Listin að lifa - 01.03.2004, Side 64

Marga dreymir um að búa í litlu húsi í nánum tengslum við Móður jörð.
Fjarri umferð, streitu og kapphlaupi við tímann, þegar börnin eru
flogin úr hreiðrinu og stimpilklukkan kallar ekki lengur. Edda Magnúsdóttir
og Páll jónsson gerðu drauminn að veruleika.
Páll og Edda fyrir framan húsið sitt í sveitinni.
Handverkið á Hóli
er skemmtilega frumlegt
Handverkssýningar á Hóli eru fastur liður á sumrin. Edda og Páll skapa listmuni úr birki og fisk-
beinum. Edda er Austfirðingur, en Páll ólst upp á Bjarnastöðum. Þar í túnfætinum byggðu þau
sér draumahúsið sitt. Húsið er umvafið gróðri og frá stórri verönd blasa við jöklar, hraun og
Hvítá sem liðast niður sveitina. Innan dyra er hlýr heimilisandi, bækur, blóm og margar fjöl-
skyldumyndir. „Þessi hópur er okkar ríkidæmi," segir Páll og bendir á myndirnar. „Mannlífið er
gott á Hóli, þegar þau, vinir eða vandamenn koma í heimsókn." Börnin og fjölskyldur þeirra
eru þeim allt. Gefum Páli orðið:
í túnfæti æskuheimilis: Foreldrar mínir, Jón Pálsson og
Jófríður Guðmundsdóttir fluttu að Bjarnastöðum 1930. Við
vorum fjögur systkinin. Elsta systir okkar dó rúmlega tví-
tug. Á Bjamastöðum var aðeins torfbær og útihús úr torfi,
neysluvatnið var sótt í Hvítá. Það var ekki fyrr en ég kom
heim frá námi á Hvanneyri, að ég fór að girða, rækta og
byggja upp. Takmark mitt var að byggja eitt hús árlega -
sem tókst með góðra manna hjálp. Ibúðarhús, fjós, hlaða
og votheysgryfja risu. Síðan fór ég í smíðadeildina í Reyk-
holtsskóla, smíðaði innréttingar og húsgögn. Þá var maður
ungur og hraustur. Aðalvandamálið hve sólarhringurinn var
stuttur!
Við bræðumir vildum báðir búa, en það gekk ekki, svo
að ég tók þá erfiðu ákvörðun að flytja á Akranes 29 ára.
Þar bjuggu foreldrar Eddu, Laufey Jakobsdóttir og Magnús
Finnbogason með bamahópinn sinn. Tengdafaðir minn var
64