Listin að lifa - 01.03.2004, Side 66

Dundhúsið í garðinum: Allir ættu að eiga sitt dundhús,
það gefur mikið. Skálamar mínar hafa farið víða. Sömu-
leiðis þorskhausarnir hennar Eddu - hún á nefnilega fleiri
þorskhausa en mig! Úr hinum þorskhausunum býr hún til
fugla og myndir, fékk meira að segja verðlaun fyrir þetta á
Hrafnagili í fyrra.
Alsæl í sveitinni: Innandyra teflum við mikið, orðin eru
ekki alltaf falleg sem falla í þeim omstum. Annars vil ég
helst hlusta á klassíska tónlist. Edda dundar við að prjóna
dúkkur eða skrifa á tölvuna sína. Hún er líka í Litla ljóða-
hópnum með vinkonum sínum. Eg hef aðeins sungið með
góðum vinum mínum í Reykholtskirkjukór. Það er mér
mikils virði hvað blessaðir vinir mínir þar eru hugulsamir
við mig, gamlan karlinn. Við erum aldrei einmana hér.
Þó söknum við þess að vera ekki nær börnunum og
þeirra fólki. Bestu stundirnar eru þegar þau koma í heim-
sókn. Við förum á flesta menningarviðburði og Félag aldr-
aðra í Borgarfjarðardölum veitir okkur ómetanlega félags-
skap. Hér viljum við vera eins lengi og við getum - og
vonandi verðum við samferða héðan eins og hingað til.
Hugleiðing Eddu og Páls, hvernig það er að búa
í sveitinni árið um kring:
Frá okkar
bæjardyrum séð...
Enn einu sinni fáum við að njóta þess að standa saman í
bæjardyrunum, gá til veðurs og fagna því að sjá sólina
koma vestan undan Oköxlinni. Hún baðar litla húsið okkar
geislum sínum og snertir ljúfa strengi í gömlum hjörtum.
Verður okkur þá hugsað til vinanna í borginni, sem þótti sú
ákvörðun okkar að flytja upp í sveit vægast sagt furðuleg. -
Er í lagi með ykkur? Engin menning, leikhús, tónleikar
eða sýningar, ekki einu sinni búð eða götuljós. - Ekki það,
nei?
Hér sjáum við stjörnur og norðurljós sindra á himin-
hvolfinu, mánann lýsa upp jöklana og ána sem liðast nið-
andi eins og silfurband um dalinn. Hlýja hússins umvefur
okkur þegar vetrarveðrin ólmast utandyra. Við reynum að
meðtaka boðskap sjónvarpsins, sem reyndar verður æði oft
að láta í minni pokann fyrir góðri bók, tafli eða góðra gesta
heimsóknum. Þetta er, ásamt ýmsum menningaratburðum í
héraðinu, okkar leikhús, sýningar, lýsing og tónleikar.
Jú, við erum að sjálfsögðu langt frá stórmörkuðum,
læknum og mörgu öðru sem við þurfum á að halda, en veg-
imir hér eru færir flesta daga, rétt eins og í þéttbýlinu og
þess vegna höfum við litlar áhyggjur. Þær eru líka „ok
morgundagsins", eins og Kínverjar segja.
Þegar vorstraumarnir berast til okkar og gróðurinn lifn-
ar, þökkum við fyrir plönturnar sem hér voru gróðursettar,
bæði af okkur og forsjóninni. Þar sem áður var nagað kjarr
eru nú bústin tré sem veifa til okkar grein og grein og
segja; þetta gátum við afrekað saman. Með hækkandi sól
vex umferð vina og vandamanna um bæjardymar, og þröst-
urinn og máríuerlan mæta með sitt búskaparbardús utan-
húss. Barnabörnin koma og njóta þess að leika sér í kjarr-
inu, hjálpa ömmu úti og inni og afa í Dundhúsinu.
Sumarhúsaeigendurnir, okkar góðu grannar, eru að mikl-
um meirihluta eldri borgarar eins og við. Við höfum átt
margar góðar stundir saman, bæði sumar og vetur og vin-
áttuböndin sem myndast hafa em ómetanleg. Oskandi væri
að allir eldri borgarar þessa lands geti notið æfikvöldsins,
fundið sér eitthvað til að bardúsa við og hlakkað til kom-
andi dags.
í morgunsárið, þegar við hér á bæ, lítum út um bæjar-
dymar, þökkum við fyrir hverja stund sem við fáum að gá
til veðurs saman. Frá okkar bæjardyrum séð er „landið fag-
urt og frítt“ og mannlífið gott.
Edda og Páll, Hóli í Hvítársíðu
Það gerðist bara...
Börnin vöktust og klæddust,
grauturinn eldabist og átst,
þab bjóst um rúmin og sópabist,
þvotturinn þvobist og hengdist upp,
þab gerbist vib og stoppabist í,
saumabist og prjónabist,
tertan bakabist og borbabist
þab vaskabist upp og gekkst frá
börnin huggubust og hjúfrubust
þab breiddist yfir þau
og kysstust góba nótt.
Þegar þau voru spurb:
Hvab gerir mamma þín?
urbu þau undirleit
og svörubu lágt:
Ekkert, hún er bara heima!
„Svona voru viðhotfin þegar ég var að ala upp börnin
mín á sjötta áratugnum," segir Edda og spyr: - Skyldu
störf húsmœðra vera meira metin ídag?
Tak hnakk þinn og hest...
spjallab vib Sigurborgu jónsdóttur á
Báreksstöbum
Já, hún Sigurborg á Báreksstöðum þeysir út á sínum úrvals-
gæðingi, þegar hún vill ná andlegum styrk. Sigurborg missti
manninn sinn, Ólaf Guðmundsson, 1985, segist hafa reynt
margt til að vinna bug á einverunni. Hún stundar jóga, fer í
gönguferðir, skrifar dagbók, festir myndir á léreft „En fjöl-
skyldan og hestarnir gefa mér mest. Það er mikil sálubót -
að taka hest sinn og hnakk, og þeysa út í náttúruna."
Stutta stund var litið inn hjá Sigurborgu. Allt var svo fínt
hjá henni, kaffiborðið, hún sjálf svo vel til höfð. Samt var
66
1