Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 57

að 'báran var tiltölulega Jítil. Mátti því lieita, að siglingin gengi
vel.
Tveir skipverja voru látnir standa fram á, og lagði skipstjóri
ríkt á við þá að taka vel eftir, ef ísjakar sæjust, sérstaklega kvað
Jiann vera nauðsynlegt að gæta vel að smákögglum, sem erfitt
væri að greina í hvítu sjólöðrinu
„Við skulum láta horfa SA að A. Það má gjarnan fría ögn til
í seglunum aftur, gangurinn verður liðugri, og driftin minni. Eg
(kæri mig lieldur ekki um að koma austar upp undir, en að Kóp.
Þangað eru á að gizka 45 ifjórðungsmílur, og við ættum alltaf að
ná þangað fyrir kvöldið, ef engar hindranir verða.“
Stýrimaður, sem skipstjóri mælti þetta við, lét gefa ögn eftir
í seglunum, og lá vindurinn þá svo vel í, að hraðinn mátti teljast
góður.
Logglínan, sem hafði verið uppi á þilfari gadd.freðin, en borin
niður tiJ þess að þíða hana, var nú sótt, og ioggaði stýrimaður
nreð aðstoð eins af skipverjum. Hraðinn virtist vera 5 hnútar.
Var svo eftir það loggað með hálftíma millibili.
Kl. var rétt um 5 árdegis, þegar byrjað var að sigia, og bar ekk-
ert tii tíðinda fram yfir vaktarskipti. Hraðinn var nokkurn veginn
jafn, í hvert skipti sem loggað var, enda var veðurhæðin engu
minni en áður.
Það var ekki fyrr en kl. 9 árdegis, að þeir, sem fram á stóðu,
lirópuðu, að nú sæju þeir ísjaka og liann væri til bakborða.
Það var að vísu ekki nema einn jaki, en í slíku dimmviðri gátu
þeir eins vei verið margir á næstu grösum. Þegar skipstjóra hafði
verið tilkynnt um nærveru íssins, skipaði hann svo fyrir, að nú
skyldu jafnan 2 vera við stýrið, ef skjótlega þyrfti að snúa, og einn
yrði stöðugt við afturseglið, skyldi hann vera tilbúinn að gefa eft-
ir skautið, ef nauðsyn krefði að slá fljótt undan.
Sjálfur tók hann sér stöðu í vantinum kulborða, og gaf þaðan
fyrirskipanir sínar.
Ekki þurfti lengi að bíða eftir því að fleiri jakar sæjust, urðu
þeir ýmist til stjórnborða eða bakborða. Auðvitað voru þeir líka
stundum beint framundan, en sáust nógu snemma til þess að hægt
var að breyta stefnu og komast íram hjá þeim.
Þó að ekki væri enn annað en rtokkurn veginn greiðfær ís, var
skipstjóri ekki í vafa um, að þéttari ís mundi vera skammt frá, og
réð hann það af því, að nú mátti kalía að bára væri engin.
Þannig var siglt fram undir kl. 12 á hádegi. Loggið hafði verið
STÍGANDX 295