina þinna sem
fóru fyrir aldur fram.
Þú bjóst fjölskyldunni þinni fal-
legt og hlýlegt heimili og þar nutu
sín sköpunarhæfileikar þínir. Þú
lagðir áherslu á hollt fæði og varst
að því leyti í mörgu á undan þinni
samtíð. Þú varst ákveðinn uppal-
andi og fylgin þér. Áhuga á hann-
yrðum áttir þú sameiginlegan
með móður þinni og systur. Hand-
bragð þitt liggur í fallegum hlut-
um sem við geymum um ókomna
tíð. Félagslyndi var þér í blóð bor-
ið, glaðlynd og gamansöm í góðum
félagsskap. Þín verður sárt sakn-
að þegar fjölskyldan þín kemur
saman.
Skóli lífsins er ekki síður harð-
ur og þroskandi skóli en form-
legra nám. Um greind þína,
skarpskyggni og hæfileika efaðist
enginn, nema helst þú sjálf.
Reglusemi og heiðarleiki ein-
kenndi þig og seigla þegar á móti
blés. Enginn gat verið blíðari og
skilningríkari en þú. Margir leit-
uðu huggunar og uppörvunar hjá
þér. Þú laðaðist að börnum og þau
að þér. Þú sýndir barnabörnum
þínum og langömmubörnum mik-
inn áhuga og hlýju. Það áttuð þið
pabbi sameiginlegt. Þú tókst það
fram yfir allt annað að sinna þeim
ef á þurfti að halda. Þú gafst okk-
ur allt sem þú hafðir og áttir. Gjaf-
mildi þinni voru engin takmörk
sett.
Okkur dætrum þínum er saga
þín áhugaverð saga tilfinninga-
ríkrar, stoltrar, glæsilegrar og
virðulegrar konu. Við þökkum
fyrir þig og fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir okkur og börnin okkar.
Það er eins og allt hafi verið
ákveðið. Pabbi fór hálfu ári á und-
an og nú tekur hann á móti þér
opnum örmum og leiðir þig og
styður á annan stað, eins og hann
hafði áður gert.
Minningin um kærleiksríka
foreldra lifir með okkur.
Steinunn, Sigríður Anný
og Jóhanna.
Bergþóra Jensen, tengdamóðir
mín andaðist að morgni hins 22.
nóvember síðastliðins. Hún
kenndi sér meins um nóttina og
andaðist snemma morguns.
Kynni okkar Bergþóru hófust í
byrjun árs árið 1970. Við Jóhanna,
elsta dóttir hennar, vorum þá orð-
in það náin að hún kynnti mig fyr-
ir foreldrum sínum. Bergþóra tók
mér strax af sérstakri velvild. Ef
til vill var það vegna nafnsins en
Árna-nafnið var henni kært.
Bergþóra missti son sinn, Ólaf
Árna, af slysförum á árinu 1968.
Það var henni og allri fjölskyld-
unni mikill missir. Sonarmissir er
mikill harmur og hann setti mark
sitt á fjölskylduna en öll él birtir
upp um síðir. Barnabörnin færðu
henni gleðina á ný, fyrst Ólafur
Árni og svo Gunnlaugur og Halla.
Næst komu Bergþóra Linda og
Hildur Margrét og svo Unnur
Hólmfríður og Elva Bergþóra.
Barnabörnin voru Bergþóru mik-
ið gleðiefni eins og börn yfirleitt.
Barnabarnabörnin juku enn á
gleðina.
Halla, dóttir okkar, kvartaði
einhverju sinni undan því að
nunnurnar á Kátó kynnu ekki að
hugga. En Begga amma kunni
það. Hjá henni var alltaf að finna
huggun og griðastað. Börn áttu
hjá henni athvarf og börn okkar
nutu þess sérstaklega. Þau voru
vart komin inn úr dyrunum þegar
amma tók fram pönnuna og fór að
baka pönnukökur eins og þeim
þóttu bestar.
Gunnlaugur, tengdafaðir minn,
var frá Skeiðháholti á Skeiðum.
Hann var mikill áhugamaður um
skógrækt og hóf þar trjárækt af
mikilli eljusemi og þekkingu á
landspildu sem féll í hans hlut. Við
Jóhanna réðumst í það með
tengdaforeldrum mínum að reisa
sumarhús í landinu. Í Skeiðhá-
holti varð til sælureitur þar sem
Bergþóra undi sér vel og réð ríkj-
um. Það var gott að dvelja með
þeim hjónum í Skeiðháholti. Þar
voru börnin alltaf velkomin.
Bergþóra var ekki margorð um
eigin hagi og sagði fátt af sér. Þó
kom fyrir að hún gleymdi sér við
vissar aðstæður. Í sunnudagsöku-
ferð út á Álftarnes fyrr á árinu
nefndi hún, þegar Bessastaðir
voru framundan, að hún hefði ver-
ið í vist hjá Sveini Björnssyni for-
seta. Það voru fréttir fyrir fleiri en
mig.
Bergþóra hefur ávallt auðsýnt
mér sérstakan hlýhug. Ég vona að
mér hafi tekist að sýna henni
sömu hlýju og ræktarsemi. Ég
kveð tengdamóður mína með mik-
illi virðingu og þakklæti. Dætrum
Bergþóru og barnabörnum ásamt
barnabarnabörnum votta ég sam-
úð mína.
Árni Árnason
Ég kynntist tengdamóður
minni fyrir um 30 árum síðan. Frá
því ég fyrst steig fæti inn á hennar
heimili og alla tíð síðan fannst mér
ég vera velkominn hjá henni og
tengdapabba og fann aldrei annað
en mikla hlýju á því heimili. Þegar
ég síðar heimsótti þau hjónin með
börnum mínum og konu, sem
skeði oft, gáfu þau alltaf til kynna
að þau vildu að við stoppuðum
lengur, ekki fara strax. Þó að þau
byggju aldrei í stóru húsnæði þá
var alltaf gott pláss fyrir alla og
allir gátu látið sér líða vel. Maður
fann fyrir því að börnin fundu til
öryggis og voru ánægð í návist afa
og ömmu. Bergþóra hugsaði mik-
ið um hvernig hlutunum var fyrir
komið á heimilinu. Hún var gjörn
á að breyta oft til í niðurröðun
húsgagna og þótti gaman að end-
urnýja heimilið innan veggja. Hún
vildi líka alltaf hafa sitt fólk ná-
lægt sér. Þegar ég um tíma dró
dóttur hennar og dótturson út í
heim í nokkur ár lagði hún þunga
áherslu á að við fjölskyldan kæm-
um fljótt aftur heim. Þau hjónin
voru alla tíð samhent og lögðu allt
sitt í uppeldi dætra sinna og síðar
barnabarna. Ólíkt því sem algengt
er í nútímanum voru þeirra eigin
óskir og langanir aldrei í fyrsta
sæti. Sá stöðugleiki og fórnfýsi
sem þau gáfu dætrum sínum og
fjölskyldum þeirra hefur borið
ávöxt og leitt til hamingjusamara
lífs fyrir afkomendur. Þá voru for-
réttindi að fá að umgangast Berg-
þóru Jensen í öll þessi ár.
Ægir Breiðfjörð
Sigurgeirsson
Með fáeinum orðum langar mig
til að minnast tengdamóður minn-
ar, Bergþóru Jensen, sem lést ný-
lega á Droplaugarstöðum.
Kynni mín af Bergþóru hófust
þegar ég kom fyrst inn í fjölskyld-
una fyrir hartnær 25 árum síðan.
Mér varð fljótt ljóst að þar fór
kona, sem hafði tignarlegt yfir-
bragð til að bera, vissan virðing-
arblæ. Hún var hnyttin í tilsvör-
um, hafði skemmtilegan húmor og
áttu samskipti okkar eftir að
þróast með mjög jákvæðum
hætti.
Bergþóra var ekki fyrirferðar-
mikil eða áberandi, hún sótti ekki
beint í sviðsljósið, heldur fór hún
um með sínum hægláta og virðu-
lega hætti. Henni var margt til
lista lagt, eins og í ýmsum hann-
yrðum, og hún hélt afar fallegt
heimili. Hún hafði mikinn áhuga á
börnun og hafði á þeim gott lag.
Hún starfaði m.a. lengi á Garða-
borg, þar sem hún naut sín vel.
Það kom líka vel í ljós þegar dæt-
ur mínar komu í heiminn, Berg-
þóra gaf sig mjög að þeim og voru
samskipti þeirra jafnan ánægju-
leg, og er ég henni þakklátur fyrir
þann tíma sem hún gaf þeim.
Bergþóra varð fyrir þeim mikla
missi að missa eiginmann sinn,
Gunnlaug Jónsson, fyrr á þessu
ári. Þau höfðu alltaf verið afar
samrýmd hjón og tekist á við
þætti lífsins í sameiningu, staðið
saman í gegnum súrt og sætt. Eft-
ir andlát hans varð fljótt ljóst hve
missir hennar var mikill og það
var eins og það fjaraði aðeins und-
an hennar tilveru.
Samskipti okkar Bergþóru
voru alla tíð hnökralaus. Hún var
jafnan þægileg í viðmóti, hrein-
skiptin og heiðarleg, og við áttum
oft skemmtilegar samræður.
Ljóst var að maður kom þar ekki
að tómum kofanum. Gjarnan var
slegið á létta strengi, en alvarlegri
mál einnig krufin til mergjar, þeg-
ar svo bar við.
Bergþóra skilur eftir sig mikið
tómarúm innan fjölskyldunnar,
söknuðurinn er mikill, en minn-
ingin um hana mun áfram lifa með
okkur.
Brjánn Á. Bjarnason
Andlát elsku ömmu minnar bar
skjótt að. Hún hafði náð sér eftir
slæmt beinbrot og var á batavegi,
á hjúkrunarheimilinu Droplaug-
arstöðum, en var þó aldrei alveg
heil eftir fráfall afa fyrr á þessu
ári.
Fyrir ekki svo löngu sagði hún
við mig: „Ég missti mikið, þegar
ég missti hann afa þinn.“ Nú finn-
ast þau aftur, sameinast á ný eftir
stuttan viðskilnað, en hvorugt gat
í raun án hins verið.
Hún var sterkur persónuleiki
og lá ekki á skoðunum sínum. Hún
var hreinskilin en líka svo ofur
hlý. Það má segja að hún hafi í
raun og veru lifað fyrir fjölskyld-
una, sérstaklega fyrir barnabörn-
in sem hún sýndi óendanlega ást
og umhyggju.
Minningarnar eru margar og
sérstaklega eru þær sterkar úr
barnæsku. Ég eyddi miklum tíma
með ömmu og afa sem barn, í
sumarbústaðnum og sveitinni. Og
í Hafnarfirðinum og Furugrund-
inni þar sem heilu stofurnar voru
lagðar undir leik dögunum saman
og amma ryksugaði bara í kring-
um tindátana. Hvergi var betra að
vera en hjá ömmu og afa. Þar var
maður aldrei fyrir og allt var fyrir
mann gert.
Ég sakna hennar sárt en ég er
einnig þakklátur fyrir það að hafa
átt með henni góðar stundir síð-
ustu mánuðina ásamt Svövu og
Kristjáni Árna syni okkar. Undir
það síðasta fundum við Svava það
sterkt að amma var tilbúin til þess
að kveðja. Það gerði hún í friði í
faðmi dætra sinna.
Amma mun ávallt eiga ást mína
og virðingu. Móður minni og
systrum hennar votta ég samúð
mína. Þær muna hana best og
varðveita minningu hennar fyrir
barnabörnin sín.
Gunnlaugur Árnason
Begga amma var eins og allar
ömmur ættu að vera. Hún var hlý
og góð og bakaði heimsins bestu
pönnukökur.
Fyrir litla mömmustelpu var
Furugrundin besti staðurinn sem
hægt var að gista á því þar mátti
kúra á milli ömmu og afa. Og fyrir
glysgjarna skottu, sem langaði
svo í göt í eyrun, var gósentíð að
komast í skartgripaskrínið henn-
ar ömmu Beggu og prófa
klemmueyrnalokkana hennar, því
hún var ekki heldur með göt í eyr-
unum.
Talandi um heimsins bestu
pönnukökur þá voru ófá pönnu-
kökukappátin sem við Óli frændi
háðum í Skeiðháholti eða í Furu-
grundinni, því þegar heimsins
bestu pönnukökur eru á boðstól-
um vill maður fá eins mikið og
maður getur í sig látið. Uppskrift-
ina hafði ég alltaf hugsað mér að
fá hjá henni en þegar ég horfði á
hana útbúa deigið sá ég að þetta
var engin uppskrift lengur heldur
bara tilfinning.
Amma var sérstaklega barn-
góð. Að öllum öðrum ólöstuðum
held ég að henni hafi fundist börn
skemmtilegasta fólkið. Fyrir fyrr-
nefnda og undirritaða mömmu-
stelpu, sem ekki var par hrifin af
því að vera send í leikskóla þar
sem fóstrurnar kunnu ekki að
hugga, var amma bjargvættur
þegar hún sagði „amma skal
passa hana“ og sú stutta þurfti
þar með ekki að stíga fæti aftur
inn fyrir dyr leikskólans heldur
var í góðu yfirlæti hjá elsku ömmu
þá daga sem mamman var í Há-
skólanum.
Eftir að við Svenni eignuðumst
drengina okkar, Ögmund Árna og
Gunnlaug Árna, komu amma og
afi ósjaldan í heimsókn, bara að-
eins til þess að kíkja á strákana
því það var svo „langt“ síðan síð-
ast. Undanfarið, þegar amma kom
í heimsókn, þótti henni ekkert
síðra að hlusta á strákana lesa
heima heldur en að sitja og spjalla
við okkur Svenna og alltaf fannst
henni gaman að hlusta á sögur af
strákunum ef þeir voru ekki á
staðnum.
Það er margt sem breytist á
einu ári. Fyrir ári fórum við amma
saman í jólagjafaleiðangur og
settumst inn á kaffihús og fengum
okkur kökubita.
En fyrir tveimur vikum síðan,
þegar við ræddum jólagjafainn-
kaup, fannst ömmu betra að við
mamma myndum kaupa jólagjaf-
irnar eftir hennar óskum og
myndum svo koma til hennar og
pakka þeim inn saman. Þetta var
augljóst merki um það að amma
var ekki eins og hún átti að sér að
vera því ömmu fannst alltaf gam-
an að rölta um í búðum og skoða
fallega hluti.
Nú er ekki lengur tilgangur að
gera myndaalbúmið fyrir ömmu
með myndum af þeim afa, börn-
um, barnabörnum og barnabarna-
börnum. Eða hvað? Kannski er
einmitt upplagt að gera það til
minningar um þessi heiðurshjón,
Beggu og Lalla. Kannski koma
þau til með að sjá það á einhvern
hátt, frá öðrum stað.
Ég trúi því að amma og afi séu
nú saman á góðum stað og eftir
sitja minningar um yndislega
ömmu og yndislegan afa sem lifa
áfram í hugum okkar.
Takk fyrir allt!
Halla Árnadóttir
Elsku amma var til staðar allt
okkar líf og aldrei var tími þegar
ekki var hægt að leita til hennar.
Hún tók alltaf á móti okkur með
opnum örmum og hlýrri kveðju.
Síðustu daga hafa orðin og glað-
lega röddin sem hljómuðu þegar
hún opnaði dyrnar í Furugrund-
inni hljómað í huganum: „Komiði
margblessaðar og sælar!“ sagði
hún þegar við komum upp stig-
ann, og þegar inn fyrir dyrnar var
komið virðist maður, þegar horft
er til baka, hafa verið einmitt það.
Heimili afa og ömmu, bæði í
bænum og fyrir austan, var sæ-
lubústaður fyrir litlar stúlkur sem
voru með hlaup og læti en fengu
aldrei skammir heldur ís eða
pönnukökur. Hún tók þátt í lífi og
leikjum með þolinmæði og um-
hyggjusemi.
Það er erfitt að lýsa söknuðin-
um sem kemur yfir þegar við
hugsum um ömmu. Það er líka
erfitt að lýsa því hversu dýrmætt
það er hafa átt svo góðan tíma í
návist manneskju sem maður gat
verið viss um að dæmdi ekki eða
efaðist heldur bara viðurkenndi
og gladdist yfir návistinni.
Með fráhvarfi ömmu og afa
hefur myndast tómarúm sem
ómögulegt væri að fylla. Að hafa
átt svo gott samband við þau fyllti
líf okkar sérstakri gæsku og hlýju
sem enginn annar en þau getur
veitt.
Við erum ævinlega þakklátar
ömmu og geymum hana í hjart-
anu ásamt afa það sem eftir er.
Bergþóra Linda Ægisdóttir,
Hildur Margrét Ægisdóttir.
Elsku amma er farin, kona sem
okkur þótti ákaflega vænt um hef-
ur kvatt og okkur langar til þess
að minnast hennar í fáeinum orð-
um.
Amma var ákaflega fær í hvers
kyns handavinnu. Hún var góð
saumakona og gladdi okkur
gjarnan með gjöfum sem hún
hafði útbúið. Okkur eru ofarlega í
huga púðar sem hún gaf okkur í
jólagjöf og eru fjarskalega vand-
aðir og fallegir. Í seinni tíð sneri
hún sér í meira mæli að prjóna-
skap og enn síðar að skartgripa-
gerð. Listrænir hæfileikar hennar
komu skýrt fram í fíngerðu hand-
bragðinu.
Fjölskyldan skipti ömmu miklu
máli og barnvænni kona var vand-
fundin. Hún hafði ákaflega gott
skopskyn og ljúfa nærveru, hæg-
lát en virðuleg í fasi. Á aðfanga-
dagskvöld söfnuðust ættingjar
gjarnan saman á heimili þeirra
afa við Furugrund í Kópavogi.
Þar var jafnan gott að vera enda
var alltaf yndislegt að koma til
þeirra, við vorum alltaf velkomn-
ar. Amma gaf mikið af tíma sínum
til okkar barnabarnanna og sinnti
af mikilli alúð. Í lengri tíma sótti
hún til að mynda Elvu Bergþóru,
nöfnu sína, í leikskólann og gætti
hennar fram eftir degi. Hún var
einnig liðleg við að passa okkar
barnabörnin þegar á þurfti að
halda.
Begga amma og Lalli afi voru
ákaflega samrýnd hjón og vænt-
umþykja þeirra hvors til annars
var hverjum manni ljós. Þau
eyddu miklum tíma í sumarbú-
staðnum sínum í Skeiðháholti, þar
áttum við margar góðar stundir
með þeim.
Amma bakaði gjarnan pönnu-
kökur, þær tengjum við sterkt við
hana. Eftir að afi lést í maí síðast-
liðnum var amma að vissu leyti
vængbrotin og þann missi komst
hún ekki að fullu yfir. Nú eru þau
sameinuð á ný.
Í dag kveðjum við þessa ljúfu
konu sem var okkur svo mikils
virði. Hún hverfur samt sem áður
aldrei úr hugum okkar, við vorum
lánsamar að eiga hana að og búum
að því ævilangt.
Ég veit að vorið kemur
og veturinn líður senn.
Kvæðið er um konu,
en hvorki um guð né menn.
Hún minnti á kvæði og kossa
og kvöldin björt og löng
og hvíta, fleyga fugla
og fjaðraþyt og söng.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
Þínar.
Unnur Hólmfríður
og Elva Bergþóra
Elsku amma mín, þá ertu farin.
Ekki er langt síðan afi fór.
Skammt er stórra högga á milli.
Síðustu árin hafa verið erfið – óör-
yggi og minnisleysi settust að í
sálu þinni.
Umhyggja þín fyrir afkomend-
um og ættingjum þínum mun lifa
með okkur. Ég vildi óska þess að
fleiri börn hefðu aðgang að slíkri
umhyggju og hlýju sem þú veittir
mér. Vonandi sameinist þú og afi
á ný. Takk fyrir allt, elsku amma
mín. Þinn
Ólafur Árni
Sveinsson (Óli).
Bergþóra Jensen