Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Blaðsíða 90

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þrúðgra vætta; en úr véum þeirra barst heiðið huliðsmál, sem hjartað nam.
Fjarskinn kallar; en leiðin heim
er grýtt og löng og færðin þung um fokin spor,
unz íjallið lyítir brúnum, strjálað stjörnueldum. Og hinn auðmjúki pilagrím-
ur fer stillt og hljótt
og sökkvir bæn í fjallsins hljómahyl:
Heilögu vættir, kveðið' mig í sátt!
Og nú lyftist kvæðið skyndilega uppyfir mótíf sitt. Hið helga fjall, sem heim-
þráin er bundin við, er um leið orðið að sjálfri Hefestosar-smiðju sköpunar-
aflanna, þar sem
Þú hlustar, heyrir þung
högg gjalla, sleggjur rísa, falla ótt
og fast og hátt og belgi þjóta, blása
í brimsog rauðra loga, þjöl og töng
gæla við stál, en beitar eggjar hvæsa
í herzluþró.
Og bergmálsöldur blóðs þíns falla, rísa
og brjóst þitt drekkur aflsins gný.
En hvar er þá friðarathvarf draumsins? Enn stígur kvæðið, og rís nú upp í
kosmíska hæð; neistar, stjörnu-él þyrlast um bergið og sogast út í svartan
geim, og hin miklu hjól Vagnsins rista á himinhvolfið eldrúnir örlaga þinna,
þar sem fléttast saman „rök þín og alls sem er“. Þrá flóttamannsins gengur
undir þá eldskírn, að álagahamur einstaklingshyggjunnar hrynur einsog
fölskvi utanaf innsta og sannasta eðli mannsins, hinni máttugu samkennd með
öllu sem lifir.
Það streymir að þér máttur, ógn og mildi,
minningin hverfur inn í nýjar þrár
og inn í bjargið, þar sem hjarta heimsins slær
við hörgsins roðna grjót
í sigurþyrstri sóun, sköpun ...
Hin forna þrá kallar enn heim, ekki sem fyrr í dreymda klettakyrrð, heldur
heim til starfs og skyldu, að dvelja háður eilífð fjallsins, dvelja við hinn mikla
afl lífs og sköpunar, sem smiður, sem málmur, sem loginn rauður, eitt af
þrennu, allt í senn,
og slá í órofsönn
ef ekki sverð, þá gullin stef á skjöldu!
80