Tímarit Máls og menningar - 01.03.1963, Blaðsíða 66

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
leita að eldspýtum, kveikti, og það slokknaði á eldspýtunni, tók út úr sér
pípuna, hætti við að kveikja í henni, lagði hana frá sér og spurði:
Ertu háskólagenginn?
Ég jánkaði. Aftur tók hann pípuna, og nú kveikti hann í henni og blés
þykkum reyknum framan í mig. Augu hans voru nú hörð og stingandi, og
munnvikin höfðu sigið enn lengra niður, þegar hann hafði sett upp í sig píp-
una, og ég sá, að hann bjó sig undir næstu lotu.
Þekkirðu þennan fána?
Spurningin kom flatt upp á mig, ég hafði ekki tekið eftir stjörnufánanum,
sem stóð í horninu á bak við spyrjandann.
Ja-há, svaraði ég hikandi.
Þá sá ég, að svipur hans breyttist, og alvöruhátíðleikur, sem byrjaði í aug-
unum breiddist yfir andlitið. Hann stóð upp hægt og settlega, benti mér að
gera hið sama.
Endurtaktu, sagði hann. Röddin var hvöss og skipandi, og hann hélt áfram:
Ég heiti því og legg við drengskap minn að vinna ekki gegn hagsmun-
um Bandaríkja Norður-Ameríku á meðan ég starfa á herstöð banda-
ríska flughersins á Keflavíkurflugvelli.
Ég skynjaði undir eins, að nú reið á öllu að láta sér ekki fipast, og ég
reyndi að setja upp sams konar svip og menn setja upp á jólunum í kirkjunni
og endurtók drengskaparheitið hægt og skilmerkilega.
Hann lét sig aftur síga hægt og þreytulega niðrí stólinn. Alvörusvipurinn
þurrkaðist af andlitinu, það slaknaði á kinnvöðvunum og munnvikin sigu.
Þannig sat hann góða stund. Þögnin þrúgaði mig. Mér fannst vont að þegja
með útlendum. Hann tók greiðu upp úr vasanum, greiddi sér nostursamlega,
reyndi að setja liði í hárið, greiddi sér með hægri hendi, strauk á eftir yfir
með þeirri vinstri, fór að öllu varlega, eins og hann væri hársár eða hræddur
um, að hárið kynni að sitja eftir í greiðunni.
Ég hrökk í kút, þegar hann hóf aftur máls, og enn gat ég varla merkt, að
hann hreyfði varirnar.
Þú getur komizt að á skrifstofu í birgðaskemmunum. Þú átt að skrifa á
ritvél.
Þetta sagði hann hægt og hátíðlega með breyttri röddu, eins og til að sýna
rækilega, að framtíðarstaða mín væri þýðingarmikil, og að mér væri sýnt
óvenjulegt traust. Síðan skrifaði hann eitthvað á miða, sem hann fékk mér,
benti þegjandi á dyrnar og kinkaði kolli.
Ég flýtti mér út, gleymdi að kveðja og þakka fyrir mig.
56