Tímarit Máls og menningar - 01.02.1962, Síða 89

Leikhús
að sem af er leikárinu hefur leikhús-
gestum yfirleitt verið gefið nokkuð
þunnt á garðann — og þó kjarnatugga hafi
slæðzt með hefur hún viljað vera illa verk-
uð. Leikfélagið tók upp frá fyrra ári gam-
anleikinn Sex eSa 7. Leikur þessi er fjarri
því að vera stórverk, en skemmtileikur í
betra lagi með ósvikinni skozkri kýmni,
Kaninn fær sitt og brezkir karlmenn sitt —
allir geta þó brosað og verið ánægðir.
Mikilhæfir og traustir leikarar gerðu úr
þessu farsæla sýningu. Helga Valtýsdóttir
var frábær, létt og fyndin, Þorsteinn O.
Stephensen hæglátur og ísmeygilega kým-
inn, Brynjólfur Jóhannesson fjörmikill og
kanalegur (sérlega í hvítu fötunum), Reg-
ína Þórðardóttir sterk og yfirþyrmandi
amerísk kvenpersóna. Rita Larsen, barnið,
lék furðuvel og við vinsældir áhorfenda.
Valdimar Lárusson var indælis brezkur
þjónn. Hinsvegar féll Guðmundur Pálsson
einhvemveginn ekki í hlutverkið og tókst
ekki að laga það eftir sinni persónu. Birgir
Brynjólfsson yfirlék, það hefði leikstjórinn,
Hildur Kalman, átt að leiðrétta — því yfir-
leitt stýrði hún þessari sýningu af smekk-
vísi.
Kassastykki eru afsakanleg ef þau eru
ekki verri en þessi sýning.
Næst var á dagskrá hjá Leikfélaginu
amerískt leikrit: Kviksandur, eftir ungan
höfund Vincente Gazzo. Leikrit þetta er
einkar lipurlega samansett og hæfileikar
höfundarins augljósir. Samt fer það hvergi
fram úr því að vera líkt og frábærlega leyst
prófverkefni. Samanlagt það bezta úr
bandarískum leikritunaraðferðum í dag er
hér notað skýrlega og snjallt til að leysa
verkefni, sem sett hefur verið fyrir: eitur-
lyfjaneytandi og fjölskylda hans. Það er
engu líkara en vinnubrögðin, hæfileikasýn-
ingin sé veigameira en hitt, að höfundi liggi
beint á að segja manni nokkuð. Þetta gerir
það að verkum, að hlutverkin eru öll lif-
andi og bráðsnjallt skrifuð, en skortir ein-
hverja dýpri merkingu, eitthvert samhengi.
Leikritið er nálægt því að vera formalismi
og þessvegna situr lítið eftir af því þegar
frá líður, fyrst og fremst þó frábær leikur
Gísla Halldórssonar í ldutverki Polos, sem
margir hafa sagt vera betur samið en önn-
ur hlutverk í þessum leik. Mér er þó nær að
halda, að Gísli hafi hér blásið í lífi frá
sjálfum sér fremur en hitt, að þetta hlut-
verk sé öðrum veigameira. Steindór Hjör-
leifsson lék mikinn í hlutverki Jonna og
sjálfsagt eru öll hans viðbrögð samkvæmt
læknisdómi rétt, eitthvað var þó ekki sann-
færandi við þau þarna, kannske er lögð of
mikil áherzla á köstin og þeim ætlað að
standa undir meiru en þau bera, sviðrænt.
Helga Bachmann leikur eiginkonuna, Celíu,
sem hreina engilmynd, skematískt. Maður
trúir því varla, að hún sé í neinni hættu
fyrir demóninum í Polo. Brynjólfur Jó-
hannesson reynir að gera sitt bezta í hlut-
verki föðurins og sýnir réttilega þröngsýn-
ina og skilningsleysið, á hinn bóginn kemur
79