Morgunblaðið - 04.12.2013, Blaðsíða 30

✝ Bjarni Gests-son vélstjóri
og vélvirki fæddist
á Akureyri 26.
febrúar 1930.
Hann lést á Krist-
nesspítala 19. nóv-
ember 2013.
Foreldrar hans
voru Gestur Valdi-
mar Bjarnason
hafnarvörður, f.
13.2. 1904, d. 12.9.
1935 og Svava Guðmundsdóttir
húsfreyja, f. 5.2. 1909, d. 15.2.
1933. Bjarni ólst upp hjá afa
sínum og ömmu, þeim Bjarna
Pálssyni, f. 31.7. 1867, d. 26.4.
1945 og Þórhildi Sigríði Helga-
dóttur, f. 2.3. 1873, d. 18.8.
1969. Systkini Bjarna eru
Hanna Soffía, f. 29.9. 1928 og
Freyr, f. 12.6. 1932, d. 7.1.
2011.
Bjarni kvæntist 31.8. 1956
Ester Kristjánsdóttur, f. 30.9.
1931. Börn þeirra eru 1) Sig-
ríður Kristín, f. 13.2. 1957, d.
22.7. 2012, eftirlifandi eig-
inmaður hennar er
Stefán Sigurðsson.
Börn þeirra eru
Ester og Sigurður.
2) Elín, f. 14.7.
1959. 3) Sólveig, f.
21.2. 1961, eig-
inmaður hennar er
Þórhallur Vil-
hjálmsson, f. 19.11.
1961.
Börn þeirra eru
Vilhjálmur Reyr
og Elín. 4) Gestur Valdimar, f.
18.7. 1970, eiginkona hans er
Sigríður Ásgeirsdóttir, f. 18.11.
1970. Börn þeirra eru Auður
Ester, Bjarni, Ólafur Ingi og
Daníel Birnir.
Fyrir átti Bjarni Freyju Mar-
gréti, f. 25.7. 1954, eiginmaður
hennar er Ari Sigurjónsson.
Börn þeirra eru Ragnheiður
Kristín og Ólafur Sigurjón.
Bjarni eignaðist fimm langafa-
börn.
Útför Bjarna fór fram frá
Akureyrarkirkju 29. nóvember
2013.
Kynni okkar Bjarna hófust
fyrir um 40 árum er ég tók að
gera hosur mínar grænar fyrir
elstu dóttur þeirra Esterar,
henni Siggu Stínu. Í upphafi
leist Bjarna mátulega vel á
þennan dreng en svo var hann
tekinn í sátt þegar í ljós kom að
hugur fylgdi máli varðandi
dótturina.
Við Bjarni urðum með tím-
anum bestu mátar. Bjarni gerði
sér fljótlega grein fyrir því að
ég hafði áhuga á stangveiði,
ekki síst fluguveiði, en kunn-
áttan mín var á þessum tíma
ekki upp á marga fiska. Bjarni
var þá í Ármönnum og hafði
stundað fluguveiði á urriða-
svæðinu í Laxá um margra ára
skeið með góðum árangri.
Bjarni bauð mér á flugukast-
námskeið og tók mig svo með
sér í Laxá.
Á þeim tíma var útbúnaður
minn til stangveiða ekki merki-
legur en Bjarni lánaði mér
flugustöng og hjól en til fót-
anna var búnaður minn bússur.
Niðurstaðan úr túrnum var sú
að ég kom heim fisklaus en
Bjarni veiddi ágætlega. Þetta
var fyrsti veiðitúrinn okkar
saman en ekki sá síðasti. Bjarni
var um árabil ásamt fleirum
með Djúpá á leigu og fórum við
tengdafeðgar ásamt Sigga afa-
dreng margar ferðir þangað.
Þær mæðgur fóru oft með okk-
ur tengdafeðgum þegar komið
var fram á haust og tíndu ber.
Skemmtilegasta stangveiðiferð
mín var farin haustið 1992 aust-
ur í Ormarsá á Sléttu með
Bjarna.
Þar urðum við fengsælastir í
hollinu. Í mars árið eftir var
haldið upp á fertugsafmæli
mitt. Þar voru samankomnir
nokkrir stangveiðimenn og
þegar leið á kvöldið var farið að
segja veiðisögur.
Bjarni hafði einstaklega
skemmtilega frásagnarhæfi-
leika og fór hann að segja frá
veiðiferð okkar í Ormarsá. Þeg-
ar leið á söguna fannst mér
hann fara full frjálslega með
staðreyndir og reyndi heldur að
draga úr. Þá bað hann mig að
sækja myndir máli sínu til stað-
festingar.
Ég sagðist ekki geta fundið
myndirnar svona fyrirvara-
laust. Morguninn eftir var
heimilisfólk og gestir vaktir
upp með því að knúið var dyra
með talsverðum hávaða. Þar
var Bjarni mættur og krafðist
hann þess að myndirnar yrðu
dregnar fram máli sínu til stað-
festingar. Var þá engrar und-
ankomu auðið og myndirnar
sóttar. Þá kom í ljós að hann
hafði haft rétt fyrir sér í frá-
sögninni kvöldið áður.
Sumarið 1987 keyptum við
Sigga Stína hús í Grænumýr-
inni stutt frá þeim Bjarna og
Ester. Það var því stutt fyrir
afabörnin að fara í heimsókn til
afa og ömmu og var það óspart
gert.
Okkur Bjarna kom vel sam-
an, helst var það að við gátum
rifist þegar pólitík átti í hlut.
Oftar en ekki þá átti ég upp-
tökin og ef Sigga Stína varð
vitni að þessu þá setti hún ofan
í við mig þegar við gengum
heim. En þetta var hluti af
samskiptum okkar tengdafeðg-
anna og vorum við mjög fljótir
að jafna okkur á þessum rifr-
ildum okkar.
Þegar Sigga Stína lést sum-
arið 2012 þá fannst mér við
Bjarni tengjast nánari böndum.
Þegar hann veiktist í haust sat
ég oft hjá honum og við rædd-
um eitt og annað. Rifjaðar voru
upp gamlar veiðisögur og lífið
og tilveran rædd. Vorum við
sammála um að vel yrði tekið á
móti honum þegar kallið kæmi.
Ég kveð tengdaföður minn
með söknuði.
Stefán Sigurðsson.
Sem krakki eyddi ég miklum
tíma hjá afa og ömmu. Fljót-
lega eftir að ég fæddist flutti
fjölskylda mín í Grænumýrina
og voru því einungis þrjú hús á
milli mín og afa og ömmu. Mér
þótti alltaf mjög þægilegt að
sitja hjá afa og hlusta bara á
hann segja sögur, það var mjög
notalegt að fara með honum og
pabba í bíltúr. Fyrst komum
við við í sjoppu og keyptum ís
og keyrðum svo um bæinn eða
Eyjafjarðarsveit og á meðan
sat ég bara aftur í og hlustaði á
hann tala um hina og þessa
staði og fólkið sem þar hafði
búið.
Oftar en einu sinni sakaði
pabbi hann um að ýkja sög-
urnar eða kannski krydda þær
aðeins. Ég held að pabbi hafði
kannski hætt því þegar ég
benti honum á að ég hefði aldr-
ei staðið afa að því að skrökva
að mér meðan ég hafði staðið
pabba að því oftar en einu
sinni. Í fjölskylduboðum þegar
hann var orðinn þreyttur á öllu
masinu sem var í gangi í kring-
um sig og lækkaði í heyrnar-
tækjunum þá settist ég oft við
hliðina á honum, við spjölluðum
kannski ekki mikið, það var
bara svo notalegt að sitja hjá
honum.
Það er erfitt að setja niður á
blað mínar bestu minningar af
afa en ég held að það sem ég
muni best eftir var ein veiði-
ferðin í Djúpá, en þar veiddum
við pabbi oft með afa.
Hún er á þá leið að ég og
pabbi höfðum verið að veiða í
Djúpá, við höfðum ekkert orðið
varir við fisk en vorum komnir
á veiðistað þar sem við vissum
að var fiskur. Við vorum búnir
að fara yfir staðinn margoft og
prófað flest allar flugur sem
okkur datt í hug að fiskurinn
myndi taka.
Þetta var seinnipart dags og
afi ásamt ömmu og Ester syst-
ur ákváðu að kíkja austur og
fara í berjamó. Afi ákvað að
taka með sér veiðistöng og rölti
til okkar þar sem við vorum að
veiða. Ég sat og fylgdist með
afa meðan hann og pabbi voru
að kasta. Ég varð hálf skúff-
aður út í afa þegar ég sá að í
fyrsta kasti var lax kominn á
hjá honum, nokkrum mínútum
síðar var hann búinn að landa
vænum laxi.
Ekki batnaði það þegar afi
kastaði í annað sinn út í ána og
annar lax var kominn á sem
hann landaði. Ef ég man þetta
rétt þá lét afi þetta nægja og
fór aftur til ömmu og Esterar í
berjamó og skildi okkur pabba
eftir með sárt ennið.
Ég kom til landsins í sept-
ember þegar afi var kominn á
sjúkrahúsið og sat hjá honum
og við spjölluðum margt sam-
an. Ég kveð afa með söknuði,
hann reyndist mér alltaf vel.
Sigurður
Stefánsson.
Bjarni
Gestsson
30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. DESEMBER 2013
✝ HrafnhildurGuðrún
Ólafsdóttir
fæddist í
Reykjavík 3.
maí 1937. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Grund 28. júlí
2012.
Hrafnhildur
var dóttir
hjónanna Geir-
þrúðar Hjart-
ardóttur Clausen, f. 1.1. 1914, d.
20.6. 1974, og Ólafs Tryggva
Andréssonar, f. 6.6. 1908, d. 22.6.
1976. Systkini Hrafnhildar eru:
Andrés, f. 16.5. 1940, d. 23.3.
2013. Hjördís, f. 1.8. 1941. Eggert
f, 1.12. 1942. Bergsveinn, f. 23.2.
1951, d. 22.1. 1979.
Hrafnhildur vann ýmis störf.
Hún var meðal annars sætavísa í
Nýja-bíói í nokkur ár og starfaði í
verksmiðju Coca Cola um tíma.
Eftir barneignir tók húsmóð-
urhlutverkið við og eignuðust
þau hjónin fimm börn. Var hún
heimavinnandi á þeim tíma. Þeg-
ar börnin uxu úr grasi tók hún
aftur til starfa. Síðast starfaði
hún hjá heimilishjálpinni.
Útför Hrafnhildar var gerð í
kyrrþey í ágúst 2012.
Rósi fæddist á Látrum í Að-
alvík á Hornströndum 30. janúar
1934. Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Grund 5. ágúst
2013.
hinn 26.12. 1956. Börn þeirra
hjóna eru: 1) Ólafur Ásgeir, f.
18.11. 1955, giftur Sesselju
Tómasdóttur, f. 5.7. 1959. Börn
þeirra eru, Davíð, f. 30.6. 1977,
sonur hans er Björn, f. 15.1.
1998. Róbert, f. 7.3. 1980, Óskar,
f. 15.6. 1985, Íris, f. 30.7. 1992. 2)
Friðveig, f. 15.3. 1958, sambýlis-
maður hennar er Guðmundur S.
Pálsson, f. 30.8. 1948. Synir
þeirra eru: Bergsveinn, f. 12.6.
1981, Páll, f. 16.8. 1991, Árni, f.
16.7. 1959, d. 6.4. 2000. 3) Geir-
þrúður, f. 30.12. 1963, gift Ægi
Svanssyni, f. 29.9. 1959. Börn
þeirra eru: Hrafnhildur Rós, f.
17.2. 1982, unnusti hennar er
Sævar Már Reynisson. Börn
Hrafnhildar eru, Ægir þór, f.
4.4. 2001, dóttir þeirra Hrafn-
hildar og Sævars er Katrín
María, f. 25.5. 2007. Haraldur, f.
29.7. 1987, Unnar, f. 13.1. 1989,
Karen, f. 13.8. 1990, unnusti
hennar er Kristján Helgi Krist-
inson. 4) Friðrik, f. 30.11. 1968,
d. 15.8. 1990.
Rósi fluttist frá Aðalvík 12
ára gamall til Reykjavíkur.
Ungur byrjaði hann að starfa
hjá Ísbirninum á Seltjarnarnesi.
Hann vann þar í hátt í 35 ár,
meðfram því stundaði hann sjó-
mennsku. Hann var starfsmaður
í fiskbúð um tíma og var þekkt-
ur flakari. Hann lauk störfum
árið 1990 sökum veikinda.
Útför Rósa fór fram í kyrrþey
12. ágúst 2013.
Hann var sonur hjónanna
Árna Arnfinnssonar, f. 29.12.
1880, d. 21.2. 1954 og Elísabetar
Jasínar Guðleifsdóttur, f. 7.7.
1894, d. 24.7. 1953. Systkini
Rósa eru: Halldór Guðfinnur
Árnason, látinn, Guðleifur Júl-
íus Árnason, látinn, Guðmundur
Sveinn, látinn, Guðrún Ólafía
Árnadóttir, f. 1920, Guðbjartur
Kristján, látinn, Kristján, látinn,
Guðmundur Benjamín, látinn,
Guðni Ebenezer, látinn, Jóhann
Pétur, látinn, Guðlaug Kristín,
látin, Árni Þórarinn, látinn,
Marteinn Lúter, f. 1936.
Rósi var sendur í fóstur og
ólst upp hjá fósturforeldrum
sínum, Rannveigu Ásgeirs-
dóttur og Friðriki Magnússyni
útvegsbónda á Látrum í Að-
alvík. Uppeldisbróðir hans var
Gunnar Friðriksson, sem lengst
af var formaður Slysavarna-
félags Íslands.
Hrafnhildur og Rósi giftu sig
Nú eru foreldrar mínir farnir
með eins árs millibili. Bæði lágu
þau á hjúkrunarheimilinu Grund
á deild 3-V þegar þau létust.
Þegar ég var að alast upp var
pabbi alltaf að vinna í Ísbirnin-
um og mamma var heima að
hugsa um okkur fimm systkinin.
Mamma og pabbi kynntust í
Nýja-bíói þar sem mamma var
sætavísa og þá varð ekki aftur
snúið. Það var ást við fyrstu sýn.
Svo bjuggu þau fyrst hjá ömmu
og afa þar sem afi byggði húsið á
Nesvegi 46 og átti mamma
lengst heima þar. Svo keypti
pabbi kjallarann af afa og þar ól-
umst við fimm systkinin upp.
Lífið var ekki alltaf dans á rósum
hjá mömmu og pabba. Árið 1990
dó yngsti sonur þeirra hann
Friðrik aðeins 21 árs. Árið 2000
dó annar sonur þeirra, hann
Árni, aðeins 40 ára að aldri.
Mamma og pabbi náðu sér aldrei
eftir þessi áföll. Á þeim árum, er
ég var að alast upp, var oft fiskur
á heimilinu þar sem pabbi var að
vinna í fiski og kom með hann
heim.
Mamma gerði allskonar rétti
úr fiskinum sem taldist mjög
gott á þessum árum. Mamma
vildi alltaf vera fín og flott og fór
oft í lagningu eða permanent.
Hún fór aldrei út fyrr en hún var
búin að setja á sig varalit. Ég
man aldrei eftir pabba öðruvísi
greiddum en með klippinguna
eins og Elvis Presley enda hélt
hann mikið upp á hann.
Mér eru mörg minnisstæð at-
riði úr æsku en þetta var efst.
Þegar ég var fimm til sex ára fór
pabbi með mig á rakarastofuna á
Hjarðarhaganum og lét klippa
mig en ég vildi aldrei láta klippa
mig og var mjög erfið. Pabbi gaf
mér ís og svo fórum við aftur inn,
pabbi var að líta í blaðið en þá
strauk ég og þegar pabbi fattaði
það rauk hann á eftir mér og þá
var ég komin hálfa leiðina heim.
Ég þurfti að snúa við en hann
pabbi gaf ekkert eftir og það
tókst að lokum að klippa mig.
Annað minnisstætt atriði var það
að pabbi var oft með skegg á vet-
urna.
Svo rakaði hann sig og var að
skoða sig í speglinum eftir rakst-
urinn og ég spurði mömmu
hvaða maður þetta væri hjá
speglinum og mamma svaraði
„þekkirðu ekki pabba þinn?“ Þá
fór ég að gá og sá að þetta var
hann. Ég hafði bara aldrei séð
pabba nýrakaðan áður.
Pabbi talaði oft um sveitina
sína en hann var fæddur á Látr-
um í Aðalvík. Hann langaði alltaf
að fara til Aðalvíkur aftur en
honum hlotnaðist það ekki.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Takk fyrir samveruna, elsku
mamma og pabbi. Við sjáumst
síðar.
Ykkar dóttir,
Friðveig.
Elsku amma og afi. Ég vil
þakka ykkur fyrir allar þær
stundir sem ég átti með ykkur.
Ég mun sakna ykkar sárt en í
hjarta mínu lifir minning ykkar.
Guð blessi ykkur og minningu
ykkar. Ástarkveðjur frá mér og
fjölskyldu minni.
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð,
léttir byrðar, angist eyðir,
engill sá er vonin blíð.
Mitt á hryggðar dimmum degi
dýrðlegt oss hún kveikir ljós,
mitt í neyð á vorum vegi
vaxa lætur gleðirós.
Blessuð von, í brjósti mínu
bú þú meðan hér ég dvel,
lát mig sjá í ljósi þínu
ljómann dýrðar bak við hel.
(Helgi Hálfdánarson.)
Hrafnhildur
Rós Ægisdóttir.
Elsku amma og afi. Nú eruð
þið sameinuð með Árna og
Frikka. Ég veit það urðu fagn-
aðarfundir 5. ágúst síðastliðinn
er þið hittust öll fjögur á ný. Þið
voruð mér alltaf svo góð, ég var
umvafinn af hlýju og kærleik á
ykkar fundum.
Afi deildi öllu því sem hann
gat með fjölskyldu sinni og vin-
um. Hann var þekktur fyrir gjaf-
mildi og góðmennsku og hér áð-
ur fyrr mætti hann ósjaldan
óbeðinn með fisk í soðið handa
vinum og vandamönnum. Afi var
snillingur í póker og mörg kvöld-
in sátum við tímunum saman og
spiluðum. Ég man að þegar ég
var yngri sagðist afi búa yfir
þeirri kúnst að stokka spilin sér í
hag. Ég beið alltaf eftir að mér
yrði kennt þetta töfrabragð, en
allt kom fyrir ekki, hann vann
mig alltaf.
Við bjuggum saman þegar ég
var níu ára og það árið var amma
mín besta vinkona. Ég gleymi
ekki þessum tíma, þú sóttir mig í
skólann og leiðin heim var æv-
intýri líkust. Sjoppur og það sem
barni á þessum aldri finnst
skemmtilegast skildir þú.
Það sem ég virði hvað mest í
fari ykkar er sú gleði sem þið
bjugguð yfir, sama á hverju gekk
í lífinu, þá er aðdáunarvert að
gleðin var aldrei skammt undan.
Hún var ykkar styrkur, að missa
ekki gleðina í öllum þeim erfið-
leikum sem mættu ykkur, öllum
þeim þrautum sem ykkur var
ætlað að þreyta og allri þeirri
baráttu sem við öll vitum að þið
áttuð við hið innra er ekkert ann-
að en aðdáunarvert. Það var
sennilega vegna kærleikans sem
þið voruð uppfull af, annars hefði
þetta ekki verið hægt. Aðeins
sannur kærleikur gefur sanna
gleði. Það var ykkar haldreipi,
og gaf ykkur máttinn til að lifa
áfram.
Þið kennduð mér, með lífi
ykkar, að það skiptir engu hvað
hendir, ef þú átt ekki kærleika
þá áttu ekki neitt. Ykkar hlut-
skipti var kannski ekkert til að
öfundast út í. Auðvelt hefði verið
að sökkva sér í svartasta
skammdegi hugans og gefast
upp en það var alltaf kveikt á
einu kerti sem lýsti og logaði á
dimmum degi.
Það er með þessum fátæklegu
orðum sem ég kveð ykkur.
Megi sálir ykkar finna frið.
ykkar, alltaf
Bergsveinn Jóhann
Rúnarsson.
Rósi Jason Árnason og Hrafn-
hildur Guðrún Ólafsdóttir
Sjaldan hef ég fengið meira
fyrir peninginn en þegar ég
hringdi í Kidda málara fyrir 10
árum síðan og bað hann að mála
fyrir mig íbúð í Ventura á Flór-
ída. Í kaupbæti fékk ég að kynn-
ast Jónu, það var ekki nóg með að
hún ynni verkið til jafns á við
Kidda og hreinsaði að auki út í
hvert skúmaskot, heldur varð
hún ráðgjafi minn með hin ýmsu
praktísku mál sem þurfti að
Jónína
Gunnarsdóttir
✝ Jónína Gunn-arsdóttir
(Jóna) fæddist í
Keflavík 16. sept-
ember 1938. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 22. nóv-
ember 2013.
Útför Jónu fór
fram frá Keflavík-
urkirkju 29. nóv-
ember 2013.
leysa. Hún verður
mér ógleymanleg,
móttakan sem
nýbúinn fékk hjá
Jónu og Kidda.
Það er ekki hægt
að nefna Jónu án
þess að Kiddi fylgi
með og öfugt, sam-
an voru þau eins og
ein manneskja,
gædd sömu eðal-
góðmennskunni
hvort sem var við aðra, eða hvort
annað.
Fyrir þessi kynni og góðvild vil
ég þakka, ég er þakklát fyrir að
hafa átt samleið með heiðurskon-
unni, þessari síkátu, skemmti-
legu og stelpulegu listaspíru,
henni Jónu.
Frá Indlandi sendi ég Kidda,
börnum, barnabörnum og öllum
ásvinum Jónu mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Margrét Kjartansdóttir.