Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Blaðsíða 35

ÆTLAR KONAN AÐ DEYJA
DÓTÓ. I rauninni ekki. Mig gilti einu um þá alla.
Það er að segja um alla utan tvo. Og þó
undarlegt væri, komu þeir aftur og aftur.
Eg gat aldrei vitað hvort þeir myndu hverfa með öllu
eða ekki; og einmitt sú óvissa gladdi mig mikið.
Annar drap til mín tittlinga um leið og hann fór,
hinn sló mig á sitjandann, ef svo mætti segja, frú.
Eftir það sáust þeir ekki mánuðum saman.
DÝN. Æ Dótó,
en hvað þú hlýtur að hafa átt auma æfi.
DÓTÓ. Já, það er satt. En kærið yður kollótta, frú,
mér fannst bara gaman í gamla daga. Og ég veit
að þér segið: að lífið sé voldugra en rúm
og fullt af furðum og undrum eins og þeim
að maður og kona eru eitt og allt eftir því.
Indælt. Mér finnst ég sungin af frægum bassa, frú,
í mislitum söfnuði öllum til ánægju og gleði.
Og þess vegna varð ég að fylgja yður hingað, frú,
til að heyra mitt síðasta sorgarlag. Allt er nýtt.
Dauðinn vekur nýja þrá eftir lífi.
Ég vona það trufli yður ekki að ég skuli gráta.
Það stafar af því að við átum ekkert í morgun.
Og svo húsbóndinn, auðvitað. Og heimurinn er svo fagur.
Og nú grátið þér líka, frú. Ó — ó!
DÝN. Ég hanna þér ekki að gráta; en þú verður að gráta
hinum megin í gröfinni. Ég er rugluð og ringluð.
Þetta er mín einkasorg og mín eigin fórn,
fórn sjálfsins. Flyttu þig nú og vertu væn.
DÓTÓ. Hvað hingað?
DÝN. Nú máttu gráta ef þú vilt, Dótó.
En tár okkar eru mjög ólík. Mín veröld
er öll hj á Karon, allt, allt,
jafnvel hjálmskúfurinn i rósagarðinum
og skógurinn sem haflöðrið vætir
með gróðurflaumi, og framar öllu öðru
anddyri baðhússins við Arsít-stræti
þar sem við fundumst fyrst; — allt! sólin sjálf
25