Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Blaðsíða 32

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þriggja stjórnmálaflokka mundu keppast við að þakka mér fyrir með handa-
bandi? Eg hrasaði í stiganum fyrir framan Kringlu og sleit svo margar tölur
af táknflíkinni, að ég neyddist til að biðja embættisbróður minn að skreppa
fyrir mig í járnvörubúð og kaupa nokkra smánagla. Það stóðst á endum, að
þegar ég var búinn að gyrða mig aftur, bregða axlabandasprotunum utan um
nagla, sem ég stakk gegnum buxnastrenginn, þá laust niður í mig slíku alls-
herjarbjargráði, að ég sveif fremur en gekk út úr þeirri kómentu hússins, sem
helzt hlífði stjórnmálamönnum við ónæði. Galdurinn var ekki annar en sá að
prenta fleiri seðla, láta alla hafa nóga peninga, kveða niður draug kreppu,
örbirgðar og atvinnulevsis á fáeinum sólarhringum! Ég skálmaði heim í
herbergi mitt um kvöldið, tók mér penna í hönd og skrifaði efst á blað í nýrri
stílabók: Frumvarp til laga um seðlaprentun, seðladreifingu og gróandi þjóð-
líf. Ef ég man rétt, samdi ég þetta mikilvæga frumvarp á tæpri klukkustund,
en pundaði þvínæst gildum rökum á hugsanlega andstæðinga þess, knésetti þá
í langri greinargerð, sem ég lauk ekki við fyrr en um miðnætti. Ég hélt áfram
að hugsa um frumvarpið þegar ég var háttaður, ákvað að hreinrita það annað
kvöld og breyta sumu, fjölga seðladreifingarstöðvum og búa svo um hnútana
að enginn yrði settur hjá. Síðan dreymdi mig hljóðfæraslátt og gróandi þjóð-
líf.
Daginn eftir varð ég fyrir heiskri reynslu, óvæntu áfalli, — eða ætti ég
heldur að segja að forsjónin hafi tekið í taumana, komið í veg fyrir, að ég
bæri frumvarpið mitt undir fulltrúa á elztu löggjafarsamkundu í heimi? Þing-
skörungur nokkur lagðist gegn því að vegarspotti yrði ruddur yfir holt á
Austurlandi, sakaði ríkisstjórnina um bruðl og óráðsíu, krafðist sparnaðar
og aftur sparnaðar til að vernda fjöreggið, halda þjóðarskútunni á floti. Hann
kvaðst vilja spyrja hæstvirtan fjármálaráðherra hvað hann ætlaði að taka til
bragðs þegar þjóðarskútan færi að mara í kafi, hvort honum hefði kannski
flogið í hug að prenta fleiri seðla til að troða í rifurnar.
Sumir brostu í salnum, einhverjir hlógu á áheyrendapöllum, en ég var eins
og festur upp á þráð, fann á mér uggvænleg tíðindi.
Skörungurinn sótti í sig veðrið: Kannski myndi hæstvirtur fjármálaráð-
herra eftir greinarkorni, sem kunnur hrekkjalómur birti í blaði einu í fyrra?
Ýmislegt benti til þess að ráðherrann hefði gleypt við þeirri kenningu hrekkja-
lómsins að sparnaður væri úrelt dyggð, ríkisstjórnin ætti einungis að prenta
seðla sem ákafast, láta alla fá eins mikla peninga og þeir vildu. Fyrir fróðleiks
sakir kvaðst skörungurinn ætla að lesa nokkra kafla úr umræddu greinar-
korni — með leyfi hæstvirts forseta.
22