Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Blaðsíða 51

ÆTLAR KONAN AÐ DEYJA
DÝN. Ekkiþað?
TEG. Það gerir þig raunverulega.
Fyrirgefðu, það hræðilega hefur gerzt. A ég
að skýra frá því og glata öllu áliti í augum þínum?
Fyrirgefðu mér fyrst, eða öllu fremur, fyrirgefðu
náttúrunni sem læðist á bugðóttum leiðum
um alla okkar skynsemi. Geturðu fyrirgefið mér?
DÝN. Ég fyrirgef
allt, sé það eina ráðið til að fá að vita
hvað þér býr í brjósti.
TEG. Mér fannst við værum ein
niðri í gröf, skilin frá öllu öðru lífi,
ég og hin fegursta í heimi, sú ein sem er sannur
lykill að öllu sem ég skynja og skil,
og þó hef ég legið dag eftir dag
og einblínt á krónur, bikarblöð og frævla
gulu sverðliljunnar. Þá gerðist líkami minn svo djarfur
að reyna að raska fullkomnu áformi þínu
og endurvaktri trú mín sjálfs á mannlegt eðli.
Hefðir þú haldið það mögulegt?
DÝN. Sverðliljan gula
hefur aldrei skipt mig miklu máli. Æ það er
því miður sem ég segi. Þessi staður hæfir aðeins hrafni,
kónguló og maðki, en engum lifandi manni.
TEG. Hann hefur fært mér mikla blessun. Hann mun ætíð
leika í sál mér sem lind trúnaðar og trausts
þegar veröldin er skrælnuð og þurr. En ég veit það er satt
að ég hlýt að hverfa héðan, og þótt sál mín visni
verð ég að leyfa þér að fara þessa ferð.
DÝN. Nei.
TEG. Ekki það?
DÝN. Við getum talað um eitthvað allt annað.
TEG. Já!
Já, gerum það fyrir alla muni. Er það þitt álit
að enginn trúi nema hann kunni að efa?
Eða, svo annað sé nefnt, ef við sannfærum okkur sjálf
unz við eignumst eina sérstaka sannfæringu og verðum
41