Hrund - 01.12.1967, Page 16

Hugkvæmni við
Frú Helga Egilson er víðkunn hagleikskona, sem fellur aldrei verk úr hendi. Hún hefur óþrjótandi
ímyndunarafl, og það mundi aldrei hvarfla að henni að kaupa hlut tilbúinn úr búð, áður en hún reyndi
að búa hann til sjálf.
Fyrir jólin í fyrra hafði Helga nokkra föndurþætti í útvarpsþættinum, „Við, sem heima sitjum“, og kom
þar með ýmsar hugmyndir til að setja jólasvip á heimilið. En þessir þættir fóru fram hjá mörgum, og því
fórum við fram á það við Helgu að mega birta hugmyndir hennar ásamt myndum til skýringa. Hún varð
góðfúslega við beiðni okkar, og hér á eftir skýrir hún fyrir okkur, hvernig má búa til rammíslenzka jóla-
sveina, klædda fötum úr íslenzku bandi, ásamt mömmu gömlu, henni Grýlu. Hún kennir okkur að búa
til skemmtilegan poka undir jólakortin, þægilega mottu til að hirða nálarnar af jólatrénu, og hring sem
drekkur í sig dropana úr rauðvínsflöskunni.
Þjóðsagan okkar um jóla-
sveinana 13, sem byrja að
tínast til mannabyggða 13
dögum fyrir jól, er mjög
skemmtileg. Þeir eru svo
ramm-íslenzkir, jólasvein-
arnir, og hver þeirra hefir
sína skapgerð — flestir
nokkuð stríðnir og jafnvel
hrekkjóttir, þó ekki sé í illu.
Stekkjastaur gerir mönnum
bilt við í útihúsum, Gilja-
gaur í bæjargilinu, Falda-
feykir stríðir stúlkunum, ef
þær bregða sér út fyrir bæj-
ardyrnar, og svo eru margir
þeirra miklir matmenn, og
reyna að ná sér í bita úr búri
húsfreyju, hvenær sem færi
gefst.
16
Úr þessari þjóðsögu má búa til
nokkurs konar jóladagatal; þ.e.
búa til 13 jólasveina, og láta þá
koma á heimilið einn á dag, þann
fyrsta 13 dögum fyrir jól, og svo
einn af öðrum, þar til þeir sitja
allir saman á jólanóttunni —
kannske í gluggakistunni, eða
uppi á skáp. Síðan fara þeir að
hypja sig til fjalla — sá sem kom
fyrstur, fer fyrstur og á þrettánd-
anum fer sá síðasti, og jólin eru
liðin.
Jólasveinarnir, sem myndin er
af, eru gerðir úr PÍPUHREINS-
URUM, VALHNETUM, BÓM-
ULL og LOPA. Valhneta er klof-
in í tvennt, og kjarnarnir teknir
úr. Lím er borið á kantana og
endunum á tveimur pípuhreins-
urum, hlið við hlið, er stungið á
milli valhnetuhelminganna. Þegar
límið er orðið vel þurrt og pípu-
hreinsararnir alveg fastir í hnet-
unni, er þeim snúið saman, svo
langt sem bolurinn nær. Það sem
eftir er af pípuhreinsurunum, eru
fótleggirnir. Þriðji pípuhreinsar-
inn er brotinn saman í miðjunni
og hann festur á hina tvo, rétt
fyrir neðan hnetuna, með því að
snúa honum einn hring utan um
þá, og rétta síðan úr honum, og
þar höfum við handleggina. Það
er aðeins brotið upp á aila enda á
pípuhreinsurunum, því það eiga
að vera hendur og fætur. Næst er
bómull vafin um handleggi, fót-
leggi og bol — mikið eða lítið,
eftir því hvort sveinninn skal
vera mjór eða mikill. Buxurnar eru
gerðar með því að vefja lopa yfir
bómullina á fótleggjum og bol,
vel upp fyrir mitti. Að sjálfsögðu
klæðast þessir menn lopapevsum.
Fitjaðar eru upp 11, 13, eða 15
lykkjur af lopa — allt eftir vaxtar-
lagi eigandans, og prjónaðar
nokkrar umferðir, 10 eða 12. Þá
er gerður handvegur fyrir annan
handlegginn, á þann hátt, að séu
t.d. 11 lykkjur á prjóninum, eru
prjónaðar 5 1., slegið upp á prjón-
inn, og næstu tvær lykkjur prjón-
aðar saman, og þær 5-sem eftir
eru prjónaðar út. Næsti prjónn er
prjónaður röngum lykkjum,
næsta umferð rétt og síðan felit
af. Handleggir eru nú vafðir í
sama lit og peysan er, og öðrum
handleggnum er stungið í gegn
um gatið á peysunni. Hún er svo
saumuð saman á hliðinni, og hinn
handleggurinn kemur þar út, svo
er peysan vörpuð saman á öxlun-
um. Fallegast er að hafa peys-
urnar mismunandi litar, og sum-
ar með bekk úr öðrum lit af lopa.
Höfuðfötin eru j'mist prjónuð
eða hekluð eða gerð úr ullarefni.
Hár og skegg er lopi, og bezt er