Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Síða 39

MÝRIN HEIMA, ÞJÓÐARSKUTAN OG TUNGLIÐ
harða og stinna eins og segldúk, tíndi úr henni nagla og titti, braut hana sam-
an með valdi og hljóp ofan stigann. A leiðinni til þinghússins veitti ég því
skyndilega athygli, að hvít éljaský hafði greitt frá tungli og stjörnum.
Jæja, þú ert kominn, sagði stúlkan og hætti þegar að lesa um sænskt hefðar-
fólk, lagði frá sér Charlotte Löwensköld og tók tösku sína í staðinn. Hún
grúfði sig yfir hana og sneri sér hálfvegis undan meðan hún var að hafa upp
á saumnál, fingurbjörg, litlum skærum og svörtu tvinnakefli, en smellti því-
næst aftur töskunni, þræddi nálina og byrjaði að skoða tákn köllunar minnar.
Eg þerrði framan úr mér spónblað af svita.
Hvað er þetta! sagði hún. Hvað er orðið af tölunum?
Ég er hérna með fjórar, muldraði ég og stakk hendinni í vasann. Hinar eru
víst týndar.
Hún spurði mig ekki hvernig ég hefði farið að því að hemja á mér bux-
urnar, heldur gætti að saumsprettum og varp öndinni:
Hvar keyptirðu þær?
Ég nefndi verzlunina.
Þetta er ljóta efnið!
Ég kingdi munnvatni: Það — það hrindir vel frá sér.
Hún virtist trúa því mátulega, batt hnút á tvinnaspottann og hóf aðgerðina,
þar sem þörfin var brýnust, hjá saumsprettunni að aftan. Mér vafðist tunga
um tönn, þegar ég ætlaði að fara að tala á nýjan leik um bágindi ríkissjóðs,
dómgreind og sparnaðarvilja. Djúpt í huga mér bærðist eitthvað, sem ég gat
ekki hent reiður á, en fann samt fyrir, líkt og það væri að þumlunga sig upp á
yfirborðið. Nokkra stund beið ég átekta, gekk um gólf og skotraði augunum
á táknflíkina mína í kjöltu stúlkunnar, á stórröndóttar skálmar og sprunginn
bakhluta, á silfurgrátt pils og rauða peysu, — unz þau tíðindi gerðust jafn-
snemma, að táknflíkin kom mér herfilega fyrir sjónir og stytzta ákvæðið í
flestum bjargráðafrumvörpum tók að suða fyrir eyrum mér: Laun nefndar-
innar greiðist úr ríkissjóði.
Mér varð svo mikið um þessa óvæntu skynjun, að ég vildi brjóta hana til
mergjar í einrúmi, hvarf þegjandi út úr Kringlu og gægðist fyrst inn í neðri
deild, en síðan inn í efri deild.
Þegnskapur, fórnarlund! kvað við í auðum og rökkvuðum stólum. Hollusta
við land feðra vorra á erfiðum tímum!
Pallvörðurinn rölti til mín og sneri upp á skeggið, — hvort ég væri að leita
að einhverjum?
Laun nefndarinnar greiðist úr ríkissjóði, hvíslaði ég.
29