Stígandi - 01.10.1946, Qupperneq 59

inn,“mælti hann við Þorkel stýrimann, um leið og hann kom nið-
ur á þilfarið. „Ég ætla að skjótast niður augnahlik, en sjáðu um
það, ef þarf að krækja fyrir jaka, að beita heldur fyrir þá, ef það
er hættulaust, heldur en að slá undan. Við erum sennilega orðnir
nokkuð vestarlega, en þó er ég að hugsa, að við komum upp í
Flóann.
Láttu logga, og ef hraðinn er ekki meiri en áður, þá er óhætt að
halda áfram tvo tíma, en úr því er bezt að stinga niður lóði.“
Var nú siglt áfram, og sáust jakar annað veifið, en sjaldan þurfti
að breyta stefnu þeirra vegna.
Hraðinn reyndist að vera mjög líkur og áður, enda var vindur-
inn sá sami. hafði nú verið siglt í hálfan annan tíma.
Jónas gamli var fyrir löngu kominn aftur upp á þilfar, og var að
virða fyrir sér sjóinn með mestu gaumgæfni, þar til hann sagði:
„Kippið þið niður framseglunum, og halið út afturseglið, við
skulum sjá, hvað dýpið er.“
Það stóð ekki lengi á því að fá seglin niður og lóðið út. Dýpið
var um 20 faðma, en þó ekki gott að ákveða það nákvæmlega, því
að driftin var mikil.
„Það er gott,“ mælti skipstjóri, ,,þá skulum við fá seglin upp
aftur, og svo er bezt að sigla beitivind."
Framseglin voru nú dregin upp í skyndi og síðan lralað inn í
aftursegli og stórsegli. Stórskautið var erfitt viðfangs eins og fyrr
vegna klakans, en varð þó yfirunnið að lokum.
Sæfarinn hægði töluvert á sér, eftir það að skipt var um stefnu,
en hnoðaðist þó sæmilega vel áfram, og hafði verið siglt allt að
klukkutíma, þegar hrópað var, að land sæist. Landið var á hlé-
borða, en ekki hættulega nærri.
„Það er Blakkurinn," sagði skipstjóri. „Við náum vel fyrir
hann.“ Eftir nokkra stund var Straumnesið orðið þvert, og sagði
þá skipstjóri, að óþarft væri að beita mjög stíft, og eftir hálfan
tíma eða þrjú kortér væri óhætt að breyta stefnu og slá undan allt
að suðri, enda mundi sjá í Tálkna, þegar inn á fjörðinn kæmi.
Við getúm nú sagt, að mestum erfiðleikum þeirra kunningja
okkar á Sæfaranum hafi verið lokið. Þegar inn á fjörðinn kom,
var hríðin tæplega eins mikil, og sáu þeir í Tálkna, eins og skip-
stjóri hafði gizkað á. Eftir það var ferðalagið ekkert sögulegt, þar
til akkeri var varpað við Suðureyri kl. 7 síðdegis.
STfGANDI 297