Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.11.2014, Qupperneq 50

Viðtal
50 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23.11. 2014
til að mynda lunda. Í kjölfarið kom
út bókin „Nights of the Pufflings“
eða „Pysjunætur“ í íslenskri þýð-
ingu Sigurðar A. Magnússonar. „Ég
kynntist góðum vinum í Vestmanna-
eyjum og heillaðist algjörlega af
landi og þjóð. Bókin um lundapysj-
urnar breytti lífi mínu. Hún kom
mér í kynni við Ísland og Íslendinga
og eftir hana hef ég komið yfir 40
sinnum til Íslands og unnið sjö
bækur á Íslandi. Ég hef verið á
landinu alla mánuði ársins nema í
febrúar. Ég er búinn að kynnast ís-
lenska vetrinum, vorinu, sumrinu og
haustinu, svo ekki sé nú minnst á
alla flugeldana um áramót,“ segir
hann og bætir við léttur í bragði:
„Ég hef meira að segja kvænst á
Íslandi en skilið í Bandaríkjunum.
Ég verð að hafa þetta einhvern veg-
inn öðruvísi næst!“
Hlær allan tímann á Íslandi
Talið berst að því hvað það sé við
Ísland sem heillar hann svona mik-
ið. Tekst blaðamanni að koma þessu
að án þess að spyrja hinnar sígildu
spurningar „How do you like Ice-
land?“ Bruce er fljótur til svars:
„Landið er sérlega áhugavert.
Víðernið er mikið og umhverfið fal-
legt. Myndefni fyrir ljósmyndara
eru óendanleg. Menningin er
heillandi og ég er svo lánsamur að
hafa eignast marga góða vini í flest-
um landshlutum. Félagslífið er
miklu skemmtilegra og líflegra þeg-
ar ég er á Íslandi en hérna heima í
Bandaríkjunum. Á Íslandi hlæ ég
mikið allan tímann.“
Hann hefur ferðast um allt Ísland
og á skemmtilegar minningar úr
þessum ferðalögum. Eina sögu
nefnir hann af heimsókn til Dalvík-
ur þegar Fiskidagurinn mikli stóð
yfir. Var hann kominn í röð eftir
fiskisúpu þegar ferðafélagar hans
hvísluðu að fyrir aftan hann stæði
frú Vigdís Finnbogadóttir, fv. forseti
Íslands. Bruce sneri sér við og
kynnti sig: „Sæl, ég er Bruce af
Maine.“ Og Vigdís svaraði um hæl:
„Sæll, ég er Vigdís af Íslandi.“
Íslendingar seigir
Íslandsvinurinn Bruce fylgist að
sjálfsögðu vel með fréttum frá eyj-
unni í norðri þegar hann er heima
hjá sér. Hann sá hvernig þjóðin
hagaði sér fyrir hrun og hefur
fylgst með því hvernig Íslendingum
hefur reitt af eftir hrun.
„Ég hef engar áhyggjur af Ís-
lendingum, þeir eru seigir og vinnu-
samir. Ef einhverjir geta lifað af
hremmingar eins og efnahagshrun
eða náttúruhamfarir þá eruð það
þið. Þetta hef ég sagt við vini mína í
Bandaríkjunum og þegar mér liggur
mikið á hjarta þá er ég stundum
farinn að segja „við Íslendingar“.
Það liggur í eðli ykkar að takast á
við mótbyr og þið farið langt á
Á
ferð sinni til Boston á
dögunum heimsótti
blaðamaður Morgun-
blaðsins Bruce
McMillan, eða Brúsa
eins og vinir hans á Íslandi kalla
hann gjarnan. Bruce býr í útjaðri
bæjarins Shapleigh í Maine, í nærri
tveggja tíma akstursfjarlægð frá ys
og þys stórborgarinnar. Hann tekur
fagnandi á móti blaðamanni en
strax fyrir framan bílskúrinn sést
að þarna býr sannur Íslandsvinur –
og með húmorinn í lagi. Á skilti á
skúrnum stendur stórum stöfum:
Parking for Icelanders only, all oth-
ers will be towed! Eða: Bílastæði
eingöngu fyrir Íslendinga, allir aðrir
verða dregnir burt!
Með góðri samvisku gat blaða-
maður því lagt bílnum þó að hann
væri ekki á íslenskum númerum. Og
þegar hurðin opnast á bílskúrnum
tekur hinn íslenski gestur strax eft-
ir númerinu á bílnum hans Brúsa. Á
því stendur auðvitað: ICELAND.
Við göngum inn í húsið sem hann
byggði sjálfur á sínum tíma og fljót-
lega sjást fleiri ummerki sem minna
á Ísland. Lopapeysan gamla góða er
ekki langt undan og ljósmyndir og
dagatöl frá Íslandi á veggjunum. En
lítið er um laust pláss því Bruce
hefur eiginlega nýtt hvern einasta
stað til að hengja upp málverk og
ljósmyndir af öllum stærðum og
gerðum. Í ljós kemur að málverkin
eru meira og minna öll eftir íslenska
listmálara.
„Ég kem heim með íslenska
myndlist eftir hverja ferð,“ segir
hann en á rúmum 20 árum eru ferð-
irnar orðnar æði margar. Hann hef-
ur einnig farið heim með íslenska
tónlist en geisladiskarnir standa í
röðum í stofunni. Í tækinu hljómar
Retro Stefson. „Annars hefur mér
ekki enn gefist tími til að hlusta á
þá alla,“ segir hann afsakandi.
Lundapysjur breyttu öllu
Bruce var kominn vel á fimmtugs-
aldurinn þegar hann kom fyrst til
Íslands sumarið 1993. Hann hafði
þá gefið út fjölda barnabóka í
Bandaríkjunum og ferðast víða til
að taka myndir af ólíkum fuglateg-
undum. Hvernig Íslandsferðin kom
til á sér skemmtilegan aðdraganda.
„Ég var staddur á suðurskautinu,
á botni jarðarkringlunnar, við að
mynda mörgæsir þegar ég hitti
fuglafræðing og nefndi það við hann
að það væri nú líka gaman að gera
bók um lunda, en það væri svo erf-
itt að nálgast þá. „Það er nú ekki
vandamál,“ sagði hann við mig,
„farðu til Íslands, þar borða þeir
meira að segja lunda.“ Ég komst í
samband við Einar Gústafsson hjá
Ferðamálaráði Íslands í New York
og hann hjálpaði mér að skipuleggja
ferð til Vestmannaeyja,“ segir
Bruce og þangað fór hann gagngert
þrjóskunni og bjartsýninni. Þið eruð
óhræddir við að gera mistök.“
Minnisvarði verði reistur
Bruce er fæddur í Boston 1947 en
ólst upp í bæjunum Bangor og
Kennebunk í Maine. Hann var að-
eins fimm ára þegar faðir hans gaf
honum myndavél og fljótlega náði
hann góðum tökum á ljósmyndun.
„Ég ólst upp við mikið víðerni í
Maine en núna er byggðin orðin
mun þéttari. Þegar ég er á Íslandi
upplifi ég einmitt þetta víðerni og
fallegt landslagið. Náttúran er sem
betur fer enn víða ósnortin. Ég
sakna Íslands og þegar ég er á Ís-
landi þá sakna ég Maine. En það
sem ég sakna mest þegar ég er
hérna heima eru löngu sumarnæt-
urnar á Íslandi. Eitt sumarið komst
ég ekki til Íslands og var alveg
ómögulegur. Það var einfaldlega af
því að ég sá ekki til sólar allan
sólarhringinn.“
Ást Brúsa á Íslandi hefur ekki
náð svo langt að hann ætli að setj-
ast hér að til æviloka.
„Rætur mínar eru hérna í Maine
og eitt af því sem kemur í veg fyrir
að ég flytji til Íslands er að ég tala
ekki íslensku og á afskaplega erfitt
með að læra tungumálið. Einu
skiptin sem ég kemst í veruleg
vandræði eru þegar ég reyni að tala
íslensku,“ segir hann og hlær.
Bruce á sér þó þann draum að á
Íslandi verði einhvers staðar reistur
minnisvarði eða listaverk að honum
látnum. „Ég er ekki búinn að hugsa
þetta mjög langt og veit ekki hvar
svona steinn ætti að vera, helst ein-
hvers staðar í alfaraleið þar sem
fólk gæti séð steininn og hlegið með
mér í anda þegar það sæi áletrun
undir nafni mínu og ártölum:
„Bruce, you must learn Icelandic!“
Þetta er einmitt lýsandi setning um
það sem vinir mínir á Íslandi eru
stöðugt að segja við mig.“
Bruce brosir og segist heldur
ekkert hafa á móti því að fá íslensk-
an ríkisborgararétt með sama hætti
og Bobby Fischer. „Þetta ferli gekk
fljótt í gegn hjá honum og hann
þurfti ekki einu sinni að fara á ís-
lenskunámskeið. Það myndi henta
mér mjög vel þar sem á svo erfitt
með að læra íslenskuna,“ segir hann
og hlær.
Málverkin fari á safn
Sem fyrr segir hefur Bruce unnið
sjö bækur hér á landi, eða fleiri en
nokkur barnabókahöfundur í Banda-
ríkjunum. Þar af eru þrjár í sam-
vinnu við myndlistarkonuna Gunn-
ellu Ólafsdóttur í Garðabæ.
Gunnella hefur myndskreytt og
Bruce skrifað texta og ljóð. Þau
vinna nú saman að nýrri bók en
einnig er hann að gera póstkortabók
um æðarfuglinn á Breiðafjarð-
areyjum í samvinnu við fyrirtækið
Heyrði af Íslandi
á suðurskautinu
MARGIR HAFA VERIÐ KALLAÐIR ÍSLANDSVINIR, SUMIR FYRIR ÞAÐ EITT AÐ HAFA
MILLILENT Á ÍSLANDI. EFTIR AÐ HAFA KOMIÐ HINGAÐ YFIR 40 SINNUM Á RÚMUM
20 ÁRUM STENDUR BANDARÍSKI RITHÖFUNDURINN OG LJÓSMYNDARINN BRUCE
MCMILLAN SVO SANNARLEGA UNDIR ÞVÍ AÐ KALLAST ÍSLANDSVINUR. EÐA EINS
OG HANN SEGIR GJARNAN SJÁLFUR: ÉG ELSKA ÍSLAND!
Björn Jóhann Björnsson bjb@mbl.is
Bruce safnar myndefni í póstkortin í
Hvítufjöllum í Bandaríkjunum.
Íslensk myndlist er fyrirferðarmikil á
veggjum heimilis Bruce í Maine.
* Þegar mér ligg-ur mikið áhjarta segi ég stund-
um „við Íslendingar“.
Bruce með tvær af þremur bóka þeirra Gunnellu fyrir framan „Gunnellu-
vegginn“ á heimilinu. Íslenski fáninn er að sjálfsögðu ekki langt undan.