Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Blaðsíða 34

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
tangarhaldi á nýjum úrræðum, kingdi ég römmu munnvatni, bar þann hol-
lenzka ótt og títt að vörum mér, saug og svældi sem mest ég mátti.
Ef ég man rétt, gafst ég ekki upp fyrr en glóðin í vindlinum var komin lang-
leiðina að pappírsbeltinu, hjartað í mér næstum því hætt að slá og sérhver
hlutur í herberginu farinn að dansa og hringsnúast. Ég var of veikur til að
bölva þessum eitraða njóla þegar ég fleygði honum í salemið, of sljór og
sneyptur til að undrast hreysti stjórnmálamanna þegar ég hætti loks að æla
og skreiddist í háttinn.
Morguninn eftir komst ég fljótt í samt lag, óbragðið hvarf úr munni mér
og heilinn starfaði með eðlilegum hætti, en þrengingum mínum linnti ekki að
heldur. Hvað eftir annað parrakaði ég mig í herbergi mínu á kvöldin og
samdi einhver drög að sparnaðartillögum, sem reyndust haldlaus við nánari
íhugun, bliknuðu fyrir svipuðum tillögum alþingismanna. Hvað eftir annað
hlaut ég að viðurkenna, að ég stóðst þeim jafnilla snúning í hagspeki eins og
reykingum. Þeir komu auga á dágóða slægju, þar sem ég sá ekki stingandi
strá. Þeir hækkuðu gamla skatta og lögðu á nýja, rifu upp hundruð þúsunda
með því að samræma tolla á nokkrum vörutegundum, en stofnuðu auk þess
allskonar sparnaðarnefndir og sparnaðarráð til að vernda krónuna, sjálft
fjöreggið. Ég mundi vissulega hafa sofnað ókvíðinn, ef þeir hefðu ekki stunið
við þungan hverju sinni og kallað þessar aðgerðir sínar neyðarúrræði, bráða-
birgðalausn, tilraun til að spyrna við fótum. Þrátt fyrir ágreining um brjóst-
heilindi og þegnskap, bar þeim saman um að horfurnar yrðu sífellt ískyggi-
legri.
Gat ég þá ekkert lagt til málanna?
Mér fannst ég vera að setja ríkið á hausinn þegar ég sótti kaupið mitt. Mig
dreymdi ekki lengur hljóðfæraslátt og gróandi þjóðlíf, heldur brimgný og
sjávarháska. Stundum vaknaði ég með andfælum og hélt að þjóðarskútan
væri að farast. Stundum hrökk ég upp við það um miðja nótt, að ég var að
reyna að spyrna í eitthvað á gafllausum dívaninum. í stað þess að safna hold-
um eins og aðrir stj órnmálamenn varð ég æ mjóstrokulegri. Ofan á þessar
þrautir bættist svo grunur um óvandaðan frágang á táknflíkinni minni, rönd-
óttu buxunum. Ég vísaði honum á bug í fyrstu, skellti skolleyrum við smá-
vegis brestum og marri, eða rakti slík hljóð til nagla og titta, sem ég hafði
stungið í flíkina jafnóðum og tölurnar slitnuðu af henni. En sunnudag einn á
jólaföstu komst ég ekki hjá því að horfast í augu við staðreyndir, kannast við
það fyrir sjálfum mér að saumarnir á buxunum væru miðlungi traustir, bæru
sumsstaðar vitni um nokkra tilhneigingu til að spretta sundur. Gömlu bux-
24