Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Síða 41

MÝRIN HEIMA, ÞJÓÐARSKÚTAN OG TUNGLIÐ
Ég ætla ekki að verða stjórnmálamaður, heyrði ég sjálfan mig segja við
gluggann.
Tunglsljósið lék um hvíta skýjafalda og tandurhreint snjóföl á þökum,
flæddi yfir hrímgaðan steinvegg og fyllti mestallan trjágarðinn sunnan við
þinghúsið. Mér fannst þögnin titra fyrir ókunnu lögmáli. Það marraði ögn í
táknflíkinni, en ég leit ekki um öxl, heldur horfði út í tunglsljósið og byrjaði
að titra eins og þögnin, unz stúlkan lét þess getið í ósköp venjulegum rómi, að
þinginu yrði slitið á þriðjudag eða miðvikudag.
Já, sagði ég.
Svo kemur það ekki aftur saman fyrr en fimmtánda febrúar.
Nei, sagði ég.
Hvað ætlarðu nú að gera þegar þú hættir hérna?
Ég veit það ekki, sagði ég. Ekki ennþá.
Hitt vissi ég, eða öllu heldur fann, að ég kveið öngvu á ókomnum dögum,
óttaðist ekki lengur um sjálfan mig fremur en þjóðarskútuna: Tungl og stjörn-
ur höfðu sannfært mig um að mér mundi leggjast eitthvað til eins og henni.
Það eru víst margir atvinnulausir —
Bjartsýni mín haggaðist hvorki við þessi orð né hreiminn í rödd stúlkunnar,
en samt sem áður tók ég viðbragð í næstu andrá. Ég mun hafa verið að horfa
á hélaðar hríslur í garðinum bak við húsið og á skuggafléttur þeirra í tungls-
ljósinu, þegar beinagrindin hjá lærisveinum Hippókratesar frá Kos stóð mér
allt í einu fyrir hugskotssjónum. Hún hvarf mér að vísu jafn snöggt og hún
birtist, en skildi þó eftir þann boðskap í straumfalli nýrrar skynjunar, að ég
yrði að hafa hraðan á, mannsævin væri stutt, tíminn fljótur að líða. Ég vissi
ekki fyrr til en ég tók að berast frá glugganum fyrir þessu straumfalli, þessu
ókunna lögmáli, unz ég var kominn til stúlkunnar og farinn að ávarpa hana
meðan hún festi síðustu töluna á táknflíkina mína. Ég skýrði henni frá því, að
ég væri búinn að draga saman nokkur fjöregg, ætti rúmar átján krónur í pen-
ingum, — hvort hún vildi verða konan mín?
Stúlkan brosti að slíkri málaleitun, ráðlagði mér að skjóta kvonbænum á
frest þangað til ég væri orðinn tvítugur að minnsta kosti, hryggbraut mig ein-
hvernveginn svo elskulega og blátt áfram, að ég fann varla fyrir því.
Konan þín — ertu genginn af göflunum! sagði hún og lauk við að festa töl-
una, klippti sundur tvinnaspottann, lagði frá sér nál og skæri. Almáttugur,
hvað þér getur dottið í hug!
Má ég þá strjúka á þér hárið? spurði ég.
31