Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Side 22

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Eg þreif húfuna af gólfinu, þerrði í skyndi framan úr mér spónblað af svita,
sýndi stúlkunni skeytið frá vini mínum og sagðist vera að leita að Alþingi.
Hún las skeytið án nokkurra svipbrigða, eins og henni hefði þegar verið
Ijóst, að hér stæði hún andspænis tilvonandi embættismanni. Ég skal vísa þér
á skrifstofuna, sagði hún síðan og benti mér að koma með sér upp stiga fyrir
enda gangsins. Við eigum eftir að kynnast, bætti hún við. Ég vinn í fata-
geymslu þingsins.
Mér þótti kyrrlátur hreimurinn í rödd hennar svo blátt áfram og viðkunn-
anlegur, að hvorttveggja rénaði nokkuð, emhættisskj álftinn og hræðslan við
ímynd fallvaltleikans, beinagrindina í stofu læknadeildar. Hinsvegar hrasaði
ég í stiganum, þegar ég áræddi að skotra augunum á stúlkuna, og fékk með
naumindum varizt háskalegri byltu. Mér flaug sem sé í hug að mógullnir lokk-
ar hennar hlytu að vera einstaklega mjúkir.
Stundarfjórðungi síðar var ég orðinn þingsveinn og búinn að fræðast um
embættisskyldur mínar, sem voru hvergi nærri eins margbrotnar og ég hafði
gert mér í hugarlund, en ægðu mér samt í fyrstu. Ég taldi viðbúið að kynni
mín af höfuðborginni dygðu mér varla í sendiferðum út um hvippinn og
hvappinn, eða þegar ég færi að bera dagskrá heim til þingmanna á morgnana;
en einkum hraus mér þó hugur við þeirri kvöð að eiga að hætta mér inn til
leiðtoga þjóðarinnar meðan þeir sætu á rökstólum, útbýta þingskjölum jafn-
óðum og þau bærust úr prentsmiðjunni. Það stappaði ekki í mig stálinu, þótt
undarlegt megi virðast, heldur jók ábyrgðarþungann á herðum mér, að emb-
ættisbræður mínir, fjórir talsins, voru bæði yngri en ég og lægri í loftinu,
einn þeirra meira að segja í stuttbuxum. Ég veik mér að honum og spurði í
hálfum hljóðum hvort ég ætti að ganga á röðina og heilsa þingmönnum með
handabandi.
Heilsa köllunum, ertu vitlaus maður! Það má ekki trufla þá þegar þeir eru
að rífast!
Mér dámaði ekki svo glannalegt orðbragð um þjóðkjörna fulltrúa á elztu
löggjafarsamkundu í heimi. Allt um það var ég fjarska þakklátur þessum unga
embættisbróður mínum þegar hann bauðst til að kenna mér að útbýta ný-
komnum þingskjölum:
Taktu breytingartillöguna, ég skal taka frumvarpið, sagði hann og gekk síð-
an á undan mér inn í neðri deild, hóf hringferð um þennan geysilega sal,
ófeiminn og veraldarvanur, þrátt fyrir stuttbuxurnar.
Ég álkaðist á eftir honum og gætti þess að fara að öllu eins og hann, en
12