Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Qupperneq 20

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
stíflugarða, sem voru orðnir svo mæddir og signir, að þeir komu ekki lengur
að hálfu gagni. NorÖangola þaut yfir keldur og rima, en fann hvorki ull á fífu
né blómleif á mjaðarjurt til að feykja í loft upp. Það heyrðist ekki framar í
hrossagauk né jaðraka, hvergi stóð rauðfættur stelkur á mosaþúfu, hvergi
synti óðinshani á viki. Mýrin beið vetrarins hljóðlát og sölnuð, en því fór
samt fjarri að tilætlunarsemin væri horfin úr svip hennar, þessi þögla krafa
um nýja stíflugarða hérna niðurfrá og skurði fyrir ofan brún. Ég var einmitt
að hugleiða hvort ég ætti að láta kylfu ráða kasti, flýja mýrina upp á von og
óvon, leggja í annan vetur syðra án þess að hafa tryggt sér nokkra atvinnu,
þegar maður frá næsta bæ kom ríöandi á gráskjóttum ofan engjarnar og barði
fótastokkinn.
Símskeyti! kallaði hann. Símskeyti til þín!
Mér varð svo mikið um þessi tíðindi, að ég tók varla kveðju mannsins, held-
ur braut upp skeytið og las það hvað eftir annaÖ, rétt eins og það væri á flóknu
dulmáli. Síðan hætti ég við að stinga fleiri hnausa í skörðin á stíflugöröunum,
skálmaði heimleiðis með reku og kvísl, öslaði beint af augum yfir svakka og
leirkeldur, þar sem glitti í marglita járnbrá milli fallinna grasa. Ég man enn
hvemig lækirnir blikuðu í sólskini þessa haustdags, sé enn bognuð puntstrá
og hvíta elftingu á dálitlum þúfnaklasa, þar sem ég staldraði við til þess að
lesa að nýju skeytið frá vini mínum í höfuðstaðnum, að ég væri ráðinn starfs-
maður á Alþingi og yrði að koma suður þegar í stað. Orðin stigu dans fyrir
augum mér, leyndardómsfull og ótrúleg, en nafn vinar míns sannfærði mig
um að boðskapur þeirra gæti ekki verið fleipur. Starfsmaöur á Alþingi, á
sjálfri löggjafarsamkundu þjóðarinnar, einhverri frægustu stofnun í heimi,
sem átt hafði tíu alda afmæli fyrir skömmu! Mig skorti bæði þekkingu og
ímyndunarafl til að gizka á hverskonar embætti ég væri fær um að gegna í
slíkri stofnun, fávís sveitapiltur, nýbyrjaður að klifrast á seytjánda árið. Ég
fékk ákafan hjartslátt, stakk á mig skeytinu og hraðaði mér heim, yfirgaf mýr-
ina kófsveittur, þrátt fyrir norðankulið, og einhvernveginn óstyrkur í hnjá-
liðunum, þrátt fyrir lausn þeirrar togstreitu í huga mér, sem þögul krafa um
skurði og stíflugarða hafði valdið að undanförnu.
Þessi óstyrkur jókst þó um allan helming daginn eftir, þegar ég nálgaðist
AlþingishúsiÖ og embættisskyldur mínar, dubbaður og doffíneraður frá
hvirfli til ilja, nýklipptur og á nýburstuðum stígvélaskóm, kominn í sparifötin
mín, dökk og þröng, með hvítt um hálsinn eins og ráðunautur. Ég reyndi að
herða upp hugann, dokaði við hjá Austurvelli og horfði um stund á eirgræna
10