Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Blaðsíða 78

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
arnóttin; og auk rímorðanna kemur að lokum endurtekin um-ending sem
einnig fylgir mýkt og velsæld.
Sama máli gegnir um stuðlana. Kvæðið hefst á
hljóðlátri sérhlj óða-stuðlun; síðan er tvívegis stuðlað með s, hljóðinu sem
mæður svæfa börn sín með; og að lokum kemur Z-stuðlun, ljúf og gælandi.
En
bragskraut þessa ljóðs er ekki allt þar sem er rím og stuðlar, síður en svo; en
einsog títt er um ljóð Snorra lætur skrautið þeim mun minna yfir sér sem
meira er af því; og hér er það líkt og sofandi lóan í sjálfri myndinni: við sjá-
um hana ef til vill ekki, en vitum þó af henni í hverjum rinda.
Rímorðin eiga
sér hendingar inni í ljóðlínunum: áin, mó, grá, skó, — dali, svali, siliur, —
og auk þess er ljóðið alsett íðilmjúkum ð- og /-hendingum: sofa, sefur, svífur,
— auðum, niðar, víði, læð'ist, loðna, rauðum, skriðum.
Og þó eru ótaldir þeir
hugðvakar sem læðast óséðir með öllu á milli línanna. Þegar fram er komið ó-
rímið í fyrra hlutanum (mó, tó) og einkum þegar við bætist þriðja rímorðið
(sefur ló), þá er maður ósjálfrátt farinn að búast við orðinu ró áður Ijúki. En
þó ó-rímið komi alls fjórum sinnum, er það orð hvergi að finna. í stað þess að
sólunda sínum dýrmætu ljóðlínum í orð sem þegar er orðið svo „sjálfsagt“,
notar skáldið síðasta rímið til að klæða þokuna í loðna skó að læðast á, og
fullkomnar á þann hátt þessa stílhreinu lifandi landslagsmynd um leið og hann
kemur á óvart. Ennfremur hlýtur ð-hendingin í átta orðum þessa ljóðs að
valda því, að orðið friður geri vart við sig uppundir yfirborði vitundarinnar
og skilji þar eftir merkingu sína.
Það sem einkennir mótíf þessa ljóðs er ró og
friður. Hvorugt það orð er nefnt, en einmitt þau bæði eru þó svo mjög á sveimi
á milli línanna að hljómur þeirra og angan seytlar gegnum allt kvæðið.
Nú er
Ijóð, sem svo er til stofnað um orðaval, í nokkurri hættu að verða mjúkmált
um of; en hér er örugglega og þó hæfilega séð við því með orðunum silfur-
döggvar, hjarðir, grá, skriðum, á sama hátt og sjálfu mótífinu er forðað frá
algrænni ofmýkt með rauðu skriðunum, sem gefa myndinni jafnvægi í litum
og áferðarþokka.
Bragarháttur þessa Ijóðs er útaf fyrir sig hin mesta völundar-
smíð, þó lítið láli hann yfir sér. Lengd og gerð hverrar línu, hver bragliður,
hver áherzla, allt er hnitmiðað samkvæmt fremstu kröfum efnisins til forms.
68