Læknablaðið - 15.03.2007, Qupperneq 54

UMRÆÐA & FRÉTTIR / ÁHUGAMÁL
Ársrit Útivistar 1993 en annars hafði hvergi verið
minnst á þennan atburð opinberlega fyrr. Sögur af
þessu einstaka afreki höfðu þó gengið fjallamanna
á milli og síðar skrifaði Óttar Sveinsson nánari
lýsingu á þessum atburði í eina af Utkallsbókum
sínum. Er stuðst við frásögn Leifs frá úr Ársriti
Útivistar 1993 þegar þetta er rifjað upp hér.
„Þegar við lögðum af stað frá skálanum
var hvasst af suðaustri, þoka og skafrenningur.
Skyggni var þannig farið að við sáum ekki tærnar
á eigin skíðum. Ég gekk fyrstur og eftir 5 mín-
útna áttavitagöngu stóð ég skyndilega í lausu lofti
og vissi á samri stundu að ég hafði gengið fyrir
björg og væri á hraðri leið niður í Grímsvötn.
Suðaustanáttin gerði að skafrenning kæfði norður
af fjallinu og var öll tilveran þarna grá í gráu og því
engin viðmiðun við umhverfið. Ég fann ekki að ég
væri á niðurleið, aðeins að ég sveif. Ekki fann ég
heldur hvað sneri upp og niður á sjálfum mér, var
sem í þyngdarleysi. Nokkrum augnablikum eftir
að ég hóf flugið fékk ég bylmingshögg á bakið um
herðar og sveif eftir það að mér fannst endalaust. Á
því flugi minnist ég aðeins einnar hugsunar.„Hvað
kemur næst“. Skyndilega kom snjógusa í andlit
mér og varð brátt ljóst að ég var lentur og það með
þeirri mýkt að ég hafði ekki orðið þess var. Einnig
varð mér ljóst að ég flaut ofan á snjóskriðu sem
var á hraðferð niður í vötnin. Höfuðið sneri undan
brekkunni og lá ég á bakinu. Ég tók ósjálfrátt
nokkur baksundstök til að halda höfðinu ofan á
snjónum. Skyndilega nam ég staðar og mér gafst
tími til hugsa. Allt var kyrrt, hljótt og hvítt. Ég fann
hvergi til og datt eitt augnablik í hug að þetta hlyti
að vera himnaríki.”
Menn hafa fyrir satt að Leifur hafi fljótt sann-
færst um að hann væri ekki kominn til himnaríkis,
bæði fann hann fyrir kulda í andliti og eymslum í
brjóstkassa enda trúlegast nokkur rifbein brotin en
þarna á þessum stað og þessari stundu var annað
mikilvægara. Merkilegt var þó að eftir þetta ríflega
200 metra frjálsa fall fyrir björg var hann með
skíðin óbrotin á fótunum og gleraugun á nefinu en
kjálkar sleðans sem hann hafði dregið á eftir sér
voru mölbrotnir og einna líklegast að hann hafi
komið í bak Leifi og valdið högginu. Örstuttu síðar
varð Leifur var við hreyfingu ofan við sig og sér
þá að þar er Magnús félagi hans kominn og hafði
hann hrapað sömu leið þegar snjóhengjan sem
Leifur gekk fram af brast undir fótum hans. Var
Magnús einnig alheill og fóru þeir nú að velta fyrir
sér hvernig best væri að komast til baka. Bundu
þeir vonir við að Hallgrímur sonur Magnúsar
sem var með í för myndi síga niður í böndum og
fikruðu sig því upp að hamrastálinu, „en lentum
brátt í sjálfheldu í miklum hamrakór er gnæfði yfir
okkur. Á samri stundu heyrðum við skræki mikla
ofan úr klettunum um það bil 20 metrum ofan við
okkur var þar kominn Hallgrímur. Má nærri geta
226
Læknablaðið 2007/93