Hrund - 01.12.1967, Qupperneq 38

Nú vissi hún að þessi rödd sem stöðugt jókst að styrkleika og orðaforða
var engin spásögn heldur rödd hjartans. Þessi vitneskja gladdi hana því
að rödd hjartans mátti treysta.
Arin liðu og rödd hjartans vísaði henni veg: milli barnaherbergja,
húsbóndaherbergis, eldhúss og hjónaherbergis. Þessi leið var henni
kær og aldrei gustaði svo inn um útidyrnar að feykti yfír slóðina. Aðeins
eitt vakti henni ugg: óvæntar breytingar í heiminum. Arið sem þeir
skiptu fimm sinnum um afgreiðslustúlkur í mjólkurbúðinni leið henni
aldrei fyllilega vel. En börnin stækkuðu. Hún vaknaði við vondan draum
þegar elzta barnið, hann Stjáni, tók að setja niður í ferðatösku sína til að
fara út í heiminn. I stjórnlausum ákafa fleygði hún sér á þröskuldinn til
að varna honum útgöngu; það heyrðist soghljóð þegar pilturinn steig
ofan á hana á leið sinni út. Þá hélt hann að hún væri að kveinka sér og hann
staldraði við og sagði að hún gæti sjálfri sér um kennt. Enginn hefði
beðið hana að leggjast þarna. Hún brosti við þegar hún reis upp því að
þetta var ekki alveg rétt hjá honum. Hjartað hafði sagt henni að leggjast
þarna. Hún hafði heyrt röddina greinilega og nú, er hún horfði á eftir
honum ganga niður götuna, talaði röddin enn og sagði að hún gæti þó
glaðzt yfír því að hafa mýkt fyrstu sporin hans út í heim. Síðan fóru
þau hvert af öðru og hún varð ein. Engin erindi átti hún lengur inn í
barnaherbergin og oftast sat hún í hægindastól í stofunni. Liti hún upp
blasti glerkrukkan við á hillunni þar sem heilinn hafði legið öll þessi ár
og raunar að mestu gleymdur. Vaninn hafði gert hann hversdagslegan.
Stundum virti hún hann fyrir sér. Hún fékk ekki betur séð en hann hefði
varðveitzt vel. En hún hafði æ minni ánægju af að horfa á hann. Hann
minnti hana á börnin hennar. Og smám saman fann hún að enn átti
breyting sér stað innra með henni en hún kom sér ekki að því að nefna
það við manninn sinn. Hún sá hann svo sjaldan nú orðið og þegar hann
birtist heima reis hún í flýti upp úr hægindastólnum eins og kominn
væri gestur. Hann vakti sjálfur máls á því einn daginn hvort henni liði
ekki vel. Hún leit fegin upp, en þegar hún sá að hann nýtti jafnframt
tímann til að reikna út hagskýrslur fipaðist henni í svarinu (hún hafði
aldrei verið sérlega góð í reikningi). 1 vandræðum sínum sagðist hún
ekki hafa nóg að gera. Hann leit undrandi á hana og sagði að nóg væru
verkefnin ef fólk bara notaði heilann. Þetta sagði hann auðvitað í
hugsunarleysi. Hann vissi mætavel að hún hafði engan heila, en hún
tók svar hans bókstaflega. Hún tók krukkuna ofan af hillunni, fór
með hana til læknisins, og spurði hvort hann héldi að heilinn væri not-
hæfur. Læknirinn taldi ekki útilokað að hann kæmi að einhverju gagni,
en hins vegar rýrnuðu öll líffæri við langa geymslu í spíritus. Það væri
því álitamál hvort borgaði sig að hrófla við honum; auk þess hefði
heldur illa verið gengið frá nervi cerebri og læknirinn spurði hvort það
hefði verið einhver klaufi sem skar.
Hann var nú svo lítill þá, auminginn, sagði konan.
En hvernig er það, sagði læknirinn, mig minnir að þér hafið haft
háþróað hjarta?
Konan leit undan rannsakandi augnaráði læknisins og vanmáttugt
samvizkubit greip hana. Og hún hvíslaði að lækninum því sem hún
hafði ekki þorað að ympra á við manninn sinn:
Rödd hjartans er þögnuð.
Um leið og hún sagði þetta vissi hún tii hvers hún var hingað komin.
Hún hneppti blússunni frá sér, fór úr henni og lagði hana snyrtilega á
stólbakið. Brjóstahaldið fór sömu leið. Síðan stóð hún nakin að ofan og
reiðubúin frammi fyrir lækninum. Hann greip hníf og skar og andartaki
síðar rétti hann henni rautt og gljáandi hjartað. Varfærnislega lagði
hann það í lófa hennar og hendur hennar lukust um það. Tvílráður sláttur
þess minnti á flögrandi fugl í búri. Hún bauð lækninum borgun en
hann hristi höfuðið og hjálpaði henni að klæðast, sá að hún átti erfitt
með það. Síðan bauðst hann til að hringja á bíl, hún hefði svo mikið að
bera. Hún afþakkaði, en skorðaði heilakrukkuna í innkaupatöskunni og
smeygði henni upp á handlegginn. Síðan gekk hún út með hjartað í
höndunum.
Nú hófst hin langa ganga mikli barnanna. Hún fór fyrst til sona sinna,
en hitti engan þeirra heima. Þeir höfðu allir fengið rúm á þjóðarskútunni
og ómögulegt að segja hvenær þeir kæmu; auk þess stönzuðu þeir
aldrei það lengi í heimahöfn að tími gæfist til annars en geta börn. Hún
hrökklaðist undan beizkju tengdadætra sinna til elztu dóttur sinnar sem
38
opnaði sjálf fyrir henni dyrnar. Svipur undrunar og viðbjóðs kom á
andlitið þegar hún sá rautt, slímugt hjartað kvika í lófa móður sinnar
og hún skellti í ofboði aftur hurðinni. Að vísu voru þetta ósjálfsráð
viðbrögð og hún opnaði fljótlega aftur, en hún kom móður sinni í
skilning um að hún kærði sig ekki um hjartað; hún var ekki viss. um að
það færi vel við nýju húsgögnin í stofunni. Þá vissi móðirin að þýðingar-
laust væri að halda göngu sinni áfram því að yngri dæturnar áttu enn
nýrri húsgögn. Og hún hélt heim. Þar fyllti hún krukku af spíritus og
sleppti hjartanu niður. Djúpt soghljóð, líkt og andköf í mennsku
brjósti heyrðist er hjartað sökk til botns. Og nú stóðu þau hvort í sinni
krukku á hillunni, heilinn og hjartað. En enginn kom til að skoða. Og
börnin komu aldrei í heimsókn. Þau báru við annríki. En sannleikurinn
var sá að þeim féll illa hin steríla lykt sem loddi við allt á heimilinu.
VIÐARKLÆÐNINGAR
Á LOFT OG VEGGI
Höfum fyrirliggjandi
ýmsar tegundir s.s.:
FURU
OREGON PINE
LERKI
EIK
ÁLM
ASK
CHERRY
CAVIANA
GULL-ÁLM
TEAK
HNOTU
HARÐVIÐARSALAN S.F.
Þórsgötu 13 — Símar 11931 og 13670